«سورپریز انتخاباتی»

از «اينجا» بشنويد.

سورپریز یا شگفتی انتخاباتی، تیتر سایت‌های خبری و چند روزنامه‌ی یکشنبه‌های فرانسه است درباره‌ی انتخابات جمعه‌ی مراکش، که نتایج آن امروز يکشنبه اعلام شده است. شگفتی‌آفرین، حزب ملی‌گرای استقلال بود، با ۱۶ درصد آرا یا ۵۰ کرسی؛ پنج کرسی بیشتر از پیش. بالاتر از حزب اسلام‌گرای میانه‌رو «عدالت و توسعه» که در نظرخواهی‌ها بخت بردن نزدیک به ۷۰ کرسی، پیش‌بینی شده بود؛ اما ۴۷ کرسی بیشتر به دست نیاورد و حزب حاکم را به تقلب و خرید رأی متهم کرد.

سوسیالیست‌ها، بازنده‌ی بزرگ این انتخابات بودند، با ۳۶ کرسی، در برابر ۵۰ کرسی دوره‌ی پیش. میزان شرکت مردم در این انتخابات هیچ گاه به این کمی نبوده است، با ۳۷ درصد. ۳۰ زن نیز از مجموع ۳۲۵ نماینده‌ی مجلس آینده‌ی مراکش را تشکیل می‌دهند.

و باز هم از زنان: مجله‌ی فرانسوی «پله رین» گزارش و عکس‌های خانم ورونیک دنیوره، فعال امور زنان را که سه سال در افغانستان کار می‌کرده، منتشر کرده است. وی می‌نویسد: «در منطقه‌ای که نیروهای بریتانیایی آن جا را ترک کرده‌اند، هرج و مرج و ترور افراد بی‌گناه بازگشته است. هدف بنیادگراهای اسلامی هم طبق معمول زنان‌اند. آن‌ها مدرسه‌های دختران را به آتش می‌کشند؛ معلمین آن را به قتل می‌رسانند.» ورونیک دنیوره می‌افزاید: «با وجود این رژیم ترور، زنان افغان همچنان به مقاومت ادامه می‌دهند.»

این مقاومت زنان به شکلی دیگر در گواتمالا، در آمریکای مرکزی، ادامه دارد. یک زن، آن هم سرخ‌پوست در کشوری که مورد تبعیض نژادی قرار دارند، برای نخستین بار می‌خواهد رییس‌جمهور شود. خانم «ریگو برتا منچو» برنده‌ی جایزه‌ی صلح نوبل ۱۹۹۲ رهبر«مایا»‌ها، یکی از ۱۴ نامزد انتخابات ریاست جمهوری گواتمالا بود که امروز انجام گرفت.

خود وی از پیش می‌دانست، تنها یک معجزه و کمی شانس می‌تواند او را در این مبارزه پیروز گرداند. در کشوری که سرخ‌پوستان بومی اکثریت ندارند و با تبعیض نژادی نیز روبه‌رو هستند؛ کشوری با قتل‌های سیاسی، فساد اداری، ترافیک مواد مخدر و تروریسم، اما سرشار از تبلیغات انتخاباتی، که همه هم می‌خواهند اوضاع را عوض کنند و دو تای آن‌ها هم زن هستند.

ریگوبرتا، با وجود آن که با بردن جایزه‌ی صلح نوبل به چهره‌ی جهانی مبدل شده، اما نمی‌تواند روی پشتیبانی سرخ پوست‌ها که ۴۶ درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند، حساب کند. آن‌ها در ۲۲ گروه مختلف تقسیم شده‌اند، آگاهی سیاسی نیز ندارند.

به هر حال شش میلیون گواتمالایی، که برای ششمین بار پس از بازگشت دمکراسی به آن کشور به پای صندوق‌های رأی رفته‌اند، باید دولت چهار سال آینده‌ی خود را برگزینند: رییس جمهور، معاونان او، ۱۵۸ نماینده مجلس، ۳۳۲ شهردار و ۳۵۴۰ مسئول دیگر محلی را.

و حالا دنیای پرغوغای سیاست را کنار می‌گذاریم و سری به دنیای زیبای سینما می‌زنیم: سرانجام فیلم پر گفت‌وگوی «چهار ماه، سه هفته و دو روز» بر پرده‌ی سینماهای فرانسه ظاهر شد. ساخته‌ی کریستیان مونجیو کارگردان جوان رومانیایی برنده‌ی آخرین جایزه‌ی نخل طلای فستیوال کن. از موج جدید سینمای رومانی که با کمک‌های دولت جدید آن کشور پر و بال گشوده و در سه سال گذشته جوایز باارزشی از فستیوال‌ها، به ویژه کن را برده‌اند.

مهم‌ترین آن‌ها، شب ۲۷ ماه می گذشته بود که همین فیلم «چهار ماه، سه هفته و دو روز» نخل طلای کن را برد، با اعلام این خبرمردم رومانی، به خیابان‌ها ریختند. با کنسرت بوق اتومبیل‌ها و اهتزاز پرچم کشور، گویی پیروزی در جام جهانی سینما را جشن گرفته‌اند.

داستان فیلم در یک خوابگاه دانشجویی اتفاق می‌افتد. دو دانشجوی دختر که یکی از آن‌ها که ۲۲ سال دارد، حامله است و باید سقط جنین کند؛ آن هم در دوران دیکتاتوری چائوشسکو که سقط جنین ممنوع است. داستان تلخی که ماهرانه پرداخته شده و تصویر بسیار دقیقی از زنانی است که در سکوت مبارزه می‌کنند.

و سرانجام مراسم تشیع جنازه‌ی لوچیانو پاواروتی در زادگاهش برپا شد. رییس‌جمهوری ایتالیا در این مراسم گفت: «من از شخصیتی تجلیل می‌کنم که برای کشورش افتخار آفرید.»

پایان‌بخش این برنامه کاریکاتور روزنامه‌ی پاریزین است که با توجه به برپایی جام جهانی راگبی در فرانسه و خاموشی پاواروتی، او را با اندام درشت در بهشت نشان می‌دهد و دو خانم رهگذر که یکی می‌پرسد از قهرمانان راگبی است؟ آن دیگری پاسخ می‌دهد : «نه، پاواروتی است ...»