سلام
مشکل بتوان تصور کرد که هدف شخص پرسشگر که «آيا شما در گذشته‌ اشتباهاتی‌ مرتكب‌ شديد» شنیدن جواب «آری» یا «نه» بوده باشد، مگر این­که فرض را بر این قرار دهیم که وی تصوری خدای­گونه از محمود دولت­آبادی داشته است.‌
«بله، من‌ هم‌ در گذشته‌ی‌ خودم‌ اشتباهاتی‌ مرتكب‌ شدم‌» به درد هیچ­چیز و هیچ­کس نمی­خورد. خیر، این جواب قانع­کننده نیست. آن­چه می­تواند برای جامعه روشنفکری و هنری «ما» ارزش­مند و راهنمای نسل­های بعدی باشد این است که این اشتباهات چه بوده­اند، چرا و تحت چه شرایطی واقع شده­اند، تحت چه شرایطی به عنوان «اشتباه» به خودآگاهی نویسنده راه یافته و شناسایی شده­اند، و ... جواب این پرسش­هاست که موجب خودآگاهی نسل­های بعدی نسبت به پستی و بلندی ها می­شود.

بر خلاف نظر اقاي محمود دولت ابادي بايد بگويم كتاب هايي كه در ايران مجوز چاژ نمي گيرند و ممنوعه مي باشند كتاب هاي بسيار مهمي به حساب مي ايند وزارت ارشاد با يك و يا دو مورد اصلاحي هيچ وقت كتابي را ممنوع نمي كند بلكه با محتوا و ارزش فرهنگي سياسي واجتماعي ي ان در ناهماهنگي و اصظراب است ژس كتاب هاي با ارزش قابل چاژ

دمت گرم و سرت خوش باد،پيرمرد... در اين ساعت شب هيچ چيز مثل اين حرفي كه از دهنت در آمده و تيتر شده، توان اين را نداشت كه من را به خنده بيندازد.

با عرض معذرت، سوال ديگري هم به ذهنم رسيد.
شکی نیست که بعضی از نویسندگانی که نوبل گرفته اند استحقاق این جایزه را نداشته اند، و جایزه ی آن ها درواقع حق کسان دیگر بوده است که به آن ها داده شده است. مثلآ پرل اس باک، وی اس نایپل، جان گلز ورثی، روپه مارتن دوگار، میخائیل شولوخف... عده ای دیگر هم البته حقشان بوده است- امثال فاکنر، همینگوی، اکتاویو پاز، گابریل گارسیا مارکز. آقای دولت آبادی خود را جزء کدام دسته می دانند؟ اگر آقای دولت آبادی خود را جزء دسته ی اول می دانند که هیچ. اما احیانآ اگر خود را جزء دسته ی دوم می دانند، آیا شایسته است که مدعی این جایزه باشند؟ آن هم به طور جدی؟

چه تیتر باحالی گذاشتید...من هم فقط تنها کاری که کردم کلی خندیدم.

دولت آبادی یک انسان مغرور از خود راضی خودباوری است که اینگونه تصور می کند که حرفی برای گفتن دارد. او خودش متعلق به همان ادبیات لمپنی است که می نویسد. او از فرط پیری و درماندگی حالا به فکر نوبل افتاده است.

حرف آقاي دولت آبادي در مورد يادگيري داستان نويسي را قبول دارم و من هم به همين روش معتقدم.
در ضمن سری به وب لاگ من بزنید. اگر به نظرتان خوب بود لینک مرا هم قرار دهید. متشكرم.
------------------------
زمانه: لينک وبلاگتان را نگذاشته ايد!

نمي دونم با تمام آثار جديد كي ميتونه فقط نصف شور وحال "جاي خالي سلوچ" و"كليدر "رو به آدم بده

اين دوست هوادار ادبیات غیرلمپنی کاش خودش را کامل معرفی می کرد.

این بدترین حرف از یک رمان نویس می تونست باشه.درشگفتم ایشان چرا به صراحت چنین چیزی می گویند.گیرم زمانه زمانه ناپردهپوشی باشد اما نه تا این حد.

