علی دایی: «عربستان را می‌بریم»

فرنگیس محبی

دو هفته پس از پایان بیست و نهمین دوره‌ی بازی‌های المپیک در پکن، از شنبه، ششم سپتامبر، بازی‌های پارالمپیک یا ورزشکاران معلول جهان در پایتخت چین آغاز می‌شود.

با نیره عاکف که در سیدنی صاحب مدال برنز شد و هم‌اکنون مشغول آماده کردن خود تا قبل از مسابقات است گفت و گو کردم و از او سوال کردم که چه انتظاری از خود در این مسابقات دارد؟

من سعی خودم را می‌کنم. من همیشه گفتم که هیچ‌وقت به مدال فکر نمی‌کنم. ‌ همان برنامه‌ای را که در تمرین داشتم، اگر همان را خوب اجرا کنم، فکر می‌کنم که رضایت‌بخش خواهد بود.

فقط آن چیزی را که یاد گرفتم سعی می‌کنم همان را در مسابقات پیاده کنم. بقیه آن هم با خداست و توکل بر خدا هر چه پیش بیاید.

خانم عاکف، می‌توانم بپرسم که ناراحتی بدن شما چگونه پیش آمده است و در کدام قسمت ناراحتی دارید؟

من در سن ۱۸ سالگی در سال ۱۳۶۱ در یک سانحه‌ی رانندگی دچار ضایعه نخاعی شدم. مدتی طول کشید تا من توانستم با معلولیتم کنار بیایم و به هر حال توانستم خودم را پیدا کنم و آن را هم مدیون ورزش هستم که من را با زندگی آشتی داد و توانستم دوباره به جامعه برگردم.

بعد از معلولیتم چند سالی که تحت درمان بودم، به دانشگاه راه پیدا کردم و از طریق دانشگاه بود که با تیراندازی آشنا شدم.

در سال ۷۷ من با تیراندازی آشنا شدم و از همان موقع به خاطر جذابیت‌هایی که داشت، جذب این رشته شدم و در رشته تپانچه بادی شروع به کار کردم. الان هم ده سال است که کار می‌کنم و در مسابقات جهانی و پارالمپیک مقام‌هایی را به‌دست آوردم. الان هم در پکن در خدمت شما هستم.

مسابقات پارالمپیک امروز در پکن افتتاح شد

شما گفتید که ورزش شما را با آن تصادفی که داشتید و ناتوانی که در شما به‌وجود آمد. آیا پیوستن به ورزش و تیم ملی برای شما راحت بود و این موقعیت‌ها به شما راحت داده می‌شد؟

متاسفانه یک سری کمبودها و مشکلات هست، ولی من خوشبختانه خیلی راحت به تیم ملی راه پیدا کردم. زمینه برای من خیلی سخت نبود و ساده بود.

روی صندلی چرخدار هستید؟

بله، روی ویلچر هستم.

گفتید چه مدت بعد از تصادف‌تان به ورزش روی آوردید؟

تقریباً حدود ۷ یا ۸ سال طول کشید. چون در این مدت من در بیمارستان‌های کشورهای مختلف تحت درمان بودم و بعد از ۷ سال من با ورزش آشنا شدم.

چطور شد که آشنا شدید؟

یکی از دوستان من عضو جامعه معلولین بود و ایشان مرا معرفی کردند و یک روز من را به سالن ویژه معلولین بردند، آن‌جا بسکتبال بازی می‌کردند و من دیدم بچه‌هایی که معلولیت‌شان از من شدیدتر است، خیلی با شور و هیجان و سرحال هستند و ورزش می‌کنند.

این برای من خیلی جذاب بود. هیچ‌کس معلولیت‌ خود را نمی‌دید. همه شاد بودند و می‌خندیدند و دنبال یک توپ بودند. این برای من خیلی جالب بود.

از آن جا خیلی جذب ورزش شدم. اول بسکتبال با ویلچر را شروع کردم، بعد پینگ‌پنگ و بعد هم تیراندازی.

که موفقیت های شما در رشته تیراندازی بوده و نه آن دو رشته دیگر.

در رشته پینگ پنگ هم من به عنوان قهرمان کشور مقام داشتم.

در حالی که در چند هفته گذشته توجه‌ها در ایران، بر المپیک و ورزشکاران المپیکی و عملکرد کاروان المپیک ایران متمرکز بود، علی دایی، سرمربی تیم ملی فوتبال ایران تیم خود را به قهرمانی مسابقات فوتبال غرب آسیا هدایت کرد و با اردو زدن در کیش ملی‌پوشان را برای دور بعد رقابت‌های مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی آماده کرد.

دایی ابتدا می‌گوید که تیم ملی ایران بازی مشکلی را در برابر تیم عربستان پیش رو دارد.

