تاریخ انتشار: ۴ مرداد ۱۳۸۸ • چاپ کنید    
گزارشی از آماده‌سازی تومار «احمدی‌نژاد رییس‌جمهور ایران نیست» در پاریس

دو کیلومتر امضا: «احمدی‌نژاد رییس‌جمهور ایران نیست»

ایرج ادیب‌زاده
adibzadeh@radiozamaneh.com

Download it Here!

روز بیست و پنجم جولای (سوم مردادماه) را فعالان حقوق بشر به طور هماهنگ، «روز جهانی اقدام برای حقوق بشر در ایران» اعلام کرده بودند که در پاریس و ده‌ها شهر دیگر با ابراز همبستگی جهانی با جنبش حقوق شهروندی مردم در ایران و رعایت حقوق بشر در آن کشور، دست به تظاهرات بزنند.

به همین جهت ایرانیان و فرانسویان آزادی‏خواه برای ابراز همبستگی خود با مردم ایران، از ساعت پنج بعد از ظهر روز شنبه به وقت پاریس در مکانی سمبلیک یعنی «میدان آزادی‏ها و حقوق بشر» روبه‌روی برج ایفل گرد آمدند.

به دنبال این تظاهرات که ۹ سازمان جهانی حقوق بشر، از جمله سازمان عفو بین‏الملل، دیده‏بان حقوق بشر، سازمان گزارش‏گران بدون مرز، کمپین حقوق بشر در ایران و فدراسیون جهانی حقوق بشر برای آن فراخوان داده بودند، از ساعت ۱۹ به وقت پاریس، تومار جنبش سبز آزادی ایران به طول تقریبی دو کیلومتر، با ده‌ها هزار امضا از میدان آزادی‌ها و حقوق بشر روی دست صدها نفر با عبور از زیر برج ایفل تا رسیدن به «دیوار صلح‏» به حرکت در آمد.

سازمان‌دهندگان این حرکت از کسانی که امضا جمع می‌کنند، خواسته بودند از پارچه‌هایی به عرض ۹۰ سانتی‌متر استفاده کنند و هر امضا در فضایی به عرض و ارتفاع ۱۰ سانتی‌متر زده شود. اگر این معیارها به دقت رعایت شده باشند، این تومار دو کیلومتری حاوی ۱۸۰ هزار امضا خواهد بود.

این تومار که تکه‌های آن در ۱۹۰ شهر دنیا آماده و به اشکال و سلیقه‏های مختلف تزیین شده، روی تکه تکه‏ی آن نوشته شده است: «محمود احمدی‌نژاد رییس‌جمهور منتخب ایران نیست.»


آماده‌سازی تومار «احمدی‌نژاد رییس‌جمهور ایران نیست» در پاریس

ایجاد تومار سبز، پیشنهاد علی تهرانی، متخصص علوم کامپیوتر در کانادا بود که با استقبال باور نکردنی ایرانیان در سراسر جهان مواجه شد. سپس تومارهای امضاشده به سوی پاریس سرازیر شد. از آن پس داوطلبان ایرانی در این شهر و فعالان «رأی من کجاست؟» به کاری شبانه‏روزی، برای دوختن و متصل کردن صدها تکه تومار رسیده، دست زدند تا شنبه‌شب در پاریس و زیر برج ایفل به نمایش درآید.

جمعه‌شب برای تهیه‏ی گزارشی از فعالیت پرشور و شبانه‌روزی این ایرانیان که بیشترشان خانم‏های ایرانی هستند، به هتلی رفتم که متعلق به یک ایرانی است و سالن بزرگ آن پر از پارچه‏های سبزی بود که هم‏چنان گروهی آن‏ها را به هم می‏دوزند؛ گروه دیگری بسته‏ بندی می‏کنند و گروه سوم انجام آخرین کنترل‏ها را بر عهده دارند. در حالی که صدای چرخ‏های خیاطی هم‏چنان شنیده می‏شود.

