تشبیه بهتری از فاحشه برای هنرمندان پیدا نکردید؟

من همین امروز با سعید شنبه زاده و کارش آشنا شدم. تا همین امروز هم هیچگاه خواننده و اجرا کننده ایی ایرانی را نمی شناختم که کارش در سطح جهانی و معیارهای جهانی باشد. اگر جمهوری اسلامی بخاطر ذاتش توانایی شناخت استعدادهایی اینچنینی را ندارد ای کاش ما خارج از کشوری ها این توانایی را داشته باشیم و برای شنبه زاده کاری بکنیم. راستی راستی حیفه.

این مقاله چندتا نکته بامزه داشت:
١-مقایسه سعید شنبه زاده نوازنده با فاحشه ها در دوپاراگراف اول با این عنوان که کار جامعه بدون این دوگروه راه نمی افتد!
٢-ربط دادن فاحشگی به پدرسالاری در همین دو پاراگراف.
یعنی ما در جوامع مادرسالار مثل هند یا جوامع برابر مثل سوئد و نروژ فاحشه نداریم؟
٣-«مغز من که پرورده‌ی شرایط پدرسالاری ایرانی‌ست خود به خود نمی‌تواند باور کند که موسیقی و رقص محلی بوشهر قابل تامل می‌تواند باشد»: یعنی در هیچ فرهنگ پدرسالارانه ای موسقی و رقص جدی نیست؟ پس تکلیف جوامع مردسالار آمریکای جنوبی با این همه موسقی و رقص (از تانگو گرفته تا سامبا) چه می شود؟

خانم شما ابتدا به ساکن شروع میکنید به حمایت از فاحشه ها و آنها را به استعدادها و موسیقی و غیره ربط میدهید؟؟ مامنکر نیاز جامعه به فاحشه ها نیستیم ولی گروههای مختلف مورد نیاز جامعه را با هم قاطی نکنید
درضمن کلمه رقاصه فقط برای مونث به کار میرود که این روزها کلمه بهتر و بی غرض رقصنده جایگزین رقاص ورقاصه شده

یک لحظه تصور کنید نویسنده ی این متن را نمی شناسید.فرض کنید بر حسب یک اتفاق ناخواسته نامش در بالای صفحه درج نشده.
روسپی ها را جزئی از حاشیه نشینان جامعه می داند که «امر زندگی» بدون حضورشان میسر نمی شود.بعد «موسیقیدانان» و رقصندگان نیز به این انسان های حاشیه نشین اضافه می شوند. چه قیاس مع الفارقی !!! روسپیگری حتی در آزادترین جوامع هم نوعی معضل و بیماری جامعه تلقی می شود که شناسایی و اعتراف به وجود آن برای پیشگیری از گسترش آن است نه برای اینکه «امر زندگی» برای جامعه بدون آن نمی گذرد. موسیقیدان و رقصنده اما نمایندگان هنر و زیبایی جامعه هستند. در ایران روسپیگری را از انظار پنهان کرده اند تا جامعه در شناسایی آن ناتوان باشد و در نتیجه اش مانند بسیاری دیگر از بیماری ها ،همچون ایدز و اعتیاد جامعه را به نابودی سوق دهد.
موسیقی و رقص را اما، به حاشیه رانده اند تا از گسترش شادمانی و هنر و زیبایی جلوگیری کنند، از چیزهایی که در جامعه به نشاط و خلاقیت و باروری اندیشه کمک می کند.
نوسینده سپس در باره ی شنبه زاده می نویسد.از اینکه گفته است زنش کتاب های او را خوانده است، تأویل نادرست و دور از ذهن فمنیستی ارائه می دهد : زنش کتاب یک زن نویسنده را خوانده است و خود مرد هیچ اشاره ای به اینکه کتاب یک نویسنده ی زن را خوانده باشد، نمی کند ! نتیجه می گیرم که این شنبه زاده ی دست پرورده ی آن جامعه ی مرد سالار، نویسنده بودن یک زن را بر نمی تابد.خاطره ای هم از مردی به یاد می آورم که تور ماهیگیری تعمیر می کرد و زن ها را آدم به حساب نمی آورد.ممکن است این شنبه زاده هم از همان تخم و ترکه باشد!!
بعد، بحث به دانشمندان ایرانی ناسا کشیده می شود و بر ما معلوم می گردد که تعداد اینها در ناسا آنقدر زیاد است که شاید بتوان ناسا را یک سازمان نیمه ایرانی نامید.اینکه ناسا چقدر دانشمند داردو ایرانی هایش چند درصد آنها را تشکیل می دهند،بماند.
در پایان ما نفهمیدیم این نوشته تجلیل از شنبه زاده بود یا در مذمت او نگارش شده بود.
و اصلا موضوع متن چه بود ؟! شنبه زاده...؟ فمنیسم...؟ روسپیگری...؟ رقص...؟ ناسا...؟
من البته با آثار نویسنده آشنایی دارم این ها را از زبان خواننده ای نا آشنا نوشته ام که ممکن است با خواندن این متن کمی سرگیجه دچارش شود.
حالا دیگر با « زمانه» است که این کامنت را نمایش بدهد یا نه؟ هوای همکار و نویسنده اش را داشته باشد یا خوااننده اش را...؟

