Apr 2010

اگر بر من نتابی

محمود خوشنام: در میان ترانه‌سرایان کسانی بوده‌اند که از یک‌سو گویش‌های بومی را وارد حوزه‌ی ترانه‌های شهری کرده‌اند و از سوی دیگر روی آهنگ‌های بومی، متن‌های شهری گذاشته‌اند. کارشناسان، چنین تلفیقی را گزندی برای اصالت موسیقی بومی به‌شمار می‌آورند. با این همه در ایران بسیار از این شیوه استفاده کرده‌اند و تا به امروز کارهای چند تن از ترانه‌سرایانی که به‌اصطلاح «شبه‌بومی‌سرایی» کرده‌اند با استقبال عمومی مواجه شده‌اند.

معرفی «پینک» یا آلیسیا مور

فرزانه ثابتی: آلیسیا مور که در دنیای موسیقی با نام پینک شناخته می‌شود، خواننده، ترانه‌نویس و بازیگر آمریکایی است. پینک، نامی است که از دوران دبیرستان بر او مانده است. او پیش از این در دبیرستان وارد باند‌های موسیقی شده بود اما اولین تک آهنگ خود را در سن ۲۱ سالگی و در سال ۲۰۰۰ به بازار داد. آلیسا مور که از سال ۱۹۹۸ به شهرت رسید، تاکنون برنده دو جایزه گرمی شده است.

شور هنری یک پیانیست ایرانی

پانته‌آ بهرامی: سهیل ناصری، امروز پیانیست موفقی است که بیشتر در برلین و نیویورک هنرنمایی می‌کند. نواختن سونات‌های بتهوون تخصص اصلی اوست. این هنرمند جوان که تا کنون ۲۷ اجرا از سونات‌های بتهوون در تالارهای بزرگ و مهم دنیا اجرا کرده، با خود پیمان بسته است که تا سال ۲۰۲۰، یعنی دویست‌وپنجاهمین سالگرد تولد بتهوون، همه‌ی آثاری را که این هنرمند نابغه برای اجرا با پیانو نوشته است، اجرا کند.

اعتراضی برهنه با موسیقی

شکوفه منتظری: به تازگی نما‌هنگی با نام زهر، دست‌ به دست در شبکه‌های اجتماعی می‌چرخد و گویی حال و هوای این روزهای نسلی را دارد که رویاهای بزرگ‌ با کابوس‌هایشان گره خورده است. خواننده، آهنگ‌ساز و سازنده‌ی این نماهنگ فرجام سعیدی است. او ۲۲ سال دارد، ساکن هلند است و ده سالی می‌شود که ایران را ترک کرده است. در رابطه با زهر و دیگر فعالیت‌هایش با او گفت‌و‌گو کرده‌ام.

من به خدای تو سجده نخواهم کرد

ونداد زمانی: گروه موزیک ایرانی «هایپر نووا»، که در سال ٢٠٠٧ به بهانه‌ی شرکت در فستیوال موسیقی «جنوب از جنوب غربی» از ایران تقاضای ویزا کردند، هر چند قادر نبودند تا به موقع خود را به فستیوال برسانند ولی از فرصت داشتن ویزا استفاده کردند و تصمیم گرفتند تا به ایران برنگردند و در نیویورک مستقر شوند. سه سال پس از حضور فعال در صحنه‌های موسیقی شمال آمریکا، «هایپر نووا» بالاخره موفق شد تا اولین قرارداد آلبوم خود را با کمپانی معروف «نارنک» امضا کند.

دوپنجره و یک نگاه

محمود خوشنام: یکی از ترانه‌سرایان موفق و بنام که با گروه «طنین» همکاری داشت، اردلان سرفراز بود. او اهل جنوب است و در «داراب» فارس زاده شده. تحصیلات اولیه را در همان دیار گذرانده و پس از مرگ پدر رهسپار تهران شده است. اردلان که در آغاز به همکاری با حسن شماعی‌زاده پرداخته، آن دوره را یکی از فصول پرکار کارنامه‌ی هنری خود می‌داند. ترانه‌های «جاده»، «مرداب»، «کویر» و «دو پنجره»، از بهترین دست‌آوردهای این همکاری به شمار می‌رود.

«به این شوها زیاد اعتماد ندارم»

بامداد اسماعیلی: مهرزاد مرعشی، جوان ۲۹ ساله‌ای است که در شو «سوپر استار» آلمان شرکت کرده است. هر شنبه شب شرکت کنندگان باید در شوی زنده‌ای که حدود ۶ میلیون بیننده‌ی تلویزیونی و حدود هزار تماشاگر در استودیو دارد، آهنگ اجرا کنند. سه عضو ژوری در پایان شو در مورد اجرا و آهنگ نظر می‌دهند؛ ولی این تماشاگران تلویزیون هستند که در پایان با تلفن رأی می‌دهند و بهترین‌ها را انتخاب می‌کنند.

«نوبهار» و سهمی از زیبایی‌های ایران

پژمان اکبرزاده: ترانه «نوبهار» به سرودی نوروزی در سال‌های اخیر بدل شده؛ شعری از هما میرافشار و موسیقی مرتضی برجسته. گروهی از خوانندگان ایرانی در لوس‌آنجلس آن را خواندند و ویدئویی نیز در جام جم از آن ضبط شد. هما میرافشار، از خاطرات شکل‌گرفتن این ترانه می‌گوید، اینکه آن‏قدر از حال و هوای نوروز و غربت پُر بوده که واژگان بی‏اختیار به ذهن‌اش می‌آمده؛ هما می‌گوید: «می‏دانم این سرود سال‏ها پس از من هم پخش خواهد شد. شاید در آن روزها مردم بگویند که شاعری دور از وطن، این سرود را برای ایران نوشت»

«بی‌سايه‌ام، درخت بی‌زمين‌ام»

محمود خوشنام: از قصه‌ی دوماهی که بگذریم شهیار قنبری، ترانه‌های ماندگار کم ندارد. از جمله‌ی بهترین‌ها می‌شود از «جمعه»، «حرف»، «هجرت»، «کودکانه» و «تو هم از ما نبودی» یاد کرد. شهیار در دوره‌ی مهاجرت نیز کار ترانه‌سرایی را رها نکرد و به ویژه پس از پیوستن مجدد به گوگوش، کوشید همان فضای سازگار با ترانه‌های نو را بازسازی کند. گذشته از این‌ها او در مهاجرت صدای خود را نیز وارد میدان‌ها کرد و نیز آهنگ بر ترانه‌های خود گذاشت.

«طنین صلح» به روایت فرخ آهی

پژمان اکبرزاده: ترانه‌ی «طنین صلح» در یکی از تلخ‌ترین دوران زندگی ایرانیان ساخته شد؛ روزهای پایانی جنگ ایران و عراق که «صلح» به آرزوی بسیاری از مردم تبدیل شده بود. این ترانه برای نخستین بار در نوروز ۶۷ با اجرای گروهی از خوانندگان ایرانی در لوس‌آنجلس به گوش همگان رسید اما ۲۲ سال پس از آن روزها، این اثر هم‌چنان از جهاتی با ایرانیان پیوند عاطفی خود را حفظ کرده است.