دو کیلومتر امضا: «احمدی‌نژاد رییس‌جمهور ایران نیست»

ایرج ادیب‌زاده

روز بیست و پنجم جولای (سوم مردادماه) را فعالان حقوق بشر به طور هماهنگ، «روز جهانی اقدام برای حقوق بشر در ایران» اعلام کرده بودند که در پاریس و ده‌ها شهر دیگر با ابراز همبستگی جهانی با جنبش حقوق شهروندی مردم در ایران و رعایت حقوق بشر در آن کشور، دست به تظاهرات بزنند.

این تومار که تکه‌های آن در ۱۹۰ شهر دنیا آماده و به اشکال و سلیقه‏های مختلف تزیین شده، روی تکه تکه‏ی آن نوشته شده است: «محمود احمدی‌نژاد رییس‌جمهور منتخب ایران نیست.»

آماده‌سازی تومار «احمدی‌نژاد رییس‌جمهور ایران نیست» در پاریس

ایجاد تومار سبز، پیشنهاد علی تهرانی، متخصص علوم کامپیوتر در کانادا بود که با استقبال باور نکردنی ایرانیان در سراسر جهان مواجه شد. سپس تومارهای امضاشده به سوی پاریس سرازیر شد. از آن پس داوطلبان ایرانی در این شهر و فعالان «رأی من کجاست؟» به کاری شبانه‏روزی، برای دوختن و متصل کردن صدها تکه تومار رسیده، دست زدند تا شنبه‌شب در پاریس و زیر برج ایفل به نمایش درآید.

نازیلا یکی از ایرانیان حاضر در این حرکت است. او به زمانه می‌گوید:

آماده‌سازی تومار «احمدی‌نژاد رییس‌جمهور ایران نیست» در پاریس

روز دوشنبه جعبه‏ها از سراسر دنیا رسید. وقتی آن‏ها را باز کردیم، آتلیه شده بود سراسر پارچه‏های سبز و رنگ سبز. به ما تجسم فصل بهار را داد و «سراومد زمستون، شکفته‏ بهارون» را ما در این پنج روز واقعاً زندگی کردیم.

پیش‏بینی می‏کنید که طول این تومارهای سبز چه قدر بشود؟

باید حدود دو کیلومتر می‏بود. منتها صد تا دویست متر کم آوردیم. به خاطر این که در بعضی از شهرها، برای امضا کردن مشکل داشتند. مثلاً در دبی، پلیس مردم را بازداشت می‏کرده؛ بعد هم نمی‏گذاشتند بسته از دبی خارج شود. اما به هر حال توانستند یک بسته‏ی کوچک از دبی به ما برسانند.

از هندوستان موفق شدند بسته را پست کنند؛ ولی وقتی در اداره‏ی پست بسته را باز کردند و متوجه شدند که تومار امضا شده است، آن را ضبط کردند.

در نتیجه‏ی یک سری از کشورها نتوانستند پارچه را برای ما بفرستند. ولی بدانند روحشان در این پارچه‏ها هست. فرقی نمی‏کند کجا آن را امضا کرده باشند.

از ایران هم این امضاها آمده است. منتها با ای‏‏میل فرستادند که آن‏ها را اسکن کردیم. هر کشوری مأموریت اسکن امضاهای ای‏میلی را بر عهده گرفت. خیلی‏ها هم از اقوام نزدیک خواستند آن‏ها را اسکن کنند و روی پارچه‏ها چاپ کنند.

چون پارچه‏ها خیلی زیاد شد و به حدود دو کیلومتر رسید، برای زیر برج ایفل اجازه گرفتیم که بعد از مراسم حقوق بشر که توسط خانم شیرین عبادی سازمان‌دهی شده است، مردم به سمت برج ایفل که نماد جهانی است، می‏آیند و چون پاریس، یا بهتر است بگویم فرانسه، نماد آزادی، دموکراسی و جمهوری است، این‏جا را انتخاب کردند و از سراسر دنیا این افتخار را به ما دادند که این پارچه‏ها را بتوانیم آن‏جا نمایش بدهیم.

پشت پارچه‏ها به هم دوخته شد؛ چهارمتر به چهارمتر برای هر پارچه از پشت جیب زده شد. در این جیب‏ها، چوب‏های دو متری فرو می‏رود. چهارصد تا پانصد نفر این چوب‏ها را نگاه می‏دارند و دو ساعت نمایش داده می‏شود.

