آقاي سروش واقعيت اين است كه نسل من، نسل صدر انقلاب با نام شما در دو مرحله آشنا شدند. تقدم زماني اين دو را نميدانم، (كه البته فرقي هم نميكند) اول، آن چند جلسه مباحثه با رهبران حزب توده و دوم با مقوله اتقلاب فرهنگي و پاك سازي كه بهتر است بگوئيم تخته قاپو كردن دانشگاه ها از استاد و دانشجو و يستن در درنشگاه ها به مدت تقريبي دو سال.شك نيست تمامي آوار را بر سر شما فرو ريختن دور از مروت و انصاف است.ولي شما چراچنين لجوجانه بر برائت خويش پاي ميفشريد؟آخر اعضاي آن هيئت معلوم است و تصميم هائي كه گرفتند معلوم ترو هر كس به سهم خود مسئول.
آقاي سروش،پس از اين دو واقعه كه آمد تا تئوري "قبض وبسط" كسي شما را چندان به ياد نمي آورد ولي دولت آبادي براي دوستداران ادبيات از اوائل ده پنجاه نامي شناخته شده بود و اصلن سالهاي نشر همان تئوري قبض و بسط شما تقريبن مصادف با انتشار كليدر اواست.پس، تحاشي شما به ناشناختن او خواننده را به اين فكر مي اندازد كه نكند آقاي سروش ابتدا و انتهاي روشنفكري رافقط در وجود ذيجود خود ميبيند و بس.
آقاي سروش، آنچه شما نوشتيد چيزي از دولت آبادي كم نكرد ولي شما چرا با خود اين كرديد؟

وقتی که یک استالینیست توده ای (محمود دولت آبادی) در حمایت از نخست وزیر سال های اعدام و جنایت دهه ی ۱۳۶۰ (میر حسین موسوی) به انتقاد از یکی از سردمداران انقلاب فرهنگی (سروش) می پردازد به علت این که از سرپرست بنیاد شهید در سال های سیاه دهه ی ۱۳۶۰ (کروبی) حمایت کرده است جز این هم نباید انتظار داشت. همه ی این شخصیت ها بایستی از گذشته ی خود شرمسار باشند، و همگی به قربانیان اعمال خود حد اقل یک عذرخواهی بدهکارند.

تاسف آور این است که این آقایان در این دوره و زمانه شده اند مبلغین دمکراسی و حقوق بشر، و نسل جوان هم هیچ از گذشته ی این ها نمی داند.

kare Dolatabadi besyar zesht bood.

‫فیلم مصاحبه های سروش را در رابطه با به اصطلاح انقلاب فر هنگی
‫در youtube ببینید جالبه.

کاملا یک طرفه بود.

حرفهای سروش و دولت ابادی را خواندم. من دانشجوی پس از انقلاب به اصطلاح فرهنگی و در واقع ایده اولوژیکی و ضد فرهنگی بودم. از آن پدیده هم بسیار لطمه خوردم؛ به همراه سایر همنسلانم. دولت آبادی درست میگوید که سروش - همانگونه که از اسمش پیداست - سروش آن تحول واپسگرایانه بود. مدارکش در یو-تیوب و آرشیوهای تلوزیون هست. آنچه من انتظار دارم از سروش و امثالهم این است که حد اقل پس از قریب سی سال به درجه ای از نقد شخصی رسیده باشند؛ حتی اگر از امثال ما به خاطر لطماتی که از عطش قدرتشان دیدیم عذر نمی خواهند.
بر عکس آنچه من از سروش دیدم یک جور پفالودگی توأم با توهم پیامبری است!
آقای سروش!!‌ به جای نصرهای توخالی و سجع و قافیه بافیهای بی معنی که از شما بهترش را (و بجا و معنی دارش را) در تاریخ ادبیاتمان زیاد داریم؛ اگر ذهن قرون وسطاییتان قد میداد - ولی «از زانویتان» پیداست که نمیدهد- سخافت و تکبر خود را میدیدید!
آقای سروش در پس گنده گویی؛ تفلسف و تظاهر به عرفان (که اصلش هم دیگر ریش در آورده) پنهان شدن بی فایده است. مردم «لباس جدید امپراطور» را میبینند.
دست آخر اینکه من نه طرفدار احمدی ونه میر حسین ونه کروبی نیستم. به قانون اساسی هم رای ندادم و به جمهوری تعریف نشده اسلامی (در سال ٥٧) نیز هم. دولت آبادی را هم نمیشناسم و از آن مهمتر طرفدار رژیم سابق و یا مجاهدین و توده و غیره هم نسیتم. شهروند دنیا هستم با فکری آزاد که ایکاش شما هم سهمی از این صفت آخرین میداشتید.

