فیلمی در باره مرگ یک خبرنگار

نیک‌آهنگ کوثر

گوش دهید و دریافت کنید

دیدن یک فیلم که انجلینا جولی در آن بازی می‌کند، یکی از اولویت‌های فیلمی من است! ولی اگر فیلمی بر اساس داستانی واقعی ومرگ کسی باشد که او را دیده‌اید و تا حدی می‌شناخته‌اید و انجلینا نقش همسرش را بازی کرده، قضیه دردناک‌تر از فقط دیدن یک فیلم است.

این هفته در سینماهای آمریکای شمالی، فیلم یک قلب توانا، بر اساس کتاب "ماریان پرل" همسر دنی اکران شد. داستان در باره ماموریت خبری "پرل" در پاکستان برای دنبال کردن اخبار مربوط به جنگ افّغانستان و ماجراهای گروه‌های مرتبط با طالبان برای روزنامه وال‌ستریت جورنال است.

درست یک روز پیش از پایان ماموریتش، وقتی قرار بوده با یکی از روحانیون تندرو گفتگو کند، او را می‌ربایند. پلیس و نیروهای امنیتی پاکستان که چندان خوشنام هم نیستند و بعضی از سیاستمداران پاکستانی وارد ماجرا می‌شوند و خیلی راحت نیروهای امنیتی هندوستان را متهم می‌کنند. معلوم می‌شود که همه جا دنیا از این خبرهاست.

دنی پرل اما توسط گروهی از تندروهای مذهبی نزدیک به القاعده ربوده شده و جماعت هم شرط آزاد کردنش را آزادی اسرای گوانتانامو عنوان می‌کنند.

دنی پرل از نظر ربایندگان، دلایل کافی برای درست کردن چنین بحرانی دارد. بهانه‌ای برای ربودن و کشتن. او برای روزنامه‌ای کار می‌کند که چندی قبلش اطلاعاتی را به سازمان اطلاعاتی آمریکا داده و با آنها همکاری کرده. پرل، یهودی هم هست. این مساله برای یک‌خبرنگار در پاکستان پر از نیروهای متعصب تندرو امتیاز خوبی نیست.

فیلم بیشتر فعالیت‌های پلیس و نیروهای امنیتی برای یافتن پرل را پوشش می‌دهد و هر از گاهی حس می کنی می‌خواهد بگوید در میان امنیتی‌ها کسانی هستند که اطلاعات را به ربایندگان می داده‌اند، ولی آدم‌های خوبی هم تمام زورشان را زده‌اند. صحنه شکنجه یکی از مظنونین از آن چیزهایی است که طرفداران سیاست‌های جورج بوش خوششان خواهد آمد ببینند.

پرل بالاخره کشته می‌شود. بعد از عید قربان. سرش را می برند، و بدنش را قطعه قطعه می‌کنند.

دیدن این فیلم برای من خیلی سخت بود.

دنیل پرل را در بهمن سال ۷۸ دیدم وقتی برای مصاحبه با من به روزنامه آفتاب امروز آمد. مانا نیستانی هم آنجا بود. بعد از گپ و گفت، با هم به دفتر ناشرم که اولین کتابم را چاپ می‌کرد رفتیم. داشت تحقیقی می کرد در باره تاثیر طنز و کاریکاتور بر سیاست ایران، و البته کاری نسبتا طولانی بود که هیچوقت تمامش نکرد.

آن سال و سال بعدش، چند باری همدیگر را دیدیم و بعد یازده سپتامبر هم دورادور از او خبر داشتم. تا آن روزهایی که ربوده شد و قربانی.

این فیلم تلخ، تذکری هم هست به خبرنگاران. به آنها می گوید که وظیفه‌شان چیست. و البته به روزنامه‌ها هم می‌گوید که همکاری با نیروهای اطلاعاتی چقدر به ضرر خبرنگاران‌شان تمام خواهد شد.

وقتی یکی از وزرای کابینه مشرف به همسر پرل که خودش هم خبرنگار است می‌گوید که کار دنی برای جستجوی خبری ربطی به حرفه‌اش ندارد، ماریان در پاسخ می گوید، که اتفاقا کار یک خبرنگار، دقیقا همین است.

تا این لحظه نقدهای مختلفی بر این فیلم نوشته شده و بعضی‌ها بازی متفاوت انجلینا جولی را ستوده‌اند. البته منتقدان باید در این باره نظر دهند. برد پیت یکی از تهیه کنندگان فیلم است و مایکل وینتر باتم، کارگردان آن. او فیلمی در باره رفتار آمریکایی‌ها با اسرای مسلمان در گوانتانامو هم ساخته است.

فیلم به فرزند دنیل پرل تقدیم شده...