موسيقی فيلم "نشويل"

نشويل محصول ۱۹۷۵ و ساخته رابرت آلتمن يکی از مستقل‌ترين، تجربی‌ترين و غير متعارف‌ترين فيلمسازان سينمای آمريکاست. آلتمن اين فيلم را در سن ۵۰ سالگی ساخته اما چنان شور و انرژی‌ای در فيلم نهفته است که انگار آن را يک جوان ۲۰ ساله ساخته است.

نشويل درباره صنعت و تجارت موسيقی در شهر نشويل پايتخت موسيقی کانتری (country music) و در واقع فيلمی در تجليل از موسيقی کانتری و وسترن است. اين فيلم يکی از معدود فيلم‌هايی است که موسيقی کانتری در آن موضوع اصلی فيلم است و تنها به عنوان موسيقی پس زمينه به کار نرفته تا حدی که رابرت آلتمن خود آن را يک فيلم موزيکال خوانده است.

از ۱۶۰ دقيقه زمان فيلم، ۴۵ دقيقه آن فقط اجرای موسيقی از انواع گوناگون است از انواع موسيقی بلوگرس و مارش نظامی گرفته تا موسيقی گاسپل، کانتری و وسترن. به طورکلی ۲۷ ترانه در فيلم اجرا می‌شود که بسياری از آنها را بازيگران فيلم بر اساس کاراکتری که آلتمن برای آنها در نظر گرفته ساخته‌اند. خوانندگانی چون: کيت کاراداين، هنری گيبسن، کارن بلک، ردنی بليک لی، تيموتی براون، ليلی تاملين و باربارا هريس. شعر بيشتر اين ترانه‌ها را ريچارد بسکين ساخته که به عنوان مشاور موسيقی در کنار آلتمن کار کرده است.

نشويل را يکی از آمريکايی‌ترين فيلم‌های تمام دوران سينمای آمريکا به حساب می‌آورند و برخی آن را بهترين فيلم آلتمن و حتی شاهکار او می‌دانند. فيلمی که عميقا به جامعه آمريکا و فرهنگ آن وابسته است و در حالی که نگاهی انتقادی و طنزآميز به اين جامعه و فرهنگ دارد، در عين حال ستايشی از جنبه‌های زيبا و دوست داشتنی آن است (مثل موسيقی کانتری و وسترن). از آن نوع فيلم‌هاست که به شدت به لوکيشن وابسته است و فقط می‌توانست در آمريکا و در نشويل ساخته شود و نه جای ديگر.

داستان فيلم در سال‌های بحرانی و پرهرج و مرج اواخر دهه شصت در منطقه جنوب آمريکا و در شهر نشويل می‌گذرد که کعبه خوانندگان موسيقی کانتری و وسترن است. ۲۴ شخصيت اصلی فيلم که مرکب از خوانندگان و نوازندگان موسيقی کانتری، مبلغان سياسی، زنان خانه‌دار مستاصل و نااميد و روزنامه‌نگاران و گزارش‌گران شبکه های تلويزيونی‌اند، برای شرکت در يک فستيوال موسيقی که در حمايت از کانديداتوری شخصيتی خيالی به نام هال فيليپ واکر برای پست رياست جمهوری آمريکا برگزار می‌شود به نشويل می‌روند. آنها پنج روز شلوغ و پرتکاپو را در اين شهر می‌گذرانند و خود را برای اجرای کنسرت و شرکت در تظاهرات انتخاباتی آقای واکر آماده می‌کنند، کسی که هيچگاه او را در فيلم نمی‌بينيم بلکه تنها صدای او را از بلندگوها می‌شنويم. هريک از اين شخصيت‌ها با انگيزه خاصی در اين فستيوال شرکت می کنند، يکی در جستجوی عشق است، يکی انگيزه سياسی دارد و آن ديگری به دنبال ستاره شدن و شهرت است.

شهرنشويل نمونه‌ای کوچک از جامعه آمريکاست که رابرت آلتمن با نگاه تيزبين و امپرسيونيستی‌اش آن را تصوير کرده است. فيلم مطالعه‌ای عميق در فرهنگ عامه‌پسند آمريکايی است و تصويری موزاييکی و چندلايه از جامعه آمريکا ترسيم می‌کند. آمريکای دهه هفتاد که جنگ خونين ويتنام و رسوايی واترگيت و استعفای نيکسون را پشت سر گذاشته است.
آلتمن در اين فيلم با لحنی طنزآميز، جاه طلبی، سانتی مانتاليسم، پوچی سياست و سطحی گرايی زندگی آمريکايی را به نمايش می‌گذارد اما حسی که در فيلم وجود دارد بيشتر حس غم و اندوه است تا خشم و نفرت و اين حس اندوهناک به خوبی در ترانه‌هايی که خوانندگان فيلم خصوصا هنری گيبسن و رونی بليک لی می خوانند انعکاس يافته است. رونی بليک لی را ملکه موسيقی کانتری می‌خوانند. صدای گرم، محزون و باشکوهش، جودی گارلند را به ياد آدم می آورد.

همان کسی است که ترانه مشهورHurricane را به همراه باب ديلن خوانده است. رونی چند تا از بهترين ترانه های فيلم را می خواند از جمله My Idaho homeو ترانه One, I love you که ترانه‌ای دوصدايی است و به همراه هنری گيبسن آن را اجرا کرده است. ترانه My Idaho home ترانه‌ای نوستالژيک است که در حسرت آمريکای پاک و معصوم گذشته سروده شده و اشک به چشمان شنونده می‌آورد، آمريکايی که هنوز جنگ ويتنام و ماجرای واترگيت را نديده است.

نشويل يکی از پرکاراکترترين فيلم‌هاست اما آلتمن وقت زيادی را صرف يک کاراکتر نمی‌کند تا بيننده درگير او شود يا نسبت به او سمپاتی پيدا کند. او بيشتر ترجيح می‌دهد به جای شخصيت پردازی به کليشه ها و تيپ ها بپردازد. شايد تنها کاراکتری که در فيلم کمی برجسته است و آلتمن به او پرداخته، کيت کاراداين است که در نقش يک خواننده راک ظاهر می شود و مردی خودشيفته و زن‌باره است. کاراداين دو ترانه در فيلم می خواند، يکی It don’t worry me و ديگری I’m easyکه به خاطر آن برنده جايزه اسکار بهترين ترانه فيلم شده است.

برای شنيدن فايل صوتی اين برنامه اينجا را کليک کنيد.