ما ایستاده‏ایم به دادخواهی همگانی

ایرج ادیب‌زاده

روز چهارشنبه، بیست و هشتم مرداد، پنجاه و شش سال بعد از کودتای بیست و هشت مرداد ۱۳۳۲ و دو ماه پس از کودتای انتخاباتی بیست و دوم خرداد ۱۳۸۸، گروه پرشماری از ایرانیان ساکن پاریس، در پاسخ به فراخوان «کمیته‏ی مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی»، به آن چه «اعتراض به دو کودتا» توصیف شده بود، در مقابل ساختمان تاریخی مجلس ملی فرانسه، روبروی میدان کُنکُرد در پاریس، گرد آمدند.

تظاهر کنندگان پلاکاردهایی به زبان‏های فرانسه و فارسی در دست داشتند که روی آن نوشته شده بود: «من اعتراف می‏کنم». شعارهای مرگ بر دیکتاتور؛ دولت کودتا استعفا و زندانی سیاسی آزاد باید گردد نیز به هر دو زبان و هم‏چنین سرود ای ایران و یار دبستانی، کنار ساختمان مجلس ملی فرانسه، طنین‏انداز بود.

تاریخ به عقب برگشته است و به ما فرصت دوباره‏ای برای از نو روایت شدن داده است. اکنون وقت جبران رسیده است. وقت آن است که نهالی را که مصدق هنگام وداع به ما سپرد، سبز و پربار کنیم. ما این بار ایستاده‏ایم!

ما ایستاده‏ایم تا در کتاب‏های درسی فرزندان‏مان، کسی جرأت نکند، احمدی‏نژاد را مدافع منافع ملی ایران، نام‏گذاری کند. یا حتا او را رییس جمهور قانونی ایران، معرفی کند. تا مشت تمام خائنین به مردم را باز کنیم و برای کتاب‏های تاریخ فرزندان‏مان عظمت سکوت مردم این روزگار را تصویر کنیم. ما بی‏شماریم!

عکس‌ها: ایرج ادیب‌زاده

از سعید، دانشجوی ایرانی در پاریس و عضو کمیته‏ی مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی، هدف از این گردهم‏آیی، آن هم در برابر مجلس ملی فرانسه، را می‏پرسم:

این گردهم‏آیی به مناسبت سالگرد کودتای بیست و هشت مرداد و در ارتباط با وقایعی که هم‏اکنون در ایران می‏گذرد، برپا شده است. با توجه به کودتایی که دو ماه پیش در ایران اتفاق افتاده، می‏خواستیم کودتایی را که پنجاه و شش سال پیش، به دست عوامل بیگانه و استبداد وقت به وقت پیوست، یادآوری کرده باشیم و بر این نکته تأکید کنیم که آرمان هم‏وطنان ما در آن زمان نیز آزادی و استقلال بود و راه ما ادامه‏ی راه آنان است. امروز آمده‏ایم تا مقابل کودتای جدید بایستیم تا دوباره تاریخ تکرار نشود.

چرا مقابل مجلس فرانسه را برای این گردهم‏آیی انتخاب کرده‏اید؟

مصدق در آن زمان، به بیرون از مجلس آمد و در مقابل مجلس، با مردم صحبت کرد و گفت: «هرجایی که مردم باشند، مجلس آن‏جا است». ما نیز مقابل مجلس فرانسه را برگزیدم که یاد‏آوری باشد بر آن حرکت مصدق. ما نیز این‏جا ایستاده‏ایم تا صدای مردم ایران را به گوش جهان برسانیم.

محمد جلالی چیمه، (م.سحر)، شاعر ایرانی مقیم پاریس، به تازگی شعری با نام «اعتراف» سروده است. از او درباره‏ی علت گردهم‏آیی ایرانیان مقیم پاریس و هم‏چنین شعر تازه‏اش می‏پرسم:

طبیعی است تا زمانی که شرایط در کشور ما به این صورت است، سرکوب‏ها، شکنجه‏ها و کارهای وحشتناک نسبت به جوانان به این شکل ادامه دارد، خواه ناخواه ایرانیان نسبت به آن با حساسیت برخورد می‏کنند و همه جا، در حد توانشان جمع می‏شوند و اعتراض می‏کنند.

در مورد اعتراف؛ حکومت‏های توتالیتر همیشه چنین کاری را می‏کردند و می‏کنند. نمونه‏های آن دوره‏ی استالین وجود داشته. در ایران هم از موقعی که این حکومت بر سر کار آمده، سی سال است که این روش را ادامه می‏دهد و ایرانیان را با شکنجه، به گفتن سخنانی که به آن‏ها دیکته‏ کرده‏اند، وادار می‏کنند که کار وحشتناکی است.

هر ایرانی، با دیدن چنین شرایطی بدنش می‏لرزد. من هم به عنوان یکی ایرانی، کسی که نسبت به مسایل جامعه حساسیت دارم، احساسم را با شعر «اعتراف» بیان کردم.

دکتر جلال ایجادی، استاد دانشگاه و عضو حزب سبزهای فرانسه، به دو کودتا اشاره می‏کند:

این گردهم‏آیی از این زاویه که نگاهش به دو کودتا است، جالب است؛ کودتای سیاه آمریکا و شاه علیه مصدق که کودتایی علیه استقلال، آزادی و حق حاکمیت ایران بود. این کودتا، به کودتای دیگری متوسل می‏شود که کودتای خامنه‏ای، احمدی‏نژاد و سپاه، علیه آزادی‏خواهی مردم است.

دو نقطه‏ی تاریخی ایران، بک بار دیگر، به هم‏دیگر می‏پیوندند که ما ببینیم چگونه دشمنان آزادی هیچ وقت از تلاششان برای این که ملت را سرکوب کنند و جلوی تحقق آزادی و دمکراسی را بگیرند، دست نمی‏‏کشند. بنابراین، در خاطره‏ها و حافظه‏ی تاریخی ما باید باقی بمانند.

در پایان، چند اعتراف که به کنایه نوشته شده، در اعتراض به اعتراف‏گیری در جمهوری اسلامی، بازگو می‏شود:

ـ اعتراف می‏کنم که پسر محبوبم را در کوچه‏های تاریک پراگ بوسیده‏ام.
ـ اعتراف می‏کنم که گاهی نوشته‏ام: خدا نیست.

ـ اعتراف می‏کنم که لحظه‏ای چشمان هراسان ابطحی در دادگاه، رهایم نمی‏کند.

ـ اعتراف می‏کنم که ایفل را مال خودم می‏دانم؛ تماماً سبز، با یک امضا به وسعت ابر خاکستری، بالایش.

ـ اعتراف می‏کنم که دلم می‏خواست شال سبزی بودم، بر گردن دخترکان زیبای شهرم.

ـ اعتراف می‏کنم که به آسفالت خونی خیابان کارگر حسودی کرده‏ام.

ـ اعتراف می‏کنم که به اوین گفته‏ام: «آشویتس»

ـ اعتراف می‏کنم که هر شب خواب آزاد شدن را می‏بینم و هر صبح با صدای حکم تیر، بیدار می‏شوم.

ـ اعتراف می‏کنم!

ـ به خدا، اعتراف می‏کنم!