بزنید به جاده؛ قبل این که دیر بشه

میس زالزالک

فکر کرده بودم می‌تونم تمام کارهای اداری عقب‌مونده‌ را تو ماه رمضون انجام بدم. فکر می‌کردم چون کارمندها روزه هستن و زبونشون به دروغ نمی‌چرخه که سر بدوونن و یا بگن رییس نیست. هم این که مردم روزه‌بگیر ترجیح می‌دن این ماه رو تو خونه بمونن، خلوت‌تره ...

شمال، در پاییز هم سبز است

خلوت‌تر که بود. اما هر اتاقی در هر اداره‌ای رفتم یا دیدم کارمندها درحال غش و ضعفن یا مرخصی استعلاجی تشریف دارن و یا پاچه‌های شلوار رو بالا زدن برای ادای فریضه‌ نماز واجب و مستحبی و بعد چرت در نماز‌خونه، یا از شدت گرسنگی عصبانی هستن با بوی بدی که از دهانشون متصاعده ما رو دعوا و به حال غش می‌اندازن!

این‌طور که دیدم، تنها کسایی که تو این ماه حسابی فعالن و کار خودشون رو به نحو احسن انجام می‌دن، شاغل در شغل شریف خوراکی‌فروشی، به خصوص غذاهای سحری و افطاری کار می‌کنن. فروش کله‌پاچه، آش رشته، حلیم، زولبیا بامیه و... حسابی رونق داره.

وقتی مستر ازگیل پیشنهاد داد که کارا رو ول کن، بیا بریم مسافرت شمال، گفتم مسافرت؟ اونم تو ماه رمضون؟

گفت میس‌زالزالک جان، یادت رفته اون دفعه که تو تعطیلات با دوستات رفتی مسافرت، پدرت در اومد از بس شلوغ و همه چیز گرون بود؟ الان کیف داره!

بازار نوشهر

اوکی رو گفتیم. بار و بندیل بستیم و راه افتادیم. راست می‌گفت. جاده چالوس خلوت و هوا هم عالی بود. رودخونه چالوس پر از آب، عین زمرد می‌درخشید.

با حساب یک ربع چایی خوردن توی راه، سه‌ساعته رسیدیم نوشهر. نه راه‌بندونی و نه اثری از آلودگی هوا توی تونل‌ها. نوشهر هم خیلی خلوت بود. بچه‌های زیادی به امید یافتن مسافر و گرفتن یکی ‌دوهزار تومن شیتیلی از صاحب ویلا گله به گله وایساده بودن و با نشان دادن کلید می‌گفتن: اتاق، ویلا...

یکی دو جا وایسادیم و قیمت پرسیدیم. نصف و گاهی یک سوم قیمت قبل از ماه رمضون بود. بچه‌ها سر ما نزدیک ‌بود دعواشون بشه. بالاخره بعد از دیدن چند جا، یک ویلای کوچیک تمیز دو اتاق خوابه با تخت و مبل و تلویزیون و یخچال و خلاصه وسايل کامل و کابینت‌ پر از کاسه بشقاب گرفتیم شبی 20 هزار تومن! قیمت این ویلا قبل از رمضون شبی صدهزار تومن بوده.

تازه خانم صاحب ویلا اومد گفت هر «چیزی» که احتیاج دارید، بگید تا تهیه کنم. اولش دوزاری‌مون نیفتاد. اما با کمی حرف متوجه شدیم منظورش از منقل و زغال و سیخ کباب بگیر تا مشروب و مواد مخصوص پرتاب آدم به عالم هپروته. تشکر کردیم که مرسی، منقل و زغال و سیخ می‌خواهیم؛ اما بدون «مخلفات دیگر»

شنای اسلامی!

اون قدر محوطه قشنگ بود که ترجیح دادیم بعداً ساک‌هامون رو باز کنیم و گفتیم تا هوا روشنه، بزنیم بیرون. شاید این زیباترین شمالی بود که من می‌دیدم. بدون هیاهو، تمیز، هوای عالی ...

ساحل نسبت به قبل پاک‌تر بود. نه آفتابی که پوستت بسوزه و نه سرد که نتونی بری تو دریا. هر کی هم اومده بود ساحل، کاری به کار بقیه نداشت. نه خبری از فاطی کماندو بود و نه برادران جان بر کف، که هی تذکر بدن تو ماه رمضون سر رو نباید زیر آب کرد و یا تخمه نباید شکست. مردی در کنار چادرشون نمازش رو می‌خوند؛ در حالی که بقیه اعضای خانواده‌اش مشغول خوردن و تخمه شکستن بودن. دختری بی روسری تو آب بود و اون یکی با مانتو.

