پشت مبارزان داخل کشور را خالی نکنیم

هموطن عزیز

پس از سی سال امید و سرخوردگی، تلاش و مبارزه، زندان و شکنجه، تحقیر و سرافکند گی و از دست دادن همه امید ها برای رسیدن به بهبودی اوضای سیاسی و اجتمایی کشور، باز هم با امیدی واهی رای خود را به کسانی دادیم که از طیف سردمداران و حکومت گران بوده و هستند.
شاید به امید گشایش روزنه ای به آینده بهتر، یا دهان کجی به حکومت گران.
اما همین یکصدایی در دادن رای، ما را بهم پیوند داد و فهمیدیم که چه نیروی عظیمی هستیم.
و تصویری دیگر از ایرانیان به جهان ارائه شد.

ازاین تلاشها برای دستیابی به حقوق اولیه و انسانیمان یک سال میگذرد.
تلاشهای یک سال گذشته نشان داد که ما با افکار، آزادی خواهی و دمکراسی خواهی خود، تنها نیستیم.
حتی اکثر آنها یی که در طیف حاکمان بودند و بسیاری که تصور میکردیم که با حاکمان هستند، علنا یا با احتیاطی خاص با جنبش مردم همراه شدند. زیرا از این اوضای درهم و آینده تاریک برای خود و فرزندانشان و برای ایران نگران و ناراضی بودند.

خوشبختانه یک نوع یکصدایی در مبارزه با رژیم در داخل وجود دارد.
اما در خارج چند دسته گی فراوان است. مقصود من آن نیست که در مبارزه با رژیم اختلافی وجود دارد. خیر، بلکه دیدگاه ها نسبت به مبارزان داخل متفاوت میباشد. و این به یکپارچگی ما در حمایت ازمبارزان داخل کشور صدمه میزند و پشت آنها خالی میکند .

مگر در دوره های قبل تقلب در انتحابات وجود نداشت؟
مگر کاندیدا هایی که در انتخابات قبل بخاطر خیانت در امانت در انتخابات شکست میخوردند با سکوتشان این واقعیت تلخ را نمی پذیرفتند که بهمین خاطر آب از آب تکان نمیخورد؟
این بار چه شد؟
نباید فراموش کنیم که این بار کاندیداها از دقایق اول به نتیجه انتخابات اعتراض کردند و این سبب شد که مردم به خیابان ها بریزند و به نتیجه انتخابات و تقلب ها اعتراض کنند.
اگر آنها مثل دوره های قبل اعتراضی نمیکردند و تسلیم کودتاچی ها میشدند چه کسانی و به چه هدفی میتوانستند صدها هزار نفربه خیابان ها بریزنذ وطلب رای خود را بنمایند؟

حال یکسال از انتخابات میگذرد و از این سه کاندیدای، به ناحق شکست خورده دو نفرشان آقایان کروبی و موسوی، با تمام گناه هایی که ممکن است در گذشته مرتکب شده باشند، اینک با تمام قوا ایستاده اند و با تحمل هر نوع ضرب و شتم و تحقیر و ارعاب دست از مبارزه بر نمیدارند.
همه در داخل کشور و اکثریت ایرانیان در خارج از کشور منتظرند تا این دو نفر بیانیه ای، اعلامیه ای یا فراخوانی بدهند تا مردم از آنها پیروی کنند.

