به جای «زبان تاجیکی» باید گفت فارسی تاجیکی. خوب می دانیم که این نامگذاری را رژیم استالینی به سببهای خاص کرده است. همچنان که با وجود تفاوت لهجه و شماری واژگان کبکیٍ گویش آن سرزمین همچنان فرانسوی نامیده می شود و زبان کبکی یا استرالیایی و آمریکایی و سوییسی نداریمٍٍ، زبان تاجیکی هم وجود ندارد. خط چیز دیگری ست.

Torikhro nameshavad nodida girift, harchand tajiki hamon forsi ast, ammo yak asr fosila dorad bo in forsie ki shumo menavised va mekhoned.

ziyod namenavisam chun medonam ki in pinglishi manro khonda nametavoned.

salomat boshed,

bo ehtirom yak tojik

با درود
بسیار سپاسگزارم خانم سمرقندی من به این رادیو گوش خواهم داد تا ببینم چه هدفی دارد واما در رابطه با نوشته خانم کنی که احتمالا نسبتی با زنده یاد نصراله کنی فیلمبر دار توانای سینمای ایران دارند باید گفت که چاره چیست در ایران سعی در عربیزه کردن زبان و در افغانستان که شرایط گریه آور است و در تاجیکستان هم استالینیست ها با ماسک نو حکوکت میکنند و تعصبی بر روی زبان ندارند چون روسها را هنوز بزرگتر از هر کسی میبینند و برای همین است که خط آنان جای خود را حفظ میکند تا ما 4 کشور نتوانیم یکدیگر را بفهمیم در ازبکستان که دیگر زبان ما را باید دور از چشم گشتاپوی نظام آنجا سمرقند و بخارایی های تاجیکستان بخوانند وبنویسند من از هیچ کس در زندگی به اندازه استالین نفرت نداشته و نخواهم داشت به امید روزی که جوانانمان راهی برای نجات و رهایی از هر نوع تحجر بیابند و دست در دست هم از ارزشهای مشترک نگهبانی کنند

دوست عزیز تاجیک بی نام
شما از تاریخ یاد کرده اید و من هم با توجه به تاریخ یاد آور می شوم:
- این نام را رژیم استالینی گذاشته و پس از استالین زدایی و شوروی زدایی، می شود اثرهای آن رژیم را هم زدایید.
- در همان منطقه ی شما، حداقل هزار و یکصد سال نام این زبان فارسی یا پارسی بوده و تنها
از حدود 1930 کم کم نام تاجیکی را اختراع کردند.
- رژیم استالینی، تاجیکان را از شهرهای مهم و تاریخی خودشان محروم ساخت و آنها را به ازبکستان واگذاشت. این نیز تا اندازه ای مطابق است با تاریخ تاجیکی نامیدن زبان فارسی. بنا براین، تاجیکانی که غصه ی آن مناطق را می خورند باید گردن بنهند و از آمار غلط دادن میزان تاجیکان بخارا و سمرقند و ازبک نامیدن مردم آن مناطق دلخور نشوند.
اما در مورد تفاوت فارسی شما با فارسی ایران یا افغانستان:
گویشها و لهجه های مختلفی در داخل هر سه کشور فارسی زبان وجود دارد اما یک زبان استاندارد مانع از تشتت آثار خلق شده به این زبان است. در مورد تاجیکان، متأسفانه زبان محاوره را ملاک گرفتند و آن ظلمی بزرگ و برای از هم پاشیدن ارتباطهای ایرانی نژادان و فارسی زبانان و وحدت زبان فارسی بود. بنده آثاری که حتی تاسالهای دهه ی چهل قرن بیستم به فارسی و خط فارسی در آسیای مرکزی شوروی نوشته شده(عینی، سید رضا علی زاده...) می خوانم و تفاوتی نمی بینم. اما در مورد شاعران و نویسندگان دهه های آخر استالین به بعد مشکل دارم. از آفرینشهای ادبی این دوره( در برابر رودکی تا عینی) می شود به آسانی گذشت. اگر سیاستهای حاکم بگذارد!

با درود
از رفعت رکنی، نصرالله معدرت میخواهم چون نداشتن عینک دردسر درست کرد ونام ایشان را درست نخواندم