in dargiriha o taaroz o taghabol dar tamam farhangha beyne roshanfekr o shebhe roshanfakr az jomle dar faranse baad az jang beyne kesani chon Sartre,Camu ,Gide va digaran boode ast va gah be zad o khord ham mikeshid o takhrib.be har hal inha ham ensan hastand o zaif!agar dar hadd sokhan bashad mohem nist

صحبت از نشناختن دولت آبادی ایهام دارد نه واقعیت و دوستان بت شکن و مچ گیری که شادمانه از اینکه بر چهره بزرگی ناخنی کشیده اند و در کلامش عیبی دیده اند ژست اناالحق می گیرند تنها آیکیوی خود را به رخ می کشند و نمی دانند...
منظور سروش نشناختن دولت آبادی نیست که غافل بودن اوست و به هوش آمدنش در میهمانی میرحسین. از شم سیاسی محمود دولت آبادی در شگفتم که بجای تشویق مخالفان و دیگراندیشان به حرف گزاف و پریشان رو کرده و بجای مرمت شکاف ها به گشایش آن همت برده و بجای محاجه در برتری میر حسین نسبت به کروبی و جواب به استدلال سروش به کوبیدن سروش دلخوش کرده...

نرگس ار لاف زد از شیوه چشم تو مرنج
نروند اهل نظر از پی نابینایی
گر مسلمانی از این است که"اینان" دارند
وای اگر از پس امروز بود فردایی

جای بسی تاسف و اندوه است که پس از چندین و چند بار توضیح مبسوط در مجله و کتاب و روزنامه و مصاحبه و سخنرانی و وبسایت و چه و چه هنوز داستان نویس معاصر ما بجای جواب به توضیحات سروش تکرار مکررات می کند.

آسمان کشتی ارباب هنر می شکند
تکیه آن به که بر این بحر معلق نکنیم

بیچاره مردم ایران که عارف و اندیشمندش آقای سروش است .
آقای سروش ادعا کرده است که محمود دولت آبادی را نمی شناسد و حتا نامش را نیز درست ننوشته است . بگذریم که در یک کشور قانونمند به خاطر غلط نوشتن نام دولت آبادی یک پوزش خواهی رسمی به او بدهکار است .
ادعای ایشان از دو حالت خارج نیست . فرض اول این که راست می گوید و دولت آبادی را نمی شناسد . که باید پرسید شما از چه قماش اندیشمندی هستی که یکی از بزرگترین چهره های فرهنگی کشورت را نمی شناسی .
فرض دوم این است که دولت آبادی را می شناسد و دارد دروغ می گوید . یک دروغ حقارت آمیز که ریشه در خود بزرگ بینی ناشیانه او دارد .عرفان پیش کش استاد . بروید روابط ساده شهروندی را یاد بگیرید .
شاه دیکتاتور ایران با آن تکبر وخود بزرگ بینی معروفش ادعا نمی کرد آغاسی خواننده لاله زار را نمی شناسد . چون می دانست همه می فهمند دروغ گفته است . کجایش به نفع شماست که برترین چهره های فرهنگی کشورت را نشناسی

جناب سروش اولین صفت یک روشنفکر صادق آن است که به اشتباهات گذشته خود اذعان داشته باشد.تا شجاعت نباشد و پوزش از خطاهای پیشین مطرح نشود نمی توان به صدق گفتار و کردار اکنون مدعی امعان نظر و امید داشت.

بله درست است که سروش با لحنی عصبی و پرخاشگرانه نقش خود را انکار می کند، اما جالب است این روزها کسی نمی خواهد یا نمی تواند "سیمای مرد هنرمند" در جوانی یعنی میرحسین موسوی را به یاد آورد. نخست وزیری که در دورانش امورتربیتی ها در مدارس تفتیش عقاید و جهت دهی ایدئولوژیک به افکار دانش آموزان را برعهده داشتند، گزینش ایدئولوژیک برای ورود به دانشگاه ها و ادارات برپا بود و گشت های ثارالله در خیابان ها جولان می دادند. اگر سروش را شماتت می کنید باید میرحسین را نیز به یاد آورید.

نه تنها آقای سروش بلکه آقای بنی صدر و یزدی و ....... روزی در دادگاه ملت ایران باید جواب پس دهند.

شاعران و ادیبان حامیان ؟!!!!

کمی فارسی یاد گرفتن آدم رو نمیکشه.