آیا جایز است که ما پشت این مبارزان را خالی کنیم؟؟
اگر ما پشت مبارزان داخل کشور را خالی کنیم و آنها احساس کنند که تنها هستند و خود را تسلیم حکومتگران و کودتاچیان کنند، برای ما چه میماند؟؟؟
آیا ما خارج نشینان که برای داشتن سهمی در مبارزه، چند ساعت خود را برای شرکت در تظاهرات یا شرکت در یک سخنرانی صرف میکنیم، این حق را داریم که برای داخل کشور نسخه صادر کنیم؟؟
برای کسانی که در راه مبارزه با یک رژیم درنده خوی، صابون شکنجه، زندان، اعدام و حتی تجاوز را به تن میمالند؟؟
آیا ما خارج نشینان بایستی در حال حاضر افراد فعال داخل کشور مانند آقایان موسوی، کروبی، خاتمی و امثال آنها را مدام زیر سئوال ببریم ومردم را به آنها بدبین کنیم و آنها را تضعیف نماییم؟
فراموش نکنیم که مبارزه اصلی در داخل کشور است و ما فقط جزء کوچکی از آن هستیم.
به اعتقاد من، در این موقعیت حساس که شمارش معکوس آغاز شده است و دو شخصیت اجتماعی و سیاسی ایران که به بافت های درون نظام آشنایی کامل داشته و از پایه گذاران آن بوده اند، اکنون که آنها خود را سپر بلا کرده اند و بخاطر کاندیدا بود نشان بهانه ای هم برای ابراز اعتراض در دست دارند، وظیفه داریم بخاطر سرنوشت ایران از آنها حمایت و پشتیبانی کنیم، تا آنها با احساس اطمینان کامل از حمایت ما با قدرت هر چه بیشتر شعارهای مردم را مطرح کنند و در پیاده کردن آنها از ما یاری بگیرند.
جایز نیست که ما سنگر مبارزه را به بهانه ها و ایراداتی که در حال حاظر مطرح کردن آنها نیروی ما را تجزیه میکند خالی کنیم و رول قوه قضائیه و مجریه را به عهده بگیریم ورژیم کودتا را از این طریق ناخواشته تقویت کنیم.
در حال حاضر شعارهای انتخابات آزاد و آزادی زندانیان سیاسی شعارهای محوری بوده که میتواند همه ما را با هم متحد کند و با نافرمانی های مدنی و اعتصابات گسترده و سراسری به هدف نهایی که همانا دموکراسی و حقوق بشر است دست یابیم.
پایدار باد مبارزات مردم ایران
هامبورگ 22 خرداد 1389
مصطفی مرید
mostafamorid@yahoo.de

پشت مبارزان داخل کشور را خالی نکنیم

هموطن عزیز

پس از سی سال امید و سرخوردگی، تلاش و مبارزه، زندان و شکنجه، تحقیر و سرافکند گی و از دست دادن همه امید ها برای رسیدن به بهبودی اوضای سیاسی و اجتمایی کشور، باز هم با امیدی واهی رای خود را به کسانی دادیم که از طیف سردمداران و حکومت گران بوده و هستند.
شاید به امید گشایش روزنه ای به آینده بهتر، یا دهان کجی به حکومت گران.
اما همین یکصدایی در دادن رای، ما را بهم پیوند داد و فهمیدیم که چه نیروی عظیمی هستیم.
و تصویری دیگر از ایرانیان به جهان ارائه شد.

ازاین تلاشها برای دستیابی به حقوق اولیه و انسانیمان یک سال میگذرد.
تلاشهای یک سال گذشته نشان داد که ما با افکار، آزادی خواهی و دمکراسی خواهی خود، تنها نیستیم.
حتی اکثر آنها یی که در طیف حاکمان بودند و بسیاری که تصور میکردیم که با حاکمان هستند، علنا یا با احتیاطی خاص با جنبش مردم همراه شدند. زیرا از این اوضای درهم و آینده تاریک برای خود و فرزندانشان و برای ایران نگران و ناراضی بودند.

خوشبختانه یک نوع یکصدایی در مبارزه با رژیم در داخل وجود دارد.
اما در خارج چند دسته گی فراوان است. مقصود من آن نیست که در مبارزه با رژیم اختلافی وجود دارد. خیر، بلکه دیدگاه ها نسبت به مبارزان داخل متفاوت میباشد. و این به یکپارچگی ما در حمایت ازمبارزان داخل کشور صدمه میزند و پشت آنها خالی میکند .

