Feb 2008

نویسندگان یهودیِ ایرانی‌تبار

این شماره نگاهی داریم به نویسندگان یهودی‌تبار ایرانی که در سال‌های اخیر در سطح جهانی به شهرت رسیده‌اند، از جمله دوریت رابینیان. رابینیان اولین کتابش "کوچه بادام‌ها در امیرجان" را، درحالی که تنها ۲۱ سال داشت براساس خاطرات مادر بزرگش نوشت که در سال ۱۹۹۴ به چاپ رسید. این کتاب، دوریت جوان را به عنوان یکی از بهترین نویسندگان دهه‌ی معاصر اسراییل به همه شناساند.

اژدهاکشان، یوسف علیخانی

یوسف علیخانی در این مجموعه پافشاری زیادی دارد برای اینکه از لحن بیانی مردم شمال ایران استفاده بکند. البته ما می‌دانیم که اهالی شمال، به زبان‌های مختلف گیلکی، طبری، تاکی و غیره صحبت می‌کنند ولیکن این یک فارسی است که ویژه‌ی مردم این منطقه است.

پاسخ به شما

شهرنوش پارسی‌پور در پنجاه و سومین قسمت از برنامه گزارش یک زندگی به پرسش‌های خوانندگان پاسخ می‌دهد و می‌نویسد: «خواندن آنچه که دوستان عزیز به عنوان طرح پرسش یا نظر براى رادیو زمانه مى‌فرستند همیشه مرا شاد مى‌کند، حتى وقتى حامل انتقادى‌ست.»

تیله‌ی آبی محمدرضا صفدری

محمد رضا صفدری، از فرزندان جنوب ایران است. جنوب ایران فرهنگ ویژه‌ای دارد که به نظر من بسیار قابل بررسی است. اولاً جنوب ایران به نحوی ترکیبی است از اقوام عرب و ایرانی. در نتیجه این دو قوم از نظر نژادی و زبانی در دو گروه مختلف قرار می‌گیرند، در این منطقه در کنار هم مجبور به همزیستی مسالمت آمیز هستند.

ساتراپی یک سوزن به خودش می‌زند یک جوالدوز به مردم

مرجان ساتراپی یکی از برجسته‌ترین شخصیت‌های ادبی و هنری جامعه ایرانی خارج از کشور به حساب می‌آید. من فکر می کنم رمز موفقیت او صمیمیت و سلامت روحی‌اش است. ساتراپی معمولا خودش در نقش یکی از قهرمانان کتاب‌هایش ظاهر می‌شود و خیلی صمیمانه عیب‌هایی را که دارد مطرح می‌کند. بعد به خودش اجازه می‌دهد عیب‌های دیگران را ببیند.

یک خارجى از حضور ما لذت می‌برد

گومل با قیافه متاثرى از سینما خارج شد. من فریاد زدم: «گومل، آخر شما آلمانى‌ها چرا اینقدر بد بودید؟» گومل با قیافه خجالت‌زده‌اى گفت: «نمى‌دانم، خوب جنگ بوده دیگه.» من اما نیم ساعتى آلمانى‌ها را محاکمه کردم و راى به محکومیت آنها دادم و گومل ساکت گوش مى‌داد.

راوی قصه های واقعی

علیرضا عطاران، ملقب به آرام؛ نویسنده پرکاری است که آهسته و پیوسته کار می کند. او سعی می‌کند داستان‌های واقعی را به رشته تحریر درآورد، از جمله بازسازی لحظات آخر زندگی داریوش و پروانه فروهر و ماجرای اعتصاب غذای اکبر گنجی. او نویسنده‌ای‌ست که خودش را وقف بیان مشکلات اجتماعی کرده و از زبان ساده‌ای براى نوشتن استفاده می‌کند.

تخطئه تاریخ پدرسالاری

این برنامه‌ی‌، وقف آشنایی با شاعره‌ای نو سرا به نام رقیه کاویانی، ملقب به سیما یا متخلص به سیما است که من دو کتاب او را در اختیار دارم؛ بانو- گزیده اشعار ۱۳۷۸ تا ۱۳۸۲- و ترانه‌های مهتابی که شعرهای بعد از این تاریخ را در بر می‌گیرد.

مردانی که روزى جوان بوده‌اند

یکى از آخرین نامه‌هاى ارسلان به این مضمون است: «...امروز حالم خیلى خوش نبود، به این دلیل که سیگار مى‌کشم و نزدیک بود بمیرم. ناگهان بیهوش شدم و نیم ساعتى در بیهوشى ماندم. مى‌دانم چرا، علتش این است که باید در دو مورد تصمیم بگیرم. نخست این که در چه رشته‌اى درس بخوانم و دوم این که با چه کسى ازدواج کنم. آیا تو حاضرى با من ازدواج کنى؟...»