| خانه > نيلگون > سياست > به اسم دموکراسی | |||
به اسم دموکراسیعبدی کلانتریچهره اي تکيده در ردا و سرپوشِ سياه، جلوي صحنه آورده مي شود تا اقرار کند. صداي او را مي شنويم که مي گويد: «من يک ساحره ام. با شيطان عهد بسته بودم. شيطان آمريکاست. ما دشمن اسلام ايم.» ساحران در تاريخ تفتيش عقايد اروپايي (انکيزيسيونِ مسيحي)، مردان و زناني بودند که زير شکنجه اعتراف مي کردند که با نيروهاي شرک در تماس بوده اند. آنها را محاکمه مي کردند و سپس مي سوزاندند. امروزه، در الاهيات سياسي اسلام، شيطان پرستان افرادي هستند که توسط شبکه هاي مرموز داخلي و خارجي، تبليغات شان را به نام دموکراسي انجام مي دهند. شيطان با همين نام، «به اسم دموکراسي»، روح شما را تسخير مي کند. کمدی الاهی بازيگر روي صحنه که بايد نقش واقعي خودش را ايفا کند، چنين مي گويد: «سياست سازان [شيطان] در واشنگتن کساني‌اند که در نهادهاي دولتي، کنگره آمريکا، نهادهاي اطلاعاتي، رسانه‌هاي گروهي، بنيادها، دانشگاه‌ها و مراکز تحقيقاتي فعاليت مي‌کنند. اينها طيف خيلي وسيعي را در بر مي‌گيرند". نور روي جادوگر ديگري بر صحنه مي افتد. او گناهش را چنين اعتراف مي کند: «يک بُعد پروژه [ي شيطان] برنامه‌هاي آشکار است، يک بعد ديگر، نهادسازي، فرهنگ‌سازي و شبکه سازي [است]؛ ولي بعد سوم، در واقع اهداف دراز مدت بنياد [شيطاني] سوروس است که محتواي آن پياده کردن فلسفه [ي شرک آميز و شيطاني]جامعه باز است." بينندگان ممکن است به ياد صحنه اي از يک کمدي سياسي ديگربيفتند: هوگو چاوز رئيس کشور ونزوئلا و رفيق نفتيِ محمود احمدي نژاد، در پشت تريبون سازمان ملل، با اشاره به جورج بوش که لحظاتي قبل تريبون را ترک کرده بود، با طنز مذهبي ـ روستايي خود، حضور «شيطان» را به مهمانان يادآوري کرد. منظور او جورج بوش بود. جايي که چاوز ايستاده بود، درست همان نقطه اي بود که در آن برخي، هاله اي نوراني را به گرد سر رئيس دولت ايران رؤيت کردند. دوست و دشمن کارل شميت در رسالهء پرآوازهء ديگرش به نام «الاهيات سياسي» (تئولوژي سياسي ــ ۱۹۲۲) اين جملهء معروف را دارد: «رهبر خودمختار («ساورِين» ـ فرمانفرما) کسي است که موقعيت اضطراري را [از لحاظ سياسي] مشخص مي کند.» وضعيت استثنايي يا اضطراري زماني است که موجوديت جامعهء سياسي مورد تهديد واقع مي شود، وضعيتي که در آن مصلحت نظام هميشه بايد مهمتر از محدوديت هاي قانوني يا حقوقي تلقي شود. دولت حق دارد به نام مصلحت نظام دست به اقدامات فراقانوني بزند. در الاهيات سياسي، قانونيت و استقلال قوا (تفکيک سه قوا) هرگز نسبت به امر سياسي دست بالا را ندارند. بنابراين، الاهيات سياسي به طور خلاصه يعني تمايز قاطع و سازش ناپذير ميان دوست و دشمن، اطلاق بار ديني خير و شر به ايندو، به نحوي که دوست، همکيش است و دشمن، همدست با شيطان؛ انتقال اين مفاهيمِ ديني به حوزهء سياست داخلي و خارجي (يا احياي مفهوم ديني آنها، اگر ادعاي کارل شميت درست باشد