عاشقی ـ فرزانه کرم‌پور

داستان عاشقی را با صدای نویسنده از اینجا بشنوید.

هیچ‎کاری نتوانستم برایش انجام دهم. روی تخت تاقباز افتاده بود، با چشمانی نیمه‎باز. با سرانگشت روی پیشانی و بینی‎اش کشیدم با این آرزو که بخندد و بگوید که شوخی کرده است. هنوز عرق سردی به پیشانی داشت که انگشتم را خیس کرد. ملحفه را رویش کشیدم. به دست‎شویی رفتم و چند بار دست‎ها و صورتم را با صابون شستم. حسی از کثیفی زیر پوستم رفته بود و هیچ‎جور پاک نمی‎شد. به اتاق برگشتم و کنار پنجره ایستادم. هوای عصر پاییز هر لحظه تاریک‎تر می‎شد. لباس‎هایم را پوشیدم و به برجستگی زیر ملحفه نگاه کردم که باید از شرش خلاص می‎شدم. لباس‎هاش را روی دسته‎ی مبل توی‎ هال به ترتیبِ در آوردن چیده بود. لباس‎ها را بغل کردم. بوی تن و ادوکلنش را می‎دادند. اول جوراب‎هاش را پوشاندم که تمیز بود و لنگه‎ی چپش سوراخِ ریزی در پاشنه داشت. سورمه‎یی رنگ با دو لوزی قرمز روی ساق. پوشاندن لباس‎هاش سخت بود، چرا که بدنش آرام آرام سفت می‎شد. آستین ژاکت پشمی به انگشت کوچک دست راستش گیر کرد و انگشت من تیر کشید. پاهاش را از تخت آویزان کردم و به کمک چند بالش نشاندمش. منتظر بودم هر لحظه نفسش پوستم را غلغلک دهد و دست‎هاش دور بدنم حلقه شود و کنار گوشم بگوید: «شوخی بود. ترسیدی؟»
و بخندد، با همان خستی که همیشه در خندیدن داشت. ولی پوستش سرد بود و نبضِ کنار لاله‎ی گوشش نمی‎زد؛ همان‎جا که گونه‎ام را می‎چسباندم و گرم می‎شدم. مانند یک عروسک لاستیکی یک‎بر شد و روی تخت افتاد. حلقه‎اش را کنار تلفن همراهش، روی میز کنار تلویزیون گذاشته بود. حلقه به انگشتش فرو نمی‎رفت چون دست راستش را در دست گرفته بودم. به چشم‎های نیم‎بازش که بسته نمی‎شد، برای چندمین بار دست کشیدم. این‎طور وقت‎ها در بیمارستان پلک‎ها را با چسب نواری می‎بندند. دگمه‎های ژاکتش را یکی یکی بستم و یکی از دست‎هاش را در جیبش گذاشتم؛ این‎طوری زنده به نظر می‎رسید. نگاهش کردم و چشم‎ها را بستم، چقدر دلم می‎خواست بگوید: «یه قهوه به ما نمی‎دی؟»

می‎رفتیم در آشپزخانه پشت میز می‎نشستیم. او رو به پنجره می‎نشست که کلاغ‎ها را روی چنار حیاط همسایه ببیند و من روبه‎رویش. با هم قهوه و شیرینی می‎خوردیم. می‌پرسید: «می‎خوای پرده رو بکشم؟»
می‎گفتم: «چرا؟»
«همسایه‎ها؟»
به شیرینی گاز می‎زدم و می‎گفتم: «کاری نمی‎کنیم که. قهوه و شیرینی می‎خوریم.»

تا کفش‎هاش را بتوانم بپوشانم، عرق از همه‎ی بدنم جاری شد. بندهاش را همان‎طور که دوست داشت، شل و ول، بستم. می‎گفت: «روی پام درد می‎گیره و خسته‎م می‎کنه.»

