نوروز، این پیر روزگار آلود

«نوروز»، نوشتاری از: دکتر علی شریعتی، خطاطی از: امیر فلسفی

«نوروز» این پیری که غبار قرن‌های بسیار به چهره‌اش نشسته است، در طول تاریخ کهن خویش روزگاری در کنار مغان اوراد مهر پرستان را خطاب به خویش می‌شنیده است. پس از آن در کنار آتشکده‌های زرتشتی، سرود مقدس موبدان و زمزمۀ اوستا و سروش اهورامزدا را به گوشش می‌خوانده‌اند.
در همۀ این چهره‌های گوناگونش، این پیر روزگار آلود که در همۀ قرن‌ها و با همۀ نسل‌ها و همه اجداد ما، از اکنون تا روزگار افسانه‌ای جمشید باستانی زیسته است و با همه‌مان بوده است، رسالت بزرگ خویش را همه وقت با قدرت و عشق و وفاداری و صمیمیت انجام داده است، و آن زدودن رنگ پژمردگی و اندوه از سیمای این ملت نومید و مجروح است و درآمیختن روح مردم این سرزمین بلاخیز با روح شاد و جان‌بخش طبیعت و عظیم‌تر از همه پیوند دادن نسل‌های متوالی این قوم که بر سر چهارراه حوادث تاریخ نشسته و همواره تیغ جلادان و غارتگران و سازندگان کله‌مناره‌ها بند بندش را از هم می‌گسسته است، و نیز پیمان یگانگی بستن میان همۀ دل‌های خویشاوندی که دیوار عبوس و بیگانۀ دوران‌ها در میان‌شان حائل می‌شده و درۀ عمیق فراموشی میان‌شان جدائی می‌افکنده است. [مقاله‌ای در باره «نوروز»، به قلم «دکتر علی شریعتی»]

برنامه را از [اینجا] بشنوید!

برنامۀ پیشین را هم در [اینجا].