کوک

کوک می زد و قطرات خون روی شلوار خاکستری چرکش می چکید. شست دست راستش انگار بی حس شده باشد دیگر سوزن را حس نمی کرد. از استخوان کنار مچ دست چپ تکه های خونی گوشت و پوستش هم چنان مشهود بود.
بیمار تخت کناری محکم به تخت بسته شده بود،هر صبح سرنگ با برچسب ده را به او تزریق می کردند، انگار نفس می کشید اما خاکستری بود خاکی بود مرگ بود.

تک سرفه ای به خود آوردش ،رویش را برگرداند سمت در ، سپید با ابروان درهم بالای سرش ایستاده بود.

حمله کرد به سمت سوزن آغشته به خون

"می خواهی خودت را سلاخی کنی؟این جا آسایشگاه است نه سلاخ خانه"

لب هایش را چسباند به مچ دست چپش و سوزن را مستقیم گرفت سمت سپید .

"مچ دستش را بریدم .باید کوک می زدم"

سپید کمی خودش را عقب کشید ،چند لحظه آرام ایستاد و یک باره سوزن را از دست او قاپید.

"عصر نرو هوا خوری بیا بالا"

خودش را گوشه تخت جمع کرد ،از گوشه لبش قطرات خون به زیر گلویش ریخته می ریخت.مچ دستش را از روی لب هایش برداشت

" مچ پایش خونی بود باید کوک می زدم، می فهمی؟"

سپید سرنگ را از جیبش بیرون آورد ،رفت سمت خاکستری که خوابیده بود، کمی بالای سرش ایستاد و سرنگ ده را تزریق کرد، برگشت سمت خاکستری لیوان آب را از روی زمین برداشت ،قرصی از جیبش بیرون آورد و به نزدیک شد.

"دستت را باند می پیچم،بیا قرص را بخور، کمی بخوابی"

زانوانش را داخل شکمش جمع کرد .مچ دستش را روی انگشتان پایش گذاشت و چشم هایش را بست .

"فقط این باند را باز نکن.من را نگاه کن، خب نگاه نکن.عصر یادت نره."

خودش را جمع کرد گوشه ی بالای تخت و به هم اتاقی اش نگاه کرد.

"هفته بعد این چند تکه نخ لابلای پوستش آب می شد ،درست مثل نخی برای دوختن ماهی شکم پر .وقتی ماهی را تکه تکه می کنیم فکر نمی کنیم ممکن است با یک نخ و سوزن عادی باز به هم دوخته شوند ، اما دوختن تکه ای از لباس به تکه ای دیگر امکان دارد.وقتی تکه تکه می بریم باید به هم وصل شوند درست مثل پازل. باید راهی وجود داشته باشد.حتما راهی هست."

سپید از پشت شیشه پنجره او را نگاه می کرد .چشم هایش بسته بود و مچ دست خونی باند پیچی شده اش روی پیشانی اش .

□□□

از داخل محوطه عبور کرد و به سمت ساختمان اصلی رفت.خاکستری روی صندلی نشسته بود. دستش را روی شانه خاکستری گذاشت،سرش کاملا باند پیچی بود و روی گوش هایش بسته بود.

پشت صندلی اش نشست ،خودکارش را از داخل کشو بیرون کشید و روی کاغذ سپید روبرویش گذاشت.

"بیا تو .در را ببند . بنشین"

خاکستری نشست و انگشت سبابه دست راستش را میان دندانهایش گذاشت

"دارو هام را خوردم"

با خودکار چیزی روی کاغذ تیک زد و به خاکستری نگاه کرد.

"چرا لاله گوشت را بریدی؟،چند بار باید قضیه را تعریف کنی؟"

سیبک گلوی خاکستری جابجا شد، ناخن نیم جویده را مز مزه کرد.

