با خروج مشرف از قدرت پاکستان پس از چندی عوارض آنرا خواهد دید ائتلاف حزب مردم با حزب مسلم لیک نوازشریف ناپایدار است تنش بین دو حزب در مدت کوتاهی بروز خواهد کرد . یکی از عوارض خروج پرویز مشرف از قدرت قدرت گیری بیشتر جریانات مذهبی و بخصوص طالبان منجر خواهد شد هم اکنون ارتش پاکستان وارد درگیری ها با طالبان است دچار ضعف خواهد شد . زمانی که چند هفته ی پیش سرداری به آمریکا رفت به آمریکائی ها اطمینان داده بود که پر قدرت در مقابل طالبان و تروریزم خواهد ایستاد اما با جوابهائی که داده بود نشان میداد که هیچ برنامه ی مشخصی برای مبارزه با تروریزم ندارد . خروج مشرف یعنی خروج ارتش از قدرت که لطمات زیادی به مبارزه اش با تروریزم خواهد زد .

یک وضع آشفته ای پیدا بکند پاکستان...
(در ضمن استعفا را نمی کنند ، می دهند)

I think Pakestan should be disarmed of any mass distruction weapon for some rasons as stated hereinunder:
1- Very poor and low both economicaly and culturaly
2- very unstable ountry
3- many religous fenatics
4- many uneducated people
5- High population
6- left over of the Brotish Empire
7- Place for terorist growth
8- A country without national pride

"I belive "if you dont get me wrong
Pakestan needs some one like Autotork in Turkey to servive and get rid of religon of any kind from peoples culture. another world religon has messed up this country like any other nation which have religon priority .

در خبر ها آمده بود که آقای پرویز مشرف استعفا داد و اول سرنوشت خودش را در اختیار مردم قرار داد ولی بعدا فکر کرد که مردم صلاحیت ندارند و به آمریکا مشرف شد! به قول معروف مال بد بیخ ریش صاحبش! نه اینکه دیکتاتورها اصلا هوش ندارند، بالاخره یک هوشی دارند که با بند و بسط به این مقام می رسند. آنچه که ندارند عقل است که تصور می کنند همین که سوار کار شدند دیگر نبایند پیاده شوند و حتی دیگران را هم به ترک خود سوار کنند. در بهترین حالت استدلال می کنند که مردم به آن ها احتیاج دارند و اگر نباشند دنیا کن فیکون می شود. آنقدر می مانند و می مانند تا یا کشته شوند و یا مجبور به فرار گردند. به ترتیب اسکندر میرزا، ایوب خان، آقا محمد خان، ضیا الحق و بالاخره پرویز آقا و اسم خودشان را هم می گذارند رئیس جمهور، در حالی که این رژیم ها جمهوری نیستند ، بلکه جمهوری های سلطنتی هستند. و نظایر آن در کشورهای خاورمیانه بسیار است ، همچون سوریه و آذربایجان و زمزمه اش به گوش می رسند که مصر هم، که همگی شش دانگ برخاسته از آرای ملت ها هستند؟! باز هم به عین و به عین الله عربستان سعودی و عمان و غیره که هیچ گونه ادعای جمهوریت و دموکراسی و از این قبیل ندارند و آمریکا هم با آن ها مهربان است. آمریکا چکار دارد که با کلمات بازی کند، با هر کس که منافع او را تامین کند مهربان است ، هر کس چه دیکتاتور و چه دموکرات همچون صدام و یا آلنده. هم دیکتاتور و هم دموکرات خوب و بد دارند و این با رفتار آن ها با قیم جهان مشخص می شود.
زمانی فکر می کردم این که می گویند مثلا نیروی هوایی شاهنشاهی و هر چیز دیگر شاهنشاهی و یا پادشاهی یعنی چه؟ ایران ایران است ، حالا اگر شاهنشاهی نبود آیا ایرانیتش از آن سلب می شود، یا عربستان سعودی بدون سعودی عربستان نمی شود. بعد دیدم که این حکمتی دارد و آن این که ایران برای شاهنشاه و شاهنشاهی و از نظر آن ها اگر شاهنشاه و یا سعود نبود بروند به جهنم. این شعار " چو ایران نباشد تن من مباد" مال فردوسی و امثال اوست و نه شاهان. شاهان میگویند " من که نباشم ایران هم مباد". حال و هوای آقا پرویز آقا و نظایر او نیز همین طور است. از نظر ایشان کشور و میهن معنی ندارد، آنچه که معنی دار است منافع شخصی حاصله از این سرزمین ها است.
برخی از این آقایان که کمی عقل شان می رسد و درک می کنند که مادام العمر این سفره گسترده نخواهد ماند سعی می کنند تا قبل از معلق شدن هر چه که به دستشان می رسد جمع کنند و به جای امنی ببرند ولی ظاهرا طمع چیزی است که تمامی ندارد و با خود می گویند: این را هم ببریم، آن را هم ببریم ولی زمانی می رسد که جز کفن چیزی برای بردن نمی برند.
ضمنا این نکته را نیز فراموش نکنیم که وقتی صحبت از آمریکا و یا غرب می شود نه همه مردم آن ها است. گروه های زیادی از مردم آمریکا و غرب هم اسیر دست هیات های حاکمه پول پرست و زورگو هستند که فقط به منافع خود می اندیشند و برایشان آمریکایی و غیره فرقی ندارد. به همین دلیل وقتی منافع آن ها ایجاب کند که به جای کارگران آمریکایی کارگران مثلا تایلندی را به کار گیرند شبهه به خود راه نمی دهند. در حقیقت هیات های حاکمه بیشتر کشور ها یک خصلت دارند و آمریکایی و تونسی و ترکیه ای ندارد و بقیه هم کمابیش یک خصلت . مگر نه این است که بسیاری از ایرانی ها به تابعیت آمریکا در آمده اند، در حالی که قبلا برای آن کشور خط و نشان می کشیدند. این ها به منافع خود می اندیشند که شاید دور از منطق هم نباشد. صحبت از آقا پرویز آقا به کجا کشید، آیا باید منتظر یک رئیس ستاد دیگر بود که منافع کشورش را در خطر دیده و تکلیف الهی خود دانسته که خطر کند و مردم پاکستان را از خطر برهاند.