روپوشم را پوشیدم و روسری سر کردم با گره محکمی زیر گلو که به راحتی باز نشود. با وجود وزن زیادش، نمی‎توانستم پالتو بپوشم. از کنار پرده نگاه کردم. هوا تاریک و کوچه خلوت بود. زیپ کاپشن را تا زیر چانه‎اش بالا کشیدم و سوییچ اتوموبیلش را از جیبش برداشتم. همیشه سر خیابان پارک می‎کرد. چند دقیقه‎یی طول کشید تا توانستم راهش بیندازم و بیاورمش توی کوچه مقابل در خانه. چراغ راهرو را روشن نکردم. از طبقه‎ی بالا صدای تلویزیون و خنده‎ی بچه‎ها می‎آمد. در را باز گذاشتم و وارد خانه شدم. لبه‎ی تخت خم شدم و با گرفتن دست‎هاش بلندش کردم. عروسک لاستیکی خم شد و چرخید و به حالت اول روی تخت افتاد. یک دستش را پشت گردنم انداختم و با یک دست محکم کمربندش را چنگ زدم و از جا بلند شدم. ایستاده بودم اما کمر هر دومان خم بود. من زیر سینگینی وزنش و او از سختی عضلات. گوش‎هام گر گرفته و ضربان قلبم تند شده بود. نمی‎توانستم بار به آن سنگینی را کنترل کنم که از پشت یا جلو پرت نشود. به در اتاق رسیدم و در آپارتمان به نظرم کیلومترها دور می‎آمد. باید روی زمین می‎کشیدمش چون پا به پای من نمی‎آمد. نمی‎توانستیم با هم قدم بزنیم. هرگز نتوانستیم؛ چون می‎ترسیدیم که دوست یا آشنایی ببیندمان. دم در اتاق با هم روی زمین غلتیدیم. با آستینم صورتش را که روی زمین کشیده و خاکی شده بود پاک کردم و گونه‎اش را بوسیدم و با پشت دست روی لب‎هام کشیدم. ایستادم و دست‎هام را از پشت روی سینه‎اش قلاب کردم و روی سرامیک‎ها کشاندمش. در آستانه‎ی در راهرو نشستم و به تاریکی خیره شدم. زن همسایه پسرش را نفرین می‎کرد و از دور صدای زنگ تلفن می‎آمد. روی موزاییک‎های راهرو کشیدمش تا به در خانه رسیدم. از فکر غافلگیر شدن در این حالت سرم گیج رفت. دست‎هاش را از دو طرف گردنم گرفتم و بلند شدم. کمرم راست نمی‎شد. خیلی سنگین‌تر از من بود. حتا نمی‎توانستم از جا بلند شوم. ولی تنها راه بود. در اتوموبیل را باز گذاشته بودم. برگشتم و روی صندلی جلو انداختمش. سرش به دنده یا فرمان خورد و صدای خشکی کرد. گفتم: «آخ ببخشید.»

و از شنیدن صدایم در فضای خالی و ساکت اتوموبیل یکه خوردم. روی صندلی نشاندمش و لبه‎ی کلاهش را تا روی ابروها پایین کشیدم. تلفنش را روشن کردم که بتوانند ردش را بگیرند. صندلی را عقب دادم و کمربندش را بستم. پشت فرمان نشستم و به سمت بزرگراه راندم. سر دو راهی اتوموبیل را به سمت شانه‎ی خاکی جاده کشیدم و ایستادم. چراغ راهنما را روشن گذاشتم و پیاده شدم. درِ طرف او را باز کردم و دکمه‎ی کمربندش را زدم. طوری نشاندمش که انگار می‎خواسته پیاده شود. لباس‎هاش را که خاکی شده بود، تکاندم. راه افتادم به سمت تپه‎ی خاکی بلندی که کنارش یک ماشین زردِ راهسازی ایستاده بود. از کنار تابلوی کارگاه ساختمانی و اخطار رد شدم. دو راهی را دور زدم. صدای کسی از دور می‎آمد که آوازی محلی می‎خواند. پیش از پیچیدن، برگشتم و نگاه کردم. سیاهی اتوموبیل پیدا بود. لکه‎های رنگی به سرعت می‎گذشتند و بوقی ممتد شنیده می‎شد. کنار بزرگراه پیاده راه افتادم.

۱۳۸۲

در باره‌ی نویسنده:
----------------------
فرزانه کرم‌پور، متولد ۲۸ بهمن ۱۳۳۳ و فارغ‌التحصیل دانشگاه علم و صنعت ایران در رشته‌ی راه و ساختمان است. او نوشتن را به طور جدی از ۱۳۷۴ شروع کرد و آثار چاپ شده‌اش به شرح زیر است:
ـ ۱۳۷۶ مجموعه داستان کشتارگاه صنعتی
ـ ۱۳۷۸ مجموعه داستان ضیافت شبانه
ـ ۱۳۸۰ مجموعه داستان توفان زیر پوست، برنده‌ی دوم جایزه‌ی یلدا در اولین دوره
ـ ۱۳۸۲ داستان بلند دعوت با پست سفارشی
ـ ۱۳۸۳ رمان نقطه گریز
ـ ۱۳۸۴ مجموعه نقد بازتاب (نقدی بر ادبیات داستانی) مشترک با مهری بهفر
ـ ۱۳۸۵ مجموعه داستان حوا در خیابان

ـ مجموعه‌ی «داستان‌خوانی با صدای نویسندگان»