آخه اینم شد شعر؟
اشعار فریدون مشیری یا سیاوش کسرایی شعره باغ وحش شرنگم شعره؟

روزگار غریبیست نازنین

دولت جفنگ،شاعر شارنگ،ملت بی‌ عار وننگ.

این کتاب طنز دخشانی است و بسیار خواندنی. لیکن شعر جای دیگر نشیند. چه اصراری است به خیلی ناشعرها شعز اطلاق کنیم؟ و بسیاری مخاطبهای احتمالی را از دست بدهیم.
بعد از بهار و نیما و جلوترها، امروز تعریفی از شعر داریم یا تعریفهایی. لازم است در این بلبشوی پانشعریسم و فرار مخاطب، بحث تعریف شعر را مطرح کنیم. "امشب دل من هوس رطب کرده" شعر مینامند، مقام رهبری هم شعر صادرات میفرمایند! به "بدوننام" و "ارژنگ" حق میدهم.
جناب نوش آذر عزیز بد نیست این بحث را مطرح کنید. خیلی وقت است که ضرورت آن حس میشود. پای بست هم دیگر ویران است. بعضی منتقدین و بررسها در سال 2010 شرط اصلی شعر را حضور وزن و قافیه میدانند! نه "حضور شاعر".

برای همه کسانی که از جمهوری شرنگستان حسین وحشت دارند میگویم. حسین برای کسانی که معتقد به "هلو برو تو گلو" هستند شعر نمیگوید.. شعر کوچه را بخوان و بگذار جمهوری شرنگستان همچنان سرزمینی بماند که به هرکسی ویزای ورود به آن داده نمیشود. هاها

چرا نظر من را سانسور کرده اید؟ آیا فقط مخالفان با حسین شرنگ حق اظهار نظر دارند؟؟؟؟؟
___________________
نظر شما به دست ما نرسیده
خاک

به قول دوست شاعرم پرویز اسلامپور، در یک ترانه:

"کرم کارامل

اینم یه جورشه."...سعی‌ کنید آن را با افسوس و احساس بخوانید. به سبک خوانندگان توپ.

ای بدون نام ارجمند،

۱-زنده یادان فریدون مشیری یا سیاوش کسرایی، هر کدام برای خود نامی‌ داشتند. منظورم شهرت سوهان-گز-باقلوا وار نیست، که داشتند و در کمال مردگی دارند. خیر قربان! منظورم این است که دیگران آنها را به این دو نام می‌‌شناختند. با این نام‌ها کتاب‌ها چاپ کردند. زن و بچه‌ها دار شدند و گاهی‌ هم خطر به جان خریدند....ولی‌ شما برای گذاشتن یک کامنت ناقابل هم همچنان بدون نام می‌‌مانید. یعنی‌ کامنت گذاشتن به قصد ناچیز انگاشتن یک نا‌ شاعر گمنام( از نظر شما) اینقدر برای شما خطرناک است؟

۲- آنوقت‌ها که آقای مشیری بی‌ معشوق‌اش از کوچه می‌‌گذشت، یا آقای کسرایی می‌‌فرمود: زندگی‌ آتشگهی دیرینه پا بر جاست؛ آقای ظهوری با قنبل جنبان به آهنگ گنج قارون آقای ایرج در دهان آقای فردین، ملات آبگوست می‌‌کوفت، با مشت پیاز خورد می‌‌کرد و تلیت نوش جان...حالا کشور عزیز ما یک میز بزرگ است که همه نشسته اند دورش، پیتزا خوران و کولا نوشان، ساتلایت نگاه می‌‌کنند و بحث حق هسته‌ای و کهریزک و اسلام رحمانی و اشک ژولییت بینوش و ابلیس پیروزمست می‌‌کنند.‌ای خانم یا آقای عزیز، حالا بفرمایید ببینم آیا همچنان می‌‌شود نشست و مثل آقای مشیری و کسرایی شعر گفت: آخه اینم شعره...بسی‌ بی‌ هوش و گوشیدم دگر چه؟

این هم یک شعر از شاعر عزیز شما:به نوشته هفته نامه ایرانشهر سیاوش کسرائی شاعر چپ در یک سخنرانی در مدرسه عالی پارس گفت: «٢٥ سال استبداد هرکدام از ما را بصورت یک خرده مستبد درآورده است و تفرقه ما امپریالیسم را امیدوار می‌کند.
این شاعر که آثار زیبا و برجسته او همواره، به عنوان اشعار شاخص؛ مورد توجه جنبش چپ بوده است در شعری برای آیت‌الله خمینی از وی خواست تا پس از قیام حق مردم را بگیرد و تا وقتی تیغ دشنه‌اش می‌برد، بزند.
دارمت پیام
ای امام
که زبان خاکیانم و رسول رنج
بر توام درود بر توام سلام
آمدی
خوش آمدی پیش پای توست ای خجسته ای که خلق
می‌کند قیام
حق ما بگیر
داد ما برس
تیغ برکشیده را نکن به خیره در نیام
حالیا که می‌رود سمند دولتت، بران،
حالیا که تیغ دشنه تو می‌برد
بزن

