در ۵۲ سالگی، دوباره عاشق ریرا می‌شوم

گفت‌وگوی آزاده را با سیدعلی صالحی از «اینجا» بشنوید.

می‌گویند علت همگانی شدن شعرهایش، زبان ساده و روزمره‌ی مردمی‌ست که دنبال مفهوم سرراستی ازعشق می‌گردند.

عکس از سایت شاعر

به سیدعلی صالحی تلفن کردیم تا تولدش را، از طرف رادیو زمانه، در اولین روز از بهار تبریک بگوییم.
از او می‌پرسم: سخت است آدم روز اول فروردین به دنیا بیاید؟

وسط خیابان است و حال و هوای شب‌های عید، با صدای بوق و ازدحام ماشین‌ها، به این سوی خط تلفن هم منتقل می‌شود.

می‌خندد و می‌گوید: «اگر قرار باشد آن آدم ”صالحی” شود، بله. سخت است. اما از دنیا ممنون هستم که مرا در زیباترین روزهای ایرانی پذیرفت».

صالحی می‌گوید: «معمولا مردم در این روزها آن‌قدر سرشان شلوغ است که فقط دوستان نزدیکم یادشان می‌ماند تولدم را تبریک بگویند. اما این موضوع آن‌قدرها هم سخت نیست. اصلا کاش همه‌ی سختی‌ها مثل این موضوع بود».

او شاعر است و آفریننده‌ی «ریرا». ریرا در دهه‌ی ۱۳۷۰ بسیاری از جوانان را عاشق کرد و اصطلاح «دیر آمدی ریرا» افتاد سر زبان جوان‌ها.

صالحی می‌گوید اگر روز اول نوروز، ریرا به خانه‌اش می‌آمد، با او خیلی معمولی برخورد می‌کرد و سعی می‌کرد دوباره عاشق‌اش شود؛ چون زندگی به او آموخته حالا باید عاشق همه باشد، نه فقط ریرا.

وقتی می‌گویم «دیر آمدی ریرا»، ادامه می‌دهد: «باد آمد و همه‌ی رویاها را با خودش برداشت و رفت؛ اما این را می‌گویم که عاشق انسان‌ها هستم؛ چون می‌دانم می‌شود خویشتن را در همه‌ی انسان‌ها تکثیر کرد».

شاید به همین دلیل است که ریرا در وجود خیلی از ما تکثیر شد و حس و حال عاشقی را برای‌مان ملموس کرد.

سیدعلی صالحی، که به ۵۲ سالگی پا گذاشته، می‌گوید «پنجاه سالگی، اولِ عاشقی‌ست و حس و حال‌اش با روزهای چهل سالگی کاملا متفاوت».

«نامه ها»، مجموعه شعرهای صالحی، سال‌ها پیش با صدای خسرو شکیبایی، بازیگر معروف سینمای ایران، روی سی‌دی و نوار به بازار آمد و نام ریرا را برای خیلی‌ها آشنا کرد.

صالحی می‌گوید: «ریرا هیچ‌وقت وجود نداشته. اما اگر هم باشد، عاشقی کردن را دوباره در پیش خواهد گرفت».