زبان اسماعیل خویی، دولت آبادی

اکبر گنجی

۴- اسماعیل خویی: وی نیز یکی از افرادی است که از این زبان استفاده می‌کند. در شانزدهم سپتامبر ۲۰۰۷، خطاب به عبدالکریم سروش می‌نویسد:

«آقای دکتر سروش! تبه‌کاری‌‌تان در «انقلاب فرهنگی» - آن جنایت ترسناک تاریخی، یعنی ضّد تاریخی، که ایران را دست کم سده‌ای به وا پس کشاند - بس نبود؟ که هنوز نیز می‌‌خواهید در فرمانفرمایی‌ی آخوندی، نه تنها «قدر» ببینید، که «بر صدر» هم بنشینید ... «روشنفکری‌ی دینی» نیز، من می‌‌گویم، از مفهوم‌هایی «من‌درآوردی»ست که به همین شیوه‌ی «ازآن خود کردنِ» اسلامی ساخته و پرداخته شده است: و ساخته و پرداخته شده است تا همه‌ی مفهوم‌های به کار رونده در جهان نگری‌ی «جمهوری اسلامی» با اصول ِ «قانون اساسی»ی این فرمانفرمایی، در تناقض داشتن، همخوان باشند! شرم و ننگ بر همه‌ی مبهم‌بافان و دودوزه‌بازان باد، آقای دکتر سروش! در تاریکای اسلام‌خواهی جاه‌طلبانه ‌یا جاه‌طلبی‌ی اسلامخواهانه‌‌تان، شما را نیز خواه ناخواه از یاران و همکارانِ فرمانفرمایی‌ی آخوندی می‌‌دارد»³⁶.

پس از آن زبان بیشتر از پیش به اهانت آغشته می‌شود. خطاب به عبدالکریم سروش می‌نویسد:

سروش ِ اهرمنا! که ت مغالطت کار است:
هزار گونه دروغ ات نهان به گفتار است!
تو را شریف گمانیده بودم، آه، ار نه
ز همسخن شدن‌ام با تو یاوه گو عار است.
ز هرزگان ِ چمن نیست بوته‌ی گزنه:
زبان او، به پدآفند، اگر چه پُر خار است.
ولی - دریغ! - ندانستم این که اندیشه‌ت
نه بیشه‌ای ست، که نُه تویه‌ای پر از مار است.
تو زآن گروه ِ پلیدی که می‌کنند انکار
که، در نبودن ِ ماه و ستاره، شب تار است:
در آیه‌های خدا یا پیمبرت بنگر
که از تناقض و از ژاژ و یاوه سرشار است:
گزینه‌تر بری - ای دزد ِ نو روش! - کالا:
به پیشه‌ای کهن، آنچه ت نو است افزار است.
شگفت نیست گر - ای نو نمای کهنه فروش! -
که در جهان ِ نو ات کاله بی‌خریدار است.
کدام دین بشناسی که یاوه کم بافد؟
چگونه «روشنفکری»ست آن که «دیندار» است؟!
درون ِ دین ِ شما، جنگ ِ سنت و بدعت،
که همچو جنگ ِ میان گراز و کفتار است.
به نیک و بد منگر از نگاه ِ شرع، که این
فریب مایه‌ی شیخ ِ دروغکردار است.
ز دین فرا گذر و شاهراه ِ دانش گیر:
که دانش ات پروبال است و دین‌ات افسار است³⁷.

اسماعیل خویی در مقاله‌ای تحت عنوان «فرمانروایی‌ی آخوندی و هیروشیمای جهان»، نوشته است:

«نبرد آئین («استراتژی»ی) آینده‌نگرانۀ فرمانفرمایی‌ی آخوندی براین «اصل» از جهان‌نگری‌ی مذهب شیعۀ دوازده امامی نهاده شده است که امام زمان، «مهدی‌ی موعود»، سر انجام، از نهانگاه خویش - که گویا همان چاه جمکران باشد - برخواهد آمد و «جهان را پر ازعدل و داد خواهد کرد». این «سرانجام» اما، هنگامی خواهد بود که جهان - و نه تنها ایران - را سراپا بدی، دروج ،سیاهی و تباهی فرا گرفته باشد. نخستین گام امام زمان، در راه پدید آوردن "جهانی پر از عدل و داد"، یعنی فرمانفرمایی‌ی جهانی‌ی اسلام، همانا گذراندن بیشترینۀ مردمان جهان خواهد بود از دم تیغ بی‌دریغ خشم خویش و فرمانفرمایی‌ی آخوندی، دراین میان، خویشکاری (وظیفه)‌ی خود می‌داند تا زمینه را هرچه بیشتر آماده سازد برای برون آمدن آن بزرگوار از پردۀ غیبت. شما باور نکنید، اما، من یکی باور دارم که محمود احمدی‌نژاد، یا هردیگری در پایگاه و جایگاه او، هراز گاهی، بر سر چاه جمکران می‌رود و افزایش چشمگیر آمار جنده‌شدن دختران و معتاد شدن پسران بخش ناخودی و نخودی‌ی مردمان ایران را، با شادی و سرافرازی، به حضرت مهدی گزارش می‌دهد؛ و، دربازگشت ازاین زیارت، ازاین شرف یابی، در پیشگاه "مردم شهید پرور ایران"، با اندوه و سرافکندگی‌ی ساختگی، می‌نالد و می‌زارد از این که گروهک‌های مزدور استکبار جهانی به سرکردگی امریکا پسران برومند ما را به اعتیاد می‌کشانند و دختران بی‌گناه ما را به تن‌فروشی و کنیزی به شیخ‌نشین‌های خلیج فارس می‌فرستند. دروغ گفتن و وانمود کردن و نیرنگ باختن و فریب دادن را آئین تشیع نه تنها گناه و ناروا نمی‌داند، بل، که آنها را از خویشکاری‌های باورمندان می‌شمارد. ... سخن بر سر این است که تبر اکنون در دست انیرانی ست به نام "جمهوری اسلامی". و این بی‌همه چیز همه‌چیزِ ستیز هویت ایرانی را به گوهر دشمن می‌دارد. فرمانفرمایی‌ی آخوندی باید ملت ایران را از هویت ایرانی‌ی او واکند، تا بتواند این ملت را، با هویتی برساخته از الگوها و ارزش‌های "اسلام ناب محمدی"، چون پاره‌ای کوچک از "امت اسلامی"، در جهان این امت و در هویت جهانی‌ی آن، حل و منحل کند: امتی که خود هیچ نیست مگر لشکری حزب‌اللهی و سرسپرده به فرماندهان خویش برای پیش تاختن به سوی بنیاد نهادن فرمانفرمایی‌ی جهانی‌ی اسلام. دروغ گفتن و وانمود کردن و نیرنگ باختن و فریب دادن را آئین تشیع نه تنها گناه و ناروا نمی‌داند، بل، که آنها را از خویشکاری‌های باورمندان می‌شمارد... مگر همین گونه از "کردار اسلامی" نبود که سال‌ها بعد، امکان دست یازیدن بدان در سخنان رفسنجانی، در یکی از نمازهای جمعه، هویدا بود؟ سخنانی از این جانی‌ی دستاربند را می‌گویم که در آنها لاف می‌زد از "کشتار اتمی‌ی همه مردم اسرائیل، شش میلیون یهودی‌ی دیگر، البته دربرابر کشته شدن شش میلیون ایرانی. - "اگر شش میلیون ایرانی کشته شود هم، باکی نیست! هنوز همچنان شصت میلیونی از مردم این کشور برجا خواهند بود!" بگذریم ازاین که این سیاستمدارک و سردارک دیوانه «کشتار اتمی» را با «کشتاربا شمشیر» یکی یا عوضی می‌گرفت: و توجه نداشت که به این کشتار با شمشیر تنها جان قربانیان را می‌گیرد؛ و که، اما، کشتار اتمی تازه هنگامی آغاز می‌کند به قربانی گرفتن که جان نخستین قربانیان خود را گرفته باشد. - باری، سخن از آمادگی‌ی اسلامی‌ی سرگردگان خیره سر فرمانفرمایی‌ی آخوندی ست برای قربانی کردن هرشماری از هم میهنان ما که برجا ماندن یا فرا گستردن این فرمانفرمایی‌ی مردمخوارآن را بایا کند. به یاد آوردنی‌ست، در این‌جا، که نگرۀ «صدور انقلاب» به هیچ روی یک نوآوری‌ی اندیشگی در «اسلام عزیز» یا، یعنی، اسلام خمینی یا «خمینی‌گرایی» («خمینیسم») نیست؛ و که، یعنی، این نگره - همچنان که بسیاری دیگر از ویژگی‌های این گونه از «اسلام» هر یک - همانا بازگشتی‌ست به یکی از ویژگی‌های اسلام آغازین که خمینی و پیروان او آن را، به گمان من به درستی، «اسلام ناب محمدی» می‌نامند: و کار جهان گشایی را زیر پرچم «لا اله الا الله» با شمشیر پیش می‌برد. نگرۀ «صدورانقلاب»، به بیان روشن‌تر، همان نگرۀ «جهاد» است که جهان را به «دارالاسلام» دربرابر «دارالکفر» بخش می‌کرد و وظیفۀ هر مسلمان توانای جنگیدنی می‌دانست که، با جانفشانی و یا دست کم ایثارکردن مال خویش، به پیشرفت تاریخی، یعنی، گسترش جغرافیایی‌ی اسلام در «دار الکفر» یاری رساند. «جهاد»، سپس‌ترها، به علت‌های تاریخی، «تعطیل» شد. و این بود و بود تا ایران به چنگ خمینی افتاد؛ و، با فراهم شدن این "سکوی پرتاب"، خمینی‌گرایی همزادان و زادگانی همچون «القاعده» و «طالبان» نیز یافت؛ و یک جنبش تازه نفس دینی - سیاسی پدید آمد برای دنبال گرفتن کار پایان نیافتۀ بنیاد گذاران اسلام در جهان گشایی، یعنی درکوشش به چیره شدن بر پاره‌هایی دیگر از «کفرستان» و افزودن آنها به «اسلامستان»، به رای و به سوی «جهانگیر»شدن فرجامین و آرمانی‌ی اسلام: یعنی کار «جهاد» ... نبوغ سلمان رشدی، در «آیه‌های شیطانی»، چشم‌اندازی شگفت‌آور و هراس‌انگیز از چنین آینده‌ای را پیشاپیش دیده است. فرگردی از این کتاب را که در اینجا می‌خوانید من، در نوشته‌ی دیگر نیز آورده‌ام: با دریغ و سرشاری از این که چرا چنین نوشته‌ای از خامه‌ی نویسنده‌ای ایرانی برون نتراویده است: اینک «امام» این کتاب که دارد بلند بلند می‌اندیشد: «ما انقلاب خواهیم کرد ... شورشی نه تنها دربرابر یک خود کامه، که دربرابر تاریخ. چرا که دشمنی هست فراتر از عایشه [خودکامه]، و آن خود تاریخ است. تاریخ همانا خون - باده‌ای ست که دیگر نباید نوشیده شود: تاریخِ مستی آور، آفریده و داشتۀ اهریمن، شیطان بزرگ، بزرگ‌ترین دروغ‌ها: پیشرفت، دانش، حقوق [بشر ] ... تاریخ همانا برون افتادن از راه است. دانش جز وهم و خیال نیست، زیرا همگی‌ی دانش به سرانجام خود رسید، آن روز که الله وحی‌ی خویش بر محمد را پایان بخشید. ما از چهرۀ تاریخ پرده برخواهیم گرفت، [و] بهشت را پیشاروی خویش خواهیم دید، با همۀ شکوه و درخشندگی اش.» - ص ۲۱۱چاپ نخست-.»³⁸.

