۱۷ سال انتظار برای یک جام

ایرج ادیب‌زاده

۱۰ روز دیگر به بازی فینال لیگ قهرمانان فوتبال آسیا میان ذوب آهن پیش‌تاز کنونی لیگ برتر فوتبال ایران و سئونگنام ایلهوا seongnam ilhwa از کره‌ی جنوبی باقی است.

این پرسشی است که با شاهین رحمانی در بخش ارتباطات کنفدراسیون فوتبال آسیا در کوالالامپور مالزی درمیان گذاشته‌ام.

دوره‌ی جدید لیگ قهرمانان آسیا وقتی سال ۲۰۰۲ راه‌اندازی شد، ایران تنها یک‌بار در فینال نماینده داشت. آن هم سال ۲۰۰۷ بود که سپاهان اصفهان توانست به آن مرحله برسد، اما متاسفانه نتوانست به قهرمانی برسد. از سال گذشته در حقیقت لیگ قهرمانان آسیا سازمان‌دهی جدیدی شده که حالا ذوب آهن توانسته است که در این اواخر بعد از سپاهان، رقیب همشهری‌اش، به فینال برسد برابر سئونگنام.

حریف‌های کره‌ای، باسابقه‌ هستند و سابقه‌ی زیادی در آسیا دارند. سئونگنام در بازی قبلی‌ خود در روز شنبه، در لیگ کره مساوی کرده است. خیلی‌ها در کره چشم‌شان به این است که ببینند او دارد چه می‌کند.

سئونگنام، قبل از اینکه به توکیو برسد دو بازی دیگر خواهد داشت. مهم‌ترین دغدغه‌شان این است که سه بازیکن سئونگنام در بازی با توکیو غایب هستند. دو تاشان محرومند، یک بازیکن‌ آنها هم برای کشورهای آسیایی درگیر بازی‌های آسیایی گوانگجو است و به چین می‌رود. می‌دانید که برای کره‌ای‌ها قهرمانی در این بازی‌ها خیلی حساس است. دلیل آن این است که بازیکنان انگیزه‌ی زیادی دارند. چون اگر بتوانند قهرمان بازی‌های آسیایی گوانگجو شوند، از سربازی معاف می‌شوند و این به‌هرحال جایزه‌ی بزرگی برای جوان‌های کره‌ای است. سئونگنام بدون آن سه بازیکن می‌آید.

ویژگی دیگری که سئونگنام دارد این است که برای این تیم بازی‌ کردن در ژاپن احتمالاً راحت‌تر از ذوب آهن است. از لحاظ جغرافیایی خیلی نزدیک است و لزومی ندارد پرواز طولانی کند. آب و هوای آن به نسبت نزدیک به کره جنوبی است. به‌علاوه‌ی اینکه در شهر توکیو جمعیت کره‌ای حتماً خیلی بیشتر از جمعیت ایرانی است و بنابراین آنها صاحب این ویژگی در روز مسابقه در توکیو هستند.

استادیوم هم که می‌دانید، حدود ۴۸ هزار نفر ظرفیت دارد. طبق مقررات بازی‌ها هشت درصد از این ظرفیت به هرکدام از تیم‌های فینالیست می‌رسد. یعنی هشت درصد به ذوب آهن و هشت درصد به سئونگنام و بقیه‌‌ی آن هم بلیط فروشی آزاد است که هرکسی بخواهد می‌تواند بخرد. احتمالاً سئونگنام به‌راحتی آن هشت درصد خود را پر می‌کند و بیشترین تماشاگر را در توکیو دارد. امروز هم مربی سئونگنام آقای شین در مورد ذوب آهن گفته بود ما می‌دانیم که ذوب آهن از لحاظ قدرت بدنی، قدرت بالایی دارد و بازی آن را با پوهانگ هم دیده‌ایم. ما امیدواریم که نتیجه بگیریم.

