جین لوئیسن درست است. پری ثمر هم با ث نوشته می شود لطفا تصحیح فرمایید.

من در این برنامه شرکت کردم و باید اعتراف کنم تا به حال اینقدر به موسیقی کلاسیک کشورم توهین نشده بود.
اولین انتقاد من به برگزارکنندگان این مراسم به نحوه مدیریتشون بر میگرده که جدای از رعایت نکردن اصول اولیه برگزاری چنین مراسمی از جمله اجرای مراسم سر زمان تعیین شده که در واقع احترام به حضار می باشد، احترام هنرمندان راه هم با سوءمدیریتشون از بین بردند. وقتی خانم پری زنگنه رو صحنه آمدند یک نفر زحمت نکشید ارتفاع میکروفون رو برایشان تنظیم کند و ایشان مجبور شدند میکروفون به دست برنامه اجرا کنند. و فاجعه بار تر ایشان مجبور شدند اجراشون رو قطع کنند و درخواست کنند " یکی این میکروفون رو درست کنه!"

دومآ، این فرهنگ بیگانه پرستی و وابستگی تا کی می خواد در بین ما وجود داشته باشه؟ یعنی افتخار موسیقی کلاسیک ما به "خریدن تجهیزات گران قیمت برای ضبط اجرای فلان نوازنده فرنگیه"؟ با آب و تاب سخن گفتن از اینکه فلان هنرمند زن ما بعدآ با فلان موسیقیدان اهل فلان کشور اروپائی ازدواج کرد چی رو میرسونه؟ جز اینکه مقام زن هنرمند ایرانی رو پائین میاره؟

به نظر مشکل جای دیگست... وقتی با یکی از تماشاگران برنامه راجع به ضعف مدیریتی برنامه حرف میزدم ، در قربت بودن رو توجیه مناسبی برای سرپوش گذاشتن بر روی ضعف ها می دونستند و ادعا می کردند که اگر این برنامه در ایران قرار بوذ اجرا بشه خیلی بهتر از این میشد!!! وقتی که گوینده راجع به ازدواج زن هنرمند ایرانی با ... صحبت کرد، یک نفر از میان جمع به شوخی گفت "بابا بارک الله"... وقتی گوینده نام آقای احمد زاده رو گفت چند نفر از طرفداران یا شاید اعضای خانواده ایشان دست زدند، در جمله بعدی که گوینده نام ایشون رو تلفظ کرد (اینبار کمی هم بد، چیزی شبیه احمق زاده) اینبار جماعت قهقهه سر دادند...

مشکل فقط از ضعف مدیریتی نیست، مشکل ما فرهنگ عقب مونده اییه که توش عدم اعتماد به نفس موج میزنه و وابستگی به فرهنگ غیر ایرانی، هر چه که باشد مایه سرافرازیه... ای کاش طراحان برنامه غیر از یک کتابی که از توش تمام مطالبشون رو با بی حوصلگی در آورده بودند، کمی با تاریخ موسیقی ایران آشنائی داشتند، اون وقت مطمئنـادر نحوه طراحی و ارائه برنامه دقت و ظرافت به خرج میدادند و شاید شنوندگان عزیز هم باری بر دانسته هاشون از موسیقی کلاسیک ایران افزوده می شد...

در مدت 42 سال گذشته در ایران و یا هیچ کجای دنیا برنامه ای با عنوان گلهای جاویدان و بررسی تاریخ موسیقی کلاسیک در ایران برگزار نشد که ما موردی برای مقایسه
بهتر و یا بدتر داشته باشیم و بنیاد توس تنها بانی برگزاری چنین برنامه هایی بوده

خانم منصوره قصری خواننده معتبر اپرای ایران با آقای کریستین داوید که رهبر ارکستر معروف اطریشی بودند ازدواج کردند و تا سالهای بعد آقای داوید در ایران با سمت رهبری ارکستر سمفونی تالار رودکی در ایران ماندند که بنیاد توس واسطه این ازدواج نبود و منتقد عزیز بسیار از تاریخ موسیقی معاصر مملکت خودش نا آگاه است

