«این دفعه به گردن خبرنگاران می‌اندازند»

ایرج ادیب‌زاده

۲۴ ساعت بعد از آن‌که محمد ‌علی‌آبادی معاون رییس‌جمهوری و رییس ‌سازمان تربیت بدنی توانست در انتخاباتی که همه‌ی حریفان جز یک ‌نفر کنار رفته بودند، پست کمیته‌ی ملی المپیک را هم در انتخابات به دست بیاورد، رییس سازمان بازرسی کل کشور روز چهارشنبه اعلام کرد که انتخابات کمیته‌ی ملی المپیک خلاف قانون است.

در این باره با منوچهر لطیف، روزنامه‌نگار ورزشی در ایران گفت و گو کردم.

نظرتان راجع به انتخابات کمیته‌ی ملی المپیک و اعتراض رییس سازمان بازرسی کل کشور چیست؟

به اعتقاد من اعتراض سازمان بازرسی کل کشور کاملاً وارد است و ما در سال‌های اخیر با مشکل دوشغله و چندشغله بودن در ورزش مواجه هستیم.

با این که آقای علی‌آبادی وقتی در مهرماه سال ۱۳۸۴ جانشین آقای محسن ‌مهرعلیزاده در رأس سازمان تربیت بدنی شد، بلافاصله به دوشغله‌ها و چندشغله‌های سازمان تربیت بدنی اولتیماتوم داد که تا یک هفته تکلیف خودشان را روشن کنند و باید فقط یک شغل داشته باشند؛ در غیر این صورت باید سازمان تربیت بدنی را رها کنند و بروند.

عده‌ای رفتند و عده‌ای دیگر هم از شغل‌های دیگر هم استعفا دادند و تنها یک شغل را پذیرفتند.

ولی به مرور زمان دیدیم که مخالف دوشغله‌ها، خودش هم طرفدار دوشغله و چندشغله شد. حتی اگر در خاطرتان باشد خود آقای علی‌آبادی با حفظ سمت در سازمان تربیت بدنی، در صدد بود که رییس فدراسیون فوتبال هم بشود که فیفا این کار را غیر قانونی اعلام کرد و جلوی نامزدی و حضور ایشان را در انتخابات گرفت.

حالا که از آن طریق امکان‌پذیر نشده است، آقای علی‌آبادی آمده‌اند خودشان را برای ریاست کمیته‌ی ملی المپیک نامزد کرده‌اند و این از پیش معلوم بود که ایشان بدون هیچ دغدغه‌ای انتخاب خواهد شد. چون ۳۶ نفر از اعضای ۶۶ نفری مجمع انتخاباتی کمیته‌ی ملی المپیک را رؤسای فدراسیون‌ها تشکیل می‌دهند که کاملاً در اختیار رییس سازمان هستند و حکم خود را از رییس سازمان دریافت ‌کرده‌اند و بقیه هم اکثراً در اختیار سازمان هستند. به همین دلیل پیش‌بینی‌ها مبنی بر انتخاب آقای علی‌آبادی بود.

من یک ماه پیش هم نوشته بودم که آقای علی‌آبادی بدون هیچ گونه نگرانی، رییس کمیته‌ی ملی المپیک می‌شود و آقای افشارزاده هم دبیر کل خواهد شد و بقیه‌ی شغل‌ها هم در تشکیلات کمیته‌ی ملی المپیک چندان حساس نیست و هر کس بشود، فرقی نمی‌کند. این دو عضو هستند که باید تمام کارهای کمیته‌ی ملی المپیک را به دوش بکشند.

یعنی برای ما قابل پیش‌بینی بود و همان طور هم شد. نامزدهایی که برای کمیته‌ی ملی المپیک یا دبیر‌ کلی آمده بودند، اکثراً سفارشی بودند و آقای علی‌آبادی خواسته بود که این‌ها بیایند که نگویند ایشان در یک انتخابات بدون رقیب اول شد.

حتی آقای دکتر رضا‌ قراخانلو رییس کمیته‌ی ملی المپیک قبلی هم در همان مجمعی که روز سه‌شنبه تشکیل شد، از اعضای مجمع دو دقیقه وقت گرفت که با آقای علی‌آبادی که در کنارش نشسته بود، مشورت کند که آیا ایشان نامزد بشود یا از نامزدی انصراف بدهد؛ که دیدیم آقای قراخانلو هشت رأی و آقای علی‌آبادی ۵۶ رأی کسب کرد.

