«باید خودم بروم ببینم جریان چیست؟»

ایرج ادیب‌زاده

دو سال پیش مهیار منشی‌پور جوان ایرانی‌تبار و قهرمان جهان در بوکس در دسته‌ی فوق خروس وزن در مشتزنی حرفه‌ای فرانسه در جریان ششمین دفاع از عنوانش شکست خورد و از رینگ بوکس خداحافظی کرد.

حالا دو سال بعد از آن اتفاق، مهیار از طرف وزیر ورزش فرانسه دعوت شده تا طرحی برای دگرگونی و بازسازی بوکس حرفه‌ای این کشور تهیه کند. مهیار منشی‌پور در حال حاظر مفسر مشت‌زنی و یکی از چهره های مطرح ایرانی در فرانسه است. ایرج ادیب‌زاده در مورد طرح و ماموریت تازه ی مهیار با او صحبت می کند.

در فرانسه وزیران می‌توانند به اشخاصی که در مورد یک چیز خاص اطلاعات دارند و می شناسند ماموریت بدهند. من باید پیشنهاداتم را برای بهتر شدن بوکس حرفه‌ای به خود وزیر ارائه بدهم. این جور پیشنهادات در مورد قرارداد‌های مسابقه و قراردادهای باشگاهی و تدریس بوکسورها است. در ماه ژوئن باید گزارش خوم را اعلام کنم.

این گزارش در بوکس حرفه‌ای فرانسه مورد استفاده قرار می‌گیرد. فکر می‌کنید چه‌قدر بتواند بوکس حرفه‌ای فرانسه را احیا کند؟

به این زودی و به این سادگی نخواهد بود. من پیشنهاد می‌کنم یک سری قراردادها و قانون‌های بوکس حرفه‌ای را عوض کنند. با عوض شدن این قانون‌ها و قرارداد‌ها وضعیت کم‌کم بهتر خواهد شد. ولی تا عملی شدن آن چندین سال طول می‌کشد.

الان بوکس حرفه‌ای فرانسه بعد از کناره‌گیری خودت از صحنه مشتزنی جهانی در چه وضعیتی است.؟


کنار گذاشته شدن بوکس توسط من در کلیت خودش مهم نیست مشکل این است که بوکس حرفه‌ای به اندازه‌‌ی کافی جالب نیست. امروزه جونی مومبا که برای بازی‌های المپیک عازم پکن است به من می‌گفت: امکان ندارد ورزش حرفه‌ای را ادامه بدهم. برای من بیشتر جالب است بازی‌های المپیک را انجام بدهم و حقوق فدراسیون بگیرم. اینکه از من پشتیبانی کنند برای پیدا کردن کار، برای من جالب‌تر از حرفه‌ای بودن است. به‌هر حال طلای بوکس است. باید جوری باشد که هر کسی دلش بخواهد حرفه‌ای باشد . اصل و حقیقت این است.

خود تو وقتی از مشتزنی حرفه‌ای کناره گرفتی آیا برای تو جانشینی پیدا شد؟

نه. به همین سادگی نیست. و مهم هم نیست. کسان دیگری پیدا خواهند شد. شاید سبک‌شان مثل من نباشد ولی مهم نیست. امروز شاید نباشد ولی بوکسورهای جدید خواهند آمد و می‌دانید که برای حرفه‌ای بودن و مسابقاتی در سطح قهرمان جهانی انجام دادن شش هفت سال طول می‌کشد. بعضی مواقع یک سری جاها خالی است ولی مهم نیست.

این ماموریت جدید از طرف وزارت ورزش فرانسه آیا راه جدیدی در آینده ی کار حرفه ای تو باز می‌کند؟

امیدوارم. من یک سری پیشنهاداتی به وزیر خواهم داد. امیدوارم وزیر هم فدراسیون بوکس فرانسه را مجبور به رای دادن و انجام آن پیشنهادات کنند.

آیا این پیشنهاداتی که می‌گویی فقط به درد بوکس فرانسه می‌خورد یا مثلا کشورهایی نظیر ایران هم می‌توانند از این طرح‌ها استفاده کنند؟

نه فقط برای فرانسه است. به چند دلیل. یکی این‌که در ایران بوکس حرفه‌ای وجود ندارد، و دیگر این‌که در کشورهای اروپایی دیگر هم سیستم ورزشی شان مانند سیستم انجمنی فرانسه نیست. سیستم آن‌ها خصوصی است. و پیشنهادات من در فرانسه را در کشورهای دیگر نمی‌شود ارائه داد.