ما چون بازی اول‌مان هست و در عربستان بازی می‌کنیم، مطمئناً بازی خیلی سختی را داریم. عربستان هم جزو تیم‌های بزرگ آسیا بوده، جزو تیم‌هایی بوده که در این چند دوره به جام جهانی رفته و ما کار خیلی سختی را در عربستان داریم.

اما تیم ما خیلی آماده است و خیلی خوب تمرین کردیم و با این امید به عربستان می‌رویم که انشالله بتوانیم عربستان را در خانه شکست دهیم.

با این‌که بازی خیلی سختی است، اما من به تیم ملی خیلی امیدوار هستم. جوان‌های خیلی خوبی داریم که در کنار بزرگ‌های ما می‌توانند کارهای بزرگی انجام دهند.

علی دایی / عکس از فارس

اردوی کیش برای بازیکنان چطور بود؟ موثر بود؟

ما ‌اردوی خیلی خوبی را در کیش داشتیم. چهار روز را در کیش بودیم و شش جلسه تمرین خیلی خوب‌ را انجام دادیم و بچه‌های ما از همه لحاظ آماده‌اند که بازی عربستان را انجام دهیم.

آقای دایی، در یک مصاحبه مطبوعاتی گفتید که تیم ملی در دوره‌های قبل اردوهای کسل‌کننده‌ای برگزار می‌کرد، حالا تحت سرمربی‌گری شما چه روش‌هایی را اتخاذ می‌کنید که کسل‌کننده نباشد؟

من چنین چیزی را نگفتم. من گفتم که بازیکن فوتبال یا تیم فوتبال که نباید در حبس باشد. ما الان برای بچه‌ها برنامه‌های متعددی را گذاشتیم که هم از لحاظ روحی روانی‌ روی آن‌ها کار کنیم و هم این‌که برنامه‌های تفریحی خوبی را برای آن‌ها در تمام اردوهایی که داشتیم گذاشتیم.

خوشبختانه در تمام اردوها بچه‌ها این مسایل را داشته‌اند و انشالله اگر خدا بخواهد از این به بعد هم سعی می‌کنیم که به مسایل تفریحی بچه‌ها هم توجه شود که ما فقط به فکر فوتبال نباشیم.

چون اگر فقط به فوتبال فکر کنیم و در یک جا حذف شویم، مطمئناً از لحاظ روحی تضعیف می‌شویم و ما خوشبختانه در این مدت اردوهای خوبی را داشتیم و بچه‌ها هیچ موقع احساس خستگی و ناراحتی در این اردوها نداشتند.

همین‌طور هم گفته بودید که دوست ندارید که خبرنگاران به هتل بیایند، به خاطر این‌که دوست ندارید خبرنگاران مسایل خصوصی بازیکنان وارد شوند. به همین جهت خبرنگاران را به هتل راه نمی دهید. آیا این ناشی از تجربیات بدی بوده که خود شما در زمان بازیگری داشتید؟

در این چند سال من خودم بودم و مشکلات تیم ملی را بهتر از همه می‌دانم. چون خودم هم بازیکن بودم و با تیم ملی بودم و ما برای تیم ملی دنبال حاشیه امنیت هستیم.

دنبال یک محیط آرام و محیطی که فقط به فوتبال فکر کنیم و دوست نداریم که دور و بر تیم ملی حاشیه باشد. به خاطر همین از خبرنگاران عزیز خواستیم که در هتل دیگری اسکان پیدا کنند.

اما می‌توانند قبل و بعد تمرین بیایند و با بچه‌ها مصاحبه کنند یا با خود من مصاحبه کنند، اما در هتل تیم ملی نه چون اصلاً دوست نداریم که مسایل حاشیه‌ای پیش بیاید و دوست داریم که تا آن‌جا که می‌توانیم تیم ملی را ایزوله کنیم.

آخرین سوالی که از شما می‌کنم این است که الان که خود شما سرمربی تیم ملی شده‌اید، حتماً می‌دانید که کار بسیار حساس و دشواری را در پیش دارید. چه عواملی بیشتر مورد آزار شما می‌شود که ممکن است سد راه شما شود و یا روحیه شما را تضعیف کند؟

یک سری مسایل هست که ناخودآگاه اتفاق می‌افتد و ما سعی می‌کنیم که همه‌ی مسائل را حل کنیم.

الان بچه‌های ما بچه‌های خیلی خوبی هستند و از لحاظ شخصیتی در سطح بالایی هستند و در این مدت مشکل خاصی نداشتیم و فقط سعی می‌کنیم که به فوتبال و تمرین و سربلندی ایران فکر کنیم.

تیم ایران در این مرحله از رقابت‌های مقدماتی جام جهانی با تیمهای عربستان، کره جنوبی،کره شمالی و امارات متحده عربی همگروه است.