میگم ،دولت آبادی زده است به جای حساس .
خوب گفته است .ما می گفتیم انقلاب خرچنگی .

نظریه پردازان و روشنفکران در دنیای خاص خودشان زندگی می کنند. آنان فراموش کرده اند که در واقعیت، بجز واژه ها چیز دیگری هم هست. آنان کاملاً کر و کور هستند. نمی توانند بشنوند، نمی توانند ببینند، نمی توانند احساس کنند.
واژه ها فقط واژه هستند، ولی قادرند تا نفسی بزرگ به شخص بدهند. آنان نظریات زیبایی جمع آوری می کنند و آنها را در الگوهای قشنگی کنار هم می چینند. ولی چیزی را نشناخته اند، و خود و دیگران را فریب می دهند و وانمود می کنند که همه چیز را می دانند. آنان مردمی افلیج هستند و از مغزشان آویزانند. آنان همه چیز را بجز واژه ها فراموش کرده اند.
بی نامی که هیچ چیز نمی داند،

کار هر دو تا اشتباه بود.

سروش ها میایند و میروند اما هنرمندی مانند دولت ابادی بی بدیل است . رمان های دولت ابادی را نسل های بسیار خواهند خواند واز ان خواهند اموخت. سروش اما چندین سال است که دیگر خوانده نمیشود.

گویش سروش همانست که بود گیرم این اواخر بنا به مصلحت روزگار واژه و نگارش دیگر گونه ای را وانمود دارد .او همان چماق دار آشنای قدیمی است که اگر دوباره حوضی ببیند و گند آب چاله ای ، شناگری و غوطه خوب می داند .آوازه او به تفکر تعقل و تساهل دروغی فریب کارانه است وبس

البته دوستان توجه دارند که هر نویسنده ی نظر بوی کدام استاد را می دهد اما سیلی زدن و سیلی خوردن دولت آبادی و سروش سیلی زدن سیلی خوردن یکی توده ای ست و دیگر مدهوش عطر ناب اسلام محمدی. و این هر دو نه سر سپرده ی ایرانند و نه سر در سودای ایران دارند هر کدام سرشان در گرو سرگرمی نشئگی ایدئولوژیکیشان است. البته دولت آبادی سر نظر از ایدئولوژی کمونیستی و لنینیستی هنرمند است و ادیب، اما این حضرت سروش که هم ایدئولوگ است و هم فلسفه باف و هم کیمیاگر هرگز از آنهمه ستم که بر ایران و دانشگاه کرده عذر تقصیر نیاورده اگر آورده بود اینک من نیز از حمایت می کردم، اما می دانم که غرور بختری و نخوتی که آن حضرت دارد اصلا و ابدا به پشتیبانی حقیری همچون من نیشختد خواهد زد. اما ایکاش که این حضرات خارج نشین قدری از همان خارجیها بیاموزند و کمکی از خود انتقاد کنند. نوار های سخن رانیها فاشیستی حضرت سروش در دسترس است، ولی آنجا که دیگرانم را نیز متهم به فاشیسم می کند نیز هست. ایکاش یکبار از این گناهان کبیره نزد ملت ایران تقاضای بخشش کند. اما می دانم که نخواهد کرد، چرا که باور بخداوند صبحان چنان نخوتی بر بندگان می دهد که حتا خدای را نیز پنهانی بنده نیستند چه برسد به بی سرپایی چون من. اما آن هر چند شکسته نفسی سروش و یکلاقبا خواندن خود نیز از در نخوت اوست. که اهل هنر آنرا بخوبی در می ِابند.

Agha iyn khaleh zanak baziha ra begozarid kenar. Dolatabady harfy zadeh va Soroush ham jab dadeh. Shoma ra sanana.

آقای سروش روزی در دادگاه ملت ایران باید جواب پس دهد.

از این همه بی انصافی،دروغ،هیجانزدگی،غلطهای املایی انشایی،اغراق،سفید و سیاه دیدن،ترشرویی،جهل و انتقام جویی که در کامنتها موج میزند به خدا پناه میبرم.
از ماست که بر ماست!
سید علی(خامنه ای)بتاز که ما هستیم!

دولت آبادی بد کرد. نه دلیلی داشت و نه مناسبتی که به سروش بپرد. سروش هم بی ظرفیتی نشان داد و ارج خود را در نظر همه کاست. اما آغازگر ستمکارتر است. سنجش این دو تن نیز کار درستی نیست. یکی نثرنویس است و داستان سرا ، دیگری فیلسوف و اندیشمند. در این سرزمین مانند دولت آبادی و بهتر از او در هر نسل و دوره بسیار بوده اند اما مانند سروش و بهتر از او در هر نسل و دوره چند تنی بیش نیامده اند. فرزانه است هر چند نشان داد خو و تحمل فرزانگان را ندارد. قربانی غرور شد و از نظرها افتاد. دریغ بود.