1- دوره عکس دونفره با پیشکسوت ها سر آمده . ما نمی دانیم چرا مجتبی دارد این کار را می کند . برداشتن چمدان آدمها ی مشهور دردی از مجتبی درمان نمی کند.
2 - من و دوستانم فکر میکنیم آقای دولت آبادی دچار توهم شده است. با وجود غول های ادبی جهان بعید است ایشان برنده نوبل شوند- که امیدواریم برنده شود. ولی باید حقیقت را دید.
ا3- آقای دولت ابادی هنوز با شیوه بالزاکی می نوسد و حتی به نویسندههای اواخر قرن نوزده یعنی هنری جیمز و تامس هاردی هم نرسیده است . او در تکنیک و سبک کار بسیار ضعیف است . از نظر فکر ی هم به دلیل تعلق خاطر به شوروی و حزب توده و چریکهای اکثریت ذهنی منجمد دارد. شاید عضو این جریانات نبوده ولی اندیشه اش در چارچوب آنها می گنجد. از ده هم بیرون نمی زند چون توان کار روی موضوعهای شهری را ندارد
4 - یک رمان خوب - سلوج - دو داستان بلند خوب و سه داستان کوتاه خوب در کارنامه آقای دولت آبادی هست اما اینها برای نوبل کافی نیست
5- دولت آبادی که رمان پدور پارامو را نفهمیده و آن را اثر خیلی بدی دانسته است این اواخر جدا از انشا های همیشگی مثل مادیان سرخ و دیگران امد تا به تقلید گلشیری جریان سیال ذهن بنویسد . و نوشت اما یکی از بدترین رمان های ایران را . هیچ منتقد شریفی یک نقد مثبت روی این کار ننوشت . نقدهای کوبنده مهدی عاطف راد و شهلا زرلکی و عنایت سعمیی نشان داد که بهتر است دولت آبادی به همان سبک دیکنز برگردد. حتی سرمایه گذاری تبلیغاتی روزنامه شرق نتوانست این کتاب را نجات دهد.
6 - این روزها دولت آبادی افتاده به پرگویی . همسو با نویسنده درجه چهارمی مثل ... که کار اصلی اش کتاب سازی است و حواد مجابی که یک کار خوب ارائه نکرده افتاده به بدگویی از جوایز ادبی و نقد های نسل پنجم و جوایز ی که این نسل برای شعر و داستان در نظر گرفته اند . هیچ حرفی نمی زند مگر همراه با دشنام و تحقیر نویسندگان جوان . علت معلوم است پیش از عنایت سمعیی نسل جوان بود که پنبه به اصطلاح رمان سلوک را زد. او از این نسل زخم خورده است و حالا می خواهد با کمک دوستانش در دستگاه تبلیغاتی وابسته انتقام بگیرد.
7 - بهتر است دولت آبادی راه احمد محمود و عمران صلاحی را در پیش گیرد تواضع هم خوب چیزی است. کاش دولت آبادی تئودورف را می دید تا از از این خودشیفتگی دور می شد.
8- شایعات مربوط به جایزه نوبل هم همان طور که بعضی از هموطنان خارج از کشور نوشته اند بیشتر به یک جوک شبیه است .
سه نفر از نسل پنجم

به نظر من نسل جوان نویسندگان ایران کمی باید به خودش بیاید. فرهنگ ما بر اساس سهراب کشی شکل گرفته است. حالا اگر آدم به دست یک رستم واقعی خنجر بخورد ناز شست قاتلش! اما خیلی زور دارد که رستم های پنبه ای در میدان ها گرد و خاک کنند!
دولت آبادی و همنسلانش شهرت خود را به حساب هنر و نبوغشان می گذارند. چند وقت پیش جناب دریابندری هم از این درافشانی ها فرمودند! آیا شهرت این ها واقعآ از هنر و نبوغشان آب می خورد؟ اصلا و ابدآ! شهرت اصلی اکثر این ها (از مترجم و نویسنده) از آنجاست که هر کدامشان بیش از نیم قرن است که در عرصه ی ادبیات فعال هستند. همین! آثار همین آقای دولت آبادی به چندین زبان مهم دنیا ترجمه شده. و با این که دنیا خیلی علاقه مند است بداند که در ایران چه می گذرد و چه نویسنده ها و شاعرانی در اینجا هستند، دیدید که نظر هیچ کس را جلب نکرد! مگر مهمترین اثر دولت آبادی، یعنی کلیدر، چیزی جز یک روده درازی قرن هیجدهمی است؟ یا به قول هوشنگ گلشیری یک نقالی درجه ی سه؟ به نظر من نسل جدید نویسندگان و شاعران ایران باید در ذهنیات خودش در خصوص امثال دولت آبادی یک خانه تکانی درست و حسابی بکند!