"پیوند زدن،پیوند دادن،پیوستن ،مهم نیست؟"

سپید روی کاغذ دوباره تیک زد، لیوان آب را از روی میز برداشت و یک باره آب داخل آن را سر کشید

خاکستری که خیره به انگشتش نگاه می کرد گفت:

" كراهت دارد، یک باره آب را نباید خورد"

سپید زیر لب تکرار کرد

"کراهت،کراهت" و دوباره روی کاغذ تیک زد.

"زنت شکایت اش را پس گرفته، البته طلاق هم گرفته است"

خاکستری گفت:

"لاله گوشش را پیوند زدم، اما ریشه نکرد ،نشنید."

سپید بلند شد سمت کمدی رفت و انگار چیزی را داخل جیبش گذاشت.برگشت سمت خاکستری و گفت:

"برو بیرون"

سپید داخل جیبش سرنگی گذاشت .خاکستری برچسب شماره هفت را روی سرنگ دید.

سپید در را باز کرد و بیرون رفت به انتهای سالن نگاه کرد و فریاد زد.

"وقت تزریقه!"

آبی همراه با یک نفر از انتهای سالن ظاهر شدند،به سمت خاکستری رفتند و او را روی زمین دراز کردند. او پاهایش را تکان می داد و دائم تف می کرد.

سپید سرنگ را از داخل جیبش در آورد و در بدن او فرو کرد.خون داخل سرنگ برگشت سپید به دقت نگاه کرد و مایع را تزریق کرد.

چند دقیقه ای او را نگه داشتند و بعد آبی کشان کشان او را به سمت در خروجی برد.

□□□

از داخل محوطه عبور کرد و به سمت ساختمان اصلی رفت. روی صندلی خاکستری نشسته بود،سرش کاملا باند پیچی بود و روی یکی از چشم هایش نیز بسته بود.

سپید رفت سمت زونکن بیماران . "بیا تو در را ببند و بنشین. هم اتاقی ات احوالش به جاست؟"

خاکستری نشست .

"دارو هام را خوردم، او بسته به تخت خوابیده، شاید هم مرده، شاید هم می خواهد بمیرد اما مرگ نمی آید،شاید هم مرگ دور است مثل کودکی های دور،شاید هم مثل من دور است از دسترسش مثل داروی دور از دسترس بچه ها،مرگ سخت است؟اما می گویند می میریم،عمو هم مرد،پدر هم مرد..."

با خودکار چیزی روی کاغذ تیک زد و صورتکی بی لبخند روی کاغذ کشید. به خاکستری گفت

"چرا چشمت را زخمی کردی ؟"

خاکستری انگشتانش را داخل دهانش گذاشت به زمین نگاه کرد

"زخم زدن،زخمی کردن،بریدن ،دوختن بلدی؟"

روی کاغذ دوباره تیک زد، سیگار برگی از داخل کشوی میزش بیرون آورد ،گوشه لبش گذاشت و شروع کرد به جویدن فیلترش.

خاکستری خیره شد به سیگار و گفت:

"سیگار همه اش ضرر است ،ضرر!"

سپید زیر لب تکرار کرد:

"ضرر،ضرر" و دوباره روی کاغذ تیک زد:

"ماه پیش دخترت در بیمارستان تمام کرد، زن ات اما از تو شکایت کرده"

خاکستری آب دهانش را قورت داد،سیبک گلویش بالا و پایین شد

"بی گوش،بی چشم،...،فقط نشنید و... "

سپید بلند شد، سمت کمدی رفت و سرنگ شماره هفت را داخل جیبش گذاشت.برگشت سمت خاکستری و گفت:

"برو بیرون، برای امروز کافی است!"

بلند شد،به دست هایش خیره شد و بعد به دست سپید خیره شد که داخل جیبش بود.

سپید در را باز کرد و بیرون رفت.

"بیا ،وقت تزریقه!"

آبی از انتهای سالن ظاهر شد،به سمت خاکستری رفت و دو بازوی او را محکم از پشت در بغل گرفت ،خاکستری شروع کرد به فریاد کشیدن.