در مورد اینکه تیم ذوب آهن دوست دارد قهرمان شود، آقای ابراهیم‌زاده نکاتی را مطرح کرده و حرف از رفتن به جام باشگاه‌های جهان زده است. ایشان گفته طبیعی است که همه‌ی مربی‌ها دوست دارند موفق باشند و تلاش می‌کنند که ببرند. ولی گفته امیدوار است تیمش به قهرمانی برسد و جام لیگ قهرمانان را ببرد. نکته‌ی مهم دیگر این بازی‌ها این است که در حقیقت قهرمان این بازی که قهرمان آسیا می‌شود، جواز حضور در جام باشگاه‌‌های جهان را هم پیدا می‌کند. این جام در ماه دسامبر برای دومین‌بار در امارات برگزار می‌شود و هرکس که قهرمان شود، اگر بازی اول خود را در امارات و در جام باشگاه‌های جهان ببرد، در بازی دوم با اینترمیلان ایتالیا روبه‌رو می‌شود. این حتماً برای طرفداران هر تیمی، مثلاً اگر ذوب آهن قهرمان شود، خیلی مهم است و برای‌شان جالب است.

بهای بلیت مسابقه‌ی فینال چقدر است؟

فروش بلیت بازی‌ها از ماه سپتامبر شروع شده است. در توکیو خود فدراسیون فوتبال ژاپن فروش بلیت را شروع کرده است. گران‌ترین قیمت ۴۵ هزار ین است، حدود ۵۷ هزارتومان. بعد ارزان‌تر می‌شود و به قیمت سه هزار ین (۳۸ هزار تومان) و دو هزار ین ( ۲۵ هزارتومان) فروش می‌رود. تعداد خیلی محدودی بین حدود ۱۰ تا ۲۵ بلیت هم به دو باشگاه‌ تعلق می‌گیرد، به خاطر افراد ویژه‌‌شان که طبق مقررات بازی است.

به این ترتیب خود شما پیش‌بینی می‌کنید که تماشاگران ایرانی بتوانند در ورزشگاه‌ توکیو تیم ذوب ‌آهن را تشویق کنند؟

تماشاگران ایرانی می‌توانند در استادیوم حاضر شوند، ولی سابقه نشان داده است در بازی‌هایی که در توکیو و ژاپن انجام می‌شود، تماشاگر ایرانی متاسفانه خیلی زیاد نیست. حتی در بازی‌های اخیری که ایرانی‌ها کردند، بازی سپاهان در لیگ قهرمان آسیا، که من از طریق تلویزیون دیدم فکر نمی‌کنم بیش‌ از هزاروپانصد یا هزارنفر تماشاگر ایرانی در استادیوم بود. در آخرین بازی‌ای که تیم ملی ایران در ژاپن و در توکیو داشت، بازهم یادم نمی‌آید که بیشتر از هزار یا هزاروپانصد نفر در استادیوم بودند. می‌دانید که در شهر توکیو، حالا غیر از علاقه‌مند‌ی‌ای که دارند، هزینه‌ها بالاست و رفت و آمد به استادیوم گران تمام می‌شود و شاید هرکسی قادر به پرداخت آن نباشد. به‌هرحال دیدن یک بازی در یک روز هزینه‌ی زیادی برای تماشاگران دربر دارد.

پرسش دیگر در مورد تیم‌های پایه‌ی فوتبال ایران، نوجوانان و جوانان پسر و نوجوانان دختر ایران است که با شکست‌هایی که در رقابت‌های آسیایی متحمل شدند، نتوانستند جایی در دیدارهای پایانی داشته باشند و بار دیگر ناکامی تیم‌های پایه‌ی فوتبال ایران مطرح شده است. به نظر شما چرا تیم‌های فوتبال نوجوانان و جوانان پسر و دختر ایران در قاره‌ی آسیا موفق نشده‌اند؟