چرا شنبه زاده را این جور ضایع کرده اید.

چند وقتی ست که از جامعه ی ایرانی ناامید شدم . هنگامی که چنین متنی از یک نویسنده ی زن ایرانی که مدعی دگراندیشی ست میخونم , به خودم میگم : نه . تو اشتباه نکردی ..
در ضمن خانم پارسی پور توضیح ندادن که در کدام شهر "زن " یافت نمیشود ؟ بوشهر ؟ آیا نام " منیرو "روانی پور برای ایشون آشنا نیست ؟

من خودم زن هستم و تحصیلات دانشگاهی ام در رشته هنر است. به عنوان یک هنر شناس کار شنبه زاده را کاری میبینم که توانسته موسیقی ایرانی را به موسیقی هایی مثل جاز نزدیک بکند و حتی یک قسمتی از ان بشود و این کار بسیار مشکلی است.
شنبه زاده با قدرت و خلاقیت بی نظیر از همه امکانات نمایشی و صدایی در روی صحنه استفاده میکند و کارش پیچیده و چند لایه ای است.
ضمنا اگر من نویسنده بودم و مردی به من میگفت که همسرش کتاب مرا خوانده به هیچ عنوان ناراحت نمیشدم.
و این قانون را شما از کجا اورده اید که جامعه باید به فاحشه نیاز داشته باشد؟

من فکر میکنم خوانم امیر شاهی خیلی به بیراهه رفته اگر کسی میخواهد در مورد یک هنرمند و کارش بنویسد باید از زاویه هنر این کار را بکند مثلا خصوصیات کار اقای شنبه زاده زا بنویسد جاهای مثبتش را جاهای منفی اش را اگر چیزی هست این چه جور گزارش هنری در مورد یک هنر مند است؟

با درود به همه
خوشحالم که خانم پارسی پور به قرتکیدن اشاره کرده است که فعلی از یاد رفته در زبان ماست اما بنده به ایشان در نوشته ویا درستر گفته اش در مورد سیمین بهبهانی بانوی غزل ایران به رمل اشاره کردم که منظورشان برای بسیاری چیست ؟اینبار بجای رقص از قرتک استفاده شده است جای امیدواری اما دیده میشود از همه سو به ایشان حمله میشود ازدو حال خارج نیست یا خانم پارسی پور دارند افت میکنند وافت بسیار سنگین یا بهر روی عده ای مغرضانه خصوصا آنهایی که مانند سربازان گمنام اسم ندارند که بهتر است لااقل اسم سرباز گمنام قلابی داشته باشند تا اینهمه بدون نام به نظر 1 نفر نیایند به ایشان ایراد بنی اسرایلی میگیرند که ای وای اسم فاحشه را آوردی دنیا بهم ریخت جامعه پدر سالاری چماقش افتاد کی دیگر توی گوش ابولفضل و عصمت وجمیله بزند خوب معلوم است درست مانند روز که ما خارجه نشینان حتا هنوز پدر سالاریم حاصلش میشود همین نوشته های زیر این نوشته یا اینکه شنبه زاده سر از ناسا در آورده است کسی که قلم بدست است ممکن است زمین را هم به آسمان وصل کند تا حرفش را بزند مطلب ایراد آنچنانی ندارد که هرکس برای اینکه ابراز وجود کند به میدان میپرد خصوصا که این یک برنامه رادیویی است که نوشته هم میشود من نمیدانم در ایران چگونه این رادیو شنیده میشود حتما آدمهایی از قشر های گوناگون میشنوند دوستان بارها شده است که بنده چیزی را نوشته ام وایشان یا رادیوزمانه نگذاشته اند اما ذره بین بر نمیدارم که ببینم کجا ایشان نقطه را فراموش کرده اند همین معرفی شنبه زاده برای بسیاری میتواند مهم باشد مرحوم بخشورا بنده بارها دیده بودم انسان تقریبا تنومند و با پوست تیره رنگی که محرم واو ونوحه هایش جای خاص خود را در بین مردم آن منطقه وبعضا از رادیو ایران را داشت

