شب‌های مسکو

امروز از ترانه محبوب «شب‌های مسکو» خواهم گفت. این ترانه هم شبیه ترانه‌های «آچی چیارنییه» و «آن روزهای به یاد ماندنی» و «ولگه جاریست» از ترانه‌هایی‌ست که مردم روس با آن خاطره‌های تلخ و شرین دارند.

این ترانه‌ها از ترانه‌های برتر قرن گذشته مردم روس بوده‌اند.

شب‌های مسکو

سال ۱۹۵۵ شاعر معروف روس «میخایل ماتوساوسکیی» شعری می‌نویسد با نام «لنینگرادسکیی ویچیره» که به فارسی می‌شود: «شب‌های لنینگراد» و هم زمان «سالاویاف سیدای»، آهنگساز معروف روس، آهنگ مناسبی برای این ترانه می‌سازد.

اما وقتی در یکی از فیلم‌های مستند مربوط به ورزش، هنرپیشه در آن دوران جوان روس، «ولادیمیر تراشین»، این ترانه را با عنوان «پادماسکاوسکیی ویچیره» اجرا می‌کند، بسیار معروف می‌شود. یعنی به جای شب‌های لنینگراد شب‌های مسکو می‌خواند.

زمانی که این ترانه از رادیو «مایاک» با عنوان «شب‌های مسکو» پخش می‌شود، تعداد شنوندگان این رادیو در یک شبانه‌ روز چندین درصد افزوده می‌شود. مردم روس از این ترانه چنان استقبال می‌کنند که رادیو «مایاک» این ترانه را هر نیم ساعت یک بار به درخواست شنوندگان پخش کند.

«ولادیمیر تراشین»، که با اجرای این ترانه رو به خوانندگی آورد، بین مردم شوروی آن دوران شهرت کسب کرد.

ولادیمیر تراشین

رادیو «مایاک» وقتی شعبه زبان انگلیسی خود را تاسیس کرد این ترانه را به زبان انگلیسی ترجمه کرد و اجرای آن را با همان شیوه‌ای که در بخش روسی بود، استفاده کرد.

«پادماسکاونیی ویچیره»، «شب‌های مسکو» و یا به انگلیسی «مسکو نایتس» بعدها در چین هم معروف و شناخته شد. اما در آن سمت دیوارهای شوروی این ترانه را پینانونواز جوان آمریکایی «فن کلیبارن» معرفی می‌کند.

«فن کلیبارن» در ۲۳ سالگی سال ۱۹۵۸ در مسکو برنده مسابقه بهترین نوازنده سبک کلاسیک می‌شود.

با وجود درگیری‌های پیچ‌درپیچ شوری و آمریکا در آن دوران جنگ سرد، مردم روس از حضور و اجرای «فن کلیبارن» به خوبی استقبال کردند و بعد از برنامه اهدای جایزه، «فن کلیبارن» به عنوان احترام به مردم روس ترانه «شب‌های مسکو» را اجرا می‌کند.

ترانه «شب‌های مسکو» این روزها به خود رنگ توریستی هم گرفته است، چون وقتی در گوشه‌های دیدنی و جذاب برای مسافران خارجی شهر مسکو در کنار «متریاشکی»، خواهران هم‌شکل که سمبل زنان محلی روس‌اند، سی‌دی را پیدا خواهید کرد که مجموع اجراهای خوب این ترانه توسط خوانندگان گوناگون است.

و یا پیرمردی را خواهید دید که در گوشه دیواری نشسته، با حزن، این آهنگ را اجرا می‌کند.

روحیه مردم و شهر مسکو با آن همه چراغانی بودن خود یک حزنی دارد که در این ترانه احساس می‌کنید.
متن این ترانه بسیار ساده است،‌ شاید آن را بشود چنین ترجمه کرد:

باغ در سکوت است
شاخ درختان نیز

این جا همه چیز تا صبح بی‌جان است

کاش می‌دانستید که چه قدر برای من عزیز است
شب‌های مسکو

در این شب‌های آرام
رودخانه انگار جاری است

و انگار وامانده است

نورانی از نقره ماه.

ترانه‌ای انگار به گوش می‌رسد

انگار نه

تو چرا با گوشه چشم به من مینگری
ای دلبر من

چه قدر سخت است

حرف دل گفتن

هم ناگفتن

صبح انگار نزدیک است
پس ای مهربان

من

سعی کن لطف کن

به یاد بسپار تو هم

این شب‌های تابستانی

مسکو را



این ترانه را با شیوه‌های جوان پسندانه نیز بارها اجرا کرده‌اند، اما به نظرم بهترین‌شان اجرای خواننده جوان روس «الیکساند پانایاتوف» است که با هم گوش می‌کنیم.

با اجرای دو خواننده جوان بلغارستانی، «دیسیلوه و میلیندا»، برنامه را به پایان می‌رسانم، که این ترانه را در پایان کنسرت خود در مسکو اجرا کردند و با این راه به قلب مردم روس جای یافتند.

شب‌های تابستانی شما نیز به یادماندنی باد.