«تا لحظه‌ی آخر نام حریفم را نمی‌گویم»

ایرج ادیب‌زاده

نزدیک به دو سال بعد از شکست غافلگیر‌ کننده برابر یک مشت‌زن تایلندی و از دست دادن کمربند قهرمانی جهان بوکس حرفه‌ای، بار دیگر مهیار منشی‌پور به رینگ باز می‌گردد.

مهیار منشی‌پور، در اوج قهرمانی جهانش به دنبال زلزله‌ی ویرانگر بم با ایجاد انجمن «فرانس بم» با کمک‌های مردمی فرانسوی‌ مدرسه‌ای مدرن و مجهز در بم ایجاد کرد که از سال قبل شاگردان بمی در آن به تحصیل مشغول‌اند.

از مهیار منشی‌پور درباره‌ی انگیزه‌ی بازگشتش به رینگ می‌پرسم.

قبلاً انگیزه‌ی من کم شده بود. اما بازگشت من چندان عجیب و غریب نیست. تصور می‌کردم تا آخر جاده نرفته‌ام و خیلی کارها مثل برگزاری مسابقات مانده است.

می‌خواهم خودم مسابقه را برگزار کنم و مهم‌تر از همه چیز می‌خواهم حریف تایلندی را که از او باخته بودم شکست بدهم. یعنی دوباره با هم مسابقه بدهیم و او را شکست بدهم.

مهیار منشی‌پور، مشت‌زن ایرانی ‌تبار فرانسه (عکس: ایرج ادیب‌زاده)

با وجود آن‌که تاریخ دوره‌ی جدید مسابقه‌ی حرفه‌ای‌اش مشخص شده است اما مهیار منشی‌پور هنوز نام حریفش را آشکار نکرده است. شاید به دلیل آن‌که وی این‌بار تنهایی با کمک دوستانش برپایی این مسابقه را بر عهده گرفته است و نه برگزارکننده‌های حرفه‌ای مشت‌زنی در فرانسه و آن‌ها که اختیار رینگ را در اختیار خود دارند.

تا لحظه‌ی آخر نام حریفم را نمی‌گویم. فقط بدانید‌ حریفی در سطح بالای اروپایی است.

از چه زمانی به فکر بازگشت دوباره به رینگ افتادی؟

ماه نوامبر قبل، یعنی ۱۰ ماه قبل تصمیم گرفتم که نشد. به همین دلیل مارس را برای بازگشت انتخاب کردم و از ماه نوامبر و مارس خیلی درست و حسابی تمرین می‌کنم.

مهیار منشی‌پور از حالا برنامه‌ریزی برای مسابقه مهم بر سر قهرمانی جهان و تاریخ آن را هم مشخص کرده است.

امیدواریم در ماه ژوئن باشد و خواهیم دید که چه می‌شود. حداقل باید چهار مسابقه بدهم. در ماه ژوئن که بازی انتقامی را ببرم، خواهیم دید سال آینده درست دو ماه دیگر بازی قهرمانی جهان را انجام خواهم داد.

یعنی هدف اصلی، قهرمانی جهان است؟

بله، ولی اصلی‌ترین هدفم شکست حریف تایلندی است.

مهیار منشی‌پور، مشت‌زن ایرانی ‌تبار فرانسه (عکس: ایرج ادیب‌زاده)

بازگشت مهیار منشی‌پور با بازگشت لارنس آرمسترانگ فوق قهرمان دوچرخه‌ سواری آمریکا مصادف شده است. مردی که هفت بار قهرمان مهم‌ترین و سخت‌ترین مسابقه‌ی دوچرخه‌ سواری جهان یعنی توردوفرانس، آن‌هم پس از رهایی از سرطان در سال ۱۹۹۶شده است.

مهم نیست. همه می‌دانند که لارنس خیلی جدی و حرفه‌ای کار خود را انجام می‌دهد و دوباره باید سخت تمرین کند. اما مشت در دهانش نمی‌خورد.

این فرق بین دوچرخه‌سواری و بوکس است. دوچرخه ‌سواری از نظر بدنی از بوکس سخت‌تر است اما از نظر روحی خیر، چون به سر و صورتش مشت نمی‌خورد.

از منصور بهرامی تنیسور حرفه‌ای و نامدار ایرانی که در کنفرانس مطبوعاتی مهیار منشی پور حاضر است می‌پرسم آیا مهیار موفق خواهد شد؟

مهیار، قهرمان بزرگی در بوکس است، شش بار قهرمان جهان شده است. متاسفانه هفتمین باری که برای عنوان قهرمانی تلاش کرد، باخت.

تا ۲۰ ثانیه‌ی آخر از نظر امتیاز پیش بود اما نمی‌دانست. به همین دلیل قهرمانی را کنار گذاشت. بسیای از قهرمانان که از دنیای حرفه‌ای خداحافظی می‌کنند بعد از یکی دو سال دوست دارند به میدان برگردند.

این برای من عادی است که ایشان دوست دارند برگردند و عنوان قهرمانی خود را به دست بیاورند. امیدوارم موفق باشند و به هدف خود برسند.

مهیار منشی‌پور، مشت‌زن ایرانی ‌تبار فرانسه (عکس: ایرج ادیب‌زاده)

شما قهرمان حرفه‌ای تنیس بودید. به خصوص در مسابقات دو نفره به بالاترین رده‌ها رسیدید. فکر نمی‌کنید اگر یک قهرمان مدتی ورزش حرفه‌ای را کنار بگذارد بازگشت دوباره‌اش به میدان با حریفان آماده دشوار باشد؟

۱۰۰ درصد مشکل است. اما در گذشته قهرمانانی بوده‌اند که بازگشت مجدد داشته‌اند و به هدف خود رسیده‌اند. خیلی‌ها هم به هدفشان نرسیده‌اند.

مهیار‌ منشی‌پور کسی است که بدون دلیل این کار را نمی‌کند و آدمی منطقی است. مطمئنم می‌داند به کجا می‌رود، هدفش چیست و می‌داند چه کاری انجام بدهد. فکر نمی‌کنم کارش اشتباه باشد. در هر صورت امیدوارم کارش اشتباه نباشد.

شما هم که مسابقات حرفه‌ای را کنار گذاشتید نتوانستید از مسابقات حرفه‌ای کنار بروید و به نوعی باز هم این ورزش را ادامه می‌دهید.

یکی از دلایلی که مسابقات حرفه‌ای را کنار گذاشتم این بود که سنم داشت بالا می‌رفت، اما از نظر رده‌بندی جهانی، آن رده‌بندی را داشتم که مسابقات را ادامه بدهم.

بیشتر کشورهای دنیا و بیشتر جاهایی که مطرح بودند من را برای مسابقات نمایشی دعوت کردند. دیدم مسابقات نمایشی‌ام از مسابقات حرفه‌ای بیشتر است.

به همین دلیل خودم را از مسابقات حرفه‌ای بیرون کشیدم و مسابقات نمایشی را شروع کردم. خوشبختانه ۳۵ تا ۴۰ هفته در سال مسابقات نمایشی مختلفی در شهرها و کشورهای مختلف جهان اعم از اروپا و آمریکا و آسیا انجام می‌دهم و از این بابت هم خیلی خوشحالم.

بیشتر بازی‌هایی که انجام می‌دهم جنبه‌ی نمایشی دارد و به قول معروف به آن صورت «مسابقه» نیست‌.