«مشکل اصلی تنیس ما، مدیریت است»

فرنگیس محبی

اخیراً بازیکنان تنیس ایران در مسابقات بین‏المللی قاره‏ی آفریقا در بروندی، اوگاندا و کنیا موفقیت‏هایی کسب کردند و بدین‌ترتیب، رده‏بندی‏های جهانی خود را ترقی دادند.

با صدیقه حسنی، تنیسور زن ایرانی که از دو سال پیش تا کنون در مسابقات «تور سینیورها» ویژه‏ی بازیکنان بالای ۳۵ سال شرکت می‏کند، گفت ‌و گو کردم.

چگونگی شرکت صدیقه‏ حسنی در مسابقات بین‏المللی با پوشش اسلامی را از زبان خودش می‏شنویم:

البته چندین سفر به ترکیه برای شرکت در مسابقات مختلف داشتم. مسابقه‏ی اصلی‏ام سه سال پیش در آنکارا بود که در آن‏جا با لباس‏ام موافقت نکردند. از بازی‏ام ممانعت کردند و من از زمین بیرون آمدم.

ولی خوشبختانه بعدا با پیگیری از طریق خود آی‏.تی.اف، توانستم اجازه بگیرم و با پوشش اسلامی نه تنها در آن‌جا بلکه در تمام تورهای بین‏المللی بازی کنم. خوشبختانه الان هم دو سال است که در این مسابقات شرکت می‏کنم. در یک مسابقه نفر سوم شدم، امسال هم سه راند بالا آمده‏ام و در رده‏ی ۱۱۳ سینورهای ۳۵ سال به بالای دنیا قرار دارم.

آخرین دور مسابقات بسیار مهم بود که مسابقات قهرمانی جهان بود و تمام سینیورهای دنیا در آن بودند و رده‏های اول تا ۲۰ دنیا هم در آن شرکت داشتند.

عکس‏العمل بازی‏کنان دیگر زن نسبت به لباس شما چطور بود؟

اول خیلی تعجب کردند ولی وقتی بازی‏ام را می‏دیدند، برای همه‏ی آن‏ها عادی می‏شد و به عنوان یک بازی کن خوب مرا صدا می‏زدند. یعنی طوری بود که بعضی وقت‏ها وقتی وارد رستورانی که بازیکنان دیگر آن‏جا بودند، می‏شدم، به خاطر احترام همه‏ی آن‏ها بلند می‏شدند. خوشبختانه عکس‏العمل‏ها خوب بود، منتها اول باید بازی خوبی داشت که سایرین واکنش مثبتی داشته باشند.

لطفا توضیحی در مورد پوشش اسلامی‏تان بدهید.

پوشش من شلوار است و یک بلوز آستین بلند و روی آن سارافون سفیدی است. تمام لباس یک‏دست سفید است. لباس را خودم طراحی کرده‏ام. طوری که لباس راحتی باشد و هنگام بازی مشکل ایجاد نکند، مثلا هنگام سرو زدن.

روسری‏هایی هم هست که برای خانم‏های مسلمان دوچرخه‏سوار کشورهای عربی طراحی و دوخته شده که آن را هم از بحرین خریده‏ام. این پوشش را استفاده کرده‏‏ام و تا به‏حال نتایج خوبی هم گرفته‏ایم.

در تنیس سرعت بسیار مهم است. این پوشش اسلامی جلوی سرعت شما را نمی‏گیرد؟

نه، نه! این لباس الان کاملا برای‏ام عادی شده است. لباس بسیار راحتی هم هست. یک شلوار راحت کشی، سارافون و یک بلوز آستین بلند است.

گرمای شدید ناشی از حرکات سریع، قدرت شما را در زدن ضربات کاهش نمی‏دهد؟

فکر می‏کنم اگر تکنیک صحیح داشته باشیم، که مشکل اصلی خانم‏های ما این است که تکنیک و تاکتیک درست و صحیح ندارند، نوع لباس خیلی مشکل ایجاد نمی‏کند. می‏توانم بگویم حداقل در تنیس این‏گونه است.