نازیلا یکی از ایرانیان حاضر در این حرکت است. او به زمانه می‌گوید:


آماده‌سازی تومار «احمدی‌نژاد رییس‌جمهور ایران نیست» در پاریس

روز دوشنبه جعبه‏ها از سراسر دنیا رسید. وقتی آن‏ها را باز کردیم، آتلیه شده بود سراسر پارچه‏های سبز و رنگ سبز. به ما تجسم فصل بهار را داد و «سراومد زمستون، شکفته‏ بهارون» را ما در این پنج روز واقعاً زندگی کردیم.

پیش‏بینی می‏کنید که طول این تومارهای سبز چه قدر بشود؟

باید حدود دو کیلومتر می‏بود. منتها صد تا دویست متر کم آوردیم. به خاطر این که در بعضی از شهرها، برای امضا کردن مشکل داشتند. مثلاً در دبی، پلیس مردم را بازداشت می‏کرده؛ بعد هم نمی‏گذاشتند بسته از دبی خارج شود. اما به هر حال توانستند یک بسته‏ی کوچک از دبی به ما برسانند.

از هندوستان موفق شدند بسته را پست کنند؛ ولی وقتی در اداره‏ی پست بسته را باز کردند و متوجه شدند که تومار امضا شده است، آن را ضبط کردند.

در نتیجه‏ی یک سری از کشورها نتوانستند پارچه را برای ما بفرستند. ولی بدانند روحشان در این پارچه‏ها هست. فرقی نمی‏کند کجا آن را امضا کرده باشند.

از ایران هم این امضاها آمده است. منتها با ای‏‏میل فرستادند که آن‏ها را اسکن کردیم. هر کشوری مأموریت اسکن امضاهای ای‏میلی را بر عهده گرفت. خیلی‏ها هم از اقوام نزدیک خواستند آن‏ها را اسکن کنند و روی پارچه‏ها چاپ کنند.

چون پارچه‏ها خیلی زیاد شد و به حدود دو کیلومتر رسید، برای زیر برج ایفل اجازه گرفتیم که بعد از مراسم حقوق بشر که توسط خانم شیرین عبادی سازمان‌دهی شده است، مردم به سمت برج ایفل که نماد جهانی است، می‏آیند و چون پاریس، یا بهتر است بگویم فرانسه، نماد آزادی، دموکراسی و جمهوری است، این‏جا را انتخاب کردند و از سراسر دنیا این افتخار را به ما دادند که این پارچه‏ها را بتوانیم آن‏جا نمایش بدهیم.

پشت پارچه‏ها به هم دوخته شد؛ چهارمتر به چهارمتر برای هر پارچه از پشت جیب زده شد. در این جیب‏ها، چوب‏های دو متری فرو می‏رود. چهارصد تا پانصد نفر این چوب‏ها را نگاه می‏دارند و دو ساعت نمایش داده می‏شود.

در هر شهری، اول تومار به زبان فارسی و انگلیسی نوشته شده است: «احمدی‏نژاد، رییس جمهور منتخب ملت ایران نیست.» در هر کشوری به زبان محلی آن‏جا هم همین متن نوشته شده است.

خیلی از غیر ایرانی‏ها هم با زبان خودشان امضا کرده‏اند. مثلاً ژاپنی‏ها را داریم که به زبان خودشان امضا کرده‏اند. مردمی هم که نتوانسته‏اند در کشور خودشان این کار را بکنند، از خانواده و دوستانشان خواستند برایشان امضا کنند. مثلاً ارامنه‏ی ارمنستان از خانواده‏هایشان در امریکا خواستند که به جای ‏آن‏ها امضا کنند.

در تماس‏های روزانه هم که با ایران داشتیم، خیلی از آن‏ها می‏خواستند که به جایشان برویم و امضا کنیم. ما هم امضا می‏کردیم؛ عکس می‏گرفتیم و برایشان ای‏میل می‏کردیم که ببینند امضا کرده‏ایم.