در هر شهری، اول تومار به زبان فارسی و انگلیسی نوشته شده است: «احمدی‏نژاد، رییس جمهور منتخب ملت ایران نیست.» در هر کشوری به زبان محلی آن‏جا هم همین متن نوشته شده است.

خیلی از غیر ایرانی‏ها هم با زبان خودشان امضا کرده‏اند. مثلاً ژاپنی‏ها را داریم که به زبان خودشان امضا کرده‏اند. مردمی هم که نتوانسته‏اند در کشور خودشان این کار را بکنند، از خانواده و دوستانشان خواستند برایشان امضا کنند. مثلاً ارامنه‏ی ارمنستان از خانواده‏هایشان در امریکا خواستند که به جای ‏آن‏ها امضا کنند.

در تماس‏های روزانه هم که با ایران داشتیم، خیلی از آن‏ها می‏خواستند که به جایشان برویم و امضا کنیم. ما هم امضا می‏کردیم؛ عکس می‏گرفتیم و برایشان ای‏میل می‏کردیم که ببینند امضا کرده‏ایم.

می‏بینم که در محیطی که همه هستند، دارید تلاش می‏کنید این تومارها را به هم وصل کنید. چه احساسی دارید؟

احساس همبستگی با تمام مردم ایران. این حداقل کاری است که برای مردم ایران، با آن همه خونی که دارند می‏دهند، باید انجام دهیم. برای این که به آن‏ها بگوییم با شما هستیم و فقط صدای شما هستیم که بتوانیم صدایتان را که معمولاً بریده می‏شود و نمی‏گذارند به جایی برسد، برسانیم. خارج از آن‏چیزی که شما می‏گویید، حرفی نمی‏زنیم. چون شما هستید که دارید می‏سوزید؛ زجر می‏کشید؛ زندانی می‏دهید؛ کشته می‌دهید. این حداقل کاری است که از ما برمی‏آید.

فکر می‏کنید تلاش‏هایی که در تمام کشورهای جهان، توسط ایرانی‏ها و حتی غیر ایرانی‏هایی که به فکر ایران هستند، صورت می‏گیرد، چه تأثیری در جنبشی که در ایران شروع شده است، بگذارد؟

باید بگویم که امیدواریم؛ فقط و فقط امیدواریم که تأثیر داشته باشد. صدای ما و صدای ایرانی‏ها در داخل ایران شنیده شود و این خون‏ریزی‏ها، دستگیری‏ها و وحشی‏گری‏ها که اصلا شایسته‏ی ایرانی نیست، تمام شود.

خیلی خوشحالم از این که جنبش مردم ایران، علاوه بر این که حرکت بسیار عظیمی است، در عین حال حرکتی مسالمت‌آمیز است. یکی از سوال‏هایی که خبرنگارها از من می‏پرسند، این است که چرا گل پخش می‏کنیم؟ به ‏آن‏ها می‏گویم ما همان‏هایی هستیم که می‏گفتید «شما آدم‏های خطرناکی هستید؛ مملکت شما خطرناک است؛ ایرانی‏ها خطرناکند.» اما شما کدام ملتی را دیده‏اید که این‏گونه مسالمت‏آمیز حرکت کند؟ خون بدهد، ولی به دنبال مبارزه‏ی مسالمت‏آمیز باشد؟

گفت و گوی کوتاهی هم با خانم جوانی که چند شعار هم روی لباس‏ خود چسبانده‏ است، انجام دادم. از او که در پاریس، دانشجو است، پرسیدم آیا این روزها برایش روزهایی فراموش‌نشدنی است؟

دقیقاً به خاطر این که هیچ وقت فکر نمی‏کردم روزی درگیر چنین مسائلی شوم. الان احساس می‏کنم این اتفاق که شاید اولش سوگ بود، دیگر سوگ نیست؛ شروع یک حرکت است. شروعی است که شاید ما را به جای خیلی بهتری برساند. برای این که احساس می‏کنم همه‏ی ما از یک خمودگی بیدار شدیم. امضاهای همین تومار «احمدی‌نژاد رییس‌جمهور ایران نیست» که الان داریم آماده می‌کنیم، در زمانی نزدیک به سه روز جمع شده است.