۵ - محمود دولت آبادی: در اردیبهشت ماه ۸۸ محمود دولت آبادی در مجلس حمایت از میرحسین موسوی سخنان زیر را علیه عبدالکریم سروش بیان کرد:

«می‌خواهم مروری داشته باشم بر دورانی که در آن به طرز مضاعفی پیر شدیم؛ یعنی ما را پیر کردند و خواستند که بمیرانند. و این بیش از آن ‌که از نظر من امری تراژیک باشد، یک سوال است. من نویسنده‌ی مملکت ایران هستم. از نظر من انقلاب فرهنگی اقدامی غیرقانونی بوده است و به‌هیچ‌ وجه مشروعیت ندارد. من به قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران رای دادم و تنها آن قانون را می‌پذیرم و آثار ادبی و فرهنگی ما باید بر اساس همین قانون مورد قضاوت قرار بگیرد. پای این قضاوت هم می‌‌ایستیم. انقلاب فرهنگی که شیخ آن دکتر سروش بود تقلیدی مضحک از امری سخیف بود که در چین انجام شده بود. آن انقلاب فرهنگی دامن یکی از چهره‌های معاصر جهان را برای همیشه لکه‌ دار کرد؛ یعنی مردی که مردم پریمیتی و کشوری را به دنیای بزرگ معرفی کرد، با آن انقلاب در چین به لکه‌ای سیاه‌ی دچار شد. بنابراین تقلید از آن انقلاب تقلید از یک شناعت بود. من به مسئولین ارشاد می‌‌گویم که آن آیین‌نامه نه قانونیت دارد و نه مشروعیت. ما قانون اساسی داریم. آن انقلاب فرهنگی باعث شد تا جامعه فرهنگی ایران از مغز تهی شود. آقای سروش، شما علمدار رفتار شنیعی شدید که باعث شد بهترین فرزندان این مملکت بگذارند بروند تا شما شعر مولانا را حفظ کنید و به ما تحویل بدهید و تحویل بدهید و بازهم تحویل بدهید»³⁹.

پانوشت‌هاا:

۳۶ -رجوع شود به این‌جا

۳۷ - رجوع شود به این‌جا

۳۸ - رجوع شود به این‌جا

۳۹ - رجوع شود به این‌جا