به نظر من اگر اقای دولت ابادی کمی وقت شناستر و منصفتر بودند در جایی که اقا ی سروش خود از این حکومت ازار فراوان دیده اند و به خاطر نظرات و عقاید تابو شکن و متهورانه دینی اش مجبور به ترک وطن شده تا از تهدیدات در امان بماند اینهمه افراد کماکان وفادار به نظام را که همچنان هم از گذشته حکومت دفاع میکنند (منجمله همان کسی را که در میتینگ انتخاباتی اش شرکت کرده بود) را وانمیگذاشت و با شجاعت از همانها انتقاد میکرد....واقعا که نخبگان ما چه موقع شناسن....
بابک
تورنتو

منم همونی که امین گفت: کار هر دویشان اشتباه است!

از این حرفها گذشته، اصلاً در شأن آدمی مثل دولت آبادی هست که خود را قاطی این حرفها کند؟

آیا فقط سروش باید جواب پس بدهد که در عمل تاوان کار خود را داده است . اولین کسی که اکنون باید جواب دهد موسوی است که قرار است در مسند قدرت نشیند . من شنیده بودم ایشان صادق هستند . پس لطفا" رابطه خود را با ستاد انقلاب فرهنگی روشن کنند .

خيلي عجيب است كه هر ازچند گاهي يكي پيدا مي شود وبه سروش حمله ميكند آيا هدف روشنفكري ديني نيست؟آقاي نويسنده برجسته اينجا جاي اين حرفها بود؟اين هم به اين تندي ؟

اولین صفت یک روشنفکر صادق آن است که به اشتباهات گذشته خود اذعان داشته باشد.خود را عقل کل پنداشتن از کسی که (دکترسروش)داعیه روشنفکری دارد اشتباه محض است.

آقای سروش!
سیاست زده 30 سال پیش
سیاست زده ،فیلسوف نمای 20سال پیش
سیاست زده ،فیلسوف نما، عارف کاسب 10سال پیش
سیاست زده ،فیلسوف نما، عارف کاسب، شاعر عربده خو ی امروز
بالاخره کی شما به ثبات و انسجام فکری می رسید؟

ای س

راستش نمی دانم که چه بگویم! اما از خواندن غالب کامنت ها متاثر می شوم. نمی دانم که چقدر این کامنت ها غرض ورزانه، چقدر از روی آگاهی، و چقدر از روی دفاع است. اما هر سه این ها را می توان به وضوح دید. پاره ای دوستان از دکتر سروش گلایه داشتند که سخن ناروا گقته. سوالی دارم آیا این دوستان از 10 روشنفکر برتر دنیا در برابر کیهان دفاع کردند؟ آیا آن زمان که به جلسات سروش حمله می شد و بر روی او و یارانش صندلی پرت می شد. این دوستان اعتراضی کردند؟ اگر نگاهی به روزنامه های گوناگون کشور به خصوص در 2سال اخیر بی اندازید چندبار داستان انقلاب فرهنگی بر سر زبان ها افتاد و خاموش شد؟ دوست دیگر نوشته بود آقای دولت آبادی کتاب هایش ماندگار است و کتاب های دکتر سروش دیگر خوانده نمی شود. دوست عزیز آثار دکتر سروش لا اقل به چند زبان زنده دنیا ترجمه دارد بسیاری از آثار ایشان برای اندیشمندان جهان جالب توجه است. دوست دیگر نوشته بود دکتر سروش نام جناب دولت آبادی را اشتباه نوشته و دیگر دوستی نوشته بود که دکتر سروش جناب دولت آبادی را نمی شناخته! آخر کمی هم به آغاز نامه نظر کنید. نامه با کنایه آغاز می شود نه با عدم شناخت دیگری. البته باید اذعان داشت که زبان هر دو بزرگوار تند و تلخ بود. اما گاهی این زبان از هر شیرینی شیرین تر است. کما این که همه ما در زندگی روزمره خود از این زبان فراوان استفاده می کنیم!

دولت آبادی اعتبار چندین و چند ساله خود را از سر کوی و برزن نیاورده است تا آنرا صرف تبلیغی سطحی کند.او مفهوم مناظره را به معنای حقیقی خود می شناسد.سخن او ریشه در صداقت و شجاعت و حقیقت جویی و آزادگی دارد.
گویا سروش اتحاد مصلحتی را بیشتر می پسندد و از اینکه دولت آبادی با آزادی، بیان خود را در محفل دموکراسی ایراد کرده است شگفت زده شده است.
من هم در ادعای دموکراسی سروش شگفت زده هستم.