می‏بینم که در محیطی که همه هستند، دارید تلاش می‏کنید این تومارها را به هم وصل کنید. چه احساسی دارید؟

احساس همبستگی با تمام مردم ایران. این حداقل کاری است که برای مردم ایران، با آن همه خونی که دارند می‏دهند، باید انجام دهیم. برای این که به آن‏ها بگوییم با شما هستیم و فقط صدای شما هستیم که بتوانیم صدایتان را که معمولاً بریده می‏شود و نمی‏گذارند به جایی برسد، برسانیم. خارج از آن‏چیزی که شما می‏گویید، حرفی نمی‏زنیم. چون شما هستید که دارید می‏سوزید؛ زجر می‏کشید؛ زندانی می‏دهید؛ کشته می‌دهید. این حداقل کاری است که از ما برمی‏آید.

فکر می‏کنید تلاش‏هایی که در تمام کشورهای جهان، توسط ایرانی‏ها و حتی غیر ایرانی‏هایی که به فکر ایران هستند، صورت می‏گیرد، چه تأثیری در جنبشی که در ایران شروع شده است، بگذارد؟

باید بگویم که امیدواریم؛ فقط و فقط امیدواریم که تأثیر داشته باشد. صدای ما و صدای ایرانی‏ها در داخل ایران شنیده شود و این خون‏ریزی‏ها، دستگیری‏ها و وحشی‏گری‏ها که اصلا شایسته‏ی ایرانی نیست، تمام شود.

خیلی خوشحالم از این که جنبش مردم ایران، علاوه بر این که حرکت بسیار عظیمی است، در عین حال حرکتی مسالمت‌آمیز است. یکی از سوال‏هایی که خبرنگارها از من می‏پرسند، این است که چرا گل پخش می‏کنیم؟ به ‏آن‏ها می‏گویم ما همان‏هایی هستیم که می‏گفتید «شما آدم‏های خطرناکی هستید؛ مملکت شما خطرناک است؛ ایرانی‏ها خطرناکند.» اما شما کدام ملتی را دیده‏اید که این‏گونه مسالمت‏آمیز حرکت کند؟ خون بدهد، ولی به دنبال مبارزه‏ی مسالمت‏آمیز باشد؟


گفت و گوی کوتاهی هم با خانم جوانی که چند شعار هم روی لباس‏ خود چسبانده‏ است، انجام دادم. از او که در پاریس، دانشجو است، پرسیدم آیا این روزها برایش روزهایی فراموش‌نشدنی است؟

دقیقاً به خاطر این که هیچ وقت فکر نمی‏کردم روزی درگیر چنین مسائلی شوم. الان احساس می‏کنم این اتفاق که شاید اولش سوگ بود، دیگر سوگ نیست؛ شروع یک حرکت است. شروعی است که شاید ما را به جای خیلی بهتری برساند. برای این که احساس می‏کنم همه‏ی ما از یک خمودگی بیدار شدیم. امضاهای همین تومار «احمدی‌نژاد رییس‌جمهور ایران نیست» که الان داریم آماده می‌کنیم، در زمانی نزدیک به سه روز جمع شده است.

Share/Save/Bookmark
نظرات بیان شده در این نوشته الزاماً نظرات سایت زمانه نیست.

نظرهای خوانندگان

من هم به سهم خودم از شما تشکر میکنم به شما افتخار میکنم

-- farzad ، Jul 26, 2009

Lotfan be mardom ettela resani konid keh toomarhaie prcheie keh be range sabz nist-ro emza nakonand. Va ya az bargozar konandehhaye tazahorat bekhahid ke az mardom bekhahand az emza'e toomarhaie ke masooline anha nashenakhteh shodean khoddari konand.

