| خانه > ایرج ادیب زاده > گزارش > آخرین مارسی‌یز به افتخار مهیار منشی‌پور | |||
آخرین مارسی‌یز به افتخار مهیار منشیپورایرج ادیب‌زادهadibzadeh@radiozamaneh.comشنبه‌شب گذشته «مارسی‌یز» سرود ملی فرانسه به افتخار مهیار منشی‌پور، مشت‌زن ایرانی‌تبار فرانسوی در شهر پوآتیه با حضور نزدیک به شش هزار تماشاگر نواخته شد. تماشاگرانی هیجان‌زده که با فریادهای «مهیار مهیار» به او انرژی می‌دادند.
داستان زندگی مهیار منشی‌پور شبیه به یک رمان است. او در ۱۱ سالگی به تنهایی با یک ساک بزرگ که همه‌ی زندگی او را تشکیل می‌داد، وارد فرانسه شد، به شهر پوآتیه رفت که عمه‌اش در آن زندگی می‌کرد. در آن‌جا پناهنده شد. درس خواند. به دانشگاه رفت. در رشته‌ی تربیت بدنی فارغ‌التحصیل شد. به دنیای بوکس روی آورد. ملیت فرانسه گرفت. شش بار کمربند قهرمانی جهان مشت‌زنی را برای فرانسه به دست آورد و شش بار «مارسی‌یز» به افتخار او به صدا درآمد.
مهیار در سال ۲۰۰۶ بعد از شکست غافلگیرانه‌اش از یک مشت‌زن تایلندی از دنیای بوکس حرفه‌ای کناره گرفت. اما همان طور که «لانس آرمسترانگ» دوچرخه‌سوار افسانه‌ای آمریکایی کناره‌گیری کرده بود و بار دیگر به «تور دو فرانس» بازگشته است، مهیار هم سال پیش در چهارچوب برنامه‌ای به نام «برای افتخار» به دنیای مشت‌زنی حرفه‌ای بازگشت. او دو هدف را دنبال می‌کرد: بازپس‌گیری کمربند قهرمانی جهان و هدف دوم که اهمیت بیشتری داشت، ورود به دنیای برگزارکننده‌های بوکس حرفه‌ای. مهیار تا رسیدن به مرحله‌ی مدعی شدن عنوان قهرمانی جهان، سه مسابقه‌ی تدارکاتی را سال گذشته برگزار کرد. و سرانجام شنبه‌ی گذشته برابر نزدیک به شش هزار تماشاگر در شهر پوآتیه که در تمام مدت با فریادهای «مهیار مهیار» خود، او را تشویق می‌کردند، برای مسابقه‌ی قهرمانی جهان برابر «آنسلمو مورنو» مشت‌زن اهل پاناما قرار گرفت. آنسلمو مورنو ۱۰ سال از مهیار جوان‌تر بود. مهیار منشی‌پور برای این رویارویی مجبور شده بود وزن خود را تا ۵۳.۵ کیلوگرم کاهش دهد و سرانجام در رقابتی تنگاتنگ که ۱۲ راند طول کشید، مهیار بازنده اعلام شد. مهیار قصد داشت در صورت پیروزی روز بیست و یکم ماه مارس ۲۰۱۰ هم‌زمان با جشن نوروز ایرانی‌ها در دوبی، میان ایرانیان ساکن آن‌جا و ایرانیانی که از ایران آمده‌اند، یک مسابقه قهرمانی جهانش را برپا کند. اما با این شکست نقشه‌های آینده‌ی او نقش بر آب شد. با این همه، نام مهیار منشی‌پور در تاریخ مشت‌زنی جهان و فرانسه باقی می‌ماند. هم‌چنین شاگردان مدرسه‌ی «ایران ـ فرانس» در شهر زلزله‌زده‌ی بم، هرگز مهیار منشی‌پور را فراموش نمی‌کنند که در اوج شهرت قهرمانی جهانش، با گردآوری پول از فرانسوی‌ها و رفتن به شهر بم، مدرسه‌ای را در آن‌جا بنا کرد که از سال تحصیلی گذشته، گروهی از نوجوانان در آن‌جا درس می‌خوانند و برای آینده‌ی ایران آماده می‌شوند.
منصور بهرامی، قهرمان تنیس حرفه‌ای از دوستان نزدیک مهیار منشی‌پور است. نظرش را درباره‌ی این آخرین «مارسی‌یز» به افتخار مهیار منشی‌پور جویا شدم و پرسیدم بدرود با دنیای قهرمانی، بویژه قهرمانی حرفه‌ای کار بسیار سختی است؛ این طور نیست؟ صد درصد. می‌دانید!؟ اصولاً ورزشکارها بعد از مدتی که به بازنشستگی می‌رسند، گذاشتن آن ورزش به کنار، کار خیلی ساده‌ای نیست. ولی من اطمینان دارم که مهیار منشی‌پور اولاً قهرمان بزرگی است و اصولا در کار حرفه‌ای‌اش هم، در کار جدیدی که در دست دارد، می‌تواند همان عنوان‌های قهرمانی را به دست بیاورد. یعنی برگزار کردن مسابقه‌های حرفه‌ای بوکس!؟ بله؛ و ضمن آن یکی از مشاورین شهرداری شهر پوآتیه است که به هر صورت برایش آرزوی موفقیت می‌کنم و امیدوارم که همیشه موفق و پیروز باشد. مهیار منشی‌پور از نظر اجتماعی هم در فرانسه بسیار شناخته‌شده است. نظر شما چیست؟ مهیار منشی‌پور هم شخصی است که همه در فرانسه دوستش دارند. به او احترام می‌گذارند و در ضمن آدم خیلی باهوشی هم هست. من مطمئنم که آینده‌ی خیلی درخشانی در زندگی معمولی‌اش خواهد داشت. ولی همان طور که می‌دانید متأسفانه در این شکستش که البته با امتیاز در دوره دوازدهم باخت، من نتوانستم حاضر باشم. برای این‌که همان طور که می‌دانید، من برای مسابقات ویمبلدون در انگلیس بودم. 
نظرات بیان شده در این نوشته الزاماً نظرات سایت زمانه نیست.
|
لینکدونی
آخرین مطالب
موضوعات
آرشیو ماهانه
|
||
 |
