چادر «فرزندان دون کیشوت» برای بی‌خانمان‌های پاریس

گفتگو با سیما مرشاک را از این‌جا بشنوید.

‌

سرمای ناگهانی و بی‌سابقه در پاریس و بسیاری دیگر از مناطق فرانسه، بار دیگر مسأله‌ی بی‌خانمان‌ها و خیابان‌خواب‌ها را در پایتخت فرانسه به موضوع روز مبدل کرده است. «جنبش فرزندان دون کیشوت» با هجوم ناگهانی مقابل کلیسای نوتردام، مرکزی‌ترین نقطه پاریس، قصد برپایی ۲۵۰ چادر خود را برای پناه دادن به بی‌سرپناهان و توجه دادن دولت به وضعیت آن‌ها را داشت؛ اما با واکنش تند پلیس روبه‌رو شد.

در این میان گروهی از انجمن‌ها و سازمان‌های انسان‌دوست ایرانی، برای کمک به پناهجویان که شب‌ها را در خیابان‌ها یا پارک‌ها می‌گذرانند، اقدام کردند. خانم سیما مرشاک، مسئول یکی از انجمن‌های کمک به پناهجویان ایرانی در پاریس، تعداد این پناهجویان ایرانی بی‌سرپناه را متفاوت می‌داند:

تعداد پناهجویان ایرانی متفاوت است. ۳۰، ۴۰ و گاهی بیشتراست و گاهی کمی کمتر است. آن هم به این دلیل که چون این‌ها مقصدی به انگلیس، کانادا و سوئد دارند، به جزیره‌ها می‌روند و تعدادشان در پاریس و حومه کمتر می‌شود. چون عده‌ای هستند که جا دارند و پناهنده می‌شوند؛ ولی ما از آن‌هایی که می‌مانند، صحبت می‌کنیم و آن‌ها در پارک‌ها می‌خوابند.

الان چند وقت است که وضعیت فرق کرده و دو سه هفته است که به خاطر سرما، اتوبوس‌هایی ساعت شش و نیم تا هفت این‌ها را سوار می‌کنند (البته تعدادی هم افغان هستند که به این‌ها اضافه می‌شوند) و این‌ها را به جایگاه‌هایی که دارند، می‌فرستند و صبح باید دوباره برگردند و فقط شب می‌خوابند.

منتها ما نمی‌توانیم بگوییم که عده‌ای از این‌ها هنوز در خیابان‌ها نیستند و مرتباً کیسه‌خواب و پتو و کلاً چیزهای دیگری که از دستمان بر می‌آید یا ایرانی‌های دیگری در اختیارمان می‌گذارند، بین آن‌ها پخش می‌کنیم.

جنبش خودجوش دون کیشوت، پارسال در حدود ۴۰-۳۰ ایرانی در چادرهایش بودند و توانستند به مدت سه چهار ماه در جاهای خیلی مخصوص زندگی می‌کردند و در شبانه‌روز سه وعده غذا داشتند. جایگاه داشتند و می‌توانستند از کلاس درسی برخوردار شوند و تعداد دیگری که در پاریس بودند، در هتل‌ها بودند و جا و غذا می‌دادند و حتی به لطف جنبش دون کیشوت، کمیته‌ای به نام سن‌لوژی، در مقابل پلیس اقدام کرد و حتی توانستند چند کاغذ و کارت ۱۰ ساله بگیرند. یعنی نمی‌توانیم بگوییم جنبش دون کیشوت حتی برای ایرانی‌ها خیلی بی‌اثر بوده است.

آیا وضعیت ایرانیان بی‌خانمان که در خیابان‌ها زندگی می‌کنند با فرانسوی‌ها که اکنون در چادرهای فرزندان دون کیشوت جا دادند، فرق دارد؟

یک مقدار بله. بین فرانسوی‌ها عده ای هستند که کاغذ دارند و کار می‌کنند؛ ولی جا ندارند. خانواده هستند و بچه دارند و سال‌هاست که در این‌جا زندگی می‌کنند و به خاطر این است که از حمایت تمام انجمن‌های کمک به بی‌سرپناهان برخوردار هستند. بچه‌های ما با یک تعدادی از این فرانسوی‌ها که در خیابان هستند، موقعیتشان یکی است؛ ولی با اکثر فرانسوی‌های الان، وضعیت متفاوتی دارند.

پرسش آخر این است که چه کمک‌هایی از طرف انجمن شما و انجمن‌های فرانسوی کمک به بی‌خانمان‌ها صورت می‌گیرد؟

کمک‌هایی که ما به همراه انجمن‌های دیگر به بچه‌های ایرانی می‌کنیم اولاً کمک‌های اساسی است. قبل از هر چیز گوش دادن به حرف این‌ها هست که خیلی مهم است؛ چون همه‌شان از یک جا نمی‌آیند و یک خواسته ندارند و یک مقصد را ندارند و حتی بعضی‌ها آن قدر ناامید هستند که دلشان می‌خواهد برگردند.

ما هر کدام از این‌ها را به واسطه موقعیت خصوصی که دارند با آن‌ها برخورد می‌کنیم. اگر از ما کمک بخواهند با اطلاعاتی که داریم درباره انجمن‌های دیگری که می‌توانند به آن‌ها کمک کنند، چه از نظر اقدام برای برگشتشان و چه از نظر اقدام برای ماندنشان و بعد اگر می‌خواهند بروند و فقط بصورت موقت این‌جا هستند، ما از نظر پزشکی و خورد و خوراک و از نظر امکانات ایرانیان در خصوص لباس و ساک‌های خواب، به این‌ها کمک خواهیم کرد و این کمک‌ها ادامه دارد.

نکته‌ی پایانی این‌که دادن پناهندگی در اروپا و به ویژه در فرانسه، هر روز دشوارتر می‌شود. اخراج پناهجویان بدون مدرک نیز اوج می‌گیرد؛ در حالی که دولت جدید فرانسه، مسأله‌ی مهاجر انتخابی را پیش کشیده است.

الان کشورهای اروپایی و سرآمد آن‌ها فرانسه، تصمیم گرفته با دولت راستی جدیدی که بر سر کار است، پناهجویان انتخابی داشته باشد و مانند سوئد و کانادا و کشورهای دیگر باشد که البته این باعث اعتراض خیلی از جنبش‌های حقوق بشر شده است.