براي اين كه به نويسنده اي نوبل بدهند بايد:
1. كارهاي نويسنده به يكي از زبان هاي بزرگ انگليسي, فرانسوي, آلماني, اسبانيايي, ايتاليايي نوشته شده و يا ترجمه شده باشد تا اعضاي آكادمي سوئد توان خواندشان را داشته باشند.
2. تا بيش از اعلام رسمي نام برنده ى جايزه توسط منشي آكادمي( هوراس انگدال) هيچ احدي, حتا زيرك ترين خبرنگاران و ناشران سوئدي, نمي توانند از برنده ى سال با قاطعيت نام ببرند. بنابراين: نويسنده اي كه به يكي از اين زبان هاي بزرگ اروبايي نمي نويسد و نوشته هاش هم اگر ترجمه شده با اقبال خواننده ي اروبايي روبه رو نشده است بايد اين نكته ي ساده و درعين حال دردناك را بپذیرد كه در ليست برندگان اين جايزه جايي ندارد.

aghaye dolat abadi.......faghat mitunam begam......delam be onvane yek adam asheghe adabiyat....baratun........sukht!

هر کسی که ارزش خودش و کارش را می‌داند و می‌شناسد، خود‌شیفته نیست! ايراني جماعت انگار فقط ياد گرفته خودش و ديگران را تخريب كند.

فحش دادن به دولت آبادي و تلاش براي تحقير او چيزي از ارزش هاي ادبي او کم نمي کند. او آثار بزرگي از خود به جا گذاشته و نويسندگان نسل پنجم بايد هر کس را در جايگاه خود بررسي کنند. براي درک قدرت ادبي و تخيل دولت آبادي قصه بلند باشبيرو را بخوانيد. هيچ ربطي هم به ده ندارد و کاملا شهري است.

خاطرم هست که آقای دولت آبادی در کنفرانس برلن با صدایی رسا خطاب به همه می گفت: "با من حرف از مرگ نزنید ، من که زندگی را به همه دنیا داده ام."
این مدعی نوبل چه زندگی را به دنیا داده است؟

سخن بزرگان را در هر جا اوردن نقض غرض است.جواناني كه سخن دولت ابادي را غرور و پيري و لمپني توصيف مي كنند اندازه دريافت خودشان را ابراز مي دارند . ايراد بر شما گردانندگان محترم سايت است كه اجازه مي دهيد هر ارزيابي سبكي از كلام بزرگان در اينجا منتشر شود.
دولت ابادي افتخار واعتبار پارسي و پارسي نويسي و به عبارت ديگر فردوسي روزگار ماست. او را با
سبك سري هاي غزنويانه نسنجيد ونيازاريد.
محمود فاضلي بيرجندي

سخن بزرگان را در هر جا اوردن نقض غرض است.جواناني كه سخن دولت ابادي را غرور و پيري و لمپني توصيف مي كنند اندازه دريافت خودشان را ابراز مي دارند . ايراد بر شما گردانندگان محترم سايت است كه اجازه مي دهيد هر ارزيابي سبكي از كلام بزرگان در اينجا منتشر شود.
دولت ابادي افتخار واعتبار پارسي و پارسي نويسي و به عبارت ديگر فردوسي روزگار ماست. او را با
سبك سري هاي غزنويانه نسنجيد ونيازاريد.
محمود فاضلي بيرجندي
--------------------------------
زمانه: معيار ما برای انتشار کامنت های تهاجمی، مينيمالی است. يعنی اگر از حداقل آداب برخوردار باشد منتشر می شود. اما نقد متقابل ديگر خوانندگان است که تاثير آن گروه از کامنت نويسان را متعادل می سازد. مساله اين است که چرا کامنت نويسان مهاجم برای اظهار نظر خود آماده ترند تا کامنت نويسان منصف.

با نظر اون سه نفر نسل پنجمي كاملن موافقم. اين پيرمرد بدجوري جوگير شده است و احتمالن خودش را ولي فقيه ادبيات مي داند.

