سرمربیگری علی دایی و پیشرفت بانوان در تکواندو

فرنگیس محبی

در ادامه مرور ورزش در سال گذشته که بخش مربوط به جهان آن هفته پیش منتشر شد، در این هفته برای بررسی ورزش ایران در سالی که گذشت، گفت‌ و گویی با جهانگیر کوثری روزنامه‌نگار و کارشناش ورزش در تهران کردم.

جهانگیر کوٍثری ابتدا در یک نگاه کلی فراز و نشیب‌های ورزش ایران در سال ۲۰۰۸ میلادی را ارزیابی می‌کند.

مهمترین حادثه‌ای که ورزش ایران با آن روبه‌رو بود، شرکت در مسابقات المپیک ۲۰۰۸ است. که در واقع یک عدم موفقیتی برای ورزش ما در مقایسه با المپیک‌های گذشته محسوب می‌شد.

ما تنها توانستیم توسط هادی ساعی به یک مدال طلا دست پیدا کنیم. کشتی‌گیران ما با یک شکست بسیار بزرگ روبه‌رو شدند، کشتی‌گیرانی که همیشه در المپیک یکی از مدال‌های رنگی را برای ورزش ما می‌آوردند.

همچنین ما در رشته وزنه‌برداری هم با یک حادثه‌ی بزرگ روبه‌رو شدیم و آن هم کناره‌گیری اجباری حسین رضازاده بود، که به دلیل بیماری که بسیار محسوس است، از دنیای ورزش خداحافظی کرد و در المپیک شرکت نکرد که یکی از چهارتای قهرمانی ما بود.

این مهم‌ترین حادثه‌ی ورزشی در سال ۲۰۰۸ در ورزش ایران بود، ضمن اینکه تیم ملی فوتبال ما علی دایی را به عنوان سرمربی خود پذیرفت و علی دایی هم بعد از آن جنجال‌هایی که برای کناره‌گیری از فوتبال داشت با قبول این پست خودش را یک جوری راضی کرد و الان هم فوتبال ما شانس صعود به جام جهانی را برای چهارمین بار خواهد داشت.

ساعی در برابر تکواندو کار چینی/رویترز

حضور تیم فوتسال ما در مسابقات جهانی که با یک درخشش نسبی توام بود. این هم یکی از موفقیت‌ها بود و همچنین صعود تیم فوتبال نوجوانان ایران به جام جهانی بود که این هم یک اتفاق بزرگ برای جامعه‌ی ورزش ما بود.

عدم موفقیت تیم جوانان، یکی از ناکامی‌هایی برای فوتبال جوانان ما در سال اخیر بود و حالا باید دلایل موفقیت و صعود نوجوانان و عدم موفقیت جوانان را از نظر فنی ارزیابی کنیم و ببینیم این فاصله سنی چرا یک تیم موفق می‌شود و یک تیم با مربی خارجی موفق نمی‌شود.

اینکه بحث مربی خارجی در فوتبال ما بسیار خبرساز بود و هنوز هم با تحلیل‌هایی که از نظر جامعه‌شناسی می‌دهند نمی‌توانیم بگوییم که مربی خارجی در فوتبال ایران موفق است یا مربی داخلی.

حادثه‌ی مهم دیگر در جامعه ورزش ما اتفاق نیفتاده است.

فوتبال ایران چندان موفقیتی نداشته است ولی ایران در فوتسال به مقام چهارمی جهان رسیده است. کلاً عملکرد فدراسیون فوتبال با ریاست آقای کفاشیان را شما چگونه می‌بینید؟

رشته فوتسال تعریف جداگانه‌ای از فوتبال دارد. به دلیل اینکه با تعداد کمتری بازی می‌شود و نیاز به یک تفکر گروهی کامل ندارد و هنوز هم در کشورهای ۵ قاره جهان جدی گرفته نشده است و جا نیفتاده است ما در دوران در واقع تکامل تیم‌های اروپایی و آمریکایی توانستیم در سال ۹۲ به مقام چهارمی برسیم.

علی کفاشیان، دبیر کل کمیته ملی المپیک ایران

اما دیدیم که بعد از آن این مقام چهارم تکرار نشد و در سال ۲۰۰۸ در برزیل هم ما در مسابقات فوتسال به مقام هشتم رسیدیم.

اما بازی‌های بهتری ارایه دادیم و این الان به ریاست آقای کفاشیان در زمان حاضر ربط پیدا نمی‌کند که مثلاً کمتر از ۶ ماهه که بعنوان ریاست فدراسیون فوتبال آمده است.

