خانم پارسی پور سلام! امید وارم صحت و سلامت باشید. من چند وقت پیش رمانم را(سالها تنهایی) به آدرس شما که در این صفحه هم موجود است فرستادم اما جوابی از شما نگرفتم، ممنون می شوم اگر پاسخی بدهید که آیا این کتاب به دست شما رسیده یا نه؟ ممنون فرادیس

خانم پارسی پور سلام! امید وارم صحت و سلامت باشید. من چند وقت پیش رمانم را(سالها تنهایی) به آدرس شما که در این صفحه هم موجود است فرستادم اما جوابی از شما نگرفتم، ممنون می شوم اگر پاسخی بدهید که آیا این کتاب به دست شما رسیده یا نه؟ ممنون فرادیس

چناب منوچهر فرادیس،

کتاب شما رسیده است. در نوبت است تا براِی آن برنامه درست کنم.
از دوستانی که کتاب می فرستند درخواست می
شود ای میل خود را بنویسند تا هنگامی که کتاب می رسد به آنها خبر داده شود.

شما از نظریه شعرواره بودن شعر سپید پشیمان شده اید یا با مطالعه درباره شعر نظرتان را تغییر داده اید؟ شعر خانم موسوی بسیار خوب و نوآور است. ولی بی انصافی بود که درباره شعر دیگر شاعران هم عصر ایشان آنقدر به وزن و قافیه پرداختید و با حافظ و سعدی مقایسه کردید.
علی

آقای علی

در میان نوسرایان برخی قوی تر از بقیه هستند. بعد هم یکبار برای همیشه اینجانب نظر خود را داده ام. شاعری به نظر من شاعر است کمه حداقل یک شعر با وزن و قفیه گفته باشد.

در تایید و تکمیل سخنان خانم پارسی پور در دفاع از شعر کلاسیک، اگر دوستان به مدارس هنری معتبر (ترجیحاً در کشورهای پیشرفته) رفته باشند و در آنها درس خوانده باشند، به خوبی می دانند با وجود آنکه بیشتر هنرهای مدرن است که در حال حاضر در آن مدارس تدریس می شود اما دست کم در یک سال اول بر روی آموزش اصولی هنر کلاسیک تاکید می شود.

حسن این کار در آن است که حتی اگر دانش آموز علاقه ای به هنر کلاسیک هم نداشته باشد دست کم با آن تا حدی آشنا شده و دلایل بیشتر و درست تری برای این عدم علاقه خود نسبت به آن نوع از آثار خواهد یافت. در عین حال، آن دسته از کارآموزانی که استعداد هنر کلاسیک دارند اما شاید از آن مطلع نیستند، این فرصت را می یابند تا با آشنا شدن بیشتر با هنر کلاسیک بتوانند از این استعداد خود بهره جویی کنند.

بیاییم و برعکس موضوع را در نظر بگیریم: فرض کنیم اصلاً هیچگونه آثار کلاسیک هنری (شعر، موسیقی، نقاشی و غیره) در بازار موجود نمی بود و فقط آنچه که به آن هنر معاصر می گوییم در معرض دید و شنید مردم قرار داشت. آنگاه اگر کسی، حتی بر حسب اتفاق، اثری به سبک و سیاق کلاسیک می آفرید، آنگاه مردم و منتقدین و هنرمندان به آن می گفتند "اثر نو" یا "جدید" یا مدرن یا چیزی مانند آن و چه بسا با آن همان برخوردی را می کردند که بعضی از طرفداران "متعصب" هنر کلاسیک با هنر نوی امروزی می کنند، یعنی آن را رد می کردند یا مورد انتقاد قرار می دادند.

به واقع اگر آثار هنری بدوی را در نظر بگیریم، آثار کلاسیک به نسبت آنها، اثر مدرن محسوب می شوند. یادمان نرود اصطلاح "کلاسیک" یک اصطلاح حداکثر چند-صد-ساله و نو در فرهنگ غربی است و عمر زیادی از آن نمی گذرد. دست کم در مورد موسیقی، اصطلاح کلاسیک به موسیقی بعضی از هنرمندان از اوج دوران رنسانس یعنی از اواخر قرن هفدهم تا اواخر قرن نوزدهم (با شروع آن از ویوالدی و باخ تا پایان آن با هایدن، موزار و بتهوون) یعنی یک دوره حدوداً دویست ساله اطلاق می شود. در نقاشی و ادبیات هم حدوداً به همان دوره است که نقاشی یا داستانسرایی دوره کلاسیک گفته می شود که به هر حال پدیده ای نو و حتی شاید انقلابی در زمان خود بوده است.

در همان دوران هم تک و توک آثار غیر کلاسیک از هر نوع آن موجود بوده اما آثار کلاسیک به دلایل خاصی طرفداران بیشتری داشته هر چند که بالاخره عمر آن دوره هم (چه بسا به خاطر ازدیاد در مصرف و تکراری شدن آن) بالاخره به سر رسید و نئوکلاسیک ها و رمانتیک ها و دیگران جای کلاسیک ها را گرفتند، یا در واقع از آنان دنباله روی کردند اما دقیقاً همان آثار را نیافریدند بلکه در آنها "نو آوری" هایی کردند بی آنکه چیزی از ارزش هنر کلاسیک کاسته شود.

