رازیگر: رادیو آن هم در این زمانه!

وقتی از رادیو حرف می‌زنیم ذهن کلیشه پسند ما می‌رود سمت همان قوطی درب و داغانی که توی خانه‌های قدیمی بود و با هزار خش خش و پارازیت می‌شد از آن صدایی گرفت. چرا کسی که خودش اهل بلاگستان است به رادیو بلاگ فکر نمی‌کند؟ نمی‌دانم. این سوال وقتی به ذهنم رسید که پست کوتاه رازیگر را خواندم.شما هم بخوانید:

قربانت گردم، ما که فضول نیستیم اما شنیده‌ایم چندتایی از وبلاگ‌نویسان و از بی‌بی‌سی ملعون بریدگان و روی وطن ندیدگان اجتماع فرموده‌اند که چه؟ که در مملکت اجنبی یک فقره رادیو در بیاورند در این زمانه که اسمش‌ هم دست بر قضا همان زمانه باشد. حالا اینکه این «ها»ی آخر زمانه‌اش چقدر چشم ملت را درآورده و نوستالژی‌اش با همین میرزا شپله مکتب ندیده ما چه کرده بماند، فقط حیران این فرمایش خودمان مانده‌ایم که زمانه‌ای که این زمانه باشد رادیو کجایش کار می‌کند؟.

آخر قربانت مردم این روزگار حال و حوصله فرمودن فرمایشات خودشان را ندارند، چه برسد به شنیدن فرمایشات قلنبه سلمبه‌ی این جمع پریشان، که محض رضای خدا دونفرش هم به هم نمی‌ماند!.
حالا حکمن دشمنان ما می‌فرمایند این فضول‌الممالک حسادتش گل کرده وگرنه از این پارسا جان خودمان هم بدتر می‌شد که این همه فرمایش جور واجور به هم بافته که بفرماید در این زمانه همه چیز در گل مانده الا رادیو! فقط جسارتن فراموش فرموده دستورش را بفرماید که ملت هرکدام اقلا یک دستگاهش را ابتیاع بفرمایند که این همه زحمت دوستان هدر نرود.