مگر در دوره های قبل تقلب در انتحابات وجود نداشت؟
مگر کاندیدا هایی که در انتخابات قبل بخاطر خیانت در امانت در انتخابات شکست میخوردند با سکوتشان این واقعیت تلخ را نمی پذیرفتند که بهمین خاطر آب از آب تکان نمیخورد؟
این بار چه شد؟
نباید فراموش کنیم که این بار کاندیداها از دقایق اول به نتیجه انتخابات اعتراض کردند و این سبب شد که مردم به خیابان ها بریزند و به نتیجه انتخابات و تقلب ها اعتراض کنند.
اگر آنها مثل دوره های قبل اعتراضی نمیکردند و تسلیم کودتاچی ها میشدند چه کسانی و به چه هدفی میتوانستند صدها هزار نفربه خیابان ها بریزنذ وطلب رای خود را بنمایند؟

حال یکسال از انتخابات میگذرد و از این سه کاندیدای، به ناحق شکست خورده دو نفرشان آقایان کروبی و موسوی، با تمام گناه هایی که ممکن است در گذشته مرتکب شده باشند، اینک با تمام قوا ایستاده اند و با تحمل هر نوع ضرب و شتم و تحقیر و ارعاب دست از مبارزه بر نمیدارند.
همه در داخل کشور و اکثریت ایرانیان در خارج از کشور منتظرند تا این دو نفر بیانیه ای، اعلامیه ای یا فراخوانی بدهند تا مردم از آنها پیروی کنند.

آیا جایز است که ما پشت این مبارزان را خالی کنیم؟؟؟؟
آگر ما پشت مبارزان داخل کشور را خالی کنیم و آنها احساس کنند که تنها هستند و خود را تسلیم حکومتگران و کودتاچیان کنند، برای ما چه میماند؟؟؟
آیا ما خارج نشینان که برای داشتن سهمی در مبارزه، چند ساعت خود را برای شرکت در تظاهرات یا شرکت در یک سخنرانی صرف میکنیم، این حق را داریم که برای داخل کشور نسخه صادر کنیم؟؟؟؟
برای کسانی که در راه مبارزه با یک رژیم درنده خوی، صابون شکنجه، زندان، اعدام و حتی تجاوز را به تن میمالند؟؟؟؟
آیا ما خارج نشینان بایستی در حال حاضر افراد فعال داخل کشور مانند آقایان موسوی، کروبی، خاتمی و امثال آنها را مدام زیر سئوال ببریم ومردم را به آنها بدبین کنیم و آنها را تضعیف نماییم؟
فراموش نکنیم که مبارزه اصلی در داخل کشور است و ما فقط جزء کوچکی از آن هستیم.

به اعتقاد من، در این موقعیت حساس که شمارش معکوس آغاز شده است و دو شخصیت اجتماعی و سیاسی ایران که به بافت های درون نظام آشنایی کامل داشته و از پایه گذاران آن بوده اند، اکنون که آنها خود را سپر بلا کرده اند و بخاطر کاندیدا بود نشان بهانه ای هم برای ابراز اعتراض در دست دارند، وظیفه داریم بخاطر سرنوشت ایران از آنها حمایت و پشتیبانی کنیم، تا آنها با احساس اطمینان کامل از حمایت ما با قدرت هر چه بیشتر شعارهای مردم را مطرح کنند و در پیاده کردن آنها از ما یاری بگیرند.
جایز نیست که ما سنگر مبارزه را به بهانه ها و ایراداتی که در حال حاظر مطرح کردن آنها نیروی ما را تجزیه میکند خالی کنیم و رول قوه قضائیه و مجریه را به عهده بگیریم ورژیم کودتا را از این طریق ناخواشته تقویت کنیم.
در حال حاضر شعارهای انتخابات آزاد و آزادی زندانیان سیاسی شعارهای محوری بوده که میتواند همه ما را با هم متحد کند و با نافرمانی های مدنی و اعتصابات گسترده و سراسری به هدف نهایی که همانا دموکراسی و حقوق بشر است دست یابیم.
پایدار باد مبارزات مردم ایران
هامبورگ 22 خرداد 1389
مصطفی مرید
mostafamorid@yahoo.de

Motasefam ke natavanestam dar in harkat sherkat konam vali shenidam ke kare besyar zinaie anjam shod afarin be sharafe hame shoma

آقای پژمان اکبر زاده: معترضان ایرانی که دوازدهم ژوئن 2010 شرکت کردن تعداد زیادی پرچم سه رنگ شیر و خورشید نشان در دست داشتن دروبین شما آن دید روشن و باز را نداشت دم از همبستگی و دعوت به اتحاد می نمایید متاسفانه با این روش آب به آسیاب جمهوری اسلامی ریخیته می شود.موفق باشید