این عبدالحمید، از نوع ریگی نبوده است

اردوان روزبه

خبرگزاری‌های داخلی ایران ازجمله خبرگزاری فارس در روز ۱۶خردادماه سال ۸۸ به نقل از روابط عمومی دادگستری استان سیستان و بلوچستان اعلام کرده بود که عبدالحمید ریگی برادر سرکرده‌ی گروه موسوم به «جندالله»، عبدالمالک ریگی، به همراه فرد دیگر به نام رضا قلندر زهی که یکی دیگر از اعضای این گروه اعلام شده بود در زهدان اعدام شدند. در همان زمان نیز بر روی سایت این گروه تحت عنوان «سایت جنبش مقاومت مردمی ایران» پیامی نیز از رهبر و از سرکرده‌ی این گروه عبدالمالک یگی تحت عنوان «پیام رهبر جنبش» به مناسبت شهادت عبدالحمید ریگی و رضا قلندر زهی صادر شد.

پیش از این نیز شهر زهدان در ابتدای خردادماه امسال شاهد بمب‌گذاری در یکی از مساجد اهل شیعه بود که گروه موسوم به «جندالله» مسئولیت آن را برعهده گرفت. این انفجار که اشاره می‌شود به صورت انتحاری بوده است، در روز پنج شنبه هفتم خردادماه به وقوع پیوست که ۲۰ تن از شهروندان زهدانی در آن کشته شدند.

در همین زمینه گفت‌وگویی کرده‌ام با رحیم بندوی یکی از فعالان مدنی سیستان و بلوچستان. ازبندوی پرسیدم این اظهارات می تواند تغییر رویکرد و یا استراتژی از سوی نظام باشد:

من شخصا فکر می‌کنم که تغییر رویکرد نمی‌تواند باشد. به دلیل این که جمهوری اسلامی در طول این سی سالی که در قدرت بوده موضع خودش را نسبت به حقوق اقلیت‌ها و اقوام و ملیت‌ها نشان داده است. این می‌تواند فقط شگرد دیگری باشد که می‌خواهند به‌کار ببرند. زیرا در ارتباط با برادر عبدالمالک ریگی آقای عبدالحمید ریگی تا جایی که ما خواندیم و خبر شدیم، به طور مشخص حتا اگر خاطرتان باشد در واقع اقرارنامه از ایشان گرفته بودند که «پرس تی وی» به زبان انگلیسی هم آن را پخش ‌کرد. بنابراین من فکر نمی‌کنم که این یک اشتباه بوده. این فقط یک شگرد دیگر است که به نظر من دارند به‌کار می‌برند برای انحراف افکار. حالا انحراف افکار بین‌المللی باشد یا افکار درون خود کشور.

فکر نمی‌کنید به دلیل درگیری‌ها و ناآرامی‌های داخلی، این حرکت صورت پذیرفته؟

با توجه به بحران‌های درونی که بین جناح‌های درون خود رژیم شدت گرفته است، تضاد به این شکل برای ما هم قابل پیش بینی نبود. در نظام جمهوری اسلامی برخی افراد برای این که به اهدافشان برسد، هر چیزی امکان دارد. ولی فقط یک چیز را من تاکید می‌کنم که تاکنون در ارتباط با مسایل اقوام و اقلیت‌ها هرچه که بخواهیم اسمش را بگذاریم، هیچ نوع تغییر روشی، جز این که سرکوب فیزیکی، سیاسی و اقتصادی بخواهند بکنند، از خود نشان نداده است. بنابراین من فکر نمی‌کنم در ارتباط با مسایل، تنش یا معضل سیاسی که در ارتباط با اقوام و ملیت‌ها هست رژیم بخواهد روی‌کرد دیگری داشته باشد.

برخی معتقد هستند که اقلیت‌های قومی که خود نیز اعتراض‌هایی به حاکمیت داشته در اعتراض‌های اخیر چندان پررنگ ظاهر نشدند. آیا این تحلیل را شما می‌پذیرید؟

من نه. من این را نمی‌پذیرم. به دلیل این که اقلیت‌های درون ایران در هر کجا در ارتباط با این تنشی که در کل جمهوری اسلامی بوجود آمد، سهم بسزایی ادا کردند. قبلا که خیلی فعال‌تر بودند و که به نظر الان کمر رنگ تر می‌آید شما درست می‌گویید. الان نیز در این رابطه تمام تلاش‌شان این بوده که باهم باشند. من به طور مشخص نمونه‌اش را در ارتباط با کشورهای خارج از ایران می‌گویم. هرکجا که تظاهراتی بوده در ارتباط با حق‌خواهی مردمی که به تظاهرات خیابانی میلیونی کشیده شد در تهران و شهرستان‌های دیگر، غیرفارس‌های ایرانی بوده‌اند و همه‌شان بدون استثنا و بدون هیچ نوع هویت مشخصی رفتند و شرکت کردند.

در واقع توسط همه‌مان گفته و پذیرفته شده که بدون این که بخواهیم خودمان را مشخص کنیم که ما کی هستیم و چی می‌خواهیم همراه مردم باشیم که مسئله‌ی عمومی همه‌ی مردم در مقطع کنونی‌ست. من این را نمی‌پذیرم که کمرن‌گتر شده است. ولی خب سروصداهایی که قبلا داشتیم به این دلیل واضح‌تر بود که سروصداهای دیگر به این شدت نبود. الان مسلما با توجه به این اعتراضات و تظاهرات میلیونی و این همه کشته در تظاهرات میلیونی و اعتراضات میلیونی داده است، مسلما کمرنگ‌تر جلوه داده می‌شود. اما مانیز همراه بوده ایم؛ به طور مشخص تظاهرات دانشجوهای دانشگاه بلوچستان! آن‌جا به طور مشخص اعتصاب و تحصن کردند به همراه استادان و این شامل همه‌ی دانشجوهایی که در آن دانشگاه بودند، ازجمله دانشجویان دختر و پسر بلوچ بودند.