«آب» زبان پارسی در اسطوره آفرینش سومریان

شهرنوش پارسی‌پور

در یازده می امسال، برگزیدگان جشنواره «شعر صلح نهم خرداد» معرفی می‌شوند. ری‌را عباسی، دبیر دومین دوره‌ی جشنواره شعر صلح در نشست روز بیست اردیبهشت گفت برای برگزاری مراسم پایانی با خانه‌ی هنرمندان هماهنگی‌هایی به عمل آمده است.

در همین نشست، جواد مجابی داور دومین جشنواره شعر صلح در سخنانی با اشاره به لزوم توجه به شعر صلح اعلام کرد که کتاب‌های رسیده به دبیرخانه جشنواره بیشترین‌شان درباره صلح نبوده است.

ری‌را عباسی نیز گفت با این‌که ده کشور در این جشنواره شرکت داشته‌اند اما این نهاد با مشکل ترجمه روبه‌رو بوده است. کوشش خواهد شد که دور بعدی این جشنواره به نحوی متفاوت جهت داده شود.

در نمایشگاه بین‌المللی کتاب، دگرباشان به سانسور حاکم بر نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران اعتراض داشتند. سانسور به دو صورت دولتی و خودسانسوری عمل می‌کند. اما کسانی هم در دل جامعه‌ی ایران هستند که از دیدگاه دولت «نیستند». کسی که نیست نمی‌تواند بنویسد، پس نمی‌تواند کتابی را روانه بازار کند.

نویسنده‌ای که این چنین به نیستی تهدید می‌شود، یا با خود‌سانسوری شدید، زیر صورتکی که خود واقعی‌اش نیست می‌نویسد و اجازه‌ی چاپ می‌گیرد، یا با نام مستعار در فضای آزادتر اما همچنان خطرناک اینترنت به زندگی فکری و ادبی خود ادامه می‌دهد و یا ادامه نمی‌دهد.

بخشی از کتاب‌هایی که دگرباشان عرضه کرده‌اند عبارت می‌شود از: «قبیله پسرهای در به در» نوشته مهدی همزاد. «درست گفتم؟ حرف های ما همیشه این طور بوده»، نوشته خشایار خسته. «درد را بریز توی تن من»، نوشته حمید پرنیان. «ما برای فتح ثانیه‌ها آمده‌ایم»، نوشته باربد شب. «سیزده روایت ما اینجا هستیم»، نوشته چیترا. «مجموعه ای از داستان و شعر به قلم دگرباشان جنسی ایرانی آمریکا»، نوشته آلن گینزبرگ، ترجمه رامتین. «خاکسترهای آبی»، نوشته ژان پل دوا، ترجمه رامتین. «ایرج میرزا»، به کوشش سپنتا. «دست من است و دست من می‌برد»، نوشته ساقی قهرمان. و کتاب انگلیسی ساقی قهرمان به نام: And, all of a sudden, we are here

کتاب‌هایی نیز در آینده منتشر خواهد شد. از جمله: مجموعه شعرهای هم سرشت، مجموعه مقالات حمید پرنیان و مجموعه داستان کوتاه نویسندگان دگرباش.

مزدک پنجه‌ای به طور مرتب سایت خود را که بیشتر حاوی اشعار و مقالات خود ایشان است برای من گسیل می‌دارند. اشکال بررسی این سایت‌‌های اینترنتی این است که باید مقدار زیادی کاغذ و مرکب برای چاپ آن‌ها مصرف کرد. اگر دوستان کتاب‌های خود را به آدرسی که در رادیو زمانه داده شده، گسیل دارند کار من بسیار آسان خواهد شد.

ادیب از زابل نوشته‌اند که شخص نمی‌تواند هم عینک داشته باشد و هم رنجیده خاطر نگاه کند. دوست عزیز، شخص می‌تواند «رنجیده خاطر» جمله‌ای بگوید و به سوی شما نگاه کند. مهدی نوشته‌اند ازدواج برون گروهی، نخستین قانونی است که انسان وضع کرده.

مهدی عزیز، البته نه نخستین قانون، بلکه یکی از نخستین قانون‌های درست همین است که شما می‌فرمایید. اما در نظر بگیرید که انسان میلیون‌ها سال است که در روی زمین زندگی می‌کند و حداکثر هفت هزار سال است که خط نوشته به دست می‌دهد.