آقای سروش حقیقت بسی تلخ است. شما نه تنها پدر مرا که استاد جامعه شناسی دانشگاه تهران بود خانه نشین کردید بلکه اورا کشتید. پدر من در اثر افسردگی های این کینه های انقلابی شما در 47 سالگی در کنج خانه با کوله باری از علم و دستی تهی در گذشت. هنگامی که می دیدم انصار حزب الله سخنراهی هایتان را بر هم می زنند بی اختیار به یاد این شعر می افتادم
زنذگی این است گه عزت دهد گه خار دارد
چرخ بازیگر از این بازیچه ها بسیار دارد

خدایا! در این دیار از که بیاموزیم ؟ هنگامی که آموزگاران ما چنینند!

گفت و نوشت دو ادیب فرزانه و عارف نامدار از آنگونه که شاهدش بودیم آیینه ای شد برای نگریستن در چهرهء زشت فرهنگ فقیر مان از انصاف و ادب و عدالت .
خالق کلیدر چنان سخن گفته است که گوئی سروش سنگی بوده است بر گذرگاهی که آفتاب واب و باد برآن گذری نکرده و آراء او همچنان همان است که سالیان پیش !
و سروش نیز چنان نگاشته است که در گزاره ای کیمیگرانه حلاوت عرفان را به زهر تلخ نفرت بدل ساخته است
خدایا در این دیار از که بیاموزیم؟ هنگامی که آموزگارانمان چنینند!

با سلام
من حق را به دکتر سروش می دهم .
در علم تاریخ یک نکته ای وجود دارد و آن اینکه هر واقعه را باید در جو و فضای همان زمانه بر رسی کرد ، نه با طرز فکر زمان خودمان .
ماجرای انقلاب فرهنگی و داستان ستاد و شورا و اینها را هم باید در همان چارچوب بررسی کرد .
اتفاقا دکتر سروش نه تشنه ی قدرت بوده است نه به حق کسی ظلم کرده . به گواهی تاریخ . از قبول وزارت در کابینه ی باهنر خودداری کرد و در زمانی که امکانات استفاده از قدرت برایش مهیا بود از قدرت کنار کشید .و به شغل استادی دانشگاه ونویسندگی تحقیق پرداخت . که به سبب ملاحظه نکردن ارباب قدرت از دانشگاه اخراج شد .
ولی از آنجا که " مرد هنرور هر جا که رود قدر بیند و بر صدر نشیند " در دانشگا ههای هاروارد و پرینستون و در کنفرانس های علمی بزرگ جهان به کار خود که آگاه کردن و باز کردن درهای تفکر بروی مردمان بوده اشتغال دارد . و قدر دیده بر صدر می نشیند .
حال آقای دولت آبادی هرکسی که باشد با چه حقی بر ایشان بانگ می زند و خویش را برتر می بیند . و بر سروش خرده می گیرد که شعر مولانا را برای ما می خواند و می خواند ومی خواند . گویی خیلی عصبانی است از سروش و گویی سروش فقط شعر مولانا را می خواند . در حالی که سروش شعر مولوی را شرح وتفسیر میکند ، گره از عقده های ریز و درشت در ابیات آن بزرگ را می گشاید . بر آنها حتی نقد هم می کند. و این کار بزرگی است که ازدیگری بر نمی آید .
سروش همچنین فیلسوف بزرگی است . و دانایان می دانند رجحان یک فیلسوف را بر یک داستان نویس .
همچنین سروش یک سخنور زبردست و یک استاد شاگرد پرور هم هست که کسان بسیار از خرمن دانشش خوشه ها چیده و توشه ها اندوخته اند .
همه ی اینها به کنار سروش یک مرد نیک و یک بنده ی خوب خداست .

دکتر سروش حق داشت. دولت آبادی جوگیر شده بود و یادش رفته که امثال موسوی ها همان چپ های اسلامی رادیکال بودند که پدر مارو در آوردن. سروش از همون ابتدای انقلاب ایران لیبرال بود و هیچگاه از موضعش عدول نکرده

محمود دولت آبادی از زمره جامعه شناسان ادبیاتی است که دهها حسین و میرحسین و سروش و ... از حنجره ی قلم او بیرون ریخته اند و اندکی بعد به پشت یک صفحه ی دیگر، خشک شده اند .