خانم زنگنه قبلا در تمرین و صدا برداری روی صحنه به خواست خودشان میکروفون را می خواستند در دست بگیرند ولی روی صحنه تصمیم شان عوض شد و در آهنگ دوم چون پایه میکروفون را ندیدند تقاضای کمک کردند و بلافاصله یکی از مدیران صحنه به روی صحنه رفت و میکروفون را تنظیم کرد. آیا این منتقد علاقمند انتظار داشتند در تمام مدت اجرای برنامه شخصی برای کمک احتمالی در روی صحنه کنار خانم زنگنه می ایستاد؟

این برنامه به زبان انگلیسی و زیرنویس فارسی اجرا شد و برای یک بریتانیایی که مجری برنامه بود تلفظ بعضی از کلمات مشکل است. بسیاری از اسامی به رغم تمرین های مکرر از زبان یک انگلیسی لزوما با تلفظ یک ایرانی برابر نیست ولی نکته اینکه این شنونده عزیز این مطلب را اینگونه با غرض بیان می کنند صحیح نیست چرا که گوینده دو بار نام آقا و خانم آحمد زاده را تکرار کرد و نمی تواند یکبار درست و بار دوم غلط گفته باشد و فیلم موجود دلیل بر صحت این مدعا می باشد مگر آنکه بخواهید چیز دیگری بشنوید و دیگر مهم نیست چه گفته شود باز هم همان را می شنوید

بنیاد توس پنجمین همایش خود را برگزار کرد و برنامه را راس ساعت اجرا کرده است این بار برای ساعت 6.30 فقط 30 میهمان به سالن رسیده بودند که به سبب ترافیک و بارندگی و به خواست تلفنهای مکرر علاقمندان که به سالن نرسیده بودند این برنامه نیم ساعت به تاخیر افتاد که تا ساعت 8.10 دقیقه همان شب هنوز علاقمندان در حال وارد شدن به سالن بودند

ای کاش برخی اوقات منصف باشیم و تنها نیمه خالی لیوان را ننگریم

اولا که بنده این برنامه رو با هیچ برنامه ای مقایسه نکردم، ایراداتی که این برنامه داشت بدون انجام مقایسه هم قابل روئیت بودند و ایرادات مدیریتی اصولا ربطی به محتوای برنامه نداره.
دوما، لطفا اجازه بدید گوشزد کنم که بین تاریخ موسیقی و تاریخ مشاهیر موسیقی تفاوت وجود داره. که البته خواسته یا ناخواسته محتوای برنامه بیشتر به سمت تاریخ مشاهیر موسیقی کلاسیک آن هم نه به صورت جامع اختصاص داشت، بر خلاف عنوان برنامه.
سوم، چون ما از میزان اطلاعات همدیگه در مورد موسیقی کلاسیک آگاهی نداریم بهتر که راجع بهش صحبت نکنیم.
چهارم، اگر خاطرتون باشه، در ابتدای اجرای قطعه اول توسط خانم زنگنه میکروفون روی پایه بود و ایشون شروع به خوندن کردند ولی چون دهنشون نزدیک میکروفون نبود صداشون شنیده نمیشد و مردم صداشون در اومد، و خانم زنگنه مجبور شدند که میکروفون به دست برنامه اجرا کنند، قطعه دوم رو هم که قبلا گفتم چه شد؟
پنجم، کاملا درسته که گوینده خیلی سعی میکرد اسامی فارسی رو درست تلفظ کنه که بسیار هم کار درستی میکردند، ولی در مورد موضوع آقای احمدزاده مشکل من با گوینده نیست، با جماعتیه که خندیدند...
ششم، انتقاد من به تاخیردر برگزاری برنامه البته به مهمان های وقت نشناس هم برمیگرده، ولی وقتی در حین گوش کردن به یک قطعه کلاسیک سه چهار نفر از جلوی من رد میشوند، به طور طبیعی اول برگزارکننده برنامه رو مقصر میدونم چون در ارائه برنامه ای که بابتش از من پول گرفته کوتاهی کرده...
هفتم اینکه من به عنوان شنونده ایرانی حوصله ام از اجرای مونوتون گوینده (که بیشتر منو یاده کلاس درس میانداخت) حسابی سر رفت، چه برسه به مهمان های غیر ایرانی... حالا شما این محتوا و نحوه اجرا رو می پسندید؟ بنده نمی پسندم! چون تمام اطلاعاتی که گوینده سعی کرد منتقل کنه در یک جزوه کوچک قابل ارائه بود، و می شد وقت برنامه رو به موضوعات جالب تری (البته در همان زمینه موسیقی کلاسیک، مثلا پخش بخشی از آثار هنرمندانی که ازشون نام برده شد و یا نام بردن از هنرمندانی که ازشون نامی برده نشد) اختصاص داد.