در زمان‌های دور به دلیل عدم امکانات تکنولوژیکی و کوچک بودن اجتماعات انسانی ازدواج درون گروهی، به روایت اساطیر، بسیار گسترده بوده. لیلا نوشته‌اند چرا لیلیث به لیلا تغییر شکل یافته. عزیزم، لابد به همان دلیل که «اشاوهیشتا» تبدیل به «اردیبهشت» شده است.

مریم درباره کتاب جالب «دریای گوهر» نوشته‌اند و این‌که لیلا که درخواست کرد به زمین بیاید در ایران قرار گرفت. مریم عزیز من این کتاب جالب را نخوانده‌ام و بسیار مایلم آن را بخوانم. کاش شما آن را برای من می‌فرستادید. اما این باید درست باشد.

آغازینه درهم شدن امواج پراکنده شکارچیان آریایی که به فلات ایران سرازیر می‌شده‌اند با اقوام سومر باید حداقل پنج هزار سال قدمت داشته باشد. من ابداً فکر نمی‌کنم که ایرانیان در سه هزار سال پیش وارد این فلات شده باشند، بلکه داستان باید بسیار قدیمی‌تر باشد.

در اسطوره آفرینش سومریان نام آب شیرین که نر است «آبسو» می‌باشد. آب در این نام همان آب زبان پارسی است. این اسطوره حداقل پنج هزار سال قدمت دارد. من در این باره در آینده برای شما برنامه خواهم داشت، اما به همه توصیه می‌کنم تا می‌توانند درباره ارتباطات اقوام ایرانی و سومری مطالعه بفرمایند. این کار بسیار ضروری است. کاش عده‌ای داوطلب آموختن زبان‌های سومری می‌شدند.

مجتبی نوشته‌اند منبع اسطوره لیلا را ذکر کنم. دوست گرامی من به طور پراکنده در این مورد مطالعه کرده‌ام و چون دانشمند نیستم و هر وقت کتابخانه درست کردم مجبور شدم آن را بگذارم و بروم نمی‌توانم منبعی ارائه بدهم. اما شما به گوگل بروید و بزنید لیلیث (Lilith) بی‌درنگ منابع زیادی پدیدار خواهد شد.

اورینب پافشاری دارند که من منبعی را که بر اساس آن ادعا می‌کنم اهریمن مادینه است ذکر کنم. اورینب عزیز، من نگفتم اهریمن مادینه است، بلکه گفتم «اهریمن یعنی مادینه‌گی هستی». در این مقام نیمی از وجود هریک از ما ـ اعم از زن و مرد ـ اهریمنی است.

حالا پرسش این است که چرا باید این‌‌طور باشد؟ دلیلش این است که با آغاز عصر پدرسالاری نیمی از هستی «زشت و بدبو» طبقه‌بندی شده، و آن نیمه مادینه هستی است. دلیل این امر این است که اندام زایشی زن پنهان است و کودک در فضای تاریک زهدان رشد می‌کند‌. و خون عادت ماهیانه زن بو می‌دهد و...

بالاخره قلم در دست مردان بوده و انتقام خود را از میلیون‌ها سال مادرتباری گرفته‌اند. اما البته در این لحظه «اوستا» دم دستم نیست (من همه چیز را براساس حافظه می‌نویسم، چون مسافرم و در دو سه چمدان زندگی می‌کنم)، اما در این کتاب بسیار باارزش «اوستا»، در همان صفحات نخست آمده است که «تو اهریمن را همان پتیاره دان» اگر کتاب را خواندید لطف کنید و عین واژگان را بنویسید.

خاطره از این‌که با مرد متأهلی ارتباط برقرار کرده‌اند، احساس پشیمانی می‌کنند. دوست گرامی، انسان جایز الخطاست، اما همین که انسان متوجه احترام گذاشتن به حریم دیگران باشد جای سپاسش باقی است.

بهروز با خشم از این‌که من از اصطلاح انچوچک استفاده کرده‌ام انتقاد کرده‌اند و تأکید کرده‌اند که غربیان متمدن‌تر از ما هستند. بهروز عزیز، انچوچک نام یک میوه وحشی است که در جنوب ایران خورند دارد. اینجا مثل این است که من به مرد فرانسوی گفته باشم: آهای غوره مویز نشده!!

بعد هم می‌خواهید باور کنید و می‌خواهید باور نکنید رفتار این فرانسوی‌ها اصلاً خوب نبود. و دیگر این که من از این‌که ایرانی به دنیا آمده‌ام و برحسب مدارک خانوادگی با تمام بیابان‌های وحشی و عقب مانده دور و بر ایران خویشاوند می‌شوم هیچ عقده حقارتی ندارم.