ایران در سال ۲۰۰۸، یعنی دو سال پیش، برای نخستین‌بار قهرمان آسیا در رده‌ی زیر ۱۶ سال شده بود. به همین دلیل توانست به جام جهانی زیر هفده سال نیجریه هم برود که تجربه‌ی خیلی موفقی برای ایران بود. همان تیم در بازی‌های زیر ۱۹ سال متأسفانه در بازی‌های گروهی‌ مقابل کره جنوبی و استرالیا شکست خورد و نتوانست بالا برود. چند وقت بعد تیم بانوان ایران آمد. البته در رابطه با تیم زنان ایران انصافاً فدراسیون دوره‌ی جدید خیلی تلاش کرد که این زنان حضور پیدا کنند. تیم دخترانی که به کوالالامپور آمده بودند، حذف شدند، برای دومین‌بار بود که می‌آمدند.

یعنی برای دومین‌بار بود که تیم زیر ۱۹ سال زنان ایران به خارج از کشور می‌رفت و اصلاً در مسابقات حاضر می‌شد. بنابراین اینها دارای تجربه‌ی کمی هستند. برای معدود کسانی که در استادیوم بودند و بازی را هم دیدند، مشخص بود که این دختران تجربه‌ی بازی در میدان خارجی و بین‌المللی را ندارند. حتی در بازی دوم‌شان آن‌قدر دستپاچه بودند که برای‌شان اداره‌ی بازی خیلی سخت بود. در نهایت هم نتایج خوبی نگرفتند. آخرین بازی‌شان را هم نه بر صفر باختند و تیم ته جدولی گروه‌شان شدند. واقعیت این است که تیم فوتبال زنان ایران هنوز در اول راه است و تازه دارد خیلی چیزها را تجربه می‌کند.

بنابراین در مقایسه با دیگر کشورهای آسیایی این نتایج خیلی غیر منتظره و شوک‌آور نیست. چند روز پیش هم تیم زیر ۱۶ سال پسران ایران در ازبکستان نتوانست از گروه خود بالا بیاید. البته شروع خوبی داشت، ولی نتوانست نتایجی بگیرد که بتواند از گروه خود صعود کند. من فکر می‌کنم این اتفاق‌هایی که می‌افتد، اتفاق‌های جدیدی نیست. در حقیقت اگر به روند فوتبال ایران در چندسال گذشته نگاه کنیم، می‌بینیم که نتایج بر همین منوال بوده و کسی هم شگفت‌زده نشده است. حالا درست است که ایران دوره‌ی قبل قهرمان شد و این دفعه نیامد بالا، ولی اصولاً ایران خیلی سابقه ندارد که از گروه خود صعود کند و بالا بیاید یا بتواند به رده‌های نیمه نهایی و فینال برسد.

به‌هرحال اینها دلایل خودش را دارد. البته اخبار همه نشان می‌دهد که در سال گذشته فدراسیون از لحاظ تهیه‌ی امکانات و تدارک اردوها برای این تیم خوب کار کرده است. حال این‌که چه دلایلی ممکن است خارج از یک تیم فوتبال باشد که اینها نتیجه نمی‌گیرند، باید بررسی شود تا ببینیم در مقایسه با دیگر کشورهای موفق آسیایی چرا ایران نمی‌‌تواند نتیجه‌گیری خوبی کند و باثبات باشد.

در چند روز گذشته، افشین قطبی سرمربی تیم فوتبال ایران اعلام کرده است، پس از جام ملت‌های آسیا در تیم ملی ایران کار نخواهد کرد.

رئیس فدراسیون فوتبال، علی کفاشیان در گفت‌وگو با خبرنگاران در تهران گفته‌ است، ممکن است افشین قطبی با تیم ملی ایران ادامه دهد. او از برپایی کمیته‌ی ویژه‌ی پیداکردن جانشین او اظهار بی‌اطلاعی کرده و نامزدی فرانک رایکارد مربی سرشناس هلندی را هم برای تیم ملی فوتبال ایران تکذیب کرده‌ است.