جان اسانلو در خطر است، کسی پاسخ نمی‌دهد

اردوان روزبه

در حالی که «کمپین بین‏المللی حقوق بشر در ایران»، با اعلام این که جان منصور اسانلو در خطر است، خواستار آزادی هرچه سریع‏تر وی شده، قوه‏ی قضاییه‏ی ایران تا کنون پاسخ مناسبی نسبت به تقاضاهای خانواده‏ی او نداده‏ است.

در این رابطه با فرشته اسانلو، خواهر منصور اسانلو، گفت‏وگو کردم و از او خواستم آخرین وضعیت برادرش را توضیح بدهد:

عمل چشم‏ ایشان نیمه‏کاره ماند، درمان کامل نشد و بخیه‏های‏اش بهبود کامل نیافت. وی هم‏چنین دیسک کمر شدید دارد و در زندان فقط با کمربندی طبی محکم می‏تواند راه برود. معاینات عمومی‏ای هم باید در مورد ایشان صورت می‏گرفت که انجام نشده است. یعنی حدود هفت هشت ماه است که به او هیچ رسیدگی‏ای نشده است.

محیط زندان هم، واقعا محیط بدی است. چون ایشان را که یک فعال کارگری است، بین تعدادی جانی و زندانی‏های اعتیاد نگهداری می کنند. به همین خاطر، از لحاظ مکان، تغذیه و ملاقات شرایط خوبی ندارد.

برای ملاقات یک هفته در میان نوبت خانم‏ها و یک هفته درمیان نوبت آقایان است و اگر ما یک جلسه به ملاقات ایشان نرویم، انگار که یک ماه ملاقات نداشته است.

خود من، به این علت که بیمار بودم، این مدت که ایشان را به رجایی شهر بردند، نتوانستم بروم و او را ببینم. مادرم هم همین‏طور. چون این مسافت دور است و یکی دو جلسه که ملاقات رفت، مریض شد.

با توجه به نامه‏ای که مادر آقای اسانلو برای رییس قوه‏ی قضاییه نوشته است، آیا اقدامی در مورد تقاضای او صورت گرفته؟

مادرم این نامه را نوشت، چون ما این مدت هیچ رسیدگی‏ای ندیدیم. قرار بود ایشان را به اوین بیاورند، قرار بود رسیدگی‏های خاص پزشکی صورت بگیرد که هیچ‏کدام انجام نشد. یعنی به ما بدعهدی کردند.

اصلا لزومی ندارد که ایشان در زندان باشد، چرا که او برای کار صنفی‏اش این همه مشکلات را کشیده است و فکر نمی‏کنم کسی که به خاطر منافع صنفی خود کاری انجام داده باشد، سزاوار این باشد که در زندان‏ها به‏سر ببرد.
ما نامه‏ی مادر را پیش آقای جمشیدی بردیم. ایشان هم هیچ رسیدگی نکرد و خیلی راحت گفت که به من مربوط نیست.

منصور اسانلو

اشاره شده که پزشکی قانونی تایید کرده است که ایشان باید از زندان خارج شود...

ما دوبار از پزشکی قانونی نامه‏ی «عدم تحمل کیفر» گرفتیم و پیش مقامات و قاضی پرونده بردیم. اما هیچ اهمیتی داده نشده است. در صورتی که وقتی پزشک قانونی تشخیص می‏دهد یک نفر نمی‏تواند کیفرش را تحمل کند، باید رسیدگی شود. حال یا با شرط و در مورد ایشان هم بدون قید و شرط، باید آزاد شود. چون اصلا گناهی مرتکب نشده است.

ایشان نصف کیفری را که قانون برای‏اش معین کرده، کشیده است. طبق قوانین ایران، کسی که نصف کیفرش را تحمل کرده باشد، باید از زندان بیرون بیاید. حال یا با شرط یا بدون شرط. اما نه ملاقاتی داده‏اند که ایشان شش روز مرخصی بیاید، نه آزادی بدون شرط یا با شرط به ایشان داده شده و به عدم تحمل کیفر هم که اصلا رسیدگی نشده است.

در پی صدور بیانیه‏ی کمپین بین‏المللی حقوق بشر در ایران، با هادی قائمی، سخن‏‏گوی این کمپین گفت‏گو کردم. از وی خواستم در مورد منصور اسانلو و دلیل صدور این بیانیه، توضیحاتی بدهد:

منصور اسانلو در زندان رجایی شهر کرج با بیماری‏های بسیاری مواجه است. نکته‏ی مهم این است که پزشک قانونی‏‏، یعنی نهاد دولتی ایران، دوبار به این نتیجه رسیده که آقای اسانلو به خاطر بیماری‏هایش، شرایط عدم تحمل حبس را دارد. اما متاسفانه، مقامات قضایی به این نظر حرفه‏ای و پزشکی هیچ‏گونه بهایی نداده‏اند.

آقای اسانلو در حال حاضر، از بیماری‏های چشم، قلب و چندین بیماری دیگر رنج می‏برد که با شرایط زندان رجایی شهر، موجب نگرانی‏های فراوانی در مورد ایشان شده است.

متاسفانه، تا آن‏جایی که می‏دانیم، حتا از قبول نامه‏ی مادر آقای اسانلو به طور رسمی، خودداری شده و هیچ‏گونه اعتنایی به آن نشده است. یعنی رفتاری کاملا بی‏رحمانه با مادر یک فرد بیمار داشته‏اند که در وهله‏ی اول، حتا نباید در زندان باشد، اما سه سال است که محبوس است و حتا حاضر نیستند به مادر این فرد جواب بدهند که چرا یک شخص بیمار را در زندانی بسیار خطرناک نگاه داشته‏اند.

جرم ایشان اقدام علیه امنیت ملی است. نمی‏دانم چطور رانندگان اتوبوس در تهران، برای گرفتن حقوق صنفی‏شان، متهم به اقدام علیه امنیت ملی می‏شوند و یکی از رهبرانشان باید این‏طور در زندان در حال جان باختن باشد.

در افکار جهانی، به خصوص جوامع کارگری و اتحادیه‏های کارگری بین‏المللی که آقای اسانلو برایشان بسیار شناخته شده است و سال‏ها است که برای آزادی‏اش کمپین می‏کنند، وجه ایران صد در صد، بسیار تیره خواهد شد. این سوال مطرح می‌شود چرا باید یک فعال کارگری در این شرایط بیماری در زندان و حتا در حال از دست دادن جان خود باشد.

در حال حاضر که توجه بسیاری به روند سیاست خارجی ایران وجود دارد و برای نمونه، نتیجه‏ی آن را در مورد رکسانا صابری دیدیم.

در هر حال این که ایران با یکی از شهروندان خود که تنها یک اتوبوس‏ران است و برای حقوق صنفی تلاش کرده است، این‏گونه برخورد کند، بسیار بسیار برای سیاست خارجی ایران زیان‏بار خواهد بود.