منوچهر لطیف روزنامه‌نگار ورزشی

در همه‌ی کشورهای جهان، دبیر کل کمیته‌ی ملی المپیک از چهره‌های سرشناس ورزش در سطح جهان انتخاب می‌شود و هیچ‌گاه هم ریاست ورزش هیچ کشوری با رییس کمیته‌ی ملی المپیک یکسان نیست. یعنی یک نفر این دو پست را ندارد. در ایران قبل از انقلاب هم همین طور بود و رییس سازمان تربیت‌‌بدنی هم با رییس کمیته‌ی ملی المپیک جدا بود. اما در این سال‌ها آقای غفوری‌فرد، آقای هاشمی‌طبا و کسان دیگری هم بودند که هر دو تا پست را با هم داشته‌اند. فکر می‌کنید این مشکلی که الان پیش آمده به کجا می‌کشد؟

اگر واقعاً سازمان بازرسی کل کشور، این موضوع را جدی دنبال کند و نمایندگان مجلس شورای اسلامی هم در این اواخر به این مسأله اشاره داشتند که باید اساسنامه مدونی را در مورد انتخابات کمیته‌ی ملی المپیک تهیه و تدوین بکنند و الان هم ضرورت انجام این کار احساس می‌شود؛ مشروط بر این که این اساسنامه‌ی کمیته‌ی ملی المپیک به سرنوشت اساسنامه‌ی فدراسیون‌های ورزشی دچار نشود.

اساسنامه‌ی فدراسیون‌های ورزشی در سال ۱۳۷۶ به تصویب هیأت دولت رسید. بعد از آن هر رییس سازمان تربیت بدنی که آمده است، به بهانه‌ی اصلاحات، تغییراتی در این اساسنامه به وجود آورده و نفوذ رییس سازمان را در عزل و نصب‌های رؤسای فدراسیون‌ها بیشتر کرده است و این دیگر آن معنای اساسنامه‌ی انتخاباتی که ما در کشور‌های پیشرفته در عرصه‌‌ی ورزش دیده‌ایم، ندارد.

در بازی‌های المپیک پکن که شکست‌های پی‌در‌پی برای کاروان ورزشی ایران در پی داشت، سازمان تربیت بدنی شکست‌ها را به گردن کمیته‌ی ملی المپیک انداخت و کمیته‌ی ملی المپیک هم به گردن سازمان تربیت بدنی. با توجه به این‌که هم سازمان تربیت بدنی و هم کمیته‌ی ملی المپیک را یک نفر اداره می‌کند، فکر می‌کنید به این ترتیب در المپیک آینده این شکست‌ها را به گردن چه کسی بیندازند؟

این دفعه به گردن خبرنگاران می‌اندازند! واقعیت این است که رؤسای فدراسیون‌ها، مسئول شکست در المپیک پکن بودند که زیرمجموعه‌ی سازمان تربیت بدنی هستند.

کمیته‌ی ملی المپیک تا جایی که ما خبر و اطلاع داریم، در حد مقدور از فراهم کردن امکانات مالی و تشکیل اردو و اعزام تیم‌ها به خارج از کشور برای فدراسیون‌هایی که سهمیه المپیک را گرفته بودند، دریغ نکرد.

اگر به تاریخ المپیک‌‌ها نگاه کنید می‌بینید که کشتی به تنهایی ۳۲ مدال از ۴۸
را کسب کرده است. اما در المپیک پکن اگر یادتان باشد، از ۱۲ کشتی‌گیری که ما داشته‌ایم، هفت نفرشان پیش از این برنده‌ی مدال جهانی بودند، ولی حاصل آن‌ها یک مدال برنز بود.

با این‌که همه می‌گویند که فدراسیون کشتی، مدیریت ضعیفی دارد و در این دو سال در تمام این میدان‌ها شکست خورده است، ولی آقای علی‌آبادی نمی‌خواهد تغییراتی را صورت بدهد.
اگر ما با همین روش پیش برویم در بازی‌های گوانگ‌ژو ۲۰۱۰ و المپیک ۲۰۱۲ لندن هم ما شکست خواهیم خورد.