سپید سرنگ را از داخل جیبش در آورد و در بدن خاکستری فرو کرد. خون داخل سرنگ برگشت سپید به دقت نگاه کرد و مایع را تزریق کرد.

چند دقیقه ای او را همان طور نگه داشتند و بعد آبی همان طور که او را روی زمین می کشید در سالن ناپدید شد.

□□□

از محوطه عبور کرد پیچید سمت ساختمان اصلی. دستش را روی شانه خاکستری گذاشت،از پایین گردن تا روی لب پایینی اش را کاملا باند پیچی کرده بودند.

سپید در را بست .

"بیا تو . با هم اتاقی ات آشنا شدی؟ هر بار قصد مردن کرده ،زنده دیگری به جایش از میان رفته،می دانستی؟"

خاکستری نشست . لب بالایی اش را تکان داد

"دارو هام را خوردم."

سپید با خودکار چیزی روی کاغذ تیک زد و به سمت پنجره رفت

"چرا لبت را زخمی کردی؟،من می شنوم ،حرف بزن"

خاکستری به زمین نگاه کرد،

"کوک زدن،کوک بریدن ، می فهمی؟"

روی کاغذ دوباره تیک زد، دستمالی از روی میز برداشت و بینی اش را با آن پاک کرد.

خاکستری به او نگاه کرد

"باید ببری این کثیفی را، و دوباره به دوزی اش ، این بار تمیز ،قشنگ"

سپید تکرار کرد

" تمیز ،قشنگ " و دوباره روی کاغذ تیک زد

" جدا از بقیه هوا خوری می کنی تا تکلیف مجروح پرونده ات کاملا روشن شود.تو از مرگ نمی ترسی؟"

خاکستری روی صندلی کمی جابه جا شد .انگشت سبابه اش را داخل دهانش گذاشت و شروع کرد به جویدن.

"مرگ حق است ، اصل شکل اش مهم نیست ،دلیل اش، دلیل اش مهم است"

سپید بلند شد کاغذ ها را بین پوشه صورتی رنگی گذاشت برچسبی روی پوشه چسباند و نوشت هفت.

"برای امروز کافی است!"

ضربه ای به در زده شد، آبی در را باز کرد و داخل شد.

"وقت تزریقه!"

سپید بلند شد و رو به پنجره ایستاد.

آبی به سمت میز جلو آمد سرنگ هفت را از روی میز برداشت و به سمت خاکستری رفت ،او نگاهش می کرد.آبی دست او را گرفت و بعد کشان کشان او را به سمت در خروجی برد.

□□□

از محوطه عبور کرد آبی زیر آفتاب ورودی ساختمان روی صندلی نشسته بود.

" برایش ناهار ببر،مراقب وسایل باش که برندارد."

بلند شد و ایستاد:

"کاری انجام داده؟"

سپید دستش را داخل جیب لباس اش مشت کرد.

"با یک سوزن مشغول دوختن پوست و گوشت مچ دستش بود."

□□□

پشت شیشه ایستاد و نگاهش کرد . خاکستری چشم هایش بسته بود و مچ دست خونی باند پیچی شده اش روی پیشانی اش .

دستش را داخل جیبش مشت کرد سرنگ ده را دست فشرد ،تخت آن سو تر جسم سنگینی را حفظ می کرد.

داخل ساختمان شد . وارد اتاق شد .

"بلند شو. غذا بخور."

کمی روی تخت جا بجا شد :

"سیگار به من می دی؟"

آبی ظرف غذا را روی لبه تخت گذاشت، سمت تخت کناری رفت سرنگ را بیرون آورد،خاکستری عدد ده را دید

"مرگ ،پس و پیش دارد،درد اما ندارد،وقتی میاد بی صدا میاد،مثل زندگی جنجال نداره"

آبی سرش را به سمت او بر گرداند

"غذات سرد می شه،با سه شماره بلند شو!"

