خانم رباب محب عزیز
شاعر گرامی
ای کاش کسی بود که می توانست سره را از ناسره تشخیص دهد و فن عیاری بداند. در این آشوب بازاری که هر کس خود را شاعر می نامد، خانم محمدی هم صاحب نامی شده اند. نوشته های ایشان خواننده را به یاد نامه های عاشقانه ی دختر یازده ساله ای می اندازد که دارای ادبیاتی مبتدی است و خالی از ظرائف و پیچشهای ذهنی و عاطفی. نگاه کنید به این عبارت از مطلب خودتان: "(تو/معشوق) بزرگیِ باسن و (عکس) سینه‌بند"، بله اوج تخیل و ارتقای زبانی خانم محمدی را هم شناختیم. امیدوارم که رادیو زمانه با در نظر گرفتن اهمیت شناخت بلامانع ادبیات فارسی این نظر بنده را حذف نکند چرا که خوانندگان اشعار خانم محمدی و دیگران باید حق رأی ندادن به ادبیات مبتذل را داشته باشند. نمی فهمم چرا خانم محب از میان تمامی شعرای خوب زن چون روشنک بیگناه، پگاه احمدی، رویا زرین، مانا آقایی، مینو نصرت، لیلا فرجامی، سارا اردهالی محمدی، یا مریم هوله به خانم شیدا محمدی ارادت داشته اند؟

نوشین گرامی.
از لطف شما سپاسگزارم. بله شما مثل هر کس دیگر حق دارید نظر بدهید. اما فراموش نکنیم که واژه ها به خودی خود باری ندارند. این ما هستیم که آن ها را دسته بندی می کنیم و در طبقه های مختلف می گذاریم. و فراموش نکنیم که تابوشکنی ها همیشه با اعتراض روبه رو شده اند. و این امر تازه ای نیست! اینجا من برآن نیستم تا در این باره به بحث و جدل بنشینم. فقط خواستم نظرتان را به دو لینک زیر جلب کنم، که بر حسب اتفاق شاملِ حالِ یکی از این شاعران است که شما نام برده اید: خانم روشنک بیگناه. و این دو مطلب مدت ها پیش نوشته و چاپ شده است.
با احترام رباب محب
http://www.ketabeshear.com/March10/robab-moheb-bigonah.htm

http://rendaan.blogspot.com/2010/07/robab-moheb-roshanak-bigonah.html

سلام خانم محب گرامی
منظور از فهرست کوتاه شاعران زن تنها اشاره ای به حضور ادبیات جدی و ارزشمند بود. به "تابوشکنی" اشاره کردید. کدام تابوشکنی در نوشته های خانم محمدی به چشم می خورد و آیا آوردن واژگانی چون سینه بند و لباس زیر و باسن و غیره تابوشکنی محسوب می شوند؟ در این صورت هر فردی می تواند ادعای شاعر "تابوشکن" بودن بکند. ضمنا آیا فریضه ی شاعر تابوشکنی ست یا شاعر بودن؟ اگر شاعر "تابوشکن" نباشد به زعم شما شاعر خوبی نیست؟ این نقد بیشتر به نوشته های کسانی بر می گردد که بدون داشتن پشتوانه و کارنامه ای درخور بحث ادعای شاعری می کنند. امیدوارم که این نوشته ی من را شخصی تلقی نفرمایید. رادیو زمانه جایی ست برای ادبیاتی در سطوحی بالاتر و من هم تنها حرف بسیاری را زده ام که شاید اینجا نمی خواهند به هر دلیلی نظر خود را ابراز کنند. من هم تمایل به ایجاد بحث در این مورد ندارم و برای شما و دیگر دوستان آرزوی توفیق دارم.

شیدا محمدی را تنها از "عکس فوری عشقبازی" نمی شناسیم.بلکه او را از ده ها شعر پخته و به سامان رسیده ای که در گذر زمان گویی بسیار آب دیده شده اند هم می شناسیم.به نظرم شیدا محمدی هم در نثر بسیار قوی عمل می کند و هم در شعر.و گواه این حرف خوب کارهای اوست که در وبلگش و یا سایت های دیگر مدام منتشر می شود.