ای ارژنگ نازنین،

غریبی روزگار از رفتار امثال شماست. کاش به جای قافیه ورزی، یک سطر درست می‌‌نوشتید.

در ضمن خردمندانه نیست یک ملت هفتاد میلیونی را بی‌ عار و ننگ خواندن. این ملت، نه با نام مستعار و چهره ی پنهان، که با نام و نشان و روی گشاده به آورد حکومتی می‌‌رود که همه چیزش، غیر از بی‌ شرمی و دروغ و جنایت، در پرده و پنهان است. بی‌ چهره-نام است. سرباز گمنام امام زمان است. لباس شخصی‌ است. بی‌ شخصیتی و زورگویی و --رادان-مرتضوی-جنتی-الله کرم بازی است. از رهبرش تا خاک پای رهبرش را از فلز پررویی ریخته اند انداخته اند به جان مردم. برای پاسخ باید پرسشی باشد و شخص و شخصیتی که آن را پرسیده باشد. به ابوقافیه‌ای چون شما چه می‌‌توان گفت؟ آن شاملویی که چنین بی‌ جا از جیب‌اش سطر خرج می‌‌کنید، آنقدر گستاخی داشت که با نام و نشان خودش، برای سیاهکل حماسه بسراید، شاه و خمینی-خامنه‌ای را ریشخند کند، حتا به فردوسی‌ و کوروش( با بی‌ آزرمی) ناسزا بگوید و پای لرزش هم بنشیند‌...شما چی‌؟ شما را چه به شاملو؟

زدم در حکمت موران عصایی

به بحث عیش کوشیدم دگر چه؟

ای آقا یا شاید هم خانم " آ "،

چطور می‌‌توان کتابی نخوانده را دارای طنز درخشان و بسیار خواندنی دانست، و افزون بر آن با آوردن سطری از بیاض غیب: " امشب دل من هوس رطب کرده."، حرف خود را اینقدر مسکین کرد؟ این چه کتاب خواندنی‌ای ست که یک سطر بعد به نشیمنگاه شعر می‌‌کوبیدش؟ کار این کتاب فراری دادن مخاطب دم دمی مزاج ست، مخاطب هرهری،مخاطب هول هولکی که کتاب را با ساندویچ پند و اندرز اشتباه گرفته. شما چه می‌‌دانید در صفحه ی مثلا، شصت و پنج وشست و شش این کتاب چه نوشته شده؟ شما حتا رنگ این کتاب را هم ندیده اید. پان-شعر؟ بعد از بهار و نیما و جلوتر؟ چند کیلومتر جلوتر؟ تعریف و تعریف ها؟ یک خواننده ی با فرهنگ نام بهار ونیما را در عالم تعریف شعر کنار یکدیگر نمی‌‌گذارد. آن ملک الشعرا ی شما نیما را همواره و با بی‌ تربیتی پیرسرانه "آن مردک سفیه" می‌‌نامید. آن متولی‌ امامزاده ی قصیده، تلاش-تحشیه‌هایش در ادبیات کهن ارجمند ست، ولی‌ هفتصد من قصیده ی او یک طرف، یک شعر ناقوس نیما طرفی‌ دیگر.این اصل ست آن المثنا. اتفاقاً رهبر شاعر شما از سینه چاکان بهار و شاگردان اوست. سخن بازیچه نیست. چرا با آنچه نمی‌‌شناسید ور می‌‌روید؟ این خطرناک ست‌ای پاکیزه خصال! اگر هوس تعریف شعر کرده اید بفرمائید! نوش جان! :

شاملو هم شعر با قافیه دارد هم شعر نیمائی هم شعر سپید
حسین شرنگ هم اینها را دارد ولی هر کسی بجای خودش در تاریخ ادبی این مملکت جا خوهد افتاد

باید دلت بی کینه باشد که حرف فردوسی یا شاملو یا شرنگ را بفهمی

زنده باد شاعر توانا و بی‌ باک ایران زمین. اشعارتان بسیار زیبا و سبک خاصی‌ دارد.