یک قضیه‌ی ریشه‌ای است. یعنی آن روزهایی که فوتبال به عنوان یه پدیده‌ی اجتماعی، سیاسی و حتی اقتصادی وارد کشور ما شد آن فاکتورهای اصلی که نیاز داشتند به آن بپردازیم، دیده نشد.

فوتبال با یک سری هیجانات و در واقع آن تلاطم‌های موجود در روی سکوها به جامعه ما آمد و آن‌ها بیشتر دیده شد و ریشه و اساس این پدیده به نظر من نادیده گرفته شد و امروز دوباره داریم می‌رویم به سمتی که حالا از ریشه ارزیابی کنیم.

تازه مسوولان ما دارند از دانشگاه‌ها شروع می‌کنند، یک ارزیابی را انجام می‌دهند که ببینند که این علاقه‌ای که در جامعه ما وجود دارد و این تقاضایی که مردم از این رشته دارند برای عرضه کردنش باید چه فاکتورهای علمی و چه فاکتورهای اجتماعی را به آن اضافه کنیم که هم مسایل اخلاقی در آن رعایت شود و هم از نظر فنی و تکنیکی ما بتوانیم به یک پیشرفت‌هایی دست پیدا کنیم.

آقای کوثری، ورزش بانوان چه طور می‌بینید؟

سه یا چهار سالی است که ما داریم یک حرکت‌هایی را در رشته بانوان انجام می‌دهیم.

مثلاً تشکیل تیم فوتسال بانوان،که به نظر من خودش یک حرکت است،یک حرکت مثبت، هرچند خیلی در واقع در خفا، خیلی کوچک و خیلی جزئی است، اما ما این حرکت را به فال نیک می‌گیریم و فکر می‌کنم همین حرکت بتواند بدعت‌گذار حرکت‌های بعدی باشد در سطح باشگاه‌های بانوان.

در رشته‌های انفرادی مثل تکواندو و جودو و حتی تکواندو که بانوان ما خیلی فعال هستند و الان خیلی استقبال می‌کنند یک زمینه‌ای فراهم شده است که بانوان ما می‌توانند در این رشته‌های انفرادی قدرت خودشان را نشان بدهند.

ما الان در رشته تکواندو قهرمان‌های بسیار خوبی را داریم اگر که پیگیری شود فکر کنم در سطح آسیا و در سطح المپیک بانوان ما بتوانند در رشته‌ی تکواندو یا کاراته یا جودو به مدال‌هایی دست پیدا کنند.

در رشته‌های دیگر هم که دیگر دیده نمی‌شوند، مثل دو و میدانی یا والیبال یا بسکتبال، آن‌ها به مسابقات داخلی اکتفا کرده‌اند. اما در رشته انفرادی که من اسم بردم به ویژه در رشته‌های رزمی این موقعیت برای بانوان ما ایجاد شده است. من در واقع خوشحال هستم و این را به فال نیک می‌گیرم.

در وزنه‌برداری هم به نظر می‌رسد که جای آقای رضازاده هم دارد پر می‌شود؟

ما جوان‌هایی مانند آقای حسینی داریم که دارد موقعیتی برای آن‌ها فراهم می‌شود که به رکورد رضازاده دست پیدا کند.

سعید‌علی ‏حسینی، وزنه‏بردار فوق‏سنگین ایران

بسیار جوان با طراوتی است، استعداد بسیار زیادی دارد هر چند که نزدیک ۲۰ کیلو با رکورد رضا‌زاده فاصله دارد، اما با توجه به سن کمی که دارد به نظر می‌رسد که بتواند در یکی دو سال اخیر به شرایط لازم برسد، چون در رشته وزنه‌برداری باید یک جوری اندام وزنه‌برداران شکل بگیرد و کامل و منسجم شود.

منتها برخی از کشورها از این نوع استعدادها زیاد دارند. چینی‌ها، روس‌ها به خصوص بلغارها در این رشته‌ها خیلی قوی هستند اما وزنه‌برداری از آن نوع رشته‌ها است که در ایران به دلیل وجود قهرمانان در ادوار مختلف، مثلا دوره آقای جعفر سلماسی و دوره نامجو و برومند و محمد نصیری و تا برسیم به حسین رضازاده و توکلی خیلی از این ورزش اسقبال می‌شود.

بویژه در استان آذربایجان و در اردبیل به دلیل وجود رضازاده الان نوجوانان و جوانان زیادی چون آنجا این سنبل براشون درست شده گرایش‌شان به وزنه‌برداری خیلی زیاد شده. من فکر می‌کنم که یک نگاه تازه‌ای دارد در نسل ما به وزنه‌برداری ایجاد می‌شود که می‌تواند قهرمانان زیادی را به تیم ملی معرفی کند. و این شانس را جوانان دیگر هم دارند که به رکورد رضازاده دست پیدا کنند.