برخی از زن های شاعر در آرزوی فروغ شدن چون شمع آب می شوند. و فقط فاصله ی کمی را روشن می کنند. شما هر چه هم تلاش کنید با گفتن روشن کرده ام, روشنایی نیاورده اید. برای خانم محب

خانم شیدا محمدی یک کتاب شعر نوشت مثل دیگر شاعرین تازه کار که از چاپ کتابشان هیجان زده می شوند و رفت پی کارش . مهم این است تا چه اندازه می توانی مسئولیت شاعربودن را در جامعه نسبت به اجتماع خود براورده کنی و تا چه حد در کنار مردم باشی که این خانم در این سایز نیستند اندک شاعر زن سراغ داریم که بتوانند در کنار زیبا سرائی و نوگرایی از عهده تعهدات اجتماعی سر بلند نام و اوازه کسب کنند منجمله شاعره عزیز مهناز هدایتی که به جرائت می توانم بگویم در حال حاضر بی مانند هستند .
به هر حال اینکه ما وقت نازنین خودمان را صرف اینگونه مسائل نه چندان مهم کنیم که ایا باید در مورد اشعار شیدا خانم بحث بکنبم یانه به نظر بنده وقت بیهوده از دست دادن است می توانیم راحت از این مسئله بگذریم و کنار بیاییم

دوستان از ابتذال سخن گفتند ، واژه اي که مدت مديدي ست مشنويم اش ، به راستي چه معيار و ميزاني وجود دارد که با آن بتوانيم واژه ها و جمله ها و ... را تقسيم بندي کنيم و مبتذل و غير مبتذل بناميم ؟ در عالم واقع اما ، ابتذال وجود ندارد هر آن چه که اخلاقي ست مي تواند غير اخلاقي باشد ، ان چه اهميت دارد اين است که ما در کجا ايستاده ايم و چگونه مي نگريم . سخن گفتن از باسن و سينه بند و سکس نه تنها ابتذال نيست بل که بيان آن زواياي پنهان درون ماست ، که با وجود تمام علاقه و ولعي که نسبت به آن ها داريم هميشه سعي در پنهان نمودنشان کرده ايم و شعر به اعتقاد من بازتابي از درون ماست و اگر |آن چه را که در آنجا ست بيان نکند مبتذل است .

خانم مهتاب کرانشه می توانید لطف کنید یکی دو قلم از اشعار خانم محمدی را که به گمانتان "در گذر زمان آبدیده شده اند" نام ببرید؟ زیرا نثری که من تابحال از ایشان خوانده ام آنقدر ابتدائی و زبان و نگاهش آنقدر گرفتار سانتی مانتالیزم است که هیچ راهی به دل آدم باز نمی کند. شعرشان هم که گرته برداری خامیست از شعر زنان در دهه پنجاه خورشیدی و بیشتر عنوان "پیش شعر" برازنده آن است. .....

'گمان می کنم که این قسمت از نوشته ی زیبای خانم محب جوابی باشد بر بسیاری از نقطه نظرهای گفته شده:
از آن جایی که شیدا در شعرهای دیگری چون عصر بخیر جمعه‌های مخدوش(۵۵)، وارونگی شب در قاره‌ی آفتابی (۵۱)، شوهر زن‌های همسایه (۵٣) و چند شعر دیگر به وضوح شهر، از مکان‌ها، شهرها و کشورها جسمی انسانی تصویر کرده است، بعید نمی‌دانم که او آگاهانه این خط (فکری) را در این دفتر شعر دنبال کرده باشد. در این صورت «باسن بزرگ» مغزِ منِ انسان است که مدفوعش را بر قامتِ این تخت جهانی باریده و همه چیز را درهم و برهم و آشفته کرده است. همان‌طور که اهل شعر، شعر را.
با وزنه‌های مسابقه. همان‌طور که اهل شعر، شعر را با واژه‌هایی که تا امروز در انحصار مرد بوده است، می‌سنجند و از باسن، سینه و... تنها یک تصویر در ذهن دارند؛ زنی که به راحتی جسم‌اش را به نمایش می‌گذارد. در دنیایِ کوچک این اهلِ شعر باسن نمی‌تواند چیزی جز باسن باشد. انگار می‌شود فقط از خالِ لب و کمانِ ابرو معنای درونی و مجازی ساخت؟