که مفاهيم مدرن، همان مفاهيم الاهيات اند که «سکولار» شده اند)، و سپس با اتکا به مفهوم وضعيت اضطراري يا مصلحت نظام، اختيار دادن به ارگان يا مقام رهبر خودمختار براي گرفتن «تصميم» سياسي فراسوي چارچوب هاي فورمال قانوني. «تهديد» و «دشمن» دو مفهوم کليدي الاهيات سياسي است. متفکر ايراني مقيم آلمان محمدرضا نيکفر، در رسالهء مهمي به نام «ايمان و تکنيک» مي نويسد: «دين، پديدآورنده‌ي دوپارگيِ مؤمن ـ كافر است. سياست در معنايي اقتدارجو يا در معناي ويژه‌اي كه در مقابلِ اقتدارجويي مي‌يابد، جهان را به دوست و دشمن تقسيم مي‌كند. هرگاه دوپارگيِ دينيِ مؤمن ـ كافر و دوپارگيِ سياسيِ دوست ـ دشمن برهم انطباق يابند، با پديده‌ي الهياتِ سياسي مواجه هستيم. پديداريِ آشكارِ آن درجايي است كه دين به نحوي اكيد سياسي و سياست به نحوي اكيد ديني شود . . . آنچه دين را به سمتِ اين جريان مي‌كشاند، غريزه‌ي قدرت است. خواستِ قدرت در آن، نيروبخش به عقلانيتِ ابزاريِ آن است. اين عقلانيت، اسلام را داراي اين قابليت مي‌كند كه وجهِ اتصالِ محكمي با جنبه‌ي ابزاريِ عصرِ جديد بيابد.» اعترافات برآمده از شکنجه: حقيقت يا کذب؟ اما تمايزي که محمدرضا نيکفر به آن اشاره مي کند در هر حيطهء مرتبط با «امرسياسي» (the political) صدق مي کند و منحصر به الاهيات سياسي اسلام نيست. همهء روشنفکران، از جمله روشنفکران سياسي، در شبکه هاي ارتباطي دوست و دشمن عمل مي کنند. هيچکس «غير متعهد» نيست. پس آيا بايد نتيجه گرفت که در «اعترافات تلويزيوني» حقايقي نهفته است؟ تئوکراسي شيعي در ايران سابقه اي بيست و هشت ساله در گرفتن اعترافات تلويزيوني و تواب سازي دارد. يرواند آبراهاميان، تاريخدان و مؤلف کتابهاي «ايران بين دو انقلاب» و «خمينيسم»، در تحقيقي که درباره «اعترافاتِ برآمده از شکنجه» به عمل آورده مي نويسد: «در آستانهء روز اول ماه مه در سال ۱۹۸۳، تلويزيون ايران براي بينندگان اش برنامه اي نامنتظره تدارک ديده بود. رهبراي سالمند و پرسابقهء حزب توده اعتراف مي کردند که به جنايت هاي بزرگي دست زده اند، از جمله اشاعهء «يک ايدئولوژي بيگانه». اعترافات تلويزيوني به خودي خود چيز تازه اي نبود. از دو سال پيش تر از آن، گروههاي چندي از مخالفان سياسي (مائوئيست ها، مصدقي ها، طرفداران سابق خود خميني، سلطنت طلبان، و اعضاي سازمان مجاهدين) همه «معترف» شده بودند که دست به «توطئه هاي شومي» زده و «با نيروهاي خارجي روابط خائنانه» برقرار کرده بودند. . . اين اعترافات تلويزيوني با سروصدا و جنجال در رسانه ها به چاپ رسيد، به ويژه، در روزنامهء اطلاعات از تاريخ يکم ماه مه ۱۹۸۳ تا هفدهم ژانويهء ۱۹۸۴. همانند دادگاههاي نمايشي مسکو و اسلانسکي در سالهاي ۱۹۳۰ و ۱۹۵۰، اين اعترافات ابراز عقايد زيادي را باعث شد. سلطنت طلبان آن را تمهيدي در پرده پوشي روابط جمهوري اسلامي با شوروي ارزيابي کردند [زيرا از نظر آنها رژيم اسلامي «چپ» و «کمونيستي» بود]. مجاهدين