دوستاني كه حوصله مطالعه آثار متقدم نويسنده را كه حجيم هستند( و البته جزء آثار فاخر و ماندگار. حداقل رمان سلوك ايشان را بخوانند تا بفهمند چه كسي را به مضحكه ميگيرند.

آقای محمود فاضلی بیرجندی! یک چیزی بفرمایید بگنجد! دولت آبادی فردوسی روزگار ماست؟ خاک بر سر روزگار ما!!!

مدتی قبل در وبلاگ ملکوت، مطلبی نوشته شده بود با عنوان از وجود سلبی تا وجود ایجابی. کامنت‌های اینجا را که خواندم یاد آن مطلب افتادم و واقعا چقدر دلم می‌خواست در اینجا بتازم به حرف‌های دولت‌آبادی تا شاید حالا که خودم چیزی در چنته ندارم و فرصتی هم دست داده است لااقل با مخالفت با یک شخص بزرگ - که هیچ مایه‌ای هم نیاز ندارد - خودی نشان بدهم. ولی نتوانستم، چون من جای خالی سلوچ را خوانده‌ام، سلوک را خوانده‌ام و روزگار سپری شده مردمان سالخورده را. جز احترام در مقابل این شخص کار دیگری از دستم برنمی‌آید.

در فرهنگ ما شرقي ها به نوعي ابراز تواضع و فروتني ارزش محسوب مي شود و نقطه مقابل آن از خود راضي بودن وخود بزرگ بيني تعبير مي شود. مثلا اگر دولت آبادي مي گفت "نه بابا من كاري نكردم " يا من ذره اي بيش نيستم ! " اين ستون پر مي شد از كامنت هاي همين دوستان منتقد كه نفرمائيد استاد شما فخر عالمید بعد هم با پرگويي چنان ايشان را كش ميدادند كه سرش به عرش اعلا برسد.
من به آقاي دولت آبادي درود مي فرستم . بخاطر جسارتشان و بخاطر آنچه بر گنجينه ادب فارسي افزوده اند و ايشان را لايق بيش از آنچه فرموده اند ميدانم.

آقای بدون نام عزیز!
این قدر هم از حدس خودتان مطمئن نباشید. این که اگر آقای دولت آبادی تواضع از خودش نشان می داد کامنت ها همه در تعریف او ردیف می شدند! بعد هم کجا فرهنگ ما شرقی ها بر اساس تواضع است؟ دیوان سعدی و حافظ و مولوی و همه ی آدم های بزرگ و نیم بزرگ و غیره را ملاحظه بفرمایید! حالا اگر حافظ بفرماید "قدسیان گویی که شعر حافظ ازبر می کنند"، و یا سعدی بفرماید "من دگر شعر نخواهم که نویسم که مگس / زحمتم می دهد از بس که سخن شیرین است"، باز یک چیزی! اما کار را به جایی رسانده ایم (بله رسانده ایم!) که حتی مترجممان هم که تا حالا از هر پنج جمله کم کمش دوتا را غلط ترجمه کرده خودش را نابغه و هنرمند و مایه ی فخر ملت و از این چیزها می داند! نمونه اش م. غ.، ع. ک.، م. م.، ... !!! اتفاقآ ما ایرانی ها عادت کرده ایم اشخاص کم مایه و میان مایه را این قدر بزرگ کنیم که یکدفعه به خود می آییم و می بینیم مانده اند روی دستمان و نمی دانیم چه کارشان کنیم! ببخشید! مردم جاهای دیگر دنیا به شکسپیر می گویند بزرگ، یه جویس می گویند، به پروست می گویند، به داستایوسکی و تولستوی و چخوف می گویند... ما در هر محفل زپرتی مان 7-8 تا بزرگ داریم! آن هم چه بزرگانی!!!

