Jan 2009

«حافظ، حافظ و نگهدارنده‌ی ما است»

مینو صابری: مراسم رونمایی از قدیمی‌ترین نسخه خطی غزلیات حافظ، عصر روز دوشنبه در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد. در این مراسم جمعی از ادیبان، حافظ‌‌پژوهان و همچنین هنرمندان و مردم علاقه‌مند حضور داشتند. آقای دکتر فردوسی، کاشف این کتاب در فیلمی چند دقیقه‌ای خطاب به مدعوین گفت: «فکر نمی کنم اغراق کاملاً بی معنایی باشد اگر بگوییم که در این ششصد سالی که بر ما گذشته است، حافظ نقش متعادل کننده‌ای در فرهنگ ما ایفاء کرده است.»

جهان معنوی، اولین مسابقه‌ بین‌المللی ادبی ایران

سعید شکیبا: «جهان معنوی» مسابقه‌ای در گونه داستان كوتاه كوتاه است كه به دو زبان فارسی و انگلیسی برگزار می‌شود. برگزاری این مسابقه به شکلی اینترنتی است و داستان‌های ارسالی به این مسابقه نباید از ۲۵۰ كلمه بیشتر باشند. علیرضا محمودی‌ ایرانمهر، دبیر و مجری مسابقه درباره‌ی این مسابقه در گفت و گو با زمانه می‌گوید: «چیزی که باعث تمایز این مسابقه می‌شود، مسأله‌ی جهانی بودن است. تلاش زیادی شده است که برای اولین‌بار صورت بگیرد و شاید بستری برای شناختن بهتر ادبیات ایران و راه ‌یافتن ما به عرصه‌های جهانی شود.»

انقلاب و سیزیف درون ما

حمید صدر: این‌که آیا تکرار یک عمل بی‌‌‌حاصل آدم را سنگواره می‌‌کند یا نه، پرسشی است که فقط «سیزیف» قادر است به آن پاسخ بدهد. وقتی به گذشته نگاه می‌کنم و همه آن اقداماتی را که در ارتباط با کانون نویسندگان انجام داده‌ام، مرور می‌کنم، می‌بینم صفت خستگی برای وصف حال فعلی من توصیف دقیق‌تری است. چنین خستگی زمانی بر آدم مستولی می‌شود که ببیند، بعد از گرفتن بیلان از همه آن خواسته‌های دست‌یافتنی کانون نویسندگان ایران یعنی آن اهدافی که چهل سالی است برای نائل شدن به آن‌‌ها تلاش می‌کنیم، هیچ‌یک تا کنون عملی نشده است.

کبریت‌‌های بی‌خطر سوئدی

نسب قلی خیاط، نویسنده و منتقد ادبی ایرانی، به پدر و مادری از اهالی آذربایجان می‌رسد. مقیم فرانسه است. دکترای ادبیات تطبیقی دارد. بیشتر از این چیزی از او نمی‌دانیم. قلی خیاط می‌گوید: «جایزه‌ی نوبل شبیه این کبریت‌‌های بی‌خطر سوئدی که می‌‌دهند به دست آدم‌‌های بی‌خطر و بی‌آزار، شده است. غالب جوایز بزرگ ادبی هویت اصلی خویش را از دست داده‌‌اند، از هدف اساسی خود دور شده‌ و به ابزار سیاسی، اجتماعی، عقیدتی یا اقتصادی تبدیل شده‌‌اند. تعلق جایزه‌‌ی نوبل سال ۲۰۰۰ به نویسنده فرانسوی ـ چینی، گائو چینگ جیان به خاطر آثار ادبی وی بود‌؟ ابداً، علیه چین کمونیست بود.»

حالا حکایت عمران صلاحی است

پیمان برنجی: تازه‌ترین کتاب از مجموعه‌ی «تاریخ شفاهی ادبیات معاصر ایران» به کوشش محمد هاشم اکبریانی توسط «نشر ثالث» با عنوان «عمران صلاحی» به تازگی منتشر شد. گفت و گوی این کتاب را کیوان باژن به عهده داشته و نسبت به سایر مجلدات، این مجموعه از ضعف‌هایی رنج می‌برد. عمران صلاحی، شاعر و طنزپردازی که در نوشتار آدم بسیار طنازیست در گفت و گو با باژن به طور مکانیکی و انگار به اجبار به سوال‌ها پاسخ می‌دهد.