با سلام و احترام

سایت خانوم الیاتی بیشتر از اینکه مکانی باشه برای گسترش جامعه ادبی کشور و به جای اینکه دست افراد با استعداد رو به فضای روشنفکری باز کنه پاتوقی بود برای یه مشت جوجه روشنفکر لوس که حتی تفاوت نقطه رو به ویرگول نمیدونستن. تک و توک کارهایی از افراد معتبر هم چاپ میشد. اما هیچگونه نگاه منتقدانه یا بهتر حرفه ای در سایت وجود نداشت. هر نوع نوشته ای که از دوست و آشنا و فامیل و رفیق و خاله و عمه و غیره میرسید گویا میبایستی چاپ بشه. جالب اینجا بود که خانوم الیاتی حتی توجهی به نقدهای مثبت هم نمیکردن. بارها و بارها این موضوع رویت شد. اگر کسی به شما میگه قلمتون ضعیفه خوب نظرش رو میگه. همونطور که شما نظرش رو حذف میکنین. (شاید!) و این هم نظر شماست. اما جن و پری سایت خوبی نبود. همونطور که سخن نیست. همونطور که بقیه سایتهای ادبی نیستن. لااقل نمیتونن جریان نو و زیرزمینی ایران رو نمایش بدن. ارتباط برقرار کردن سخته. شاید مجله شعر جناب شهرجردی حرفی نو برای گفتن داشته باشه. تازه اون هم در دسترس نیست. دنیا یعنی ارتباط. و شماها قابلیت و توان ایجاد ارتباط رو با اون نویسنده ی دورافتاده ندارین. حتی گوشتون توان شنیدن نقدهای منفی رو نداره. خانم الیاتی : تعریف شنیدن خیلی ساده ست. شاد باشید

سلام . اتفاقا سایت خانم الیاتی سایت معتبری بود. به همین دلیل نیز جای خود را میان سایتهای دیگر باز کرد و باز به همین دلیل خبر تعطیلی اش همه جا منعکس شد و بسیاری را ناراحت کرد . شما که خروسی کچل شده اید بهتر است به جای توجه به ویرگول و نقطه به مسائل بزرگتری بیندیشید.
من جوجه فکلی نیستم اما به خانم الیاتی خسته نباشید می گویم.

متاسفانه نکته بارزی که در اکثر سایتهای ادبی در ایران مشاهده می شود این است که این سایتها دمکراتیک عمل نمی کنند . در اینجا منظورم سایت خانم الیاتی نیست یلکه یک حکم کلی در مورد اکثر انهاست و غالبا سایت های ادبی تبدیل به عرصه ای برای جولان دادن تعدادی خاص و متعاقب آن تبلیغات در جهت مطرح کردن همان افراد است .
هیچ شکی نیست که در این میان بده یستان های فردی و نان به قرض هم دادن ها و اصولا باند یازی های ادیی نقش زیادی را ایفا می کنند .
تعهد ادبی در سایه مسایل رفیق بازی مقوله ای است که خیلی کم رنگ دارد می شود.
یک نگاه کوتاه به تمام سایت های ادبی نشانگر این موضوع است که در اکثر انها چیزی که عمدتا به چشم می خورد این است که هر کدامشان برای خودشان قبیله ای تشکیل داده اند که کمتر غریبه ای در آن راه می یابد مگر با به رسمیت شناختن مشی فکری خاص همان قبیله.
ایا با تمام این تفاصیل می توان گفت که دمکراسی بر فضای ادبی حاکم است؟

آقای غلامی؛ نوشته اید مشکل این مجلات این است که نمی توانند جریان زیرزمینی ادبیات ایران را نشان دهند. می دانید مشکل چیست؟ این که همه دنبال زیرزمین هستند. در شعر در موسیقی در داستان در رمان. اما کسی به این نکته توجه نمی کند که در ابتدا باید زمینی وجود داشته باشد که آن وقت زیرش چیزی در جریان باشد. در ادبیات فارسی اصل بر فرع بنا شده. یعنی انگار جریان زیرزمینی باید بشود جریان حاکم. جریانی که حداکثر مخاطبش در شعر نمی تواند از دویست سیصد تا بالاتر برود و در رمان و داستان هم به حلقه محدودی می پردازد. من به سایت جن و پری کار ندارم. انتقادات شما شاید وارد باشد. اما این نگاهی که در شعر و ادبیات و موسیقی فقط و فقط به دنبال زیرزمینی هاست تعریف درستی از جریان های اصلی و فرعی ندارد. و مگر همان مجله شعر شهرجردی چیزی جز ثناگویان یک شاعر خاص را گرد هم جمع کرده است. اگر قرار به پسر خاله بازی ست بد نیست یادی هم از مجله شعر و شهرجری بکنید.

