آنچه که البته اتفاق می افتد و هر روز تکرار و تکرار و تکرار و حتا تکرارش هم تکرار می شود برای جامعه ی ایران که چنین حکومت نکبتی سر کار آورده ننگین و ننگ آور است. اما و اما آنچه از این نیز نکبتبار تر و ننگینتر است و حتا نحس تر ، این عدم یکپارچگی این تکه پاره گی و این خود محور بینی و تکروی اپوزیسیون است. این بیخیالی و لش بازی شل بازی مردم است. شاید بمب های آمریکایی و شاید زلزله ای وحشتناک که نیمی از ملت را داغدار نیمی دیگر کند هم او را بیدار نخواهد کرد. آنچه اتفاق خواهد افتاد وحشتش و قربانیانش شاید ملیونها بار بیشتر از به میدان آمدذن خطر کردن مردم در خیابان و در افتادن با این رژیم سفاک باشد. اگر همه بمیدان بیایند و این جرثومه های ضد ایرانی و ضد ملی را از سر سفره ی ایرانیت بیرون کنند آن اتفاق وحشتناک نخواهد افتاد. من خود در آن صحنه بودم. و عجبا که گروهی از ترس و گروهی بی اعتنا از کنار ما گذشتند. و اینان همان کسانی هستند که با ما در مرگ عزیزان خود و خانه و کاشانه شان گریه و شیون سر خواهند داد. و من به عنوان یک زن بگویم که آن فردا دیر نیست. همه چیز در جهت آن است. و اما سایت زمانه نیز باید مسئولیت خود را بیش از پیش در نظر آورد. و نظرها را منتشر کند. از آنچه بر می آید باید افرادی ملی نیز در این سایت بوده باشند. شما اغلب نطرات را قطره چکانی منعکس می کنید که سزاوار خود شما نیز نیست.

این همه احساسات برای چیست؟فحاشی هایی از این دست چه مشکلی را حل می کند؟
ما 100 سال است با همین جنبش ها خودمان را بیچاره کرده ایم.

دوست عزیز می دونید چرا مردم کناره گیری می کنند و همراه نمی شوند؟ چون به هیچ فعال سیاسی اعتماد ندارند. مگه 18 تیر رو از یاد برده اید؟ ما از مردم می خواستیم که به ما بپیوندند. می دونید جوابشون چی بود؟ اینکه چطور می تونیم دوباره به شما اعتماد کنیم و چه تضمینی هست که شما دانشجوی خط امام از آب در نیایید و دوباره مارو به نکبت و کثافت بندازید. مردم حق دارند.

اگر رادیو زمانه با شعار های احساساتی همراهی نکند در تحولات اجتماعی نقشی سازنره تر ایفا خوا هد کرد. به جای جنبش سازی کمی آرامش را ترویج کنید تا جامعه نفس بکشد و به طور طبیعی رشد کند.

آرش کرامتیان جان!
جنبشی در کار نبود که!
فقط 500 نفر اطلاعیه دادند.
400 نفر فعالانه حضور یافتند.
2000 مامور لباس شخصی و یونیفورم پوش، هم زن و هم مرد حضور یافتند.
مردم هم مثل مجسمه به این کار زار ضد انسانی و نا عادلانه نگاه کردند و رفتند!
کاری نکردند این شیرزنان و آن شیرمردان.
چیزی نگفتند!
منتظر تو بودند که بیایی و راه چاره نشان دهی!
آن هم که نیامدی!
و تجربه ی 100 ساله ات را در جیبت برای خودت نگه داشتی!
وق.... هم حدی دارد.
اگر سخنی داریم، بهتر است باز و فاش و همه فهم بگوییم ، و گرنه سرپایی .... کار هر کس است.
بگذریم ! یکی داستان است پر آب چشم!