پیش از این هم در کامنتهای مشابه اینجانب یا دیگران در این خصوص و در این صفحات مربوط به خانم پارسی پور آمده که چه در هنر کلاسیک و چه در هنر مدرن، آثار خوب و بد تقریباً به یک اندازه وجود دارد و آثار "نخبه" و ژرف به هر حال کم هستند.

در شعر نو، اگر فرضاً شعر سهراب سپهری را در نظر بگیریم که طرفداران بسیاری هم دارد، می دانیم که بر پایه ی شعر هایکوی ژاپنی است و این را هم نباید از یاد بریم که هایکو خود نوعی شعر کلاسیک یا دست کم "قدیمی" و حتی "سنتی" است منتهی کاری با وزن و قافیه به سبک کلاسیک غربی آن ندارد. (منظور از غرب در اینجا، ایران هم هست که از نظر جغرافیایی، به نوعی، در غرب مشرق زمین واقع شده.)

اگر کسی نتواند حتی یک بیت شعر به سبک کلاسیک بگوید اما شعر نو با ساختار درست و "کلاسیک" آن بسراید، به هر حال کار او مسلماً بی ارزش نیست اما شاعران و هنرمندانی که توانسته اند شعر و نقاشی و آثاری هم به سبک کلاسیک و هم به سبک غیر از آن بیافرینند، دست کم کارآیی فنی بیشتری از خود نشان داده اند.

این را هم از یاد نبریم که شعر کلاسیک بر مبنای فرمولهایی مشخص عمل می کند و حتی می توان با کمک گرفتن از رایانه ها، برنامه ای نوشت که به طور اتوماتیک شعر کلاسیک بسراید و تقریباً بدون نقص هم باشد کما اینکه در موسیقی (نزدیک ترین هنر به شعر) این کار سالها است که انجام شده و برنامه هایی هستند که می توانند موسیقی کلاسیک یا غیر آن را به طور صد در صد خودکار یا نیمه-خودکار به وجود آورند. سرودن شعر نو یا ادبیات فرامدرن هم با کامپیوتر امکان پذیر است و حتی سایتهایی به زبان انگلیسی برای این کار وجود دارد.

با سپاس

سرکار خانم شهرنوش پارسی پور!
شما داستان نویس خوبی هستید .اما منتقد خوبی برای شعر نیستید .بهتر نیست بازار شعر را برای اهل آن بگذارید بماند. آخر ما ایرانی ها چرا فکر می کنیم در همه چیز صاحب نظر هستیم؟مخصوصا اگر در یک سایت مثل اینجا صاحب ستون باشیم.

خانم پارسی پور
من و چند جوان نازنین مقیم استرالیا دو سه سالی در کارگاه شعر گراناز از او می اموختیم و به اندام فرزندان فکرمان(به توان خویش) لباس شعر می دوختیم.
فکرمی کنم فروغ بود که میگفت تا کوزه ای پر نشود لبریز نخواهد شد.با شناخت من از گراناز.خشم او در اشعارش جلوه ای از منشور شخصیت اوست.من منتظر شاه بیت شعرش نشسته ام که با گذار از تامل وتردید مورد اشاره ی شما بزودی خواهد امد.

خانوم پارسی پور منتظرتون هستیم.چرا حجم کارتون کم شده؟

سلام.
عصيان شعر گراناز بی نظيره، گفتگويی ست آشكار و پنهان با گذشته و آينده. گفتگويی پنهانی با فروغ.
وقتی فروغ می گويد: سهم من اين است، "سهم من آسمانی ست كه آويختن پرده ای آن را از من می گيرد" و در آن زمان برای همين سهم در برابر آوار گذشته و حال ايستاد.
و گراناز می گويد:

به کوچه باید رفت
"این همه آسمان در پنجره جا نمی‌شود"
می‌خواهم در جنوبی‌ترین جای روحت
آفتاب بگیرم
چراغ سقفی به درد شیطان هم نمی‌خورد
"آن‌که پرده را می‌کشد"
نمی‌داند
همیشه صدای کسی که آن سوی خط ایستاده
فردا می‌رسد
بگذار هرچه می‌خواهند
چفت در را بیندازند
امشب از نیمه تاریک ماه می‌آیم
تمام پرده‌ها و رداها را
تکه تکه خواهم کرد
بگذار برای بادبادک و شب تاب هم
اتاقی حوالی جهنم اجاره کنند
من هم خواهم رفت
می‌خواهم پیراهنم را به آفتاب بدهم.

عصيانی كه از روحی عاشق زبانه می كشد با متعالی ترين بخشهای روح انسان سر و كار دارد و با عصيانی كه ويرانگر است بسيار متفاوت است. تنها در جسارت عشق پرده ها و رداهای جبر بيرونی تكه تكه می شوند و تن پوش ابري و آفتاب هم آغوش. شعرهای گراناز بسيار زيباست

ممنون از شما خانوم شهرنوش پارسی پور

با مهر و احترام

سلام.لطفا با نگاه نقادانه تری به اشعار نگاه کنید.اوردن چند نمونه شاهد و مثال نقد کردن نیست