دلت برای بازگشت به رینگ تنگ نشده؟

برای بازگشت نه، ولی برای خود بوکس چرا.

الان خانواده‌ات راضی‌ترند؟

بله. برای خانمم هم راحت‌تر است. چون خانم من دنبال مشهور بودن و پول و این جور چیزها نبود و همیشه به من می‌گوید فقط یک بار زندگی می‌کنیم و از تمام لحظات زندگی باید استفاده کرد.

مهیار منشی‌پور

مهیار منشی پور در 11 سالگی به تنهایی به فرانسه آمد. پدرش از سوی جمهوری اسلامی ممنوع الخروج بود. وی به فرانسه پناهنده شد و با کار و تلاش فراوان در رشته‌ی تربیت بدنی در دانشگاه فارغ التحصیل شد. او در مشتزنی به مقام قهرمانی جهان رسید و 5 بار از آن دفاع کرد. زمانی که زلزله‌ی ویرانگر بم روی داد وی که خانواده‌ی پدری‌اش از کرمان و بم بودند تمرین‌های مشتزنی را رها کرد و با ایجاد انجمن فرانس ـ بم، برای ایجاد مدرسه‌ای در شهر ویران شده از فرانسوی‌ها درخواست کمک‌های مالی کرد. مدرسه‌ای که سال پیش گشایش یافت.


«امسال و به زودی به ایران خواهم رفت. چون از ماه آوریل سال گذشته نرفته‌ام. سعی می‌کنم قبل و یا بعد از تابستان باشد که مدرسه را در حال کار ببینم. در واقع آقای دکتر ثمربخش که به نمایندگی این مدرسه را ساخته‌اند خیلی گرفتار و سرش شلوغ بود. ایشان مشغول پروژه‌های جدیدی هستند و وقت نکرده برای من عکس و فیلم و این‌جور چیزها را بفرستد. بهتر است خودم بروم و ببینم که جریان چیست ولی اعتماد دارم.»

مهیار منشی پور تابستان گذشته همراه همسرفرانسویش "آن" سفری به ایران داشت. اما چون نمی‌خواست همسرش را آنطور که سفارت جمهوری اسلامی توصیه کرده بود پیش از رفتن به ایران وادار به ازدواج شرعی کند ترجیح داد بیشتر در میان خانواده‌اش در کرمان زندگی کند و یا در هتل یونسکو که توریست‌های خارجی در آن اقامت دارند.


«بله خوش گذشت ولی یک دلیل داشت چون آدم های مهربان ایرانی را دیدیم و آدم‌های رنج‌دیده و مهربان بم را دیدیم و خیلی برای ما جالب بود و خوب بود. نزد فامیل بودیم و شب‌هایی که در هتل می‌خوابیدیم. هتل مخصوص یونسکو بود. فکر کنید در ایران اگر ما در هتل مخصوص یونسکو نبودیم حق نداشتیم من و همسرم که همیشه با هم هستیم در یک اتاق بخوابیم.

من تا وقتی زنده‌ام هرگز با اجبار جلوی یک روحانی نمی‌روم تا عروسی کنم برای این‌که به ایران بروم و پاسپورت ایرانی بگیرم. از طرف وزارت امور خارجه در فرانسه به من گفتند ایرانی‌هایی که با همسر خارجی و غربی‌شان ازدواج می‌کنند و برای‌شان پاسپورت ایرانی می‌گیرند کار غیر قانونی انجام می‌دهند. چون هیچ کس حق ندارد ملیت یک خانم را به اجبار عوض کند.»

حرف آخر این که کتاب شرح زندگی مهیار منشی‌پور از تولدش در خیابان گاندی تهران تا رسیدن به بالاترین قله‌ی مشتزنی حرفه‌ای جهان، و نیز داشتن مکانی والا در میان مهاجران فرانسه، سال پیش به‌زبان فرانسه منتشر شد و تا کنون 25 هزار نسخه از آن به فروش رفنه است که این برای یک کتاب بیوگرافیک یا شرح زندگی یک مهاجر می‌تواند بسیار جالب باشد.

مطالب مرتبط:

یونسکو ما را نجات داد!

خشم فرانسوی بودن