با سلام. نظریه ها جالب است. استناد می کنم به گفته ی خواننده ی بالا که می فرمایند خانم محب جواب خوانندگان حرفه ای شعر را با این عبارت داده اند:
"در این صورت «باسن بزرگ» مغزِ منِ انسان است که مدفوعش را بر قامتِ این تخت جهانی باریده و همه چیز را درهم و برهم و آشفته کرده است. همان‌طور که اهل شعر، شعر را."!
لازم به ذکر است که می توانیم بگوییم باسن باسن نیست و دال بر یک تصویر یا معنای ذهنی فراختری ست. باشد. اما دوست دارم بدانم چگونه خانم محب واژه ی مغز را از باسن استخراج کرده اند؟! آیا شاعر واقعا این را می خواهد بگوید؟ یا می خواهند به خواننده به زور القا کنند که واژه ی باسن در این نوشته ی خانم محمدی بی برو برگشت مغز انسان است که بر تمامی جهان ....چه نماد واقعا شاعرانه ای. حالا می رویم به سطری که خانم محب واژه ی "باسن" خانم محمدی را از آن به عاریت برده و استنباط معنایی مغز انسان را از آن بر گرفته اند:
"همه چیز از باسن بزرگ من شروع شد!
و طعنه باد به در
و عکس سینه بند صورتی
که افتاده بود در آبگون نگاه تو" (از کتاب عکس فوری..)
خوب، بنا برگفته ی خانم محب گرامی همه چیز از "مغز" خانم محمدی شروع شده است...و حالا نمی فهمیم رابطه ی مغز انسان که بر جهان...با سینه بند صورتی چیست؟ آهان بله، حتما سینه بند نماد استیلای نظام مردسالار بر زن است. اما چرا صورتی؟ خوب بله صورتی رنگ عشق و عشوه گری ست. رنگ وسوسه و تطمیع. بعد چطور این مغز انسان و نماد چیرگی نظام مردسالار و حصر و بند زنانه همه می افتند بر "آبگون نگاه تو" یعنی بر نگاه معشوق؟ عجب حکایت در هم و برهمی و تمامی اینها با تعبیرات بسیار سخاوتمندانه ای بر متن مستقیم و بی هدف نویسنده. فکر می کنم اگر سعی می کردیم سن پرتقال فروش را حساب کنیم به نتیجه ی معقولانه تری می رسیدیم. مشکل اینجا خود "شعر" است که در نارسایی و خامی و عسرت دست و پا می زند و این کاری به فهم و ادراک خواننده ی حرفه ای شعر ندارد. خواهش می کنم به "اهل شعر" طعنه نزنید دوستان چرا که تنها عذر بدتر از گناه آورده اید. اگر نوشته بی محتواست خواننده را به کج فهمی و تنگ نظری محکوم نفرمایید. اگر نوشته حرفی برای گفتن داشته باشد، خودش حرفش را می زند و محتاج مترجم و معبر نیست.

با سلام. من پارسال کتاب خانم شیدا محمدی به نام عکس فوری عشقبازی را جلد تا جلد خواندم. متاسفانه باید بگویم با دیگر دوستان هم عقیده ام. این کتاب ذره ای شعریت برای خواننده گان ندارد. به نظر می آید که در یک ساعت نوشته و چاپ شده و شاید که نویسنده هم خودش این را می دانسته و اسم با مسمایی برایش انتخاب کرده. از آنجا که توهین به شعور خوانندگان را کاری ضد اخلاقی می دانم از همه ی نویسندگان و شاعران ایرانی خواهشمندم که ما را اینقدر دست کم نگیرند و با توضیح و توجیه آثارشان سعی بر متقاعد کردن خواننده نکنند. عطر آنست که خود ببوید نه آنکه عطار بگوید. پاینده باشید