خلق اعلام کردند که اعترافات رهبران حزب توده [حقيقت دارد و] بار ديگر ثابت کرد که آنها چه اندازه «اپورتونيست»، «خود محور» و «فاقد اصول» هستند. چپگرايان [ضد توده اي] استدلال کردند که حزب توده تا آن زمان چنان به جمهوري اسلامي نزديک شده بود که يک تکان ضعيف مي توانست آن را کاملاً به صف ملايان پيوند زند. خود حزب توده اعلام کرد که رهبران اش به وسيلهء داروهاي مخصوصي که موساد، «ام آي فايو»، و «سي آي اِ » فراهم کرده بودند، مغزشويي شده اند.» يرواند آبراهاميان ادامه مي دهد: «اما سروصداها که فرو نشست، روشن شد که مسؤلان، اين اعترافات را با شيوهء سرراست تري به دست آورده بودند: فشار فيزيکي شديد. قرائن شکنجهء فيزيکي بعداً از سوي دبير اول حزب توده عرضه شد و در گزارش کميسيون حقوق بشر سازمان ملل منعکس گشت.» اعترافات تلويزيوني را بايد در مقولهء «اعترافات برآمده از شکنجه» (tortured confessions) به حساب آورد. اول اينکه، ظاهر شدن روبروي دوربين تلويزيون هرگز خواست متهم نيست و هيچکس به دلخواه حاضر نخواهد شد بازيگر چنين تئاتري باشد. پس، از همان ابتدا چنين نمايشي را بايد به عنوان تئاتر سياسي ارزيابي کرد. دوم اينکه، تحول يک شبهء بازيگري که بايد نقش خودش را بازي کند، نشانهء غيرعادي بودن وضعيت است. بازيگر ظرف چند هفته يا چندماه، زير دست کارگردانان نمايش (بازجويان)، به يکباره همچون مکاشفه اي عارفانه به حقيقت دست پيدا مي کند و همهء باورهاي يک عمر و تجارب عملي زندگي اش را که ساختار ذهني و رفتاري او را تا پيش از دستگيري شکل داده بود، به ناگهان فاقد اعتبار مي بيند. احسان طبري، روشنفکر مارکسيست، در نمايش خود اعلام کرد که با مطالعهء آثار آيت الله مطهري و «کشف الاسرار» امام خميني به اين نتيجه رسيده که تمامي افکار و نوشته هاي سراسر عمرش جعل و خطا بوده است. بازيگر کمدي الاهي ـ شيعي، احساسي از هويت خود ندارد يا اين هويت را از ياد برده و روي صحنه شخص ديگري شده است. اين خود زني، ناشي از ترور رواني او در محبس، احساس انزوا، يأس و افسردگي شديد است که گاه از فشارهاي فيزيکي نيز تخريب کننده تر است. هدف ها و انگيزه ها در ذهن بخش هاي سنتي يا مذهبي جامعه، رابطهء اين روشنفکران با نهادهاي فرهنگي آمريکايي و نمايش اعترافات مي تواند اثبات رابطه هاي شيطاني با ابرقدرتي باشد که به فرمان يهوديان، کمر به نابودي اسلام بسته است. الاهيات سياسي اسلام در کشور ما با اجراي کمدي ها و تراژدي هاي سياسي ، اين پيام را منتقل مي کند که به گفت وشنود يا مصالحه در جامعهء مدني و در «حوزهء عمومي» ارتباطات، اعتقادي ندارد بلکه در اين حوزه با «دشمن»، يعني آنها که «به اسم دموکراسي» عمل مي کنند، با زبان زور و ارعاب، يا به قول امام با «تو دهني» صحبت خواهد کرد. تئوکراسي شيعي با منطق «دشمنِ دشمن من، دوست من است» با رژيم هاي کوبا و ونزوئلا عهد دوستي بسته است. آيا مخالفان اين تئوکراسي، که مي خواهند به طور صلح آميز و بدون داشتن ابزار زور و ارعاب، به تغييرات دموکراتيک دست پيدا کنند، مي توانند با همين منطق، به نحو مصلحت گرايانه اي از دشمن قسم خوردهء تئوکراسي، يعني ايالات متحده، به طور مشروط ياري بگيرند؟ در بخش «دوزخ» از کمدي الاهي دانته، در حلقهء هشتم از نُه حلقهء دوزخ ـــ يک درجه مانده به پست ترين منطقهء آن که در مجاورت خود شيطان قرار گرفته ـــ گناهکاري عقوبت مي شود که از زير چانه تا نشيمنگاه، مدام از هم دريده مي شود و فضولات بدن او در اطراف اش پخش مي شوند. اين فرد به خاطر شهوت و زنبارگي، و ادعاي رسالت و خاتميت، جزا مي بيند. در نزديکي اش فرد ديگري به نام علي نيز به عقوبتي مشابه گرفتار شده است. اکنون، در انتقامي نمادين، پيروان اين ساکن حلقهء هشتم دوزخ، تصميم گرفته اند کمدی های الاهی ـ سياسی خود را برصحنه ببرند که بازيگرانش، بيعت کنندگان با شيطان بزرگ اند. اين بازيگران با زبان خود، قدرت استکبار و نخوت مسيحي ـ يهودي او را براي مستضعفان جهان افشا مي کنند. پيوست (در برنامه راديويي نيامده): دوست و دشمن در سياست بين الملل ايدئولوژي ليبراليسم چنين تبليغ مي کند که نبرد سياسي و فرهنگي ميان ايالات متحده و تئوکراسي شيعي در ايران، نبرد ميان «جامعه باز» و «جامعه توتاليتر» است، درست به همان گونه که در زمان جنگ سرد چنين جدالي ميان دو اردوگاه متخاصم در جهان حاکم بود. اما نبرد اين دو نظام به مراتب پيچيده تر از اين تصوير ساده است. خودي و غير خودي در جامعهء باز دولت ايالات متحده که از جنبش هاي دانشجويي اروپاي شرقي و چين در زمان جنگ سرد حمايت مي کرد، به هنگام اعتراضات دانشجويي خود آمريکا در دههء ۱۹۶۰ ميلادي، اين اعتراضات را به شدت سرکوب کرد. در يکي از اين تظاهرات، که در فيلمي از اين دوران نيز مستند شده، در برابر ده هزار دانشجوي معترض، دوازده هزار پليس باطوم به دست به اضافهء قواي نظامي در ماشين هاي ارتشي، صف کشيده به جان دانشجويان افتادند و تظاهرات را به خون کشيدند. در ايالات متحده، اتحاديه هاي کارگري بسيار ضعيف، و در مواردي زير کنترل مافيا قرار دارند. تنها حدود سيزده درصد از کارگران در آمريکا موفق به تشکيل اتحاديه شده اند. تاريخچهء مبارزات اتحاديه اي در آمريکا، تاريخچه اي خونين و تلخ است. دولت ايالات متحده به هنگام جنگ يا در زماني که مقامات امنيتي وضعيتي را تهديد آميز ارزيابي کنند، آماده است که قوانين خود را به تعليق درآورد يا تعطيل کند. اردوگاه بازداشت اجباري شهروندان ژاپني در جنگ جهاني دوم، حوزه هاي ماوراء قانون، مانند بازداشتگاه گوانتانامو، يا اتاقهاي شکنجه سي آي اِ در اروپا، مصر، و سوريه، و استراق سمع مکالمات تلفني شهروندان، يا «اختيارات ويژه» رئيس جمهور کنوني، نمونه هايي از اين واقعيت است. پس از رويداد يازدهم سپتامبر در بسياري از سخنراني هاي مهم رئيس جمهور آمريکا مفاهيم الاهيات مسيحي (اوانجليکال) برجسته شد. در پس پشت هرنظام ليبراليستي همواره چهرهء عبوس