«لژیونرهای ما آمادگی ندارند»

فرنگیس محبی

فوتبال ایران روزهای پرماجرا و پرسر و صدایی را پشت سر گذاشت. تیم ملی فوتبال ایران در گام دیگری برای رسیدن به جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی، در برابر امارات متحده عربی متوقف شد و تنها یک امتیاز از یک تساوی یک بر یک به دست آورد.

برای بررسی مسابقه‏ی تیم ملی در برابر امارات، گفتگویی دارم با جلال طالبی، سرمربی پیشین تیم ملی ایران.

آقای طالبی ابتدا از بازی در برابر امارات می‏گوید:

انتظار می‏رفت که تیم ما ‏امارات را در زمین خود شکست بدهد، اما عکس این پیش رفت و ما با شانس از یک شکست غیرقابل باور، فرار کردیم.

روز سختی را سپری کردیم و تنها می‏توانم بگویم؛ آقای رحمتی، دروازه‏بان ما، به تنهایی شاید از ورود چهار تا پنج گل ۱۰۰درصد تیم امارات به دروازه‏ی ایران، جلوگیری کرد و همین سبب شد بازی را که بسیار ضعیف انجام دادیم، با گل آقای کریم باقری، مساوی تمام کنیم.

کریم باقری، کاپیتان تیم ملی ایران/ عکس از مهر نیوز

تیم امارات خیلی با روحیه‏تر بود و خیلی روان‏تر از تیم ما بازی کرد. از لحاظ تکنیک و تاکتیک در زمین هم برتر از ما بودند. متاسفانه چندتا از لژیونرهای ما هم در حد این بازی نبودند و اصلا آمادگی، روانی و فیزیکی نداشتند.

این مساله باید قبلا مشخص می‏شد. بازیکنانی که مدت‏ها است خارج از ایران هستند و در بازی باشگاه‏ها هم مرتب شرکت نمی‏کنند، با دو روز کنار تیم ملی بودن، مسلماً آمادگی بازی را پیدا نمی‏کردند. به هرحال، می‏توانست نتیجه‏ی بسیار عجیب و تحقیرکننده‏ای در امارات برای تیم ملی، به دست بیاید و در تاریخ فوتبال ما بماند.

همان‏طور که گفتید، درخشش آقای رحمتی، دروازه‏بان تیم ملی، بسیار قابل توجه بود و در واقع، تیم ملی این یک امتیاز را باید مدیون آقای رحمتی باشد. در نیمه‏ی دوم بازی که آقای دایی بازی‏کنان جوان را وارد تیم کرد و چند تا از لژیونرها را بیرون برد، بازی خیلی روان‌تر انجام شد. وقتی که لژیونرها فقط یک یا دو روز فرصت دارند خودشان را در ترکیب تیم جای بدهند، اصلا دعوت آن‏ها به بازی در تیم ملی، فایده‏ای دارد؟

با نظر شما موافق هستم که وقتی لژیونرها چند روزی قبل از بازی می‏‏آیند، نمی‏تواند زیاد به ما کمک کند. اگر قرار است لژیونرها به ترکیب تیم اضافه شوند، باید حداقل دو هفته در کنار تیم باشند، با تیم کارکنند، هم از لحاظ شناخت بچه‏هایی که در کنارشان بازی می‏کنند و هم از لحاظ بالا بردن توان بازی‏شان. چون آن‏ها در باشگاه خودشان بازی نمی‏کنند.

بنابراین، همان‏طور که شما هم گفتید، بهتر است این بازی‏کنان زمانی بیایند که مدتی در کنار تیم ملی باشند، چند بازی تدارکاتی انجام دهند و بعد وارد مسابقات شوند.

تعویض این نفرات ـآقای مهدوی کیا و هاشمیان ـ که از بازی بیرون آمدند و جایشان را به بازیکنان جوان آمدند، دقیقه‏ی هفتاد بازی بود. تیم امارات چون جلو بود، محتاط‌تر بود و در موضع خود ماند و سعی کرد نتیجه‏ را حفظ کند، چون برایش پیروزی خیلی اهمیت داشت.

بچه‏های جوان‏تر با انگیزه‏، دوندگی و فداکاری بیشتر وارد زمین شدند، در نتیجه دوندگی و تحرک ما بیشتر شد و توانستیم مقداری به بازی مسلط شویم و گل مساوی را هم در همان دقایق بزنیم.

دقیقا؛ بازی‏کنان جوان تیم ملی به نظر می‏آید که با انگیزه‏ی بیشتر و بالاتری بازی می‏کنند. فکر نمی‏کنید، مقداری فشارهای رسانه‏های ورزشی و خبرنگاران در ایران هم هست که آقای دایی را مجبور به دعوت این لژیونرها در مرحله‏ی مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ می‏کند؟

این فشار از سوی مطبوعات همیشه بوده. چون ما متاسفانه یا سیاه می‏بینیم یا سفید. یا یک نفر را خیلی قبول می‏کنیم یا اصلا قبول‏اش نداریم.

بنابراین، این فشار که از سابق هم وجود داشته، روی آقای دایی هم احتمالا اثر گذاشته و بچه‏هایی را که آماده‏ی مسابقه نیستند، لژیونرهای ما که بازی‏کنان خوبی هستند و خوبی بودند، ولی به هرحال آمادگی‏اش را ندارند، برای این بازی‏ها دعوت می‏کند.

در صورتی که همین بچه‏هایی که به زمین رفتند، مثل آقای غلام‏نژاد، مهدی صالحی، معدنچی و… کسانی هستند که با تمام توانشان به زمین می‏روند، تازه می‏خواهند خودشان را بشناسانند و بنابراین با تمام توانشان کار می‏کنند.

البته اعتقاد دارم تیم ملی چند تا بازیکن باتجربه می‏خواهد که تیم را روی زمین به عنوان لیدر راهنمایی کنند، ولی در حالی که آن‏ها برای انجام کار خودشان هم مشکل دارند، مسلما نمی‏توانند به بازیکنان دیگر کمک کنند. در این صورت بازی کردنشان به سود تیم ملی نیست.

در مورد استعفا و رفتن ناگهانی آقای قطبی چه فکر می‏کنید؟

هنوز برای صحبت در مورد این مشکلات، مقداری زود است. چون هرچه بوده، چه از طرف آقای قطبی و چه از طرف باشگاه، از قبل تکذیب می‏شده.

افشین قطبی / عکس از میلاد پیامی، فارس نیوز

آن‏چه که مشخص است، آقای قطبی به جایی رسیده بود که توان اداره کردن تیم را نداشت، توان دراختیار داشتن بازی‏کنان را نداشت. چهارتا شکستی که داشتند، جوی که بر علیه او بعد از بازی با سماواتی و پردیس به وجود آمد، نمونه‏ای بود که کار ایشان به مشکل خواهد خورد.

همان تماشاگرانی که مشوق او بودند، بعد از این دو بازی از ایشان برگشتند و او را با کلماتی مورد خطاب قرار دادند که تشخیص داد دیگر جایش این‏جا نخواهد بود و اگر یکی دو باخت دیگر بیاورد، وضع خیلی بدتر می‏شود. بنابراین ترجیح داد، استعفا بدهد و برود.