این پیام ها تنها به درد کسی می خورد که در مورد روانشناسی جامعه کار می کنند
اما جایی خوانده بودم که تنها اهالی ادبیات اند که با هم چنین می کنند دهان برخی از این به جوش آمده از یک جمله تنها بوی اوره می دهد
اول دهانتان را بشویید بعد کمی فکر کنید کدام آثار محمود دولت آبادی را خوانده اید بعد اگر نظری دارید بفرمایید
لطفن
ضمنن شما آیا می دانید حافظ در زمان خود چه کشیده ؟
این سوال را از شما دارم که بزرگان را
می شناسید چند بزرگ می شناسید که در زمان خودشان قدر دیده است؟
البته این گویا کمش رسم روزگار است اما تنها در کشور ماست بیش است
البته مردم ما هر کار با خانم عبادی کردند با برنده دیگری از ایران هم خواهند کرد البته نه در نوبل های علمی
نویسنده زنده را عشق است

کلیدر= محمود دولت آبادی
محموددولت آبادی=کلیدر
همین

من تنها می توانم نسبت به مدعیان ادبیات احساس تأسف کنم چرا که به راحتی ادبیات و پیشکسوت ادبیات ما را زیر سؤال می برند. اگر دولت آبادیها نبودند که شما امروز حرفی برای گفتن نداشتید. پس چرا به بهانه روشنفکری و یا برای اینکه حرفی زده باشید، نقد می کنید. کسی که توانست برای اولین بار جایزه دریافت کند برای بار دوم هم می تواند. زیرا گام اول سخت ترین گامهاست. باسپاس/

بنده بانطق آقايان از جمله سامي وبيرجندي تفاهم دارم وبايد بگويم واي به حال شما كه نام نويسندگان رافرا
گرفتيد آيا تنها "مرد" استاد دولت آبادي راخوانده ايد كه چنان به اين گنجينه فحاشي مكنيد اويي كه ادب داستان
بلند نويسي رادر ايران برپا كرد.
بنده هر گاه اين بينظير مرد را ديدم جز پابوسي برايش ارمغاني ندارم.
كسي كه داستانهايي چون "روز وشب يوسف " و"تنگنا "را كه كل داستان در دو روز مباشد راچنان زيبا
كتابت ميكند كه در صد واندي صفحه به درازا ميكشاند .
اگر جناب دولت آبادي متن حقير را از نظر مي گذرانند در بيتي از اقبال ايشان راچنان توصيف ميكنم:
آن نوا پيراي گلزار كهن
گفت با ما از گل رعنا سخن
ودر پايان خواستارم شماره تماس خود را در ايميل بنده قرار دهند كه از دل به زبان شعري كه در وصفش
سرودم پيشكش كنم .
ابراهيم قنبري (آل سلطان)
ebrahim-ale_soltan@yahoo.com

دوستان اين همه حرف زدند، هيچكس نقد نكرد، هيچكس دلايل منطقى و انديشه بر انگيز براى نظراتش نياورد. يكى برد به عرش، يكى كوبوند زمين، يكى گفت اين راست مىگه، يكى گفت نه اون دروغ مىگه، يكى خنده اش گرفت، يكى گريه اش گرفت...
با احترام به همه ى نظرات: ما اصلن مىدونيم نقد چيه و چرا بايد نظر بديم؟

واي به حال ما كه دولت آبادي را تحقير مي كنيم -

من به عنوان کسی که هنوز آثار آقای دولت آبادی را نخوانده ام نظری که واجد ارزش گزاری باشد ندارم ...و تنها برای کسی که عمرش را صرف ادبیات فارسی کرده احترام قائلم ... ولی شگفت زده شدم از اینکه نظردهندگان چه پابوسانه و چه مقرضانه تنها به جان هم افتاده اند و هیچکدام نقدی که با فکت و رفرنس درست باشد ارائه نکرده اند تا مثل منی بتواند چیزی دست گیرش شود ... خدار را شکر که غریبه ای در وادی ادبیات نبودم تا به خانه ی دیگری بیایم و بگویم ... به اینا رو باش ...

دوستی که نوشته ها و ادبیات آقای دولت آبادی را ادبیات لمپنی می داند آیا واقعا تا به حال یکی از آثار این بزرگمرد ادبیات ایران را مطالعه کرده اند .
تا جایی که من می دانم به کلیدر و جای خالی سلوچ و روزگار سپری شده مردم سالخورده و سلوک نمی توان گفت ادبیات لمپنی همینطور که عبدوس و مرگان و گل محمد شخصیت های لمپنی نیستند
دوست خوب تو اگر بلدی بهتر از این بنویس اگر نمی توانی بی انصافی نکن
محمود دولت ابادی ، گلشیری ، مندنی پور ، ابراهیم گلستان و... بزرگان داستان ما هستند بهتر است اگر حرفشان را نمی فهمیم آنها را متهم به گزافه گویی نکنیم