الاهيات سياسي آماده است تا به هنگام احساس خطر و «تهديد» (داخلي يا خارجي، واقعي يا خيالي) از حالت غيرفعال به شکل فعال ظاهر شود. فاشيسم همان «وضعيت استثنايي» يا وضعيت اضطراريِ نظام سرمايه داري ليبرال به هنگام بحران است. نزاع هاي فرهنگي، امنيتي، و سياسي ميان ليبراليسمِ کشورهاي متروپول و فاشيسمِ ناسيوناليستي يا ديني در جهان سوم، همان «جنگ آينه ها» ست که يکي تصوير ديگري را در خود منعکس مي کند. --------------------------- Carl Schmitt, Political Theology: Four Chapters on the Concept of Sovereignty, University of Chicago Press Ed edition, 2006 محمدرضا نيکفر، ايمان و تکنيک، سايت نيلگون، شهريور ۱۳۸۴ يرواند آبراهاميان، تاريخنگاري در خدمت سياست، مترجم: عبدي کلانتري، کنکاش (در گسترهء تاريخ و سياست) دفتر نهم، بهار ۱۳۷۲ (۱۹۹۳) لينک هاي مرتبط "اعتراف" سه پژوهشگر ايراني در برابر دوربين سيما، خبر اول، راديو زمانه، ۲۸ تير ۱۳۸۶ مهدي جامي، حق تغيير محفوظ! در نقد يک حرکت رسانه اي، راديو زمانه مصاحبه با علي افشاري و دکتر رامين احمدي 
نظرات بیان شده در این نوشته الزاماً نظرات سایت زمانه نیست.
|
لینکدونی
آخرین مطالب
موضوعات
آرشیو ماهانه
|
||
 |
نظرهای خوانندگان
تحلیل بی نظیری بود . اخر یکنفر فقط نگفت اینها را به اعتراف وا داشتند.
-- علیرضا ، Jul 24, 2007.
در لینک اورده شده در پی نوشت پست بالا حق تغییر محفوظ! از مهدی جامی، تعبیری دیگر ولی احتياط امیز شده است. تعبیری که بسادگی خشونت درونش را به فراموش سپرده. توی دهن زنی اقای خمینی ( که حتا یکبار روشنفکران دینی! نشد در برابر این شخصیت عظما دولا نشوند و ارادت جمعی ملتی را هم نخواهند) از همان ابتدا همراه خشونت بود. خشونتی همراه با به تیغ سپردن در دم همکاران دولت پیشین و سپس هر مخالفی. مخالف ایدوولوگی ایشان به معنی دشمن است و هنوز هم اینگونه است. در حوزه های دینی هم برای کلمه ی مخالف فقط اصطلاحات دیگری موجود است مثل دین ستیز ، کافر، ملحد، . مرتد.
.
چرا روشنفکری دینی قادر نیست اینگونه تحلیلی ر ااز یک رخداد ارایه دهد؟
عبدی کلانتری در پیوست تکمیلی نوشتار فوق که در برنامه نیامد به اختصار ولی بخوبی بازیهای منفعتی میان قدرتهای نظام ها را اشکار کرد.
.
شخصن بر خلاف بسیاری نوشته ها در اینترنت و غیره اعترافات رادر این برنامه ی تلویزیونی در جامعه ی درون ایران موثر میدانم و تا حدی اینگونه سیاست ها در انفعال کشیدن بخشی از جامعه موفق است.
.
بسیاری از فریاد ها و تمسخر ها علیه این بر نامه هم بنظرم از ناتوانی در ارایه تحلیلی شایسته ناشی می شود. اگر حتا ان برنامه ی تلویزیونی توانسته باشد جنگ اینه ها را در ذهنیت یک ایرانی شکل دهد تا حدی در هدف خود موفق بوده است و بنظرم با مسخره خواندن ان وارائه نکردنِ تحلیل مناسب که فقط مثالهای تاریخی نه کاملن مشابه دارد این فضا را باز میگذاریم که فردا دوباره با روشی جدید شاهد ان باشیم.
