با درود به گرامی بانو شهزاده
به لحاظ آگاهی جالب بود اما ای کاش کمی گسترده تر از این مصاحبه را میگذاشتید ویا در دوبخش یا بیشتر زیرا اینگونه موارد ما را در شناخت محطی که اکنون بر سمرقند وبخارا ویا دیگر شهرهای ازبکی شده تاجیکستان آگاه میکند .من معتقدم وجود شما برای ما ایرانیان غنیمتی گرانبها است ومیتوانید پیوندی میانمان برقرار شازید زیرا اکتریت مردم ایران وافغانستان کمتر به تاریخ وادبیات وموارد دیگر از تا جیکها آشنایی دارند گر چه امروز جوانان بیشتر در کند وکاشند تا ریشه بابی کنند اما آنان نیز قطعا با خط مجزای تاجیکان به بن بست میخورند.خوب شاعرانی که اینجا نامبرده شده اند ومربوط به گذشته های دورند مانند رودکی وسوزنی وابوحفظ سغدی در ایران هم آشنایند خصوصا رودکی و تحصیل کرده ها نیز با ابو حفظ آشنایند زیرا معروف است که او اولین شعر پارسی را سروده است وآن این است که :آهوی کوهی چگونه دوزا او یار ندارد چگونه بوزا یا بر روی کتابهای زمان جوانی ما بود چگونه روزا که از همان رفتن میاید.متلا اگر در اینجا استاد سعدیف معلوم میکردند که چرا کتاب به زبان تاجیکی گسترده تر و به زبان ازبکی محدود تر است آیا این به خاطر حساسیتهای دولتمردان ازبک هست یا به خاطر آنکه آن شاعرانی که گرچه به گذشته متعلق هستند در خاک امروزی تاجیکستان میزیسته اند بنابراین برای ازبک ها اهمیتی ندارد که از آنان نامبرده شود که اگر اینطور باشد نادیده گرفتن حقوق تاجیکان ازبکستان است که اگر دولتمردان آنان را ازبک هم میدانند وقطعا اینکار را میکنند زیرا به قومیتها نمیخواهند انگیزه بدهند میبایستی بپذیرند که آن شاعران برای اینمردمان سروده اند واز خودشان بوده اند که امروز الطاف بیکران انسان خود خواه وگمراه و انسان کشی بنام استالین باعت گردیده است که در زیر سیطره ازبکان روزگار بگذرانند و حتا بترسند که هویت تاجیکی خود را عیان کنند .اینگونه هم به هویت خود پشت کردن نتیجه ای جز محو وگم شدن در تاریخ ندارد امیدوارم من اشتباه کنم و از آنطرف جوانان تاجیک ازبکستان راه مبارزه را بگشایند و از حق وحقوقشان دفاع کنند حال اگر پیوستن به تاجیکستان کلاشینکف های روسی توسط مزدوران بجا مانده روسها در ازبکستان را بالا میبرد حداقل بتوانند از هویت ملی خویش دفاع کرده وخود باشند وهمگامی هایی را دراین زمینه ها با کشور مادر که تاجیکستان است داشته باشند

گفتگوی بسیار خوب و شنیدنی بود! من چندان آگاهی‌ از فارسی زبانان سمرقند نداشتم! برای صدری سعدیف آرزوی تندرستی، پیروزی و شدمانی دارم. همچنین از شما نیز برای تهیه گزارشهای بسیار خواندنی‌تان سپاسگزارم!

علی‌

با سلام خدمت دوست عزیز شاهزاده سمرقندی
سرکار خانم وجود شما از کشوری که در صدد محو تاریخ و فرهنگ تاجیکان می باشد یک نعمت بسیار زیاد می باشد.من پیشنهاد می کنم دامنه فعالیت خود را گسترش داده و ارتباطی فرهنگی بین مردمان آن دیار با سایر فارسی زبان ها برقرار سازید.بهترین وسیله ارتباطی زبان و خط است که این امر به واسطه خط سریلیک در آنجا و فارسی در اینجا بسیار دشوار است.حتی اگر ما بتوانیم سریلیک بخوانیم نمی توانیم پاسخ دهیم چون من قلمهای آنرا هرگز ندیده ام.بنابراین اگر لااقل بتوانیم فارسی را به قلم انگلیسی بنویسیم و با هم ارتباط داشته باشیم خیلی مفید می باشد. هر دو طرف می توانند اینگونه ارتباط داشته باشند و نیازی به فراگیری خط نیز نمی باشد. به این پیشنهاد فکر کنید شاید در این شرایط بهترین باشد.باید روح هویت را در وجود هموطنان تاجیک خود بدمید.به واسطه سیاست ازبک سازی و مصادره تمام افتتخارات تاجیک به اسم آنها همچون ازبک خواندن بوعلی سینا و غیره خیلی از مردم تاجیک آنجا به تدریج دچار بی هویتی می شوند.این یک واقعیت تلخ است و به این خاطر وظیفه ای حساس بر عهده شما است.امیداورم از مسئولیت خطیر خود آگاه باشید.پس به هر طریقی می توانید این پل ارتباطی را برقرار کنید.نباید بگذارید فرهنگ پرافتخار آنها محو شود.ما آماده هر گونه همکاری با شما عزیزان هسیتم و از پیشنهادات شما جهت برقراری ارتباط شدیدا استقبال می کنیم.امیدوارم این حسن نیت من را در جهت حفظ هویت تاجیکی را به فال نیک گرفته و اقدامات جدی در این راه بردارید.
با تشکر و آرزوی سربلندی برای شاهزادی عزیزم

با درودها
بسیار مسروم که به اطلاع برسانم غزل تقدیمی بعنوان سرود ملی اتحادیه کشورهای فارسی زبان مورد استقبال واقع شده است:

عنوان شعر:
"ز جوی مولیان راهیست تا اروند پر آبم"

من از تاریخ «پامیر»م من از نسل دماوندم
من از بلخ و بدخشانم من از شهر سمرقندم

من از تاریخ می آیم هزاران ساله گردیدم
دلم خوش زان شود روزی که باید بگسلم بندم

«سهند» آرزوی من تب «دوشنبه» می گیرد
کجا منزل دهم آسان ستیغ کوه الوندم

به خوابِ طفل ِ«کولاب»م زمستان ذوب شود فردا
که دست افشان شود با من به بزم پاک پیوندم

نشان خاک خوارزم از بخارا کرده شیرازم
به یاد شهر تبریزم چه دلتنگ است «میمند»م

بسوی بامیان باشد نگاه "خارغ" از شرقم
به سمت بیستون آری دل از عشق تو آکندم

ز جوی مولیان راهیست تا اروند پر آبم
ز آمو پر کشد غربت به یک کارون لبخندم

چو بر سرچشمه بگذارم قدم،آهسته میگویم
به اصل شاخه آویزم ثباتِ سعی و سوگندم

سزای میهن پاکم نباشد تکه گردیدن
پس ازاین،بار همت را به یک مقصود می بندم

شعری از عاکف