دوست عزیز، برخی اشکالاتی که شما به آنها اشاره می کنید در واقع ارتباطی به برگزار کننده و مدیریت برنامه ندارد، از جمله خندیدن بعضی از حاضرین هنگام تلفظ نام آقا و خانم احمد زاده و یا تاخیر برخی میهمانان وقت نشناس. بابت بلیطی هم که فروخته شد حتی مبلغ اجاره سالن هم درنمی آید و بنیاد توس در چهار برنامه قبلی خود بلیطی نفروخته بود. سایر کاستی های اندک را هم باید به دیده اغماض نگریست که در هر برنامه ای ممکن است روی دهد.

آقا یا خانم محترم رادیو زمانه سلام
خواهش و تقاضای عاجلانه دارم صدای اعتراض مرا درج بفرمائید.

آقا و یا خانم معترض ,شما که توس را به بی سوادی متهم و محکوم میکنید قدم خودتان در این راه چه بوده این سازمان در هر برنامه مقام زن ,ایرانی و هنرمند را حتی به اغراق توصیف کرده است شما برنامه های فرهنگی را با صحنه کاباره اشتباه گرفته اید .آیا ازخودتان نپرسیدید که تمام این اطلاعات اگرصحیح باشد چقدرهزینه ترجمه ومخارج دربرداردویاشاید انتظارداریدگوینده یک شهروندانگلیسی درمقام پروفسورزبان فارسی وحتمادردانشگاهآکسفورد با تلفظ صد در صد صحیح ولهجه تهرانی ونه شهرستانی گویندگی برنامه را به عهده بگیرد ؟چرا که شما ده پاند دولت فخیمه انگلستان ووقت عزیز و گرانبهایتان را گذاشته اید ولی وقت دیگرانی که این برنامه ها را درست میکنند هیچ ارزشی ندارد.خانم زنگنه خواننده بسیار خوب و انسان والائی هستند ولی متاسفانه بینائی ندارندونمیدانند چند چشم دیگر انهم فقط برای ایراد گیری در سالن نشسته است درنتیجه پایه میکرفون را نمیبینند آیا شما بودید که این مشکل را حل کردید ویا باز سازمان دهنده ها بودند؟هرچه این دولت به سر ما میاورد کم کرده است چند نوار خانم مهوش را بگیرید و درگرمای کرسی خانه اتان با شکستن تخمه وعمل شریف غیبت زندگی اتان را بگذرانید . ایران امروز ما معترضینی چون شما لازم ندارد.

فهیمه نعیمی از منچستر

It is so disappointing to see the messages above. We should be proud to have an organisation that provides a forum for Iranians and non Iranians to have a chance to learn about our great culture.

We need to provide support for the people behind this organisation, as this is something excellent and can turn into a bigger yearly event.

So what if a microphone was placed and then was taken out, these our minor issues you are picking on, why don’t you open your eyes and view the show for what it was a great celebration of Iranian classical music with impressive content which obviously took many weeks and months to be put together.

It’s your small minded attitude which keeps you in the past. I know for a matter of fact that my English as well as Iranian friends enjoyed the show very much and will definitely return for future events.