اشکال بحث شما دقيقا در مسئله ايست که کارل اشميت به نام موضوع رهبر خودمختار بيان مي کند. البته اين اشتباه در نگاه آقاي نيکفر و نگاه تا حدودي ساده انگارانه شان به موضوع دين نيز وجود دارد. اصولا از کساني چون نيچه تا کارل لوويتز و سپس پسامدرنهايي چون دريدا و ديگران، نگاه اساسي در رابطه با سکولاريسم مدرن بر اين است که سکولاريسم مدرن در واقع يک تبلور مادي ايده هاي مذهبي است. همانطور که زمان خطي مدرن، ادامه زمان مسيحي است. طرح کارل اشميت بخوبي نشان مي دهد که مفهوم مدرن من/تو، همفکر/رقيب در بطن خويش مفهوم مذهبي کافر/مومن را دارد، از اينرو نيز سياست مدرن مي تواند در شرايط سخت،دچار رجعت احساسي شود و زبان عميقتر و پنهانيش را بکار بگيرد و مثل بوش،مذهبي سخن گويد و از محور شر ايران سخن گويد و يا حقوق مدني مردم آمريکا را محدود کند. اشتباه دکتر نيکفر اين است که بنوعي اين دو مفهوم همفکر/ رقيب مدرن و کافر/مومن مذهبي را روبروي هم قرار مي دهد و به پيوند دروني آنها پي نمي برد، زيرا درک اين پيوند سبب ميشود که پي برد که چرا مفهوم اسلامي کافر/مومن هم در خويش امکان و پتانسيل تبديل شدن به هم فکر/رقيب را دارد،همانطور که بوش و دموکراسي در خويش امکان رجعت به حالت کافر/مومن را دارد. با شناخت اين پيوندهاي عميق است که مي توان، بر بستر چالش و شناخت فرصتها و بر بستر تحولات جامعه، به تحول ديسکورس و گذار از نگاه کافر/مومن به پروتستانيسم مذهبي و گذار نگاه جامعه کمک رساند. بخش آخر نوشته شما که به اين پيوند تا حدودي دست مي يابد و آنروي دموکراسي را مي بيند، اگر در بخش اول بنوعي تلفيق مي يافت، آنگاه بهتر به بيان اين پيوندها و کشف امکانات و چشم اندازهاي ديگر دست مي يافت.
-- داريوش برادري ، Jul 25, 2007از طرف ديگر اين جمله شما که گويي جمهوري اسلامي مشروعيتش را از دست داده است، دور از واقعيت است. همانطور که پيوند ميان اين اعترافگيريها و طرف مقابل آمريکاو بازي مقابلشان دقيق ديده نمي شود و بنابراين برخورد و جملات شما مثل خيليهاي ديگر، در برخي نقاط کليشه اي و تکرار مکررات مي شود. معضل اساسي اين است که بار ديگر روشنفکر ايراني مثل مرغي که هم در عزا و هم در عروسي سرش بريده مي شود، باز هم به انواع و اشکال مختلف به بند کشيده مي شود و شما به اين طرف قضيه نمي پردازيد. فکر مي کنيد آمريکائيها دقيقا براي پيش برد اهداف خويش به ايجاد اين پارانويياي رژيم که ما قصد براندازي مخملي و غيرمخملي و غيره شما را داريم دست نمي زنند و از همه اين روشنفکران و کنفرانسها استفاده ابزاري نکرده و نمي کنند؟ شما نيز بازي متقابل و تکرار دوباره قرباني شدن روشنفکر ايراني در اين بازي ميان آمريکا و ايران را نمي بينيد و مثل ديگران در نهايت فقط مي گوييد، که اين کار زشت است. اين را که همه مي دانند. موضوع شناخت اين بازي متقابل و اين پيوندهاست، تا گوسفند فرباني نشد و بجاي ببازي گرفته شدن،توان بازي کردن مدرن و شناخت پارامترهاي باز را داشت و آنگاه بتوان بر بستر تحولات و تغييرات ديسکورس و بازي، به رشد واقعي جامعه و تحول دموکراتيک جامعه ايران کمک رساند.