برای اولین بار در تاریخ ایران است که بازیکنان زن تنیس ایران قرار است در مسابقات «فد کاپ» شرکت کنند. برای اولین بار هم بازیکنان زن تنیس به تیم ملی دعوت شده‏اند. این مساله چگونه پیش آمد؟

البته دعوت نیست، ثبت نام است و بعد از انقلاب، یعنی در ۳۰ سال گذشته، همان اوایل خیلی تلاش کردم که در این مسابقات ثبت نام کنم. ولی تا به حال اجازه داده نمی‏شد.

وقتی که در کشوری دیویس کاپ است برای آقایان، فد کاپ هم برای خانم‏ها باید باشد و تا کنون فدراسیون به خاطر این مساله داشت جریمه می‏پرداخت. در حالی که کار زیادی نبود و می‌توانستند زودتر از این‌ها شروع بکنند. شرکت در این مسابقات آن‏چنان سخت نبود. اما بازهم جای خوشحالی است که الان هم شروع کرده‏اند.

ولی به هرحال شرکت در مسابقات، به بازیکن قوی نیاز دارد. باید کسانی باشند که بتوانند با کشورهای دیگر رقابت کنند. اما الان در تنیس خانم‏ها کاری انجام نمی‏شود که آن‏ها بخواهند به مسابقات فد کاپ بروند.

الان در مسابقات دیویس کاپ آقایان ظرف این چند ساله ما به دسته سه آسیا سقوط کرده‏ایم، یعنی نه تنها نتوانسته‏ایم بالا برویم، بلکه نتوانستیم حداقل به دسته دو ارتقا پیدا کنیم. حال دیگر خانم‏ها با محدودیت‏هایی هم که داشته‏اند، برای رفتن به مسابقات بین‏المللی خیلی باید کار کنند.

حضور شما در مسابقات بین‏المللی با پوشش اسلامی، تشویقی برای خانم‏ها نبوده که می‏توانند این کار را بکنند؟ شاید الان زنان بیشتری به تنیس بپیوندند.

چرا. یکی از دلایلی که من دنبال این کار بودم که تائیدیه لباس را بگیرم، به خاطر دختران جوانی بوده که فکر می‏کردم نیاز دارند در این رشته باشند، در مسابقات تنیس شرکت کنند و در مجامع بین‏المللی باشند. چون به نفع این بچه‏ها است.

شاید یکی از اهداف‏ام این بود که این لباس را طوری جا بیاندازم که این دختران جوان ما به جای این که در خیابا‏ن‏ها دنبال هزار کارو مواد مخدر بروند، به دنبال کار سالم و ورزش باشند، در مجامع بین‏المللی حضور داشته باشند. مطمئن هستم که خانم‏های ما در همین تنیس هم اگر بگذارند، از آقایان هم بهتر خواهند بود.

از زمانی که در مسابقاتی که در آنکارا داشتید و به شما اجازه‏ی بازی ندادند، چقدر تلاش کردید تا فدراسیون بین‏المللی تنیس این پوشش شما را قبول کند؟ یا مشکل زیادی در این مورد نداشتید؟

چرا، خیلی ای‏ ـ میل زدم. آن‏جا با بی‏سیم آمدند و مرا از زمین بیرون کردند و گفتند نمی‏توانی بازی کنی. ولی با این وجود مرتب با خود آی.تی.اف در مکاتبه بودم و مرتبا این مساله را از آن‏‏‏ها می‏خواستم. نه یک‌بار، بلکه چند‌بار. الان هم نامه‏ها هست که بعد از آن خوشبختانه هم به خود من ای ـ میل زدند و هم به فدراسیون ایران که خانم‏ها می‏توانند بازی کنند.