مسئولان محترم رادیو زمانه

بی جهت نیست که بلای انقلاب مثل بختک بجان زندگیمان افتاد وشیطانان و صحنه چرخانان این معرکه هنوز موفق میتازند .این تخم نفاق ,عقده و حسادت در خود ما در ذات ایرانی است که ملایان فقط آنرا پرورش دادند.تا کی با هم در اختلاف باشیم و اجازه دهیم دشمنان از این نفاق بهره برند؟ من یکی از تماشاچیان دائمی برنامه های بنیاد توس هستم و چون سالها مقیم این شهرم تمام افراد پشت صحنه را هم میشناسم و به دلیل شغلم با همه این افراد اشنا هستم باید تائید کنم که هیچکدام از این افراد از کره ماه نیامده اند و تافته جدا بافته نیستند و هیچ فخر و احساس برتری نسبت به بقیه هموطنان ندارند ولی همه دل در گرو عشق به خاک خود دارند و در این گروه از توانائیهای افراد مختلف استفاده میشود حال که بعد از گذشت 30 سال ننگ و خجالت , تشکیلاتی پیدا شده که مالا و جانا به قصد پاک کردن خباثت ملائی , هنر و هنرمند را ستایش میکند تازه فیلهای قدیمی یاد هندوستان میکنند وسخن از تقدیر این برنامه ها اگر در ایران اجرا میشد و یا اگر بوسیله جنایتکاران این رژیم اجرا میشد میکنند ؟ واقعا خجالت اور است .آخر مگر شما ایرانی نیستید ؟مگر شما غیرت و تعصب وطن و ملیت ندارید ؟بجای انتقاد بی پایه وسر هم کردن مشتی جفنگیات دروغ دست همکاری بدهید و چنانچه اشکالی باشد در خاک بیگانه و در چشم بیگانه بزرگش نکنید کمک کنید و در راه سازندگی ایراد بگیرید از عقده های شخصی حرکت نکنید

احمد هراتی

مسئولین محترم رادیو زمانه

شما به عنوان مدیا مسئولیت خطیری به عهده دارید .چرا این اعتراضات بی پایه را مینویسید شما که در برنامه گزارشگر دارید چرا اول صحت داستان را تحقیق نمیکنید نتیجه این بی توجهی های شما سبب میشود که چنین سازمانهائی دلسرد شوند و یک کار درست که بعد از مدتها انجام شده دیگر از بین برود در هر برنامه زنده اتفاقاتی که قابل پیش بینی نیست چرا این اشتباهات کوچک را به پای زحمات فراوان این گروه نمیبخشید تا تشویق شوند و ادامه دهند.

وقتی تعداد دوستان عزیز که قسمت پر لیوان رو می بینند اینقدر زیاده، فکر نمی کنید لازم باشه که یکی هم راجع به قسمت خالی لیوان حرف بزنه؟
آقای فرامرز اتفاقا منظور من انتقاد به وقت نشناسی و بی حرمتی به هنرمندان از طرف خود مردم هم هست و همین ما مردم هستیم که بنیاد توس یا هر بنیاد یا هر سازمان و ارگان دیگری رو تشکیل میدیم، مصداق از ماست که بر ماست...
خانم فهیمه عزیز که مثل اینکه خیلی هم بهتون بر خورده! قرار نیست همه ما در راه ارائه برنامه در زمینه موسیقی کلاسیک قدم برداریم فکر میکنم همین قدر که با شنیدن خبر چنین مراسمی گرد هم می آییم و البته ده پوند پول میدیم، به وظیفه خودمون که همانا زنده نگه داشتن تقاضا برای این قبیل برنامه هاست، عمل کردیم. در مورد برنامه مورد بحث بنیاد محترم توس ارائه (عرضه) دهنده بودند بنده هم مشتری، قرار نیست که مشتری جواب کاستی های ارائه دهنده سرویس رو پس بده، و اگر منه مشتری از سرویس دریافت کرده راضی نباشم دفعه بعد مشتری نخواهم بود (لطفا نفرمائید به جهنم!) مثل رفتن به رستوران ایرانی که غذای بد به خورد مشتری میده، چون صرفا در دیار فرنگ قورمه سبزی پخته که هنر نکرده و مطمئنا مشتری خودشو از دست می ده... (البته مثال قورمه سبزی فقط برای روشن شدن رابطه ارائه دهنده سرویس و مشتری سرویس زده شد، لطفا سؤ برداشت نشه) در رابطه با موضوع خانم زنگنه هم لطفا یکم در خوندن مطالب من دقت کنید... در رابطه با مهوش و تخمه هم حرفی ندارم چون خارج از موضوع هستند، نه؟
خانم زری، چرا فکر می کنید حمایت کردن از بنیاد توس صرفا از راه مجیز خوندن امکان پذیر؟ وقتی شما برنامه ای تحت عنوان سیر موسیقی کلاسیک اجرا میکنید خیلی باید مراقب باشید که محتوای برنامه از عنوان برنامه خارج نشه که شد! حالا شما هرچیز که به خوردتون میدن میگین به به و چه چه مشکل خودتونه ! شما به عنوان مشتری باید انتظار سرویس بهتر و بهتر داشته باشید تا ارائه دهنده رو ترغیب به بهتر کردن سرویس بکنید، فکر میکنید با به به چه چه گفتن این اتفاق می افته؟

