|
خانه
>
جنگ صدا
>
وبلاگ خوانی
>
معرفی وبلاگ «کوهنوردی، نشان زندگی»
|
وبلاگخوانی در «جُنگ صدا»
معرفی وبلاگ «کوهنوردی، نشان زندگی»
برای چه می‌رویم آن بالا. . .؟
این کوله‌های سنگین، این راه پرمشقت، سختی زیاد و عرقی که تمام وجودت را گرفته است، وقت زیادی که صرف این‌کار می‌شود و تو را از خیلی کارهای دیگر باز می‌دارد و در نهایت خطرات آن و مشکلات بی‌شمار آن.
شاید نوعی خودآزاری به‌نظر برسد. شاید شما زیباترین مناظر یک کوه را بتوانید در دره‌های آن ببینید. پس برای چه می‌خواهید برسید به قله؟ چرا سعی نمی‌کنید دره‌های مختلف را بپیمایید و در آنها لذت ببرید. آن بالا چه چیزی وجود دارد که روح کوهنورد را به سمت خود می‌کشد؟
آیا می‌خواهیم قدرت خود را به دیگران ثابت کنیم یا اینکه آرامشی را برای ما به ارمغان می‌آورد؟ تحمل این‌همه رنج و سختی چه ارمغانی برای انسان دارد؟
نظر خود را بگویید که چرا دوست داریم به قله برویم و چرا دوست داریم به دره برویم؟
[از وبلاگ: کوهنوردی، نشان زندگی]
برنامۀ معرفی این وبلاگ را از [اینجا بشنوید]
برنامۀ پیشین وبلاگخوانی را هم در [اینجا]
وبلاگ «کوهنوردی، نشان زندگی» را [اینجا بخوانید]
نظرات بیان شده در این نوشته الزاماً نظرات سایت زمانه نیست.
|
|
نظرهای خوانندگان
با سلام
-- روزبه ، Sep 30, 2007شاید همه این‌ها که گفتی باشد. اما ذره ذره که بالا می‌روی ذهن به انسجام خاصی می‌رسد و آرامشی عجیب انسان را در بر می‌گیرد. فقط خودش می‌ماند و طبیعت. به‌نظرم همین برای معتاد شدن به کوهنوردی کافی است.
Be nazare man harche az paein be bala miravi az donya door shodeh va be Khodavand ke haman paki va zibaei mibashad nazdiktar mishavim .Va vaghti be an balatarin noghteh miresim va an hameh zibaei ra az bala mibini be in haghighat ke donya kheyli kochak ast pey mibarim. Ba eshgh xxx
-- Mostafa.B ، Aug 28, 2008