خودش را روی تخت جمع کرد و نشست .سینی ملامین غذا را با دست جلو کشید و بعد یک باره با پا هل داد به سمت آبی .

ظرف غذا روی زمین و تخت ریخته شد و تکه های خرد شده بشقاب ملامین روی زمین ریخت.

آبی نگاهی به لباس هایش کرد، پر از لکه های غذا بود، بیرون رفت و در را قفل کرد.

□□□

سپید داخل اتاقش پوشه صورتی را باز کرده بود. روی کاغذ سفیدی پر از مهرهای آبی و قرمز مراکز مختلف درمانی و قضایی بود. ورق های سفید پر بود از موارد مختلف که تیک خورده بود. کودک آزاری ، عدم تعادل روانی،اقدام ناموفق برای خودکشی،ضرب و شتم فرزند منجر به قتل،.... روی برگه سفید چرکی نوشته بود متهم بنا به حکم صادره دادگاه شش ماه در زندان بوده است او پدر کودک مضروب است طبق قوانین اگر چه قاتل می باشد اما....

روی برگه آبی رنگی نوشته بود بیمار از بلعیدن قرص ها خود داری می کند...

"دارو هام را خوردم"

روی برگه سپید چرکی مهر آبی ، بی رنگ ، خاکستری و قرمز خورده بود .خطوط در هم فرو می رفت ،نوشته ها خوانا نبود .

سپید چشمانش را بست، خودکاری از کشو میز بیرون آورد و روی کاغذ سپیدی نوشت بررسی پروندهبه شکل دوره ای و عدد هفت را نوشت.دستش راداخل جیبش برد و قوطی کبریت را در دستش گرفت و روی میز گذاشت.

آبی ،سپید ، آبی ،سپید .....با قوطی کبریت روی میز بازی می کرد ،قوطی چرخ می خورد در هوا و روی کاغذها فرود می آمد، با قوطی کبریت داخل جیبش بازی می کرد ،قوطی چرخ می خورد در هوا و میان کف دستش فرود می آمد.

آبی چند ضربه به در زد و بعد داخل شد.

"مثل سه روز پیش ظرف های غذا را شکست.بیمار ده نیز عکس العملی ندارد."

سپید دستش را به سمت قوطی کبریت برد، آن را برداشت و داخل جیبش گذاشت.بلند شد و ایستاد

"ممنون،فقط لطفا اتاقش را از ظرف های خرد شده خالی کنید."

آبی کبریت را داخل جیبش قرار داد و از اتاق خارج شد.

□□□

خودش را جمع کرد گوشه ی بالای تخت به هم اتاقی اش نگاه کرد و گفت :

"هفته بعد این چند تکه نخ لابلای پوستش آب می شد ،درست مثل نخی برای دوختن ماهی شکم پر . دخترم ماهی شکم پر دوست نداشت.چشمهایش شبیه چشم‌های آهویی بود که پلنگی او را می درد. ماهی را که تکه تکه می کنیم فکر نمی کنیم با یک نخ و سوزن باز به هم دوخته شوند ، اما دوختن هر تکه ای به تکه ای دیگر امکان دارد."

□□

"دختر را پلنگی بدرد؟!"

قرص هایش را از پاکت در آورد همسرش گفته بود از هر کدام یک عدد هر هشت ساعت یک بار. "زن کجا رفته بود؟"

" مادرت کجا رفته؟"

دخترک از روی صندلی بلند شدو به او نگاه کرد:

" قرص هایت را دور نریز ، قرص بخوری خوب می شی ،مگه نه؟"

رفت داخل آشپزخانه. به سینک ظرف شویی نگاه کرد ظرفی داخل آن نبود.

"با دست و انگشت غذا بخوریم؟"

دختر آمد و کنار چار چوب در ایستاد:

"دایی می آید پیش ما."

□□

روی تخت کمی خودش را سر داد به سمت پایین و دوباره شروع کرد:

" وقتی تکه تکه می بریم باید به هم وصل شوند درست مثل پازل. باید راهی وجود داشته باشد. راهی هست."