يک وسيله مهم اين کار اين است که دقيقا روشنفکر ايراني خودش را از هر گونه تفکر انقلاب مخملي و غيره رها سازد و از هر احساسات تلاش پنهان و پارانوييد مبارزه با ديکتاتور و تفکر ديو/قهرماني رها سازد ، تا اينگونه نيز از طرف هر دو طرف مورد سوء استفاده قرار نگيرد. تنها وقتي روشنفکر ايراني از قهرمان به کارشناس تبديل شود و اين بازيها را بشناسد و ببيند و از قبل بگويد که به هيچ وجه قصد انقلاب مخملي و غيره را ندارد و فقط به عنوان يک انسان مدرن مي خواهد در چالش با مسئولين کشورش باشد، خواه در ايران يا با کشور دومش آمريکا و يا آلمان، آنگاه هم امکان سرکوبش و اين کارهاي نمايش کمتر ميشود،هم نمي گذارد غربيها آنها را به ميلشان ومثل سربازان بازي شطرنج تکان دهند و به کار گيرند، بدون آنکه حتي آنها درست به اين بازي پي ببرند و هم آنگاه اين روشنفکر مدرن و اين بازيگر مدرن مي تواند بسته به شرايط کشورش، به تحول قانوني در چهارچوب قانون و حتي براي تغيير ساختاري قانون عمل کند. يعني شيوه عملي که هر روشنفکر و سياستمدار آمريکايي و آلماني بر بستر قبول کشور و حاکميتش انجام مي دهد. تا حالا از خودتان سوال کرده ايد که چند سياستمدار ايراني اصلا قادر به اينگونه فکر کردن و حس کردن هستند. اينکه ايرانيان حتي براي بازي فوتبال هم نمي توانند يک پرچم مشابه داشته باشند، بيشتر خنده دار و تراژيک است تا موضوعي جالب. همه اينها حکايت از ناتواني ايراني از رهايي از بازي ديو/قهرماني و ناتواني از تعالي بخشي ميل قتل پنهان يکديگر به نقد مدرن يکديگر و بر بستر رواداري مدرن مي کند. گفتن جملات عامه اي مثل اين که قانون ايران دموکراتيک نيست و از اينرو ما نمي توانيم مثل سياستمدار آلماني برخورد کنيم، فقط حکايت از ناتواني و کم سوادي روشنفکر ايراني مي کند. زيرا به عنوان انسان مدرن در عمل راهي جز اين شيوه حرکت در چهارچوب قانون و براي تحول قانون برايش نمي ماند،خواه در ايران و يا آلمان. تنها راهها سختتر و يا پيچيده تر است. ولي بگوييد چندتا را مي شناسيد که شب تا صبح خواب سرنگوني ديکتاتور را ندارند و يا حتي رابطه شان با آنها به شکل رابطه قهرمان/ديکتاتور نيست؟ همين اشکال در بطن بحث شما نيز هست و يا در نگاه نيکفر، با وجود نکات درست ديگر شما و يا نيکفر
داريوش برادري
في اليوم استفاده از منسوج مخملي و مخملين اعم از اين كه به نيت ترئين باشد يا تدفين بر كليه مسلمين و مسلمات حرام است كه اين منسوج شيطاني تارش از استكبار است و پودش از صهيونيسم و اگر زني شب با جامه مخملين به بستر رود و شوهر او را ابتدا از حيز حيات ساقط كرده و سپس سه طلاقه نمايد بر شوهر حرجي نيست.
الاحقر- الترسوي المستعار
-- بدون نام ، Jul 25, 2007ارتباط آنچه در ایران امروز میگذرد با آنچه از دانته نقل شده بسیار نامعقول است و اعتبار کل مطلب را به باد داده.
-- بدون نام ، Jul 27, 2007