معرفی وبلاگ «دلتنگستان»

روزهایی هست برای عاشق شدن،
روزهایی برای تنفر، و روزهای برای بی‌تفاوت شدن،
از خود و بی‌خود فارغ شدن.

روزهایی هست برای دویدن،
روزهایی برای خوابیدن،
و روزهایی برای قدم‌زدن،
صدای خراش سنگریزه‌ها را بر سطح سخت خاک شنیدن،
کمی فکر کردن، گاهی فهمیدن.

روزهایی هست برای داد زدن،
روزهایی برای سکوت،
و روزهایی برای آرام صحبت‌کردن،
کلمات را شمرده ادا کردن،
دانه دانه حرفهایشان را صدا کردن،
ناز کردن، غمگین بودن و حرفهای شاد زدن.

روزهایی هست برای گریه‌کردن،
روزهایی برای قهقهه،
و روزهایی برای لبخند زدن،
نشستن و دیدن و لذت بردن از هیچ کاری نکردن.

و هرروز یکی از همین روزهاست که می‌آید و می‌رود
و از هر دسته‌ای که باشد، شبی را به‌دنبال می‌آورد.
هر روزی که باشد، شب سیاه است و بلند است و مرا در خود غرق می‌کُند.

روزهایی برای زندگی کردن،
با تو، با من،
و شبهایی برای مُردن،
تنها مُردن.

* * *

وبلاگ تلاش دیگری است برای یادآوری همه آنچه همیشه به بقیه می‌گفتی و خودت نمی‌دانستی؛ شاید اینبار خودت بخوانی و بفهمی.

* * *

در لحظاتی که کار بهتری ندارم، سطل وبلاگم را زیر سوراخهای سقف دلم می‌گذارم،‌ تا چکه‌های احساساتم را جمع کند؛ چند روزی که سطل را استفاده نکنم، تا زانو داخل احساسات بی‌ربط و بی‌معنی خودم فرو می‌روم و دست و پا می‌زنم

* * *

به تجربه برایم ثابت شده است که وبلاگم سوراخ است. با اینکه گاهی به نظر می‌رسد که دیگر پر شده است و جای بیشتری ندارد، اما دو سه روز که می‌گذرد می‌بینم که باز هم خالی خالی خالی شده است.

* * *

وبلاگ، یک درگیری است. از یاد گرفتن تایپ فارسی و عادت کردن به کیبوردهای بدون برچسب که بگذریم، نوشتن چیزی که ارزش نوشته شدن داره می‌تونه یک کار تمام وقت باشه. تنها قانونِ وبلاگ، بی‌قانون بودنه و بنابراین هر کس برای خودش می‌تونه یک روش ارزش‌دهی اختراع کنه. من چیزهایی که می‌نویسم رو در لحظه دوست دارم و اگرچه گاهی این دوست داشتن در چند ساعت به نفرت تبدیل شده؛ ولی همون هیجانی که در لحظه در من ایجاد کرده دلیل کافی برای نوشته شدنش بوده.

* * *

وبلاگ، یک توهم است. اگر قشنگ حرف‌زدن تنها مشخصۀ یک انسان واقعی بود، هر کسی می‌تونست با یک کتاب یا مجله یا یک روزنامه یا حتی یک برنامۀ رادیویی ازدواج کنه. هم دردسرش کمتر بود،‌ هم خرجی نداشت، و هم تمام اختیارش دست خود آدم بود. با این وجود، هنوز هم ظاهرا مسیری که از گوش به قلب می‌رسه از مغز رد نمی‌شه، و این مساله باعث شد که من در این یک‌سال وارد شدن عجیب‌ترین انواع ارتباطات را به فرهنگ ایرانی که در اون هیچ‌وقت درست ارتباط برقرار کردن رو به کسی یاد نمی‌دن مشاهده و گاهی تجربه کنم

* * *

وبلاگ، یک سادیسم است. نوحه‌سرایی از پرطرفدارترین هنرهایی است که نزد ایرانیان است و بس. هرچه سوزناک‌تر، بهتر. هرچه زشت‌تر، قشنگ‌تر. شاد بودن هنر است، و اصلا هم آسون نیست. من هم خیلی از اوقات دوست دارم زجر رو تجزیه کنم؛ دوست دارم زشتی‌هایی که می‌بینم رو ده برابر کنم، داد بزنم، جر بدم و عربده بکشم. چیزی که عجیبه اینه که وقتی که داد نمی‌زنم، زیاد طرفدار ندارم. فکر کنم یک خاصیت غریزیه: وقتی کسی خوشحاله، خوب خوش‌به‌حالش؛ ولی خوندن درد بقیه، لذت‌بخش‌تره!

* * *

وبلاگ من، فرصتی است برای شنیده شدن. یک میکروفون مجانی است که لزوما به بلندگویی وصل نیست. یک صفحۀ سفید بزرگ است که من گاهی روی آن لخت می‌شوم، گاهی پشت آن قایم می‌شوم، گاهی روی آن می‌رقصم، گاهی پاره‌اش می‌کنم، گاهی هم عکسی از دوران بچگی‌ام را رویش می‌کشم.

* * *

حالا من بسیار موفقم. همیشه پرت و پلا می‌گویم و هر کسی فکر می‌کند من همان چیزی را می‌گویم که او می‌خواسته بگوید. من پرت‌وپلاهای قلمبه سلمبه‌ام را با آهنگ‌های آشنای قدیمی می‌خوانم و همه گول آهنگ را می‌خورند و بدون آنکه شعر واقعی آنرا بدانند کلمات بی‌معنی مرا برای خودشان معنی و تفسیر می‌کنند و خوشحالند که کسی پیدا شده است که حرفِ دل آنها را می‌زند.

* * *

معرفی وبلاگ «دلتنگستان» را در [اینجا بشنوید]
برنامۀ پیشین وبلاگ‌خوانی را هم در [اینجا]

وبلاگ «دلتنگستان» را در [اینجا بخوانید]