ترانه‌های برگزيده اسکار: ۱۹۴۰-۱۹۴۵

پرويز جاهد

در برنامه هفته قبل آهنگ‌های برگزيده اسکار را در فاصله سال‌های 1934 تا 1939 شنيديد. در اين برنامه تعداد ديگری از ترانه‌های منتخب اسکار را خواهيد شنيد.

اين برنامه را «اينجا» بشنويد.

پوستر اسکار

نخستين ترانه با عنوان When you wish upon a star مربوط است به فيلم پينوکيو که برنده اسکار سال 1940 به عنوان بهترين ترانه فيلم شده است. ترانه‌ای است بسيار مشهور با صدای کليف ادواردز که آهنگ آن را ند واشنگتن(Ned Washington) ساخته و ترانه سرای آن لی هارلاين(Leigh Harline) است. آهنگی که به تم اصلی کمپانی والت ديزنی تبديل شد و در شروع برنامه‌های والت ديزنی در تلويزيون مورد استفاده قرار گرفت. اين ترانه در نظرخواهی آمريکن فيلم اينستيتو(American Film Institute) از ميان صد ترانه برتر تاريخ سينما مقام هفتم را به دست آورد. به علاوه اين ترانه در سوئد، دانمارک و نروژ به آهنگ کريسمس تبديل شد و اغلب به عنوان تمثيلی از ستاره بتلهايم و بشارت دهنده تولد مسيح درنظر گرفته می‌شود.

سرا ووگن

پينوکيو دومين فيلم بلند انيميشن کمپانی والت ديزنی بود که بر اساس داستان کارلو کولودی(Carlo Collodi) و در پاسخ به موفقيت عظيم فيلم سفيدبرفی و هفت کوتوله ساخته شد و در آن کليف ادواردز به جای وجدان پينوکيو و ديکی جونز به جای خود پينوکيو حرف می‌زد، عروسکی چوبی که پدر ژپتو آن را می‌سازد و پری آبی آن را زنده می‌کند.

آخرين بار که پاريس را ديدم(The last time I saw Paris) نام آهنگی است که برنده اسکار بهترين آهنگ سال 1941 شده و تونی مارتين آن را در فيلم بانو خوب باش(Lady be Good) خوانده است. موسيقی آن از جروم کرن(Jerome Kern) و شعر آن از اسکار همرستين(Oscar Hammerstein) است. جروم کرن قبلا نيز در سال 1936 به خاطر آهنگ The Way You Look Tonightبرنده اسکار شده بود.

بانو خوب باش، فيلمی موزيکال به کارگردانی نورمن زد مک لئود و باشرکت النور پاول و ان ساترن(Anne Sothern) بود. آن ساترن قبلا بازيگر فيلم‌های کمدی بود و اين نخستين بار بود که در يک فيلم موزيکال بازی می‌کرد. عنوان فيلم برگرفته از ترانه‌ای است که در فيلم خوانده می‌شود و هيچ ارتباطی با موضوع فيلم ندارد. مثل بيشتر فيلم‌های موزيکال اين دوره، طراحی رقص آن را بازبی برکلی انجام داده بود.

برنده اسکار سال 1942آهنگی است با عنوان کريسمس سفيد(White Christmas) از فيلمHoliday Inn به کارگردانی مارک سندريچ و با بازی بينگ کرازبی، فردآستر و مارجری رينولدز. اين ترانه کار آهنگسازی است به نام ايروينگ برلين(Irving Berlin) و بينگ کرازبی آن را به صورت دوصدايی با مارجری رينولدز اجرا کرده است. ترانه‌ای که بسيار محبوب شد و بيش از 100 ميليون نسخه فروخت و در کتاب رکورد گينس(Guiness Book of World Record) قرار گرفت. ايروينگ برلين که عادت به شب زنده داری داشت صبح بعد از ساختن اين آهنگ به دفترش رفت و به منشی اش گفت که قلم بردار و اين آهنگ را که تازه ساخته‌ام بنويس. اين بهترين ترانه‌ای است که تا کنون کسی نوشته.

سرا ووگن

تو هرگز نخواهی دانست(You Will Never Know) نام ترانه‌ای است که فرانک سيناترا آن را در فيلم Hello, Frisco, Hello خواند و اسکار بهترين ترانه سال 1943 را به دست آورد. کارگردان اين فيلم اچ بروس هامبرستون
(H. Bruce Hamberstone) است و آليس فی و جان پين در آن بازی می‌کنند و داستان آن مربوط به بازيگران تئاتر وودويل در سانفرانسيسکوست. آهنگ آن از هری وارن و شعر آن از مک گوردون است. اين دومين بار بود که جايزه اسکار بهترين ترانه فيلم به هری وارن تعلق می‌گرفت. وی قبلا نيز به خاطر ساختن آهنگ لالايی برادوی(Lullaby of Brodway) برنده اسکار سال 1935 شده بود. ترانه تو هرگز نخواهی دانست را باربارا استرايسند نيز در سال 1955 دوباره اجرا کرده است.

برنده اسکار بهترين آهنگ سال 1944 آهنگی است با صدای بينگ کرازبی به نام تاب خوردن بر روی يک ستاره(Swinging on a Star) از فيلم راه خودم را می‌روم(Going My Way) ساخته لئومک کاری. آهنگساز آن جيمی ون هيوسن(Jimmy Van Heusen) و ترانه سرای آن جانی برک است.

فيلم راه خودم را می‌روم، علاوه بر کسب جايزه بهترين آهنگ فيلم، برنده جايزه بهترين فيلم، بهترين کارگردان، بهترين بازيگر مرد و بهترين فيلمنامه نيز شده است. درامی پرنشاط در باره يک کشيش جوان و عاشق که نقش اش را بينگ کرازبی بازی می‌کند. ساخته شدن آهنگ آن نيز ماجرای جالبی دارد. يک روز جيمی ون هيوسن آهنگساز آن منزل بينگ کرازبی مهمان بود. موقع خوردن شام، يکی از بچه‌ها شروع می‌کند به غرزدن که من فردا مدرسه نمی‌روم. پدرش نيز به او می‌گويد اگر مدرسه نروی تبديل به قاطر می‌شوی. اين مکالمه، الهام بخش هيوسن برای ساختن اين ترانه گرديد.

سرا ووگن(Sara Vaughan) يکی از مهم‌ترين خوانندگان موسيقی جاز و از نسل خوانندگان زن بزرگی چون بيلی هاليدی، الا فيتزجرالد، دايانا واشنگتن و نينا سيمون است. آهنگ زيبايی که او برای فيلم State Fair خواند، برنده جايزه اسکار بهترين ترانه سال 1945 شد. نام اين آهنگ شايد آن هم بهار باشد
(It might as well be spring) و سازنده آن ريچارد راجرز و شعر آن از اسکار همرستين است.

فرانک سيناترا

State Fair فيلمی موزيکال بود که والتر لانگ آن را بر اساس رمانی از فيليپ استانگ ساخت. رمانی که هنری کينگ نيز در 1934 از آن اقتباس کرده بود.
جين کرين، دانا اندروز و ديک هی مس از رقصندگان اين فيلم موزيکال اند که در آن 14 ترانه اجرا شد و ترانه شايد آن هم بهار باشد از موفق ترين آنها بود. ترانه‌ای که بعد‌ها نينا سيمون نيز آن را دوباره اجرا کرد.

بخش نخست: آهنگ‌های برگزيده‌ی اسکار