رپ کردن سرنوشت من است

گفت‌وگو از شعله

پرشیا، یک رپر ایرانی در منچستر است که کارهای زیادی با موضوعات اجتماعی ارائه کرده و به تازگی در برنامه‌ی رومی رپ که توسط بنیاد میراث ایران در لندن برپا شد، حضور فعالی داشت. پرشیا در بریتانیا بزرگ شده و فارسی او قدری ضعیف است.

سلام. اسم من پرشیا است. من یک رپر هستم در انگلیس و خیلی خوب نمی‌توانم فارسی صحبت کنم...
نمی‌دانم بقیه آن را چطوری باید بگویم، فارسی من دیگر همین‌جا قطع می‌شود. می‌دانی، من بیشتر فارسی را متوجه می‌شوم تا اینکه بخواهم خوب صحبت کنم. قبلا چند تا اسم دیگر داشتم. اما این اسم را بیشتر به این دلیل انتخاب کردم که خودم را یک ایرانی می‌دانم و به نظرم می‌رسد که خیلی قشنگ است و خیلی از آدم‌ها از طریق این اسم، با ایران باستان ارتباط برقرار می‌کنند. که خیلی شهرت دارد و محبوب است. به همین دلیل اسمم را «پرشیا» گذاشتم.

پرشیا در برنامه «رومی رپ»

کی شروع به رپ کردن و نوشتن ترانه کردید؟
شعر و دکلمه گفتن را از وقتی که سنم خیلی کم بود، شروع کردم. اما در 24 سالگی به‌طور جدی‌تر روی نوشتن کار کردم. حدود دو سال است که تمرکزم را روی ترانه گفتن، گذاشته‌ام. به این دلیل که واقعا عاشق این کار هستم.

بعضی وقت‌ها نمی‌دانی که سرنوشتت چیست. ولی در مسیری قرار می‌گیری که آن اتفاقی که باید برایت بیفتد، می‌افتد. من این حس را درحال رپ کردن دارم. و می‌دانستم که رپ کردن سرنوشت من است.

همیشه در رپ، مسائل اجتماعی را نقد می‌کنید؟ چون تا حالا بیشتر کارهایی که از شما شنیدم درمورد مشکلات جامعه بودند و الان برای این جشنواره صدای ممنوع زن هم، کاری را که در اختیار ما گذاشتی، راجع به جنگ است؟
خب، می‌دانید؛ رشته تحصیلی من رادیو و تلویزیون بود و بخشی از درس من خبرنگاری بود. به همین دلیل ما باید درباره جنگ و تاریخ جنگ خیلی می‌خواندیم و بازتاب جنگ در رسانه‌ها. این باعث شد که من خیلی درباره جنگ هوشیار باشم.

دانشگاه خیلی روی من تاثیر گذاشت و از خیلی از چیزهایی که در دانشگاه خواندم، الهام گرفتم. اتفاقاتی که در خاورمیانه می‌افتد، روی من تاثیر می‌گذارد. احساساتی‌ام نمی‌کند، ولی به من الهام می‌دهد.

به ترتیب از سمت راست: بهزاد بلور مجری بی‌بی‌سی ، پرشیا، و Revael رپر ایرانی

به نظر خودت یک نگاه زنانه در نوشته‌هایت داری و یا اینکه دارای یک دید جهانی هستی؟
خب مسلما به عنوان یک زن، دید زنانه دارم و نه مردانه. دید من متفاوت است. چون بعضی وقت‌ها احساس می‌کنم که مردها، خشونت جنگ را درک می‌کنند، ولی ما زن‌ها، بیشتر صلح طلب هستیم.

با توجه به اسمت و ایرانی بودنت، می‌توانم تصور کنم که علاقه به عناصر ایرانی داشته باشی و با هنرمندان دیگر ایرانی همکاری کنی و یا اینکه حتی بخواهی به فارسی ترانه بنویسی.
راستش خیلی دوست دارم به فارسی ترانه بنویسم، اما فکر نمی‌کنم درحال حاضر فارسی من تا این حد خوب باشد. با «رویل» کار می‌کنم که یک رپر ایرانی است و در لندن گروه پویزنزپویز را دارد. یک چند تا آهنگ با او خواهم داشت. همین‌طور با مهدیار که آهنگساز «هیچکس» است، همکاری می‌کنم. در لندن هم یک آهنگساز ایرانی هست به نام اوستا که برای من آهنگ می‌سازد. بنابراین در کارهای من، صد در صد عناصر ایرانی دیده می‌شود.