من هم با بلوز شلوار رفتم تو آب. دریا کمی توفانی بود. من و مستر ازگیل کلی با هم با امواج‌بازی کردیم. می‌پریدیم روی موج‌ها و تنمون رو به دست موج می‌سپردیم. گاهی ما رو به ساحل می‌آورد و گاهی می‌‌کشید عقب و کیف می‌کردیم.

خاله زهرای خوش‌خنده

دم‌دم‌های غروب بود و هر دو رو به دریا بودیم که صدای سوتی از ساحل به گوشمون رسید. به مستر ازگیل گفتم ای وای! فضولا اومدن. اصلاً رومون رو اون‌ور نکنیم و همین‌جوری به بازیمون ادامه بدیم. مثلا نمی‌شنویم! اما صدای سوت همین طور ادامه داشت.

مستر ازگیل رو به ساحل کرد و گفت دوسه‌تا آقان که لباس فرم پوشیدن. بیا بریم دیگه. گفتم من که این طوری بدون روسری و بلوز شلوار خیس نمی‌تونم بیام. برو ببین چی می‌گن. یه وقت به جرم بی‌غیرتی و روزه‌خواری نگیرنت!

رفت و من دیدم مرد ریشو بی‌سیم‌ به‌دست با ازگیل حرف می‌زنه. ازگیل برگشت تو آب و خنده‌کنان گفت: «می‌گن این‌ور زیر آب ستون‌های سیمانی هست. ممکنه بخورین بهشون و زخمی بشید. یه صد متری برید اون‌ورتر شنا کنید.» بابا دم مأمورای شمالی گرم که عیش آدم رو منقص نمی‌کنن!

فرداش صبح رفتیم جنگل سی‌سنگان اسب‌سواری و دوچرخه‌سواری و ظهرش کباب‌خوری. کلی مردم اومده بودن.

نماز خوندن جلو چادر، کنار دريا

بعد از ظهرش اول رفتیم دریا. بعد تو ماشین لباس عوض کردیم و رفتیم نمک‌آبرود. تموم جاهاش پر بود از مردم مسافری که روزه بهشون واجب نیست؛ ولی نه خیلی شلوغ. تله‌کابین نمک‌آبرود رو تا ‌به‌ حال این قدر خلوت ندیده بودم. خبری از صف درازش نبود. به راحتی بلیت خریدیم و سوار شدیم.

منظره‌ از اون بالا خیلی قشنگ بود. خونه‌های شیروونی‌دار رنگارنگ. جنگل و علف‌های سبز و دورتر دریای آبی و بالاترش آسمون با ابرهای خوشگل.

اون بالا هم سیب‌زمینی سرخ‌کرده و آش رشته‌ داغ می‌فروختن. با هوای خنک می‌چسبید. همون جا تصمیم گرفتیم یک شب دیگه شمال بمونیم. چون احتمالاً تا مدت‌ها (حداقل تا ماه رمضون بعد) این فرصت گیرمون نمیاد.

موقع برگشتن رفتیم بازار نوشهر و از خاله رقیه عزیز چند تا مرغانه (تخم‌مرغ محلی) خریدیم و از خاله زهرای خوش‌خنده مقدای سبزی. از بازار ماهی‌فروشی‌اش ماهی سفید گرفتیم و بعد رفتیم اون‌ورتر لیموترش و سیرترشی و زیتون و مقداری میوه. همه چیز ارزون‌ بود و فروشنده بسیار خوش‌رو... مسافر کم بود و ما روی بورس بودیم.

تله‌کابين نمک‌آبرود

شب که رسیدیم ویلا، غذا پختیم که فرداش می‌ریم جنگل رویان، ناهارمون حاضر باشه. البته غذاخوری‌های بین راه همه بازن (فاصله‌ بین شهرهای شمالی خیلی کمه. اما خب بین راه، آدم مسافر حساب می‌شه و روزه بهش واجب نیست) اما تو جنگل رویان که رستوران نیست. دو سه تا کبابی اولاش هست. اما ما می‌خواستیم خیلی جلو بریم.

ساک‌هامون رو هم بستیم و صبح راه افتادیم اول جنگل بی‌نهایت زیبای رویان و بعد از ظهر راه افتادیم به سمت جاده چالوس و بعد خونه. جای همه‌تون خالی بود.