مراسم روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان در پاریس

این گزارش را از اینجا بشنوید.

در فرانسه و در سال ۲۰۰۶، هر سه روز، یک زن در اثر خشونت همسر یا شریک زندگی کشته شده است. دولت فرانسه برای زنان و کودکان آن‌ها که به دلیل خشونت همسرانشان خانه را ترک کردند، اقدام به ایجاد خانه‌های امن کرده است.

در این میان خانم‌های ایرانی فعال حقوق زنان و همچنین تعدادی از مردان ایرانی، با در دست داشتن پلاکارد و پارچه‌نوشته‌هایی، در این تظاهرات حضوری چشم‌گیر داشتند. با چند تن از آن‌ها که در این تظاهرات شرکت داشتند، گفتگو کردم. آذر درخشان، از فعالان جنبش زنان و سازمان زنان هشت مارس ایرانی - افغانی چنین گفت:

ما در کشوری زندگی می‌کنیم که خشونت علیه زنان از داخل خانه تا بیرون از آن قانونی هست. حدود دو ماه پیش، یک ویدیوی تجاوز دسته‌جمعی به یک زن، دست به دست می‌چرخید و این خشونت علیه زنان است. جامعه را چنان به انحطاط کشانده‌اند که الان عده‌ای به خودشان جرأت می‌دهند که به زنان تجاوز کنند و از آن عکس و فیلم بگیرند. اگر آن زن شکایت کند، خودش مجازات می‌شود. درست است که اشکال خشونت علیه زنان در کشورهای مختلف، متفاوت است؛ ولی ما علیه خشونت زنان هستیم و این همبستگی هست.

یکی از اشکال همبستگی این است که ما آن‌ها را در جریان بگذاریم که علیه زنان دیگر در گوشه‌ای از این دنیا چه جنایاتی تحت قانون انجام می‌شود. این یکی از مهم‌ترین مسائل همبستگی ما هست. بویژه این‌که برای ما اهمیت دارد که در این‌جا باشیم.

کشور ما با یک جنگ روبه‌رو است و در عین حال صدای اکثریت زنان ایرانی است که می‌گویند نه جنگ و نه هیچ دخالت خارجی و نه جمهوری اسلامی. ما می‌خواهیم که هر شکل از خشونت عریان و پوشیده علیه زنان و در همه‌ی حیطه‌ها اعم از فرهنگ، قانون، فکر و آموزش و پرورش، از بین برود.

یک خانم جوان ایرانی که به تازگی از ایران آمده است، می‌گوید:

برای من، چون این چیزها را در ایران دیده‌ام، عادی است و فقط تفاوت، دموکراسی است. چون این گونه تجمع در ایران به ضرب و شتم منجر می‌شود؛ ولی در این‌جا در کمال آرامش و آزادی آمدند و همه حرفشان را می‌زنند. برای من ادامه فعالیتم هست که در ایران هم بوده و در این‌جا هم شرکت می‌کنم. فکر می‌کنم همه جای دنیا می‌توانیم برای این مسأله کار کنیم.

اکنون در کنار خانم‌های سرودخوان فرانسوی، به سراغ چند ایرانی دیگر می‌رویم. از یک آقا که فعال سیاسی نیز هستید، در مورد حضورش در این‌جا سؤال می‌کنم:

برای همبستگی با زنان ایران و جهان و همچنین دفاع از حقوقشان من این‌جا هستم. برابری حقوقشان با مردان را خواهانیم.

برایتان این اجتماع که می‌بینید، جالب است؟

البته هر سال این برنامه برگزار می‌شود و شاید انتظار بود که در این اجتماع تعداد بیشتری شرکت کنند. ولی به هر حال فعالین زنان فرانسه و کشورهای مختلف به این‌جا آمده‌اند.

مسأله‌ی زنان ایران هم برای شما مهم است؟

در شرایط فعلی لازم است که ما در هر جایی که هستیم، همبستگی خودمان را با زنان ایرانی و فعالیتشان ابراز کنیم.

مریم یوسفی، از فعالین حقوق زنان ایران و فعال حقوق اجتماعی و حقوق بشر است. او نظرش را راجع به این تجمع این گونه بیان می‌کند:

این گروه متشکل از انجمن‌ها و احزاب سیاسی زنان مختلف هست و اکثر کسانی که در آن حضور دارند، از طیف چپ هستند و در واقع امروز برای خشونت علیه زنان است که این خشونت خانگی است و این‌که زنان حقوق مساوی با مردان چه در زمینه‌ی شغلی و چه در زمینه‌ی سیاسی، ندارند و در واقع امروز روزی است که رفع خشونت را خواستاریم.

به خصوص ما ایرانیان که در معرض جنگ هستیم و اگر جنگ شود اولین قربانیان زنان هستند. تمام این انجمن‌ها جزو سه شبکه در فرانسه هستند. قدمت یکی از این شبکه‌ها به سال ۱۹۰۰ می‌رسد و این سه شبکه اخبار مربوط به ایران را دریافت می‌کنند وروی تارنماهای خودشان می‌گذارند و از طریق ایمیل‌های درونی، به اطلاع می‌رسانند و در مورد زنان ایران در جریان هستند.

فریبا ثابت نیز چنبن می‌گوید:

این روز فکر می‌کنم روزی علیه خشونت زنان است. قبل از هر چیز این یک روز جهانی است به این خاطر که خشونت علیه زنان و خشونتی که دولت‌ها روا می‌دارند، شاید در این‌جا کمتر باشد؛ ولی خشونت اجتماعی و خشونت فامیلی حتی در این کشورهای پیشرفته که به لحاظ حقوقی زنان با مردان برابرند، وجود دارد

ولی در جامعه ما به طور مشخص، این خشونت قانونی است و ما در سه محور در دولت جامعه و خانواده نهادین شده و در جامعه‌ی مردسالاری شاید این یک حق مسلم شده است. در این جوامع مواردی پیش می‌آید که می‌توانند شکایت کنند. ولی در جامعه ما اگر پدری دخترش را بکشد یا برادری به خواهرش تجاوز کند، حتی حق این‌که این حقوق را از خودش بگیرد، ندارد.