«آرزوهای بزرگی برای نامی پتگر داشتم»

مجتبا پورمحسن

نامی پتگر، نقاش نام‌دار ایرانی، بعداز ظهر روز سه شنبه بر اثر سکته قلبی در نوشهر درگذشت.

نامی پتگر، نمایشگاه‌های متعددی از کارهایش در داخل و خارج از ایران برپا کرده بود. ‌حسین خسروجردی، نقاش معاصر در گفت و گو با زمانه از نامی پتگر می‌گوید:

برای من غم‌انگیز و باور نکردنی است. آقای پتگر انسان بزرگ و بسیار پرتلاش بود و با دقت و وسواس کافی کار می‌کرد.

او در نقاشی روح بزرگی داشت و خیلی به دنبال نشانه‌های جوهری هنر ایران بود. وقتی کار ایشان را نگاه می‌کنیم، عمیقاً یک اتصال خیلی درونی با این هنر می‌بینیم.

درونمایه هنر ایشان، از هنر گذشتگان ایرانی ‌ما، مخصوصاً از هنر مینیاتور ایران گرفته شده بود، گرچه به ظاهرهیچ شباهتی به مینیاتور نداشت.

نامی پتگر، یک ایرانی ناب و تمام‌عیار بود و خیلی سلیمانه و اندیشمندانه هنر ایران را دنبال می‌کرد. گونه‌ای از ترکیب هنر غرب و هنر شرق را در کار ایشان می‌توان دید.

حسین خسروجردی، نقاش معاصر

به نظر من، ایشان یکی از سربه‌زیرترین نقاش‌های ایران بود. خیلی با حوصله و دقت نقاشی را بدون هیجان و هیاهو بدون شعارهایی که در این مواقع داده‌ می‌شود، دنبال می‌کرد و شاگردان خیلی خوبی تربیت کرد.

در هر نمایشگاهی بدون هیچ‌گونه اصراری که مثلاً کارش باید در فلان‌جا گذاشته شود، حضور داشت. شما هر جایی کار آقای نامی را می‌دیدید، مثل این بود که چراغی در منزل‌تان روشن است.

من واقعاً کار ایشان را دوست داشتم و برایش آرزوهای بزرگی داشتم و هنوز هم برای خیلی‌ها دارم. اما شاید برای آقای پتگر خیلی بیشتر؛ چون دلم می‌خواست که این نوع نگاه و نگرش توسعه بیشتری پیدا کند.

آقای خسروجردی، آیا می‌شود نامی پتگر را در نقاشی ایران صاحب سبک دانست؟

بله، صاحب شیوه بودند و خیلی هم منحصر به فرد بودند؛ دنباله‌روی کسی به معنای تقلید نبودند؛ نه هنرمند اروپایی، نه هنرمند ایرانی. ولی تاثیرپذیر از هر دو جریان هنر ایران و هنر اروپایی، و صاحب یک استیل و شیوه خاص خودشان بودند.

نامی پتگر، نقاش ایرانی

کار ایشان را در هر جایی ببینید، امضاست. یعنی بدون دیدن عنوان ‌و نام نقاش زیر اثر ، مشخص است که کار ایشان است. به همین دلیل می توان گفت که ایشان صاحب شیوه و صاحب استیل خاص خودشان بودند.

آقای پتگر تقریباً در تمام نمایشگاه‌های پس از انقلاب شرکت داشتند. پس چرا از ایشان کمتر اسمی به میان می‌آمد؟

شاید به دلیل اصرار خودش بود. ایشان بدون شعار، بدون شلوغ کردن و بدون خودنمایی‌هایی که معمولاً ماها داریم، خیلی سربه زیر و آرام و متین بود و به هیچ کسی برای برگزاری نمایشگاه، نه ‌نمی‌گفت.

از این خط کشی‌هایی که معمولاً ما د اریم، ایشان نداشتند. این خط کشی‌ها برای ایشان مهم نبودند.

آقای پتگر واقعاً یک نقاش تمام عیار بودند. او به دور از هیاهوهای غلطی که در هر حوزه‌ای می‌تواند وجود داشته باشد، همه را دوست داشت و تقریباً در همه نمایشگاه‌ها هم شرکت می‌کرد.

آخرین بار هم من برای یک نمایشگاه مشترک در یکی ازگالری‌های تهران با ایشان تماس گرفته بودم و ایشان هم تمایل نشان داده بودند که کار کنند. اما هنوز وقت نمایشگاه نرسیده بود.

همان‌طور که گفتید، کمتر در مورد ایشان سروصدایی یا خبری وجود داشت. اما کسانی که ایشان را می‌شناختند، خیلی جدی کارهای‌شان را دنبال می‌کردند.

آیا ‌انجمن نقاشان ایران‌ برنامه‌ای برای بزرگداشت ایشان خواهد داشت؟

من هنوز غافلگیر هستم و نمی‌دانم چه خواهد شد. اما طبیعی است که آقای نامی را همه دوست داشتند. نامی پتگر، انسانی بسیار دوست داشتنی بود. گرچه با محافل مختلف حشر و نشر زیادی نداشت و بیشتر در آتلیه مشغول بود، اما به دلیل جایگاه ویژه ایشان در نقاشی ما، حتماً هم انجمن نقاشان و هم محافل و تشکل‌های مختلف، برای ایشان آستین بالا خواهند زد.