آبی از پشت شیشه پنجره او را نگاه می کرد .چشم هایش بسته بود و مچ دست خونی باند پیچی شده اش روی پیشانی اش .

□□

رفت سمت کاغذ و کتاب های روی میز اتاق . قوطی کبریت را پیدا کرد سیگاری گیراند و روی صندلی نشست.

دخترک عروسکش را بغل کرده بود و از پله ها بالا می رفت:

"سیگار نباید بکشی، مامان گفته. یادت رفته؟"

دود غلیظی از سوراخ های بینی اش به بیرون فرستاد:

" از من فرار می کنی؟،شبیه شاگرد های کلاسم!"

دختر لبهایش را جمع کرد و از بالای پله ها برایش بوسه فرستاد.

"مامان زنگ می زند حال من را بپرسد .می گم قرص هایت را دور ریختی!"

سیگار را کف دستش خاموش کرد ،نگاهی به دختر کرد.

□□

آبی از پشت شیشه پنجره او را نگاه می کرد .چشم هایش بسته بود و مچ دست خونی باند پیچی شده اش روی پیشانی اش .

سپید از پشت شیشه پنجره او را نگاه می کرد .چشم هایش بسته بود و مچ دست خونی باند پیچی شده اش روی پیشانی اش .

داخل اتاق شدند. خودش را جمع کرد بالای تخت. لکه های بزرگ چربی غذا روی لباسش نقش بسته بود.

سپید سیگاری آتش کرد .سمت او رفت

"بفرما سیگار"

آبی سیگار را گوشه لب او گذاشت و قوطی کبریتش را از داخل جیبش بیرون آورد .سیگار را روشن کرد.

سپید پنجره اتاق را باز کرد.دستش را روی لبه کنار پنجره گذاشت و خودش را بالا کشید و کنار پنجره نشست. دود غلیظی از سوراخ های بینی اش به بیرون فرستاد.

آبی برگشت سمت سپید :

"من بیرون هستم"

سپید به نگاه کرد و سرش را تکان داد.

خاکستری به سپید خیره شد.تمام صورتش پر بود از خطوطی که درست بخیه نشده بودند.

"هوا بد نیست می خوای بريم بیرون ؟"

خاکستری نگاهی به هم اتاقی اش کرد و دود غلیظی از سوراخ های بینی اش به بیرون فرستاد.

"دخترم بازی می کرد،صدای زنگ تلفن را شنیدم ___ روزی که عزیزجانم رفت سفر هوا همین طوری بود. من و پسر عموهایم گرم بازی بودیم ،آقا عموی کوچکم صدایم کرد، از سمت آب انبار صدایش می آمد ___ دخترم می خندید شنیدم به مادرش گفت "نه آرام نشسته، سیگار می کشه" دوباره خندید. ____ چشم های آقا عمو برق می زد آب انبار تاریک تاریک بود. وهم برم داشت گفتم: " عمو جان چی باید ببرم " آمد طرفم بغلم کرد یک جوری شدم مور مور شدم تنم ، حالت تهوع داشتم .عمو فشارم می داد ، بی حال شدم نمی دانم چه شد___"

سپید یک لیوان آب برای او آورد

"کمی آب بخور "

خاکستری آرام زمین را نگاه کرد:

" هیچ کس نفهمید عمو یم در آن چند وقت نبودن مادرم سراغم آمد. دو باری با فریاد و تهدیدهای پدرم مرا برد خانه اش. بیچاره پدر ساده من، بلا را نمی فهمید ،شیطان را نمی دید ...خان باجی آن جا را آب بکش ،کر بده....بیچاره پدرم.رنگم زرد می شد ،وحشت داشتم از مرگ ، از مردانی که به خلوتشان صدایم می زدند. آرزوی مرگ عمو، آرزوی مرگ عمو.آرزوی مرگ خودم"

خاکستری آرام اشک می ریخت ، دود سیگارش را حلقه حلقه از دهانش بیرون فرستاد.