موضوع اینه که در ایران برای خیلی کارها زوده ولی بالاخره چاره چیه؟ باید این نوع کارها انجام بشه . زندگی در جامعه مریض آدم ها رو مریض می کنه دیگه...فرقی نداره.آدم مریض هر جایی که دستش برسه عقده های درونی اش رو خالی می کنه.
حالا پاتوق یا هر چیزی...سایتی که قرار است بخش زیادی از کارهای نویسندگان آماتور را چاپ کند، کاری شایسته انجام می دهد. حذف شدن این نوع مکان ها چه دردی را دوا می کند غیر از اینکه به آدم های مریض امکان اشراف بیشتری بدهد؟

اگر کامنت ها اینقدر آزار دهنده بود می توانستید این قسمت را غیر فعال نگه دارید

hamin ja bebinid ke comenta baze mardom che jori naghd mikonan .taraf fekr mikone age avalesh benevise ba salam o ehteram o akharesham bege shad bashid dige vasatesh har chi delesh khast mitone bege .vaghean ke azadie bayano ba biadabi eshtebah gereftid agha site adabi be che dardeton mikhure

خانم الیاتی!خسته نباشید.البته غم نان اگر بگذارد!!!

کار ادبی و هنری کردن با این همه محدویت ها بسیار مشکل است .
خانم الیاتی عزیز همین قدر هم که تا اینجا زحمت کشیدید دستتون درد نکند. خسته نباشید.

آقای بی نام يا بد نام يا هرچی! چرا وسط دعوا نرخ تعيين می کنيد؟ سايت جن وبری چه ربطی به مجله شعر دارد؟ تازه هدف مجله شعر طرح ادبیات زیرزمینی نبوده بلکه ادامه حوزه نظريه سازی دهه هفتاد بوده که با يک کورتاژ حزبی همه روزنامه ها وسایت ها و حتا همین رادیو زمانه(گفتگو درباره شعر دهه هفتاد با افرادی که هیچ ربطی به جنبش شعری دهه ی هفتاد ندارند) به تحریف آن مشغولند .علی عبدالرضايی هم يک نفر نيست يادتان باشد بيهوده نيست که خود نيز دائم از علی های عبدالرضايی ياد می کند.به اعتقاد من شهرجردی درکار سردبيری بسيار کوشا بوده که با آنهمه سد و موانع که سر راهش بوجود آوردند هنوز به روز می شود و بيشترين مخاطب مجازی را دارد

نظر آقای پیمان غلامی در واقع نقد نیست بل که فحش نامه ای ست که هیچ بویی از خرد و انتقاد سالم در آن به مشام نمی رسد . عبارت هایی مثل جوجه روشن فکر لوس و نوشته های خاله و عمه و فامیل که ادبیاتی خاله زنکی را نشان می دهد در کجای گفتمان یک اندیشمند با خرد جا دارد ؟ به نظر من سایت جن و پری در میان سایت های ادبی فارسی زبان یکی از بهترین ها بود و امیدوارم خانم الیاتی روزی دوباره آن را منتشر کنند . نق نق های آدم هایی مثل آقای غلامی که کاری جز نق زدن بلد نیستند نباید ایشان را دلزده و مایوس کند . باید به آقای غلامی گفت : گر تو بهتر می زنی بستان بزن . نشستن بالای گود و دور از معرکه رجز خواندن که کاری ندارد . باید به خانم الیاتی و دوستان شان صمیمانه خسته نباشید گفت و آرزو کرد جن و پری باز هم در فضای ادبی ایران ظهور کند .

اگر شک داشتید به این حرف می توانستید با یک ایمیل از وکیل تازه از زندان رها شده پرونده بپرسید.
آقای عزیز با حذف کامنت مربوط به این موضوع این حقیقت موحش را نمی توانید حذف کنید.
همچنان بعضی از آقایان دانسته (به دلیل منافعشان) یا نا دانسته با این شخص مربوط هستند. واقعا که..
------------------------------
زمانه: زمانه هیچ نوع طرح اتهامی را علیه افراد اجازه انتشار نمی دهد آنهم از جانب کسانی که بدون نام و ایمیل امضا می کنند. انتشار اتهام شما برای چند ساعت هم سهوا اتفاق افتاده است. انتظار نداشته باشید بدون نام بتوانید صاحب نامان را به هر چه خواستید متهم کنید و در سایه ناشناخته بودن مسئولیتی هم بابت کار خود بر عهده نگیرید.