دوستان محترم از این که من از فاحشه ها نام بردم خشمگین شده اند. باید به اطلاع شما برسانم که من برای روسپیان احترام فراوان دارم. دلیلش را هم یک روزی برای شما خواهم گفت.
اما این که من نام شنبه زاده را در کنار روسپیان آورده ام بسیار ساده است. در آغاز انقلاب اسلامی موسیقی به جز به شکل سرود ممنوع شد. بعدها چون جنگیدن با موسیقی ممکن نبود دستور داده شد که چهره نوازندگان در تلویزیون دیده نشود. حتی سازها را هم نباید نشان می دادند. رقص وموسیقی همانند فاحشه گان به زیرسوال رفت. حتی امروز رقصیدن در جامعه اسلامی ایران ممنوع است.
ممکن است من مطلب را خوب نپرورانده باشم اما از نظر جمهوری اسلامی رقص ، موسیقی ، رقصنده و روسپی در کنار یکدیگر قرار می گیرند.
اما نکته ای در مورد روسپیان. بد نیست بدانید روسپیگری قدیمی ترین حرفه دنیاست. روسپان را می توان زنان چند شوهره فرض کرد. در تمامی اجتماعات به دلیل ساختار پیچیده ارتباطات اجتماعی روسپیان نیز پدیدار می شوند. جامعه قادر نیست برای تمامی مردان همسر فراهم کند ، یا زمان های ویژه ای از زندگی مردان به تنهایی می گذرد.
رقص در جامعه هند ؛مقدس؛ است. هند یک جامعه مادر تبار است.البته رقص در جامعه های پدر سالار نیز وجود دارد، اما اینجا هدف مقایسه جامعه هند وایران بود که همسایه و پسر عمو هستند.
البته خانم منیرو روانی پور بوشهری ست، اما همین ایشان در داستان کنیزو درباره یک فاحشه و رقتار بسیار زشتی که با او انجام می شود سخن می گوید.
در جنوب سنتی زنان در پشت نقاب پنهان می شوند. و این حقیقتی که زن در این خطه از احترام زیادی برخوردار نیست. دلایل جامعه شناختی آن تاحدود روشن است. منطقه گرم و بیابانی ست به دلیل مسافرت دریایی اغلب امردان در نقش زن در جامعه ظاهر می شوند. زن صرفا یک ابزار باروری ست و اهمیت دیگری ندارد.
اما در مورد آن که اغلب مردان می کوشند مرا به نویسنده ای برای زنان تقلیل دهند این یک داستان قدیمی ست. ای کاش زن می بودید و آن وقت متوجه می شدید که شکوفا شدن استعداد برای یک زن چقدر مشکل است.
فراموش نکنید که این بخش بازگشت می کند به خاطره های محدودی که من از شنبه زاده دارم. یکی ش هم این است که او به من گفت: زنم نوشته های شما را می خواند. معنی این حرف به سادگی این است که شنبه زاده نوشته های مرا نمی خوانده، چون علی الاصول باید می گفته: من و رنم نوشته های شما را می خوانیم.
امید،رم این توضیحات کافی باشد.

من خدمت خانم پارسی پور ارادت دارم و گفتم خودم آثار شما رو میخونم و دنبال میکنم. زمانی که خانم پارسی پور رو دیدم در برلین زنم فرانسوی بود و فارسی هم حرف نمیزد و نمیخوند. من در خانوده زن سالار بزرگ شدم و نه پدر سالار و مادری پر قدرت و فهیم و خواهرانی دانا داشتم و همیشه برای زنان احترام قایل هستم.
به هر صورت من شهر نوش پارسی پور را به عنوان یک انسان نویسنده میشناسم و با زن یا مرد بودن یا دو جنسه بودن کسی مشکلی ندارم. البته به زنان خیلی بیشتر از مردان علاقه دارم.
سپاس از

خواندن این مطلب عمیقا متاثرم کرد. نویسنده با یک نگاه غیر علمی در مسند قضاوت نشسته و مثلا شرایط پدرسالارانه را به خلق موسیقیایی ربط می دهد
یا مثلا از یک جمله شنبه زاده در مورد همسرش یا خاطره ای مبهم از بوشهر حکمی بسیار کلی در مورد مردمان یک شهر مبنی بر زن ستیزی شان می دهد (مقصودم این نیست که چنین است یا خیر، شیوه استدلال را غیر علمی می دانم).
و البته لحن غیر مودبانه نوشته هم نکته قابل تامل دیگری است.

