برای ما تاریخ مصرف شعارها تمام شده است

لیلی نکونظر

" علی کوچولو "، تو قصه ها نبود اما شبیه من و تو، شبیه من و نسل ما، همین نزدیکی ها بود، مثل ما نزدیک و معمولی .
خانه شان در داشت، در خانه شان کلون داشت، زنگ داشت، ایوان داشت و واقعی واقعی بود، شبیه ما که هیچ وقت شبیه قصه ها نمی شویم؛ شبیه آدم های قصه ها که پرند از" آن "و لحظه‌های تکان دهنده و ناب و حماسی، مملو از حادثه‌های دراماتیک و نمایشی و حیرت آور.

زندگی ما معمولی معمولی‌ست، به دور از درام و حماسه و اسطوره. ما عمری‌ست که به قصه‌های پدرانمان فقط گوش می‌دهیم.

یادتان هست؟ بابای علی کوچولو هم جبهه بود و قرار بود خدایی به همراهش باشد. عمری‌ست که ما نسل سومی‌های انقلاب، از خودمان قصه جنگ‌های تن به تن پدرهای حزب اللهی و مجاهد و چریک فدایی مان را می پرسیم و در دلمان به آن همه حوصله می خندیم ، به این‌که " چه حالی داشته‌اند"!

برای ما یقه سفیدهای شیک و پیک ، فد کشیده در خانواده‌های طبقه متوسط، که در هیاهوی غرب و مارک و نمادهای درجه چندم تجدد پایتخت گم شده ایم، آن جنگ‌ها و نبردها، قصه‌ها و غصه‌ها، تنها صدای قدم‌های انقلابی و پر شتابی‌ست که در شب خاطره‌های پدران و مادران‌مان می‌پیچد و فقط قصه

و خاطره است که خب زمانش هم به گمانمان ماضی بعید شده است .

عکس از فارس

به عقیده ما، تاریخ مصرف شورها و شعارهای آن روزگار آن‌ها، درست همان وقت که از تعریف " آن" خاطره‌ها سیر می‌شوند و لبخندهایشان - احتمالا با یادآوری فرصت سوزی و اشتباه ها و گرفتاری‌ها و مصیبت‌هایی که قصه هرروز امروز ماست – محو شد، تمام می شود و تمام می شود.

عمری ست که از یقه آبی های زشت و بی کلاس و یلخی که به اسم حراست از" ارزش "ها، می خواهند قواعد زندگی‌های روستاهاشان را به خوردمان بدهند کتک می‌خوریم و همچنان همان نسل خوشگل و خوش‌تیپ و سوسولی هستیم که نه حالش را دارد و نه کلاسش اجازه پاسخگویی می دهد.
ما نشسته ایم پای کیبورد و وبلاگ، موسیقی غربی و دی وی دی و پیاده روی‌های شیک و کافی شاپ‌های مدرن و هر‌چه که بوی خوش غرب و دموکراسی بیاورد‌.

کتک می خوریم، تحقیر می شویم، عقب می رویم، با این حال همان علی کوچولوهایی هستیم که تو قصه‌ها نیست، " اون دور دورا نیست "، " نه خیلی پر حرف است و نه خیلی کم رو" و خانه‌شان عادی عادی، هم در دارد و هم کلون!
قصه ما هم شبیه علی کوچولو آن روزگار، ادامه‌دار و ادامه‌دار است و این حکایت ما نسل سومی‌های خوشگل و خوش‌تیپ است که دیگر نه حوصله شتاب و عصیان و انقلاب دارد و نه نای تکان خوردن و ایثار.

نشسته است نگاه می کند، یک لحظه هم باور نمی‌کند که شبیه قصه‌های رشادت پدران و مادرانش شود .

از سیاست بدش می‌آید و سیگار و سیگاریش را دود می‌کند. ابژه روشنفکری هم که داشته باشد، به همان محصولات فرهنگی از سانسور گذشته قناعت می‌کند و می‌گذرد و این قصه سیاه و سفید و غم انگیز نسلی‌ست که علی کوچولو برنامه کودکش همین قدر کوچک و دست یافتنی و نزدیک بود و قصه این روزهایش همین قدر مصیبت‌بار و غم انگیز است .

به این قصه باز هم می شود اضافه کرد اما...

تو بگو که دوره انقلاب‌ها در جهان به سر آمده است دیگر!