نمی دونم من بد نوشتم یا شما کج فهمیدید، لیکن اون شخصی که میگفت "اگر این برنامه در ایران اجرا میشد ..." منظورش توسط ملایان نبود، منظورش توسط همین بنیاد توس ولی در خاک ایران و با امکانات داخل ایران بود و من هم بحثم با اون شخص این بود که اگه عروس بلد نیست برقصه لطفا تقصیر زمین کج نندازید، حداقل خارج از ایران آزادی بیشتری در تنظیم محتوای برنامه و امکانات بیشتری داریم... ضمنا تخم نفاق چیه؟ راجع به چی صحبت می کنید؟ این مشکل طرز تفکر شماست که می خواهید از من یک دشمن بسازید، من که نمیتونم جلوتونو بگیرم، ولی می تونم و حق دارم به برنامه اجرا شده توسط بنیاد توس انتقاد کنم و میکنم... و جالب تر اینکه یک نفر از شما پیدا نمیشه راجع به انتقاد من حرف بزنه، شما با انتقاد من مشکل ندارید بلکه با نفس انتقاد کردن مشکل دارید... یکی بگه برای چه انتقاد من بی جاست؟ اگر این سازمان و بنیاد اینقدر لوس و بچه ننه است که با دو تا انتقاد به جای اینکه خودشو اصلاح کنه دلسرد میشه، نتیجه تعریف و تمجید در بست و بدون نقد ماست... خوشبختانه شما هستید که تعریف کنید، چرا از نقد اینقدر بیزارید؟ اگر ما خودمون نقاد خودمون نباشیم، دیگران به نقد ما می نشینند (البته از نظر من ایرادی نداره که "دیگران" به نقد ما بنشینند، ولی با روحیه ای که در شما می بینم یا "دیگران" اجنبی خونده میشن و از بیخ مردود، یا دربست پذیرفته می شن چون این خارجیا همه چیز می دونن دیگه!!!)

آقای نیمای عزیز
نگاهی به سیاق نامه نگاری و امثالی که برای توضیح فرمایشاتتان در دفاع از منطق معترضتان در رادیو محترم زمانه فرمودید بهترین نماد برای شناسائی بی حد وحصر وسعت کمال وقدرت بیان وادبیات محفوظ به ذهنتان بود , احتیاج به آوردن منطقی دیگر نیست وهنگامیکه انسان برای بیان اعتراضش درموسیقی کلاسیک آنهم زمانیکه دیگران را به ستایش فرهنگ فرنگی متهم کرده از مثال قرمه سبزی و عرضه و تقاضا مدد بگیرد راستی جایش در این سالنها ودر میان مردمی که فکر نمیکنند به کلاس درس آمده اند و همواره با غرور تاریخ هنر مملکتشان را به رخ بیگانه میکشند ,نیست ومن و مردمانی با افکاروعلایق من با دادن فرصت بیشتر بحث و گفتگو با انسانهائی چون شما اهمیت خودتان را در چشم خودتان بیشتر نمیکنیم

با تاسف فراوان برای شروع این مشاجره نابرابر

حق با آقای نیماست و نه با چاپلوسان بی مایه ...