سپید روی لبه کنار پنجره نشسته بود و به بیمار روی تخت نگاه می کرد.

خاکستری پک دیگری به سیگارش زد:

" عمو تصادف کرد وقتی خبر را برای ما آوردند عزیز جانم تازه از سفر نجف آمده بودند .فریاد از خوشحالی کشیدم. آقا جانم داشتند قلیان می کشیدند، آن قدر عصبانی شدند که زغالهای داغ را سمت من پاشیدند، نه انگار قلیان را پرتاب کردند..."

پیراهنش را بالا کشید و سینه اش را نشان داد:

"این قصه آن سوختگی است. مجازات بی گناهی ، کتک مفصلی هم خوردم اما مرگ نیامد ،من نرفتم"

سپید از لبه پنجره پایین جست.

"برادر زنم هر روز قبل ازآمدن زنم از محل کار دو ساعتی را منزل ما بود،هر روز حتی آن روز هایی که من تدریس می کردم.می فهمی؟گفتم که نیاید اما نشد ،فریاد کشیدم اما بستری بیمارستان شدم،گفتم بمیرم تا نبینم اما نشد...."

پک عمیق تری به سیگار زد.

سپید ته سیگارش را از بین نرده های پنجره به بیرون پرتاب کرد.

" چیزی می خوری؟"

سیگار دیگری آتش کرد.

"دخترم با دایی اش بیرون می رفت ، ناهار می خورد ،بازی می کرد به اتاقش می رفت، می فهمی؟ آن روز دایی اش دیر کرده بود .دخترکم تلفنش که تمام شد . از اتاقش آمد بیرون از پله ها آمد پایین،از من پرسید: " می آیی برویم پیش دایی؟"

پک محکمی به سیگار زد:

"رفتم داخل آشپزخانه ،آنقدر گشتم تا کارد و سوزنی پیدا کردم.اگر چشم نداشت اگر حس نداشت اگر نمی شنید اگر نمی دید اگر نمی بوسید اگر دست برای ....می فهمی ؟رفتم سمت دخترکم . جیغ کشید ،غش کرد؟!!نه جیغ کشید ..."

کام آخر سیگار را بلعید ،انگار آتش کرد تا بر سر و دستش بزند ،بوی كز موهایش بلند شد بوی سوختگی لباس تنش.

سپید در اتاق را باز کرد به انتهای سالن نگاه کرد

"کسی این جا نیست؟"

آبی با لیوان آب از انتهای سالن به سمت او آمد . داخل اتاق شد آب را روی خاکستری پاشید .

او به سمت آبی حمله کرد ،لیوان شیشه ای را از دست گرفت و به زمین کوبید .تکه ای از لیوان را از روی زمین برداشت طوری در دستش گرفت که از کف دستش خون روی تکه های خرد شده لیوان می ریخت.

سپید کمی جلو رفت

"داشتی برای من حرف می زدی.من کاملا ترا می فهمم، خودم دختر دارم "

آبی به سپید نگاه کرد و ابرو هایش را بالا برد .انگار نمی فهمد.چند قدم به سمت خاکستری ،زرد ،سرخ برداشت.

خاکستری ،زرد ،سرخ نگاهی به سپید کرد ،نگاهی به آبی

" طوری باید برید که با کوک هم به هم وصل نشوند"

با تکه لیوان،گردنش را برید، دستانش،چشم اش، لب اش را برید، کوک زد، زمان را به زمان .

خون روی صورت مرد خوابیده و روی زمین کف اتاق ریخته بود.مورچه ای دانه برنجی را از میان رد خون روی صورت مرد با خودش می برد.

سپید به ملافه سپید که روی بیمارش کشیده بودند نگاه می کرد و دود غلیظی از سوراخ های بینی اش به بیرون می فرستاد.

"می فهمی ؟"