محتوای نامه‏ی من به این شکل بود که ما یک میلیارد مسلمان داریم که ۵۰۰ میلیون آن خانم هستند و ‏آن‏ها می‏خواهند در مجامع بین‏المللی شرکت کنند. بعد از این، فدراسیون برای ما نامه فرستاد. الان هم من الحمدالله مشکلی ندارم. مشکل ما این است که تمرینات خوبی داشته باشیم تا بتوانیم خودمان را در مجامع بین‏المللی نشان بدهیم.

فکر می‏کنید چرا در ایران بعد از انقلاب، به ورزش تنیس توجهی نمی‏شود و به ورزش‏های دیگر ارج بیشتری داده می‏شود تا تنیس و بودجه‏ی خیلی ناچیزی را در اختیار فدراسیون تنیس قرار می‏دهند؟

در همه‏جای دنیا، یک سری ورزش‏ها هست که مخصوص آن کشور است. در ایران به وزنه‏برداری، کشتی و یا فوتبال خیلی بیشتر بها می‏دهند. ولی این دلیل نمی‏شود که رشته‏های دیگر مثل تنیس و… را نادیده بگیرند.

یکی از مسائل اصلی این است که مسئولان فدراسیون که دست اندرکار هستند، بخواهند و پی‏گیری کنند. یکی از شعارهای من همیشه این است که وقتی چیزی را می‏خواهید باید به دنبال آن بروید.

می‏خواهم بگویم که این پی‏گیری‏ها باید از طرف مسئولین انجام شود. و من همه پیگیری‌های کارم را خودم کردم. من خودم به عنوان یک زن دنبال کار می‏روم و حق‏ام را می‏گیرم، اما برای دیگران خود مسئولین فدراسیون‌ها باید تلاش کنند. اما متاسفانه طی این ۳۰ سال هیچ تلاشی برای این کار نشده است. یعنی برای خانم‌ها هیچ تلاشی نشده که بروند حق خانم‌ها را بگیرند.


وقتی این پوشش تائید شود، خانم‏ها و آقایان می‏توانند با هم حتی در باشگاه‏ها بازی کنند و هیچ اشکالی ندارد، اما متاسفانه این کار از طرف مسئولان ما پی‏گیری نشده است.

مساله‏ی اصلی ما این است که الان کسانی که دست‏اندر کار تنیس هستند، باید یک مقداری دلسوزانه، به خاطر بچه‏ها کار کنند، نه به خاطر این که این پست و مقام را داشته باشند. یعنی اگر کسانی باشند که به رئیس بودن احتیاج نداشته باشند و فقط به خاطر جوان‏ها کار کنند، خود من حاضرم بدون پول و چشمداشتی بروم و با آن‏ها همکاری کنم.

الان از نظر استعداد، امکانات و زمین تنیس، آن‏چه که در ایران داریم، با مثلا کشور اسپانیا هیچ فرقی ندارد. امکانات هست. مسئله اصلی تنیس ما مسائل مدیریتی است.

این‏ها باید حل شود. یعنی بدنه‏ی تنیس ما یک مقداری نمی‏تواند درست کار کند. این‏ها باید تغییر پیدا کند. چون ما از نظر امکانات، هیچی کم نداریم. تنیس هم ورزشی است که به راحتی پول‏ساز است.ما مشکل امکانات و مشکل مالی نداریم.

ولی، درست برعکس حرف شما را می‏شنوم که می‏گویند فدراسیون بودجه‏ی کافی ندارد، زمین ندارند، امکانات کافی ندارند و به همین دلیل است که تنیس ایران پیشرفت نمی‏کند.

در این مورد باید خیلی به جزئیات بپردازیم. بعدا اگر خواستید می‏توانم خدمتتان آمار بدهم که امکانات و زمین‏های تنیسی که ما داریم حتی نسبت به اسپانیا، کشوری که مهد تنیس است، قابل مقایسه است. آماری می‏توانم بگویم که ما نه تنها نیاز به بودجه نداریم (بودجه را هم می‏توان گرفت) بلکه تنیس رشته‏ای است که می‏توان با آن پول‏سازی کرد.