با احترام به نویسنده؛ به نظر من متن آشفته ای بود... در جنوب نیم قرن پیش ترانه هایی زمزمه می شده با این مضمون که : مرد عاقل بره قدر زن بدون! مروارید زنن / زن خوب و باوفا یه رهبرن مروارید زنن!
و از این دست... حتی در همین بخش موسیقی، مامازار ها بودند که همپای بابا زارها در موسیقی و موسیقی درمانی دست داشتند...
در مورد استفاده از کلمه رقاصه هم که نیازی به تذکر نیست اما بد نیست اشاره کنم در پارسی به رقصیدن چمیدن هم گفته می شود و در جنوب ایران و مشخصا هرمزگان هنوز از این وازه استفاده می شود. به رقص: چمک و به رقصنده: چمکی می گویند... و رقصیدن را چمیدن...همانگونه که در شاهنامه هم آمده است...

خانوم پارسی پور عزیز، من سالهای زیادی رو در بندرعباس که شهری جنوبی محسوب میشه زندگی کردم و بعد با مردی از همین شهر ازدواج کردم و در خانواده ای جنوبی سنتی به گفته شما وارد شدم اما تنها چیزی که همیشه دیدم زن سالاری بوده. متاسفانه تعداد زیادی از مردم ایران ، حنوب رو با خوزستان میشناسن. شاید به خاطر مهاجرت عده ای اهالی این استان در زمان جنگ. چون اصولا به خاطر همون گرمایی که گفتین کسی زحمت سفر به جنوب برای آشنایی با این منطقه رو به خودش نمی ده. اتفاقا به عکس گفته شما من معتقدم در بوشهر و بندرعباس (چون خیلی سنتهاشون به هم نزدیکه) زن همه کاره خانواده س. یعنی هم خانه داره و هم کار می کنه. براتون جالب نبوده که توی بندرعباس و میناب زنان دستفروش وجود دارن نه مردان دستفروش.( بگذریم از این سالها که از شهرهای دیگه برای کار حتی کاذب به این شهرها هجوم آوردن و بدون شناخت فرهنگ این مناطق به تخریب اون می پردازن).
همه اینها رو گفتم که بگم متاسفم برای جامعه ایرانی که روشنفکرانش هم درگیر قضاوتند و با ناخودآگاهشون حرف می زنن.

بهتر است که در مورد فاحشه ها متن دیگری بنویسید و با وجودیکه شاید به نظر شما موسیقی و ... مثل فاحشه کی زیر سوال رفت ولی آیا این دو به هم ربطی دارند؟ بعد از انقلاب ایران خیلی چیزها زیر سوال رفته و هر کدوم نوبه خود قابل ستایش هستند ولی آیا فاحشه گی قبل از انقلاب مورد قبول بوده؟

از متن نامه هایی که نوشته می شود چنین استنباط می کنیم که:

۱) جنوب ایران یک منطقه زن سالار است ، من اشتباهی آنجا را پدر سالار توضیف کردم.
۲) فاحشه موجود بدی ست ، اگرما درمتنی از او نام ببریم اخلاق اجتماعی جریحه دار می شود.
۳) مقاله من غیر علمی ست.
۴) هیچ ربطی میان نظام پدر سالار و موسیقی وجود ندارد.

به هر حال ا شنبه زاده گرامی و توضیحش سپاسگزارم. حتما ایشان متوجه شدند که نیت من خیر بوده است.
از دوستی که در مورد واژه چمیدن نوشته اند بسیار سپاسگزارم.

خانم پارسی پور خاطرات بسیار شیرینی از گذشته دارند، شهد این خاطرات را میتوان در تمجیدهای بزرگان از ایشان دید که ایشان متواضعانه به بازگویی میپردازند

متاسفانه خانم پارسی پور به جای جواب منطقی به ابهامات و بعضا اعتراضات تنها به جبهه گیری اکتفا کرده که بیش از پیش سوال برانگیز شده.امیدوارم بعد از این شاهد برخوردهای منطقی تری از ایشان باشیم.