ماجرای شکل‌گیری سایت «جن و پری» به این برمی‌گردد که الیاتی با وجود وبلاگ‌نویس بودن، همیشه دوست داشته یک مجله ادبی مجازی هم داشته باشد:" مجله ادبی اینترنتی می‌تواند پل ارتباطی باشد بین نویسندگانی که تازه کارشان شکل می‌گیرد، با خوانندگان. چراکه هیچ مجله‌ی کاغذی رغبت نمی‌کند کارش را اختصاص دهد به این نوع کارها. فکر می‌کردم ممکن است بتوانم کمک بکنم که آنها معرفی و شناخته شوند و به‌خصوص فارسی‌زبانان جهان کارشان را ببینند. همه این وسوسه‌ها بود که باعث راه‌اندازی این مجله شد."
خواندن اين مطلب از زبان خانم ميترا ايلياتي كه خودشان جزو نوقلمان ادبيات هستند قدري مايه تعجب است . آيا چهره هايي كه ايشان با قربان صدقه و اظهار ارادت ازشان مطلب درخواست مي كردند نياز به معرفي ايشان داشتند ؟؟؟!!!
به قول اخوان عزيز تر از جان : زمانه اي است شتر گربه عقل گُر گيرد
كه گربه دام فكنده ست تا شتر گيرد .

دوستان زمانه ! مسايل فرهنگ و ادبيات و جامعه ايران امروز چيزي هايي نيست كه بشود با يك نشست غير حرفه اي به آن ها پرداخت .
من آغاز مطلب اين خانم را توهيني تلقي مي كنم به همه نويسندگاني كه به جن و پري و به درخواست مستقيم خانم ايلياتي مطلب تقديم ايشان مي كردند .
براي ايشان در صحنه هاي ديگر اين زندگي آرزوي شادي و انسان زيستن را دارم .

ياد نوشته اي از رضا قاسمي افتادم وقتي كه هنوز چشم هايش را عمل نكرده بود و بلورهاي نمكي را هنوز از روي مردمكش بر نداشته بود. نوشته بود دينم را به ادبيات خيلي وقت پيش تر داده ام. خانم الياتي شما هم دينتان را به ادبيات داده ايد. خيالتان راحت باشد. احساس خستگي هم نكنيد.

دوستي مينويسد «سایت خانوم الیاتی بیشتر از اینکه مکانی باشه برای گسترش جامعه ادبی کشور و به جای اینکه دست افراد با استعداد رو به فضای روشنفکری باز کنه پاتوقی بود برای یه مشت جوجه روشنفکر لوس که حتی تفاوت نقطه رو به ویرگول نمیدونستن.» در ادامه دوستي ديگر مينويسد «خواندن اين مطلب از زبان خانم ميترا ايلياتي كه خودشان جزو نوقلمان ادبيات هستند قدري مايه تعجب است . آيا چهره هايي كه ايشان با قربان صدقه و اظهار ارادت ازشان مطلب درخواست مي كردند نياز به معرفي ايشان داشتند ؟؟؟!!!» يكي اين نشريه را ”فضاي نوقلمان دون“ ميخواند و ديگري ”فضايي براي صاحبقلمان به جاي نوقلمان“! نميدانم اين نگاههاي نامهربانانه جامعهمان را به كجا خواهد برد!؟ ميگويم همهاش هم گناه ما نيست، بخش بزرگي گناه آناني است كه دههها جز توهين و تهديدِ اين و آن چيزي در مدارس از مهر و دوستي و نگاه بيغرض بهمان نياموختند. بر تخت نشستگان را ميگويم كه سوداي نابودي فرهنگمان در سر داشته و دارند؛ و اگر نه اينان را چه به ايرانداري؟ حال خودمان هم شدهايم آتش بيار جهنمي كه اين بر تخت نشستگان در ايرانمان برپا كردهاند. اين آتش بياريها را خود اين بر تخت نشستگان در اين دههها به ما آموختهاند و الا مهر و ادب ايراني را چه به توهين و چه به تخريب؟ اما بخشي از اين گناه بر گردن خودمان است اگر نكوشيم براي مشق دموكراسي و مشق ديگر بار مهر و ادب. و كاش بياموزم و بدانم كه اگر دانش نقد ندارم بهتر آن است كه سكوت اختيار كنم و اگر نظرم را ميگويم دلم را از كين بشويم! و بدانيم مشق دموكراسي در فضاي بستهي ديكتاتوري بسيار سخت است. اگر نظرم را مي‌نويسم، در اين فضايي كه براي ابراز نظر در اختيارم گذاشته‌اند، بدانم كه مشق دموكراسي مي‌كنم. مراقب ايرانمان باشيم!

توی کامنت های همین مطلب بحث به دعوا کشیده! هزار و یک مقایسه نابجا انجام شده و هر کسی یه راهی برای تعطیل نکردن پیشنهاد کرده که فکر می کنم با شرایط خودش همخونی داره.
نمی دونم چرا این فرهنگ همدلی اینقدر کند راهش رو باز می کنه؟ خانوم الیاتی سایتش رو تعطیل کرد، دلیلش هم برای خودش محفوظه!
کاری که از دست ما بر میاد اینه که بگیم خوب خسته نباشید!
اینکه سایتتون بد بود و خوب شد که تعطیل شد و یا خوب بود و حیف که تعطیل شد، دیگه هیچ فایده ای نداره!