-- Reza ، Jul 26, 2009

بنظر میاد همهمون یه کمی دچار سردر گمی شدیم.
چرا؟ براتون میگم.
ما مدعی هستیم که حکومت و دولت منتسب انرا قبول نداریم ولی سرمونو با انتسابهای اون گرم میکنیم و در سرگرمی مشاورو معاون و وزیر و روز تحلیف شرکت میکنیم یا حداقل وقتمونو صرف نوشتن درباره اون میگنیم.
درست مثل بازی شطرنج یوقت هست که تو ابتکار عملو تو دست میگیری و طرف مقابلو مجبور به عکس العمل میکنی یه وقت هم بر عکس تویی که دچار واکنش مشی و دنبال حریف میدوی.
بنظر میاد ما به این روز افتادیم.
برای بیرون رفتن از این وضع من پیشنهادی دارم.
همه میدونیم به کیا رای دادیم بنابر این از اونا مسررا میخوایم که کابینه تشکیل بدن.
اما چون تنگناها و محدودیت های اونارو میدونیم این کارو خودمون در یک حرکت فراگیر بین المللی از طریق مدیا سایتها رسانه ها و حتی پست بعهده میگیریم.

افراد شناخته شده و معتبر رو معرفی میکنیم و از مردم میخوایم که درباره اونها مطالعه و نظر بدن و بعد از طریق سایتهای اینترنت رای بدن.

این کار حراس بیشتری در هرم قدرت ایجاد میکنه و باعث میشه که به عکس العمل بیافته دیگه اینکه در صورت پیروزی افراد مورد نظر درمعرض نظر سنجی قرار میگیرن و در موقع مناسب کسی بدون شناخت انتخاب نمیشه.
با توجه به عدم پذیرش حکومت در سطح بین المللی میتوانیم از مجامعی مثل سازمان ملل بخواهیم که با افرادیکه منتخب مردم هستند در ارتباط با مسائل مربوط به ایران گفتگو کنند.
این فقط یه پیشنهاده و میتونه به نظر خواهی گذاشته بشه و پخته تر بشه.
در نظرداشته باشید که دنیا به نماینده ای از ایران برای مذاکرت نیاز داره و این درصورتیه که هنوز این کودتاچی ها رو برسمیت نشناخته و این حرکت ما میتونه پذیرش اینارو هر چه بیشتر به تاخیر بندازه.
دوستدار شما کسی که از خودش فرار کرده ولی از ریشه اش نمیتونه فرار کنه.

-- ایرج یوسفی ، Jul 26, 2009

کسی چه می داند شاید سالها بعد طوماری را فرانسویان در ایران امضا کنند و اعتراض خود را بیان کنند...
دست همه تان درد نکند.

-- بدون نام ، Jul 26, 2009

تمام سایت ها پر از فیلم و عکس درباره روز شنبه است ولی زمانه نه فیلمی در مورد این روز روی سایت دارد و نه عکس های جالبی؟؟؟؟؟؟؟

یک خواننده همیشگی

-- بدون نام ، Jul 27, 2009

هممیهنان، به پیشنهاد ایرج یوسفی توجه کنید. هم اکنون بیش از هر گاه نیاز به داشتن چنین دولت اپوزیسیون هست.

-- بیژن باباکوهی ، Jul 28, 2009

خیلی خوشحالم از این حرکت. جای بچه های ایران خالی که بیان از نزدیک ببینن.
با درود به همتون

-- فریمان ، Jul 29, 2009

نظر بدهید

(نظر شما پس از تایید دبیر وب‌سایت منتشر می‌شود.)
-لطفا به زبان فارسی کامنت بگذارید.
برای نوشتن به زبان فارسی می توانید از ادیتور زمانه استفاده کنید.
-کامنتهایی که حاوی اتهام، توهین و یا حمله شخصی باشد هرز محسوب می شود و منتشر نخواهد شد.


(نشانی ایمیل‌تان نزد ما مانده، منتشر نمی‌شود)