من دوست دارم از آهنگ‌های ایرانی به عنوان نمونه برای آهنگ‌هایم استفاده کنم. منظورم این است که تکه‌هایی از آهنگ‌های ایرانی را در کارهایم بیاورم. چون استفاده از اهنگ ایرانی در هیپ هاپ، به این صورت کار تازه‌ای است و برای من جالب است. حالا نه به خاطر اینکه من ایرانی هستم. بلکه از نظر موسیقیایی هم جالب است.

پرشیا، اصلا موسیقی ایرانی گوش می‌کنی؟ نه فقط رپ، مثلا چه سبک‌های دیگری از کارهای هنرمندان دیگر را دنبال می‌کنی؟
بله. مادرم از بچگی آهنگ‌های قدیمی ایرانی مثل گوگوش و داریوش می‌گذاشت. به همین دلیل آهنگ‌های قدیمی ایرانی را می‌شناسم. در چند تا از آهنگ‌های خودم هم از آهنگ های گوگوش به عنوان نمونه استفاده کردم. در کل، موسیقی ایرانی گوش می‌کنم. در بخش رپ هم، آهنگ‌های «هیچکس» را گوش می‌کنم و کارهای «فریناز» را هم می‌شناسم.

پرشیا در برنامه «رومی رپ»

شما چه توصیه‌ای به دخترهای دیگر ایرانی داری که می‌خواهند کار موسیقی را دنبال کنند؟
می‌دانید، من از یک خانواده ایرانی می‌آیم و تجربه‌ام این بوده که آنها، بیشتر پدرم، مایل نبودند که من رپر بشوم. در این زمینه با آنها اختلاف داشتم. البته نه اینکه آزادی من محدود بشود، ولی همین برای من انگیزه‌ای شد.

چون من امکان گفتن خیلی چیزها را دارم که خیلی از زن‌ها ندارند. به نوعی موضوع، گفتار حقیقت است که به عنوان یک زن بتوانی خودت را بیان کنی. طوری که حتی مردها به حرف‌هایت گوش بدهند. خیلی باعث تاسف است که در ایران یک چنین آزادی برای زنان وجود ندارد. اما چکار می‌شود کرد. کاری که از دست ما برمی‌آید این است که سعی کنیم این آزادی را برای زنان‌مان جا بیندازیم.

به‌طور کلی اینکه به عنوان یک زن در دنیای موسیقی قبولت کنند و برایت ارزش قائل بشوند، خیلی سخت است. به دلیل اینکه دنیای موسیقی به شدت دنیای مردسالاری است. بیشتر مواقع دید مردها به تو این است که تو فقط یک زنی که شاید یک مرد ترانه‌هایش را نوشته است. وقتی تو یک چیزی را هوشیارانه یا عاقلانه می‌گویی؛ مردها بیشتر مواقع فکر می‌کنند این حرف‌ها در اصل مال یک مرد است. زیاد خوششان نمی‌آید که بخواهند از کاری که زن‌ها در موسیقی انجام می‌دهند، قدردانی کنند.

به نظر من برای زن‌ها، کار موسیقی بسیار سخت است. من به شخصه فکر می‌کنم که آدم باید خودش باشد. آدم باید تک باشد و نگذارد که کسان دیگر روی او تاثیر بگذارند. خیلی از آدم‌ها وقتی می‌بینند که تو یک چیز باارزشی داری، سعی می‌کنند که از تو سوء استفاده کنند. و برای تو تعیین کنند که چکار کنی. ولی فلسفه من این است که بهتر است همین نظر خودت را بگویی. تا موقعی که زنان حرفی برای گفتن دارند، به نظر من خوب است که وارد این کار بشوند. چون ما نیاز به زنان بیشتری در دنیای موسیقی داریم.

ایرانی‌ها خیلی با تو تماس می‌گیرند؟
بله من یک صفحه «مای‌اسپیس» دارم و از آن طریق خیلی از ایرانی‌ها، مخصوصا زن‌ها با من تماس می‌گیرند و به من می‌گویند که کارم خیلی برای آنها جالب است. آنها خوشحال هستند که کسی مثل من، می‌تواند یک نماینده از ایرانی‌ها باشد. این موضوع من را خیلی خوشحال می‌کند.

صدای پرشیا را در اینجا بشنوید

صفحه پرشیا در «مای‌اسپیس»