فکر می کردم که با آوردن مثال قورمه سبزی کمکی به فهم بهتر شما از موضوع مورد انتقادم کرده باشم و خوب شد که گفتم لطفا سؤبرداشت نکنید، آه که زهی خیال باطل... ای بیگانگان که مو به مو دارید نوشته های مارو می خونید! تا به ما ضربه بزنید! واقعا اینقدر بیکارید؟ اگر هستید حق ندارید سؤبرداشت کنید، یادتون نره، هنر نزد ایرانیان است و بس! حرف نباشه! چرا که ما بهترینیم! بالای چشم ما ابرو نیست، اگر هم باشه به هیچ احد الناسی مربوط نیست، حتی خودمون...

با سلام و درود فراوان خدمت همه دوستان
باید بگویم كه متن تمام نظرات مطرح شده را خواندم. نكاتی بود كه توجه مرا به خود جلب كرده.
۱- اگر ما از رسانه صحبت می كنیم یعنی وسیله ای كه منعكس كننده اخبار و اطلاعات و همچنین نظرات مخاطبان نیز است. بنابراین درخواست از یك رسانه (رادیو زمانه) مبنی بر اینكه نظراتی را درج نماید و یا نظراتی را درج ننماید؛ كاملا غیر منطقی و نادرست است.
۲- انتقاد كردن، نه تنها امر زشت یا قبیحی نیست؛ بلكه انتقاد سازننده است. اگر برنامه ای برگزار می شود و از دید یك مخاطب، آن برنامه دارای ایراداتی است؛ چه بهتر كه آن ایرادات یا كاستی ها توسط مخاطبان مطرح شود تا در آینده مسوولان بتوانند در برگزاری برنامه ها، بازدهی و كارایی بیشتر و بهتری داشته باشند. اما آنچه در حین انتقاد كردن مهم است؛ این است كه انتقاد ما با چه لحن یا هدفی مطرح میشود. همانطور كه گفتم گاهی هدف از انتقاد بیان كاستی ها یا نواقصی است كه ممكن است برنامه گذاران به علت حجم و فشار كار؛ توجه كافی به برخی موارد نداشته باشند، بنابراین این نوع انتقاد كمك به بهبود روند كاری می نماید. اما نقدی كه ناشی از حب و بغض باشد خب مسلما نه تنها كارآمد نیست بلكه جبهه گیری را نیز به همراه دارد.
۳- چرا ما توان و تحمل نقدپذیری را نداریم. دوستان اگر كسی نظری خلاف عقیده یا سلیقه ما داشت، این دال بر این نیست كه آن شخص را باید كوبید یا فرصت سخن گویی را به او نداد. ما باید نظرات مختلف حتی مخالف خود را شنوا باشیم و بعد اگر قضاوت یا تصمیم گیری است؛ بر اساس انصاف نظر بدهیم.
۴- هیچ كس منكر زحمات و تلاش های مسوولان برگزار كننده پنجمین همایش بنیاد توس نیست و نخواهد بود، اما كمی بصیرت به خرج بدهیم كه اگر نكات ریزی وجود دارد كه توجه مخاطبان را به خود مشغول می كند؛ اجازه بدهیم كه مطرح شود، این مطرح شدن نه از ارزش و اهمیت كار بنیاد می كاهد نه ضربه ای به اهداف آن می زند؛ بلكه نوعی حمایت و علاقمندی به این كار ارزشمند برای احیای هنرهای فراموش شده است كه دغدغه ای از ذهن مخاطبان را بیان می دارد.
بهتر است به جای لج بازی و جبهه گیری های لجوجانه، كمی عمیق تر به مسائل بنگریم و سعی نمائیم تمامی انتقادها و پیشنهادات را به گوش مسوولان برسانیم تا آنها به درستی و بر اساس درایت و امكانات خود تصمیم گیری نمایند.
۵- همه ما انسان هستیم و هیچكدام كامل مطلق نیستیم. پس برای كامل شدن باید بشنویم و ببینیم نقاط ضعف و قوت خود را كه این ما را به سوی همزیستی مصالمت آمیز پیش می برد.
با آرزوی ایرانی آزاد و رها