دوستان عزیز امیدوارم کارهای شاعران و نویسندگان امان را از روی چگونگی تولیدات ادبی آنها قضاوت کنیم و نه به صورت برخوردی شخصی با خود شاعر.در مورد هر اثر ادبی هر کس سلیقه خودش را دارد و میزان تاثیر آن اثر تا حد زیادی به آن سلیقه بر می گردد.من خودم شخصا کارهای شیدا محمدی را چه در شعر و چه در نثر دوست دارم و آنها را کارهایی قوی می دانم.از این رو چون خانم مهشید خواستند چند کار زیبا از خانم شیدا محمدی را آدرس می گذارم باشد که بدون پیش داوری خوانده شود:http://sheidamohamadi.blogspot.com/2010/10/blog-post_09.html
و در شعر:
http://rendaan.blogspot.com/2010/05/sheida-mohammadi.html
و البته کارهای زیادی هست و مجال چندانی نیست.اما بد نیست نگاهی به لینک زیر هم بیندازید:

http://rendaan.blogspot.com/2010/10/fariba-sedighim.html

خانم مهتاب کرانشه ی گرامی چرا وجهه ی ادبی خود را در دفاع از آنچه ادبیات نیست خراب می کنید؟ نازنین من، آیا در این جمله ی شما حقیقتی نهفته است؟ "در مورد هر اثر ادبی هر کس سلیقه خودش را دارد و میزان تاثیر آن اثر تا حد زیادی به آن سلیقه بر می گردد." دوست عزیز، خیر، در هیچ جای دنیا غیر از مملکت عجايب الغریبه ی ما ادبیات کار سلیقه ای نیست! خانم محترم جوایز ادبی را بر حسب سلیقه که نمی دهند (جز در مملکت گل و بلبل). مثلا به زعم شما آقای گابریل گارسیا مارکز یا خانم هرتا مولر یا آقای کواباتا، کوئتزه، کونزا بروئه،وووو بر حسب "سلیقه" نویسندگان شاخصی به شمار آمده اند؟؟؟؟ یا کارنامه ی ادبی شان آنقدر درخشان و چیره دستی شان در امر نویسندگی آنقدر بی همتاست که کتابهایشان را بارها و بارها می خوانی و در حیرت تحسین آمیزی فرو می روی؟! بس است این همه شیره مالیدن به کله های بی کلاه خوانندگان. عزیزان! به خدا ادبیات تنها سلیقه ای نیست همانطور که مثلا یک خانه سقف دارد و دیوار و در و پنجره وگرنه مثلا یک عدد دیوار به تنهایی خانه محسوب نمی شود. خانم کرانشه ی گرامی، بیایید دیگر این بحث را فراموش کنید و بگذرید لطفا.

خانم مهتاب شعر لباس نیست که در تشخیص خوش یا بددوخت بودنش به سلیقه شخصی‌ ارجاع داده شود. اگر دقت بفرمائید حتا در سالن های مد غرب هم هر لباسی را به عنوان لباس قابل قبول و زیبا به نمایش نمی گذارند. امروزه شناخته شدن به عنوان طراح معتبر هم برای خودش ادب و اصول پیچیده‌ای دارد دیگر چه برسد به شاعر شدن. بگمانم بحران رهبری در شعر باعث شده زمینه برای چنین سؤ برداشت‌های اسفناکی هموار شود. شما وقتی‌ میتوانید از سلیقه حرف بزنید که اولا شعر بودن یک نوشته را ثابت کرده باشید. مثلا بنده می‌تونم بگویم شعر سپهری را بیشتر از شعر شاملو دوست دارم. این یعنی‌ اینکه من ضمن اینکه به شاعر بودن هر دو سپهری و شاملو اقرار می‌کنم، بنابر دلایل شخصی‌ و حسی یکی‌ از این دو را به دیگری ترجیح میدهم. بنابراین نوشته خانم محمدی اول باید برادری خود را ثابت نماید تا بعد اصلا موضوع پسند شخصی ضرورت پیدا کند. مگر اینکه ما به دلیل کمبود دانش و اطلاعات به هر نوشته پیش پاافتاده‌ی عنوان شعر اطلاق کنیم.

دوستان گرامی
شما مدام حرفی را تکرار می کنید بدون اینکه دلایلی فنی برای این گفته هایتان ارائه دهید.

دلیل فنی= سواد ادبی